طرفداری- فینالِ آسیا! حالا دیگر این آرزوی قرمزها نیست. پرسپولیس با سرمربی کرواتش، پله پله پیشرفت کرد و حالا درست نزدیکِ جام ایستاده. جامی که نه تنها پرسپولیس که کل فوتبال ایران، 26 سال حسرتش را می‌کشد.
برانکو را سال‌ها قبل شناخته بودیم. او ابتدا دستیار بلاژویچ در تیم ملی بود. بعد جایگزینش شد. ایران را قهرمان بازی‌های آسیا کرد و به نیمه نهایی جام ملت‌ها رساند. تمام اینها مقدمه یک کار بزرگ بود؛ تیم‌ملی تا آن زمان تنها دو بار به جام جهانی صعود کرده بود. دفعه اول به سال‌ها قبل برمی‌گشت و صعود دوم در آخرین دقایق رقم خورده بود. اما برانکو ایران را بدون دردسر به جام جهانی 2006 رساند. یک بازی مانده به آخر، ایران که با کسب یک تساوی از بحرین هم صعودش قطعی میشد با گل محمد نصرتی پیروز آن دیدار لقب گرفت تا هواداران خود را درگیر اما و اگرهای صعود نکنند. وقتی قرعه‌کشی جام جهانی انجام شد، خیلی‌ها گروه ایران را دشوار نمی‌دانستند. روی کاغذ، پرتغال جزء مدعیان جام نبود، اما همان تیم با هدایت اسکولاری و با درخشش فیگو، دکو، کاروالیو، ریکاردو و رونالدو (که سال‌های اول فوتبالش بود) هلند و انگلیس را حذف کرد (خیلی‌ها آن انگلیس را پرستاره‌ترین تیم تاریخش می‌دانستند) و به سختی به فرانسه باخت و در نهایت چهارم جهان شد. ایران از آن گروه بالا نیامد و برانکو علیرغم موفقیت در کسب سومین جواز صعود به جام جهانی و حضور در نیمه نهایی آسیا که در سال‌های بعد تکرار نشد از کار خود برکنار شد.
برانکو رفت و سکان هدایت دیناموزاگرب، بزرگ‌ترین تیم کرواسی را در دست گرفت و با این تیم قهرمان لیگ شد. پس از آن شاندونگ لیونگ را با اختلاف 13 امتیاز، قهرمان سوپرلیگ چین کرد. مدتی در الاتفاق عربستان و الوحده امارات و دیناموزاگرب کرواسی (بار دوم) بود تا اینکه دوباره به ایران برگشت؛ این بار: پرسپولیس!
قرمزهای پایتخت بدترین سال‌های خود را پشت سر می‌گذاشتند. برانکو در اواخر لیگ چهاردهم، تیم را در دست گرفت. این هفتمین فصلی بود که قرمزها از قهرمانی دور بودند. پیروزی در دربی و صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان، کمی هواداران این تیم را به آینده امیدوار کرد.
پرسپولیس فصل بعد را بسیار بد شروع کرد؛ شش بازی و چهار امتیاز. اما انگار چیزی ته قلب هواداران این تیم بود که نمی‌گذاشت از برانکو دل بکنند. آنها پای مربی‌شان ماندند. پرسپولیس هفته به هفته بهتر شد و تنها به خاطر سه اختلاف تفاضل گل، حسرتش هشت ساله شد. با این حال، هواداران در آخرین بازی همچنان سرمربی کروات خود را تشویق کردند.
لیگ‌های شانزدهم و هفدهم، دو فصل طلایی بود. پرسپولیسِ برانکو نه تنها نوار ناکامی هشت ساله را پاره کرد، بلکه اولین دبل قهرمانی را هم رقم زد. هر دو بار چند هفته مانده به پایان لیگ، قهرمانی تیم قطعی شد و بهترین آمارهای خط حمله و دفاع هم در اختیارشان بود.
طبیعی بود که هواداران این تیم حالا به چیزهای بزرگ‌تری فکر می‌کنند. پرسپولیس که در سال‌های قبل از برانکو، به حضور در مرحله یک هشتم نهایی آسیا قانع بود، سال گذشته برای اولین بار به مرحله یک چهارم و سپس نیمه نهایی صعود کرد. اما شکست سنگین در برابر الهلال، مانع از رسیدن‌شان به فینال شد.
آنها برای یک حضور قدرتمند دیگر در آسیا آماده می‌شدند که خبر آمد یک سال از نقل و انتقالات محرومند. نه تنها نمی‌توانستند بازیکن بخرند، چند ستاره‌شان را هم از دست دادند. به جز محسن مسلمان که چهره محبوب برانکو نبود، وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی از جمله نفراتی بودند که به مرور قرمزها را ترک کردند و مهدی طارمی که او را عامل این بحران می‌دانستند هم حاضر به ماندن نشد.
برانکو ماند با تیمی نصفه و نیمه از فصل‌های قبل. اما او در صعود به نیمه نهایی هم دبل کرد، السد را با ژاوی و گابی در خاک قطر شکست داد و با یک بازی هوشمندانه در تهران، بالاخره قفل فینال را شکست.
مردِ کروات که پس از مدت‌ها آن هم دوبار متوالی پرسپولیس را قهرمان لیگ ایران کرده بود، حسرت صعود به فینال آسیا را نیز تمام کرد. ایران را با اقتدار به جام جهانی برد و تنها برد دربی با اختلاف بیش از یک گل را در تمام ادوار لیگ برتر برای سرخ‌ها رقم زد و بارها تیم بازنده را به برنده تبدیل کرد، حالا یک قدم تا تاریخی شدن فاصله دارد. قهرمانی در آسیا احتمالا برانکو را به بزرگ‌ترین مربی تاریخ پرسپولیس و شاید فوتبال ایران تبدیل خواهد کرد. معجزه‌ای دیگر در راه خواهد بود؟
