دولت انگلستان از بدو ایجاد رابطه سیاسی با دولت ایران که به 800 سال قبل و قرن سیزدهم میلادی بر میگردد همواره سعی در پیشبرد یکجانبه اهداف خود داشته و هیچگاه به تعهداتش در قبال مردم ایران عمل نکرده است.ابتکار ایجاد رابطه بین ایران و انگلیس به مشکلاتی بر میگردد که اغلب کشورهای اروپائی به ویژه انگلیس با پیشرفتهای دولت عثمانی با آن مواجه بودند .
در آن زمان آنها کم و بیش از وجود اختلاف و برخورد نظامی بین دولت ایران و عثمانی خبر داشتند، بنابراین ایران را متحد طبیعی خود برای مبارزه با باب عالی( دربار استانبول) می دانستند. البته انگیزه ابتدائی پادشاهان انگلیس در افتتاح رابطه با ایران ، تبادلات بازرگانی با مشرق زمین و ربودن بازارهای منطقه از دست رقبای اروپائی خود بود.
به همین خاطر ادوارد اول پادشاه انگلیس King Edward I (17 ژوئن 1239 – 7 ژوئیه 1307)، دیپلمات انگلیسی به نام Geoffrey of Langley را به دربار ایخانان مغول فرستاد تا روابط بین دو کشور ایجاد و تقویت گردد. به طور کلی میتوان واژه خیانت را بهترین معرف روابط دو کشور در طول هشتصد سال گذشته نامید. انگلیسی ها هر گاه منافعشان حکم میکرد ، دیگر نیازی به ادای دیونی که بر طبق قرارداد هایی بین دو دولت بسته شده بود نمی دیدند و به راحتی آنها را زیر پا می گذاشتند. میتوان گفت که رابطه انگلیس با ایران هیچگاه برای لندن موضوعی حیاتی تلقی نمی شد.
دولتهای مختلف انگلیس روابط خود با دول اروپائی به ویژه دولتهای استعماری قاره را حیاتی دانسته و هر جا صلاح میدیدند به ضرر دولت ایران با آنها وارد معامله شده و بر ضد منافع ملی کشورمان عمل میکردند. به طور کلی میتوان روابط دو کشور را از نظر تاریخی به دو دوره مهم تقسیم کرد و جنگ جهانی دوم را نقطه عطفی در تاریخ این روابط خواند.
سوم شهریور سال 1320 ، انگلیس و روسیه به بهانه واهی حضور اتباع آلمانی در ایران ، بیطرفی رسماً اعلام شده تهران را زیر پا گذاشته و ایران را اشغال کردند. قبل از جنگ ، لندن خود راساً ابتکاراتی را در خصوص ایران طراحی و اجرا میکرد که آخرین پرده آن بین دو جنگ جهانی اول و دوم ، قرار داد تقسیم ایران به سه منطقه نفوذ ( روسیه در شمال ، کشوری بیطرف در وسط و منطقه انگلیس در جنوب) و قرار داد 1919 بود که طبق آن ایران رسماً تحت الحمایه انگلیس میشد.
به دنبال استقرار حکومت شوروی در روسیه و شکست قرار داد 1919 ، نشاندن رضا خان پهلوی به عنوان شاه ایران و تاسیس سلسله پهلوی در دستور کار گرفت و اجرا گردید. بعد از پایان جنگ جهانی دوم ،دولت انگلیس به فراست دریافت که دیگر نمیتواند نقش درجه اولی را در رویدادهای جهانی بازی کند و به همین خاطر دنباله روی واشنگتن گردید تا بدین وسیله بهتر بتواند با تحمیل هزینه هایی به واشنگتن منافعش را تامین نماید.
به شکست کشاندن نهضت ملی کردن نفت و به دنبال آن کودتای 28 مرداد از پروژه های مشترک دو کشور آمریکا و انگلیس بودند. پرونده هسته ای ایران هم از مواردی است که لندن همواره مشوق واشنگتن در تشدید سیزه جوئی هایش با تهران بوده است. البته در مواردی هم لندن کاسه داغ تر از آش شده و بیشتر از واشنگتن به ایران هراسی کشورهای دیگر دامن زده و در اعمال خصمانه علیه تهران به و یژه تحریم ها مشارکت داشته است.
در اول آذر ماه سال 1390 دولت انگلیس اعلام کرد که با موسسات عمده مالی ایران به ویژه بانک مرکزی دیگر مراودات مالی نخواهد داشت. شبکه خبری الجزیره همان موقع از قول هنری اسمیت کارشناس مسائل خاورمیانه گزارش داد که با توجه به حجم پائین معاملات بین دو کشور تحریم بانک مرکزی ایران تاثیری در تبادلات بین المللی مالی ایران نخواهد داشت و به همین دلیل بود که یک سخنگوی دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در لندن اعلام کرد که کامرون با متحدان انگلیس به ویژه آمریکا و کانادا در این مورد به مشورت خواهد پرداخت.
این در حالی بود که هنوز دولت آمریکا در آن تاریخ ( اول آذر 1390) در خصوص تحریم بانک مرکزی ایران هنوز تصمیمی نگرفته بود. به دنبال این تصمیم دولت انگلیس ، نمایندگان مجلس شورای اسلامی در تاریخ 7 آذر ماه 1390 طرحی را به تصویب رساندند که بر طبق آن دولت موظف می شد ظرف دو هفته روابط سیاسی بین دو کشور را به سطح کاردار و روابط اقتصادی و بازرگانی را به حداقل ممکن برساند.
به دنبال تصویب قاطعانه این طرح در مجلس و تایید آن توسط شورای نگهبان ، دولت انگلیس اعلام کرد که در صورت اجرای آن بعد از مشورت با متحدانش مقابله به مثل خواهد کرد. در تاریخ 8 آذر 1390 تنها یک روز بعد از تصویب این طرح دانشجویان معترض به سیاستهای انگلیس به سفارت این کشور در تهران حمله کرده و خسارتهایی را به آن وارد آوردند.
بعد از این حادثه دولت انگلیس به کارکنان سفارت ایران در لندن 48 ساعت فرصت داد که خاک این کشور را ترک کنند . سرانجام دیپلماتهای ایرانی و خانوادهایشان روز 13 آذر سال 1390 وارد فرودگاه امام خمینی شدند و فصلی دیگر در تاریخ روابط پر تنش دو کشور که همواره منشاء اصلی آن تصمیمات سراسر خیانت کارانه لندن بر ضد منافع ایران بوده، بسته شد.
منبع: سیاست ما