طرفداری- هوادارن چلسی همواره در مورد کیفیت روبن لوفتوس چیک به من می گویند. این واقعیت دارد که او بازیکنی خوب به نظر می رسد اما ما چیز زیادی در مورد او نمی دانیم چرا که او در 18 سالگی نخستین بازی اش را برای تیم اصلی انجام داده است. او 22 بازی برای چلسی انجام داده که تنها 10 تای آن ها از ابتدا بوده است و این مقدار برای قضاوت درباره وی و کمک کردن به او برای رشدش کافی نیست. اگر او دو فصل گذشته را کاملا در تیم دیگری بازی کرده بود و یا دست کم 60 بازی برای تیمش انجام داده بود، آن موقع می شد از او بینش کامل تری داشت.
اگر او چنین کاری کرده بود، الان در نزدیکی درب تیم ملی انگلستان قرار داشت. شاید او می توانست عنصری مناسب برای انگلستان باشد. حال او تنها یک بار زیر نظر آنتونیو کونته بازی کرده است و آن هم در رقابت های لیگ کاپ بوده است. او در ژانویه پیش رو 21 ساله خواهد شد و در این مدت که می توانست 80-90 بازی انجام داده باشد، اگر خیلی خوش اقبال باشد تعداد بازی هایش به شکل ثابت را به عدد 20 خواهد رساند.
وقتی که در سال 1978 خودم 21 ساله بودم، 104 بازی برای تاتنهام در بالاترین سطح انجام داده بودم که 102 تای از آن ها با حضور من در ترکیب ثابت تیم همراه بود. تجربه من خیلی تافته جدا بافته نبود. بازی کردن در ادامه راه آسان بود. اگر شما جوانی را داشتید که گمان می کردید لایق فرصت است، در 18 سالگی او را به کار می گرفتید.
از همین رو من به مارکوس رشفوردِ یونایتد نگاه می کنم و این که ممکن است او هم در سال های پیش رو روند لوفتوس چیک را طی کند.او پنجشنبه قبل در ترکیب ابتدایی تیمش قرار داشت اما خوب کار نکرد و البته سایر هم تیمی هایش نیز این چنین بودند. او هنگامی که به صورت تعویضی برابر منچسترسیتی به میدان آمد عالی بود و برابر هال سیتی نیز گلزنی کرد.
ولی گمان نمی کنم او بی دغدغه به ترکیب اصلی منچستریونایتد راه پیدا کند. او در حالتی خوش بینانه، در 21 سالگی تجربه 100 بازی به صورت یار ثابت برای تیمش را خواهد داشت. ولی این سه سال برای رشد شما به عنوان یک بازیکن حیاتی هستند. اگر در بیشتر مواقع روی نیمکت بنشینید و به صورت تعویضی به میدان بیایید، چیز فراوانی نمی آموزید.
این امر زمانی خوب است که بازیکنان خسته اند و بازی گره خورده است. آن موقع بار مسئولیت کمتری روی دوش شماست. شما زمانی واقعا یاد می گیرید که در انتظارات از تیم اصلی شریک باشید. چند بازی به صورت ثابت در لیگ اروپا و لیگ کاپ و سپس منتظر ماندن برای از راه رسیدن فرصت های بعدی، بلوغ را به همراه نمی آورد. یک سری از بازی ها در تیم اصلی برای شما تجارب فراوانی را به ارمغان می آورد.
هنگامی فرصت بازی کردن پیدا می کنید که پایانی خوب داشته باشید و دیگران هم زمانی که، شما بسیار نا امید کنندنه ظاهر شوید. شما در بازی هایی به کار گرفته می شوید که شاید روی نوار آرمانی خود حرکت نکنید؛ این رخداد برای هر ورزشکاری پیش می آید. تلاش شما در طول آن مسابقات و دستاورد و خروجی شما از آن ها، همگی از مراحل آموزش هستند و در مورد رشفورد، می تواند به تبدیل شدن او به یک مهاجم در سطح جهانی کمک کند.
حتی اگر رشفورد به شکل مرتب برای تیمش بازی کند، گمان می کنم او در سمت چپ زمین به کار گرفته شود، جایی که پست اصلی او نیست. من از این که زلاتان ابراهیموویچ را در لیگ برتر می بینم، خوشحالم. حتی در 34 سالگی، او هنوز هم یکی از برترین مهاجمان جهان است. منتهی او سد راه رشفورد شده است؛ کسی که پست اصلی اش به عنوان یک مهاجم مرکزی است و من از این می ترسم که فقط بازی کردن در تیم ملی زیر 21 سال یا لیگ کاپ (در پس مهاجم نوک) برایش کافی نباشد.
بنابر چینشی که مورینیو با آن بازی می کند، وی از یاران کناری اش می خواهد که دائما در کار دفاعی شرکت کنند. در واقع شما نمی توانید از یک بازیکن 18 ساله که پست اصلی اش مهاجم نوک است چنین انتظاری داشته باشید. بنابراین من نمی توانم تصور کنم که او در آن پست موفقیت های فراوانی کسب کند. در هر صورت ژوزه مورینیو مربی ای نیست که به جوانان اعتماد کند. می این را می فهمم؛ از او خواسته شده تا منچستریونایتد را به لیگ قهرمانان باز گرداند و در صورت امکان قهرمان لیگ برتر شود.
این روش اوست. بهره بردن از جوانان خوش آتیه می تواند خوب باشد ولی او می داند که پیروی از کاری که منچستر در دهه 90 میلادی انجام داد در فوتبال مدرن امروز، نگاهی ایده آلی است. اما بعید به نظر می رسد که او برای پنج سال در باشگاه باقی بماند. پس چرا باید دست به چنین خطری بزند؟
لوئیس فن خال در منچستر اشتباهاتی داشت ولی یکی از کارهای نیکش، معرفی رشفورد بود. این امر از روی نیاز بود اما به این دلیل هم بود که او همیشه در طول دوران حرفه ای اش روی جوانان قمار کرده است. او از رشفورد حتی در بازی های بزرگ برابر لیورپول و منچسترسیتی و آرسنال و در دیدار پایانی جام حذفی در ترکیب ثابت تیمش بهره برد. شاید او (رشفورد) در تمرینات تیم نخست حضور نداشت ولی همان یکباری که حضور داشت، چشم او (فن خال) را گرفت. این همان چیزی است که رشفورد را به تیم ملی انگلستان رساند.
مطمئنم که یونایتد مراقب خطراتی است که می توانند رشفورد را تهدید کنند. آن های می توانستد او را به تیم دیگری قرض دهند اما همچون لوفتوس چیک، او برای این کار زیادی خوب است. شما در پی آن خواهید بود تا او را کنار خود نگه زیرا فکر می کنید که به او نیاز خواهید داشت. اما ممکن است با این کار زندگی او را از هم بپاشید.
بازیکنان کم سن و سال، والدین و مدیر برنامه هایشان وقتی که با یکی از شش تیم برتر لیگ انگلیس قرار داد می بندند، باید خیلی مواظب باشند. فرصت ها کم و با فاصله هستند. آیا جوانی همچون مایکل اوون در روزگار امروز همانند آنچه که در لیورپول نصیبش شد، در 17 سالگی فرصت بازی کردن پیدا می کند؟ شاید رونی به این امر دست یافت چرا که او از نظر فیزیکی بسیار پخته بود. با این حال امروزه افراد زیادی به این مهم دست پیدا نمی کنند. امیدوارم که اشتباه از من باشد و رشفورد در این فصل 30 بار برای شیاطین سرخ از ابتدا بازی کند. حس من می گوید که او کمتر از این مقدار بازی می کند و در این صورت او پسرفت خواهد کرد.
از پیامی که مورینیو پیش از شکست برابر فاینورد در لیگ اروپا مخابره کرد، بهت زده شدم. با گفتن این که لیگ اروپا رقابتی نیست که یونایتد خواهان حضور در آن باشد، او روی انگیزه و نمایش بازیکنان جوانتر تیمش اثر گذاشت. شکی ندارم که آن ها در رختکن گفتنه اند که خواستار پیروزی اند و یونایتد برای پیروزی تلاش کرد. اما ناخود آگاه حرف های مورینیو در ذهن بازیکنان جوان تیم نقش می بندد و به نظر می رسد که آن رقابت ها حساسیتی ندارد. آن مسابقه فرصتی ناب برای بازیکنان کمتر دیده شده بود تا خودی نشان دهند و در تیم اصلی جایی برای خود دست و پا کنند. اما هیچکسی از این بخت بهره نبرد.
همه ما آگاهیم که واقعا لیگ اروپا جایی نیست که منچستریونایتد به آن تعلق داشته باشد اما با خاطرنشان کردن این عبارت، به نظر می رسد که مربی تیم آن شب ناامید کننده را رقم زد...