امشب شبی سرنوشت‌ساز در استادیو الیمپیکو است، جایی که یک امتیاز برای یوونتوس کافی خواهد بود تا برای اولین بار در تاریخ سری آ، شش قهرمانی پیاپی در لیگ را جشن بگیرد. با توجه به اینکه یووه چهارشنبه شب هم در فینال کوپا ایتالیا مقابل لاتزیو قرار خواهد گرفت، دو سوم سه‌گانه‌یِ محتمل این فصل می‌تواند به فاصله‌یِ همین چند روز تکمیل شود.
رم اما از سویِ دیگر در بازی‌ای که پیروزی در آن برای حفظ رده‌یِ دومی در رقابت با شاگردانِ مائوریتزیو ساری حیاتی است، ادین ژکو، بهترین گلزنش و بهترین گلزن این فصل سری آ را به دلیل مصدومیت نخواهد داشت. بدتر اینکه راجا ناینگولان، خطرناک‌ترین هافبک جالوروسی هم به همین دلیل به احتمال زیاد به بازی امشب نخواهد رسید.
ناپولی حالا در فاصله‌یِ تنها یک امتیازی با رم برای کسب رده‌یِ دوم و سهمیه‌یِ مستقیمِ چمپیونز لیگ قرار دارد. اما فاصله‌یِ دو تیم در واقع یک و نیم امتیاز است، چون رم در بازی‌هایِ رو در رو تفاضل گل بهتری نسبت به پارتنوپی دارد. تمرکز شاگردانِ لوچانو اسپالتی امشب قطعا روی بازی خودشان است، اما نمی‌توان انکار کرد نیم نگاه آن‌ها به سفر ناپولی به استادیو گرانده‌یِ تورین هم خواهد بود، جایی که امیدوارند شاگردان سینسیا میهایلوویچ که هفته‌یِ پیش تا یک قدمی شکست دادن یوونتوس در جی استادیوم پیش رفتند، این بار هم بتوانند برای ناپلی‌ها دردسرساز شوند.
بهترین سناریویِ امشب برای جالوروسی پیروزی خودشان مقابل یووه و شکست ناپولی مقابل تورینو است، سناریویی که فاصله‌یِ آن‌ها را تا صدر جدول به چهار امتیاز کاهش خواهد و همچنین فاصله‌شان با رده‌یِ سوم را هم به چهار امتیاز می‌رساند. اما سوال مهم اینجاست: آیا حتی این اتفاق هم می‌تواند نظر رسانه‌های محلی درباره‌یِ عملکردِ اسپالتی در بازگشتش به رم را تغییر دهد؟ به نظر خودش که به هیچ وجه.
وقتی در پایان فصل تاریخچه‌یِ رم به روز شود، 18 ماه گذشته تماما تحت تاثیر خداحافظی فرانچسکو توتی و برخورد و رفتار باشگاه در قبال آن قرار خواهد گرفت و باقی اتفاقات زیر سایه‌یِ این داستان می‌روند. اما حقیقت اینجاست که اسپالتی لایق تقدیری بسیار بیش از این است.
وقتی اسپالتی در میانه‌هایِ فصل پیش رهبری رم را به عهده گرفت، تیمش در رده‌یِ پنجمِ جدول قرار داشت، تیمی که به رهبری رودی گارسیا در کوپا ایتالیا به دست اسپتزیایِ دسته دومی حذف شده بود و پنج امتیاز با کسب سهمیه‌یِ چمپیونز لیگ فاصله داشت. اسپالتی در بازگشتش به رم باید اینتری را تعقیب می‌کرد که بهترین شروعش در سری آ را بعد از دوران هلنیو هررا تجربه می‌کرد، تیمی که در تا یک هفته به پایان نیم فصلِ اول صدرنشین لیگ بود.
رساندن رم به جمع سه تیم بالای جدول در این دوران خیلی سخت‌تر از آنچه بود که به نظر می‌رسید. بازیکنان این تیم آمادگی فیزیکیِ لازم برای اجرای نوع فوتبالی که اسپالتی مد نظر داشت را نداشتند و در نهایت می‌توانستند چنین فوتبال پر فشاری را یک ساعت در هر بازی تحمل کنند. در ضمن مهاجم جدید رم دوران خشکسالی وحشتناکی را طی می‌کرد، دورانی که در نهایت تا 12 ساعت در لیگ ادامه پیدا کرد.
با این وجود اما اسپالتی تاثیر خودش را خیلی سریع روی رم گذاشت. او ژکو را نیمکت‌نشین کرد، ناینگولان را یک خط جلوتر برد و به همان سیستم سابق خودش، یعنی بدون مهاجم مرکزی بازگشت. در ضمن اسپالتی از خریدهای زمستانی رم هم بهترین استفاده‌یِ ممکن را برد تا رم با کسب میانگینِ 2.4 امتیاز از هر بازی در نهایت لیگ را در رده‌یِ سوم و با راهی به چمپیونز لیگ به پایان ببرد. در مجموع نتایجی که اسپالتی با رم گرفت باعث حسرت مدیران باشگاه شد که چرا گارسیا را زودتر اخراج نکرده بودند.
در مقایسه با فصل پیش در همین مقطع رم حالا هفت امتیاز بیشتر دارد و به جای رده‌یِ سوم در رده‌یِ دوم قرار دارد، تیمی که تمام بازی‌های خانگی خودش در نیم فصل اول را برد، تیمی که ششمین برد پیاپیِ خارج از خانه‌اش را هفته‌یِ پیش در پیروزی 1-4 مقابل میلان در سن سیرو تجربه کرده بود. از سالِ 1935 بدین سو این اولین باری بود که رم موفق شد در خانه‌یِ میلان چهار بار دروازه‌شان را باز کند و به علاوه این فصل تنها برای سومین بار در تاریخ باشگاه بود که رم در هر دو بازی رفت و برگشت دو تیم میلانی را شکست داد.
این فصل حتی اگر داستان دنباله‌دار توتی را هم کنار بگذاریم، فصلی پر چالش برایِ رم بود. اسپالتی در تابستان میرالم پیانیچ را از دست داد، اما پولی که یوونتوس بابت هافبک بوسنیایی داد اصلا نزدیک پولی که بابت گونزالو هیگوایین به ناپولی داد هم نبود. ناپولی در تابستان نیکولا ماکسیموویچ را با 25 میلیون یورو از تورینیو خرید، بازیکنی که تقریبا هیچوقت بهش بازی نمی‌رسد، و در ژانویه هم بابت لئوناردو پاولتی، دیگر بازیکنی که تقریبا هیچوقت بهش بازی نمی‌رسد، 18 میلیون یورو به جنوا داد. عمق بیشتر اسکواد ناپولی نسبت به رم به خصوص در مرکز زمین دیده می‌شود، جایی که ساری می‌تواند یک روز از مارک همسیک، جورجینیو و آلان استفاده کند و روزی دیگر از آمادو دیاوارا، پیوتر زیلینسکی و مارکو روگ. دست اسپالتی به هیچ وجه برای سیستم چرخشی و استراحت دادن به بازیکنانش چنین باز نبوده، با این حال غیر از شنبه شب گذشته، رم از 14 اکتبر به بعد همیشه در جدول بالایِ ناپولی قرار داشته.
این موفقیت رم با وجود از دست دادنِ آنتونیو رودیگر و ماریو روی در همان پیش‌فصل به خاطر پارگیِ رباط صلیبی بود، مصدومیتی که آلساندرو فلورنتزی چند پسته هم باهاش مواجه شد و درست وقتی انتظار می‌رفت در ژانویه قرار است بازگردد، یک بار دیگر این مصدومیت بهش ضربه زد. نقشِ فلورنتزی و غیبتش در رم را به هیچ وجه نباید دست کم بگیریم.
با تمام این مشکلات اسپالتی از رم تیمی ساخت که دیگر مثل دوران پایانی گارسیا بدونِ پلن بی نبود و سیستم‌های مختلفی بازی می‌کرد، با سه دفاع و چهار دفاع، با 1-3-2-4 ای که ژکو به عنوان مهاجم مرکزی در آن به قدری درخشید که به صدر جدول گلزنان سری آ رسید و رکورد بیشترین تعداد گل در یک فصل در تاریخ باشگاه را به نام خودش ثبت کرد. اسپالتی در ضمن باعث پیشرفت زیادِ امرسون پالمیری شد تا جایی که فدراسیون فوتبال ایتالیا تلاش کرد او را به ملیت خودشان در بیاورد. در این میان ویژک شژنی هم بهترین فصل تمام دوران فوتبالش را پشت سر گذاشت و بالاترین درصد سیو بین تمام دروازه‌بان‌هایِ لیگ برتر را داشت (77.3 درصد).
اگر رم سه بازی باقی مانده‌اش در این فصل را ببرد به رکوردی جدید از منظر امتیازِ نهایی در لیگ می‌رسد و برای پنجمین بار در یک دهه‌یِ گذشته مقام دوم سری آ را کسب خواهد کرد. آخرین دورانی که رم چنین نمایش‌ها و نتایج سطح بالایی در لیگ داشت به دهه‌یِ 80 بر می‌گردد. جدا از این نتایج درونِ زمین رم در تمام جوانب دیگر هم راه درستی را پیش گرفته است و با پیوستن اومبرتو گاندینی از میلان و مونچی از سویا زیرساخت‌های مناسبی برایِ آینده‌یِ باشگاه ساخته. در ضمن شهردار رم هم بالاخره با ساختنِ استادیوم جدید جالوروسی موافقت کرده است.
با این حال اما تمرکز رسانه‌هایِ محلی تمام روی خداحافظی توتی و بازی نرسیدن به او در آخرین فصلش و شکست‌هایِ تلخ مقابل پورتو در دور مقدماتی چمپیونز لیگ، مقابل لیون در یوروپا لیگ، مقابل یوونتوس در لیگ و مقابل لاتزیو در نیمه نهایی کوپا ایتالیا است. آن‌ها در واقع کل فصل را تقریبا بر مبنای تنها یک هفته در آوریل قضاوت می‌کنند.
پایان یافتن این فصل بدون جام برای رم فاجعه و شکست نیست. تاتنهام هم چنین وضعیتی در انگلیس دارد، اما نگاه‌ها و امیدواری به این تیم برای آینده دقیقا در نقطه‌یِ مقابل تصوری که از رم در ایتالیا می‌رود است و این خودش تفاوت فرهنگ فوتبالی دو کشور را نشان می‌دهد. تمام این داستان‌هاست که اسپالتی را خسته کرده و احتمالا باعث جدایی‌اش در تابستان از رم شود، تصمیمی که واقعا کسی نمی‌تواند بابت آن سرزنشش کند.
