مطلب ارسالی کاربران

رئالیسم جادویی کاستاریکا

هادی م.آ 06/30/2014 - 11:27 مشاهده پروفایل

1,218 مشاهده / 8 دیدگاه

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

وقتی خورشید روز 16 دسامبر سال 1952 میان کوچه‌های سن گیل کلمبیا شروع به خودنمایی کرد، خانواده پینتو آفانادور نمی‌دانست که فرزندشان روزی قدیس خواهد شد و یک ملت او را میان دست‌هایشان بلند خواهند کرد. امروز اما دعای یک ملت پشت سر خورخه لوییس پینتو است. دیگر برای مردم کاستاریکا، اسطوره کلمبیا مارکز نیست. از امروز باید نام پینتوی کلمبیایی را میان قهرمانان آرزوهای کودکان بازیگوش سن خوزه شنید .کاستاریکایی که به زبان اسپانیولی ساحل غنی معنی می‌دهد و انگار این سواحل پر از قهرمانان خفته‌ای بوده است که با شروع جام جهانی از خوابی کهن برخاسته‌اند. تنها فرمانده‌ای به نام پینتو لازم بوده است برای این شوالیه‌های بی باور رؤیاپرداز که البته ما مقصر این بی باوری هستیم. وقتی بی باوری ما شگفتی را انگار می‌کند، وقتی مخیله ما تنها به امور متواتر و معمول میندیشد، آرزو داستان غیرمعمولی می‌شود که تنها به اسطوره‌های میان کتاب‌های کهنه و قصه‌های مادربزرگ‌ها پیوند می‌خورد.
رالف رالدو امرسون فیلسوف آمریکایی جمله معروفی درباره امید و آرزو دارد: آن‌که در آرزوی دیدن زیبایی‌های جهان هستی عزم سفر کند، زمانی به گمشده خویش دست خواهد یافت که آن را در بطن خود پرورده باشد؛ و این گروه متحد انگار از ازل برای افتخار زاده شده‌اند. زاده شده‌اند تا رنگ واقعیت را به آرزوهای کاستاریکا بزنند. این گروه در بطن خود گمشده‌ای را پرورده بودند که تنها یک گام دیگر تا جاودانه شدن در تاریخ فاصله‌دارند. وقتی کارپنتیر نقاش در اوایل دهه بیست به اروپا مهاجرت کرد تا به جرگه نقاشان سورئالیست بپیوندد، دنبال عناصری فوق طبیعی بود تا به مدد آن‌ها بتواند تصویری از واقعیت بیافریند. او و دیگر نقاشان هم‌عصرش نمی‌دانستند که روزی باید برای دیدن این عناصر دوباره به امریکای لاتین برگردند. کارپینتر جزو اولین کسانی بود که این عناصر را در فرهنگ امریکای لاتین کشف کرد. آنچه او در فرهنگ امریکای لاتین پیداکرده بود را شگفتی واقعی نام نهاد؛ و حالا این شگفتی واقعی روبروی چشمان مردم کوچه و بازار قرار دارد.
برای مردم امریکای لاتین که نویسندگان و ادبیاتش همیشه در مرزی از خیال و واقعیت قرار داشته‌اند، شاید این موفقیت شکل باورپذیرتری داشته یاشد. انگار رئالیسم جادویی نویسندگان محبوب امریکای لاتین محقق شده است، حالا ملافه‌های صد سال تنهایی یک ملت به پرواز درمی‌آیند. رؤیاهای یشمی‌رنگشان دود نمی‌شود و مسیر خوشبختی به روی آسمان برایشان باز می‌شود. 23 قدیس و یک پدر مقدس آرزوهای ملت کاستاریکا را به آب مقدس می‌شویند و تمام کاستاریکا آرزو می‌کنند خوشی‌شان مانند دموکراسی که از سال 1842 در این کشور دوام پیداکرده است سال‌های متمادی به طول بینجامد.
به فوتبال برگردیم، به زمانی که گوی‌ها بیرون می‌آمدند و شاید تنها طرفداران واقعی رئالیسم جادویی باور می‌کردند که در گروهی که سه قهرمان پرمدعای جهان حضور دارند تیم بی‌نام و نشان کاستاریکا بدون باخت به‌عنوان تیم اول صعود می‌کند و شاید آن‌ها هم خواب روزی را نمی‌دیدند که کاستاریکا در بین 8 تیم برتر جام جهانی قرار بگیرد. برای کمپل، رویز و یارانش یک گام تا اسطوره شدن فاصله است. پینتو و یارانش لردها و بارون های پرمدعای انگلیسی، سربازان پرطمطراق رمی و مردان سرزمین آفتاب را شکست داده بودند. دیشب از میان تمام اسطوره‌های کهن دنیا گذر کردند و آتن را به سکوت فراخواندند؛ و حالا این تیم دوست‌داشتنی باید به مصافی هلندی برود که بزرگ‌ترین مدعی ناکام همیشه تاریخ بوده است. نتیجه هر چه باشد شگفتی تابه‌حال محقق شده است. حتی اگر به سبک صد سال تنهایی مارکز، هلندی‌ها جوی خونی راه بیندازند که از میان تمام کاستاریکا بگذرد، بازهم این سرخپوست‌های شجاع اسطوره شده‌اند. کسی چه می‌داند شاید مسیر بعدی این قهرمانان بندر آمستردام باشد و تسخیر کشور لاله‌های نارنجی؟
من شگفتی را خود واقعیت می‌دانم و روی بی باوری خودم خط می‌کشم. امریکای لاتین است دیگر کشور رؤیاهای واقعی و واقعیت‌های رؤیایی. باورشان کنیم!!

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دیدگاه‌ها (8 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

DIDIER 11

<p>و باز هم یک مقاله زیبای دیگه :)</p><p>کاستاریکا مسلما در حال حاضر به یکی از تیمای دوست داشتنی جام تبدیل شده</p>

هادی م.آ

استاد نیستم محمد جان. :)) ممنون میشم این واژه رو برام به کار نبری... حس می کنم پیر شدم :)

محمد I love United

استاد میری عالی بود بازم ادامه بدین مشتاق شدیم :)

85 مسدودی :|

واقعا خوب بود،
از کسایی که قلمشو دارن و مینویسن خوشم میاد
بازم بنویسین....

هادی م.آ

مسلما نیست حسین جان. ولی ادبیات ورزش رو اگه ورق بزنی پر از اصطلاحات جنگه... پیروزی، شکست، حمله، دفاع، یورش، هجوم، دلاور مردان، پهلوانان، هماورد، آوردگاه، نبرد و.... این توی همه فرهنگ ها هم کم و بیش یکسانه... ورزش جنگ دنیای مدرنه و ورزشکاران سربازان اون کشور. قرار نیست با برد یا باخت شرایط کشوری عوض بشه. ولی برای مدتی ولو کوتاه، این بردها یا باخت ها حس غرور ملت ها را تحت الشعاع قرار میدن. کشوری مفلوک می تونه به واسطه موفقیتی توی المپیک یا جام جهانی تبدیل به کشوری شاد بشه. چون برد حس تفوق ایجاد می کنه. مطمئنا این حس دوامی نداره ولی حتی برای کشوری مانند انگلستان، یا ایتالیای دو دوره اخیر این باخت ها حس ناامیدی عمومی رو توی جامعه شون به وجود میاره. رسانه در شدت این حس تاثیرگذاره، ولی در ماهیت وجودیش نه!
سال 1954 که آلمان بعد از شکست در جنگ جهانی و انزوای چندساله ش قهرمان جام جهانی میشه، انگار ژرمن های نا امید دوباره زنده میشن. باور به موفقیت توشون جون میگیره و میشن اینی که الان هستن. و مطمئنا هم عقیده ایم که نفوذ رسانه در اون دوران در قیاس با حال حاضر بسیار اندک بوده. این برد و باخت ها رو هر ملتی به خودش نسبت میده نه تنها به اون ورزش !
واقعا این روزها دامنه نفوذ ورزش غیرقابل باوره. و حتی موفقیت توی مسابقات بزرگ بین المللی می تونه نمادی از پیشرفت هم حتی تلقی بشه

حسین یک آپولونی

نوعِ نگرشِ کشورهایِ مختلف به فوتبال خیلی متفاوته. برایِ کشورهایِ توسعه‌یافته با همه‌یِ آرزوهایِ ممکن، این بازی فقط یه تفریحه ولی برای کشورهایِ در حالِ توسعه این بازی یه رخ‌نمایی، یه جدالِ برای نشان دادنِ اون کشور و قدرتِ مردمانشه توسطِ گلادیاتورهایی که به زمین می‌فرستند و از اون‌ها انتظار دارند کاری که اون کشور در واقعیت تواناییِ انجامش رو نداره، در زمین فوتبال انجام بدن. شاید همه‌یِ این‌ها در حدِ یه توهمِ شیرین باشه، جایی که وقتی ایران با آرژانتین به اون صورت شکست خورد، مردم ایران سطحِ فوتبالِ خودشان رو هم‌ترازِ آرژانتین حساب کردند و خودشان رو از بزرگان.
در هر صورت ماهیتِ رسانه و فوتبال به‌عنوانِ یه ورزشِ به‌شدت رسانه‌ای همینه، تحققِ رویاهایِ محالِ یک کشور یا شهر. حالا مردمِ کاستاریکا خودشان رو در جمعِ بزرگان می‌بینند و سوالی که در پایان مطرح می‌شه اینه که آیا واقعا فوتبال نمونه‌یِ کافی برایِ یک کشور هست؟!

هادی م.آ

نه وحید جان. من با این که کار ژورنالیستی رو دوست دارم هنوز واردش نشدم. البته برنامه ای هم ندارم. چون علاقه م ادبیات و جامعه شناسیه و مدیریت خوندم. یه جورایی دوست دارم از چند تا زاویه به قضیه نگاه کنم. مثلا داستان رئالیسم جادویی و بردهای کاستاریکا به نظرم خوب با هم نسبت داشتن. :))

klinsi 18

آقای میری یه سوال ؟ نوشته هاتون مثه متنهایی هست که تو برنامه 2014 و فوتبال 120 رو کلیپاشون پخش میشه نکنه شما هم از نویسنده هاشون هستین :)