مطلب ارسالی کاربران
به بهانه خداحافظی گونسالو ایگوایین از تیم ملی آرژانتین؛ کاش آن سه موقعیت لعنتی را گل میکردی!
دوران پرفراز و نشیب ال پیپیتا در تیم ملی آرژانتین به پایان رسید. دوره 9 ساله حضور او دقیقا همانند عملکرد تیم ملی کشورش در این مقطع اغلب دو حالت داشت: یا بی نظیر بود یا سقوط آزاد. رقم زدن و تجربه روزهایی پر از پیروزی و ناکامی، امید و ناامیدی، زمین خوردن و بلند شدن، زمین خوردن و بلند شدن و باز هم زمین خوردن و بلند شدن. برگرداندن بارقه های امید به انبوه آرژانتینیهای دیوانه فوتبال با اولین گل در اولین مسابقه برای تیم ملی در 22 سالگی در شب فراموش نشدنی در جنگ با پرو در مرحله انتخابی جام جهانی 2010 برای هواداران آلبی سلسته نوید آینده ای درخشان با گلزن اول آن روزهای رئال مادرید را میداد. طوفان های دیگری را هم خلق کرده بود: هت تریک به یادماندنی در بازی دوم جام جهانی آفریقای جنوبی در مصاف با آن کره جنوبی که یک سال قبل تر مقدمات ناکامی ایران در رسیدن به این تورنومنت را فراهم کرده بود، گلزنی مقابل مکزیک در یک هشتم نهایی همان تورنومنت و زدن گل برتری در نبرد با بلژیک در یک چهارم نهایی جام جهانی برزیل. اما اینها به تنهایی نمی توانست آرژانتینیهای عاشق فوتبال را راضی کند. مگر لیونل مسی به عنوان بهترین گلزن تاریخ تیم ملی آلبی سلسته توانست به اندازه دیگو مارادونا ، باتیستوتا و کارلوس تبس جا در دل هموطنانش باز کند؟ تجربه تلخ آن سه فینال، همان سه فینال لعنتی و نفرین شده بازیکنان تیم ملی را به چهره ای منفور و جانی در ذهن مردمان آرژانتین تبدیل کرد. رسانه ها طوری با بازیکنان رفتار میکردند که انگار آنان مرتکب قتل شدند. در راس آنان کاپیتان مسی و ایگوایین قرار داشتند. پیپا به خاطر آن تک به تک باد آورده ای که با ضربه ای افتضاح تر از ضربه سر پالاسیو در فینال جام جهانی 2014 مقابل آلمان، از دست دادن دروازه خالی در چند سانتیمتری دروازه و ضربه پنالتی فاجعه وار در مصاف با شیلی میزبان در کوپاآمریکای 2015 و هدر دادن تک به تکی که بارها نمونه آن و حتی سخت تر را تبدیل به گل کرده بود در نبرد انتقامی یک سال بعد در فینال کوپاآمریکا با شیلی در ذهن دوستداران تیم ملی آرژانتین چهره کدری دارد که تمام خاطرات خوب خود در آلبی سلسته را تحت تاثیر قرار داده است. موقعیت هایی که اگر تبدیل به گل میشد او را به یک اسطوره و قهرمان ابدی نزد مردم آرژانتین تبدیل میکرد و این نسل از فوتبال آرژانتین که در رده های پایه به تمامی افتخارات ممکن رسیده بود به یکی از بهترین تیمهای تاریخ فوتبال تبدیل میشد. با این حال جز حسرت برای پیپیتا و یارانش، مربیان و میلیونها هوادار عاشق آلبی سلسته باقی نمانده.
