به وقت کوبهام ...کسانیکه سرطان می گیرن و شیمی درمانی میشن...درد وزجرش به کنار...نوع نگاه ها و زل زدن ملت در جامعه بهشو اذیت کننده و گاها فرسایشی میشه که همین امر باعث شده خونه نشین بشن و سکون مرگ انسانه...یکنواختی مرگ امیده...امیدی که مهمترین اکسیر د راه مبارزه با این بیماریست...لطفامواظب نگاه هامون باشیم...چه نگاه آکنده از تعجب بهشون چه نگاه ترحم برانگیز
اینا حرفای منی ست که تمام اینا رو بدلیل درگیری یکی از عزیزانم با گوشت و استخونم حس و تجربه کردم