مطلب ارسالی کاربران
به جا مانده از بازی با اتلتیکو: خودکشی ورزشی
از 1973 که اولین بازیم با برد پنج بر صفر در برنابئو مقابل لاس پالماس را دیدم، در قریب به نیم قرن تعصب و وفداری به رئال مادرید هرگز چنین شکست دردناک و تحقیرآمیزی را تحمل نکرده بودم. می دانم که در پیش فصل 1980 هم مقابل بایرن مونیخ با نتیجه 9 بر یک باختیم و بوسکوف در پایان بازی گفت:” شکست در یک بازی با 9 گل بهتر از 9 شکست با یک گل است.” اما بازی مقابل اتلتیکو یک بازی دوستانه نبود. هرگز این بازیها دوستانه نیستند. نصف کشور تا بامداد بیدار ماندند تا بازی را ببینند و در نیویورک هزاران رئالی روی سکوها عملکرد شرم بار تیم را دیدند. دیروز در کانال رئال مادرید تکرار فینال اوندسیما را دیدم تا برای دیدن دربی آماده شوم. با هیجان و با دیدن ضربات پنالتی میلان اشک ریختم. یک رئال مادرید قابل احترام و متعهد که مقابل اتلتیکوی سختکوش شبی ماندگار را داشت. تفاوت بزرگ را برایتان توضیح بدهم؟ ساده است. الان رونالدو نیست. نمی خواهم فرصت طلب باشم. این ها را در همان روزی گفتم که او را به یوونتوس فورختیم آن هم با 27 میلیون یورو کمتر از مبلغی که اتلتیکو برای یک جوان 19 ساله پرداخته است. با روالدو، رئال مادرید قبلا ز ورود به زمین هم ترسناک بود. او فقط سالی 50 گل نمی زد بلکه به هم تیمی هایش انرژی می داد و هر خط دفاعی حریفی را ویران می کرد. با رونالدو چهار چمپیونزلیگ در پنج سال بردیم. بدون او در یک هشتم نهایی چمپیونزلیگ بعد از 9 سال حذف شدیم و حتی اتلتیکو این جسارت را پیدا کرده تا در یک شب کذایی تابستانی به ما هفت گل بزند.
اما با توجه به این که ماجرای رونالدو دیگر راهکاری ندارد فقط از باشگاه می خواهم واکنش نشان بدهد و دیگر بیهوده سرمایه و استعدادهایش را نفروشد. منظورم به زمانی است که میگل آنخل خیل مدیر اجرایی اتلتیکو به تمایل این تیم به خرید خامس اشاره کرد. امیدوارم این اتفاق رخ ندهد. حالا که اجازه دادیم سبایوس، مارکوس یورنته و رگیلون بروند (زیدان باید به ما توضیح بدهد که چرا این سه جوان رفتند) فقط رفتن خامس که یک ستاره جهانی است را کم داریم تا حریف مستقیم ما را تقویت کند. اتلتیکو استعداد او را فهمیده اما مدیران رئال در دفتر برنابئویی که در حال تعمیر است، چیزی نفهمیده اند.
توماس رونکرو
