Pouya Bagheriهنگامی که پارامترهای مربیگری در این سطح را کنار هم قرار می دهیم ، درخواهیم یافت که مارسلینو با کارنامه ی خود در ویارئال و والنسیا ارزش خود را به نمایش گذاشته .
در بین مربیان اسپانیایی سیستم سریعتر و فیزیکی تری دارد . در کنار زمین همیشه او را جاه طلب و فعال می بینیم .
والنسیا با وجود نقل و انتقالات پر سروصدایش در تابستان 2016 ، با هدایت پاکو آیستاران به قدری بد بود که این مربی تا قبل از کریسمس برکنار شد.
بعد از آن هم چزاره پراندلی آمد و بدتر شد . 12 بازی با پراندلی و نتیجه اش فقط 12 امتیاز . بعد از آن ، والنسیای بی جان را به سالوادور گونزالز سپردند که اتفاقا از دو مربی قبلی خیلی بهتر عمل کرد و حداقل والنسیا را دیگر در لیست کاندیداهای سقوط ندیدیم ...
والنسیا در طی تمام فصول قبل همواره تیمی سینوسی بود . وقتی لیست مربیان سالیان اخیرش را نگاه می کنیم به اسامی مانند خوان آنتونیو پیزی ، نونو اسپریتو ، ارنستو والورده ، اونای امری ، کلودیو رانیری و رونالد کومان برمیخوریم که در حال حاضر و سالیان اخیر همگی عملکرد تمجیدآمیزی داشته اند اما در والنسیا هیچکدام نتوانستد آن شکوه دوران هکتور کوپر و رافا بنیتز را دوباره احیا کنند. فقط در دوران کومان و همچنین نونو اسپریتو می توان عملکرد قابل قبولی در میان آنها پیدا کرد که نتیجه اش یک کوپا دل ری بود.
بعد از آن فصل کابوس وار ، هیچکدام از هواداران والنسیا واقعا امیدی نداشتند که مارسلینو بیاید و کاری کند که آنها از بازی تیمشان به وجد بیاید . شاید اگر در فصل گذشته همان قدرت نیم فصل دوم را در نیمه ی اول هم به نمایش میگذاشتند ، موفق به کسب دوگانه داخلی نیز میشدند !
بنابراین من به هیچ وجه نمیتوانم تصمیم مالک باشگاه را مبنی بر اخراج مارسلینو را درک کنم ، انگار ثبات واقعا واژه ای بیگانه برای خفاشهای مستایا است ...
به قلم: پویا باقری
