طرفداری- سسک فابرگاس می‌گوید در سال 2011 به دلایل متعددی از جمله رابطه‌اش با برخی هم تیمی‌های سابق، عطش برای کسب جام و عدم تقویت باشگاه در بازار نقل و انتقالات، آرسنال را به مقصد بارسلونا ترک کرده است.
اسکای گزارش می‌دهد: فابرگاس در سال 2003 و زمانی که 15 سال داشت، از بارسلونا راهی آرسنال شد و پس از انجام 303 بازی برای این تیم، به نیوکمپ برگشت، سپس راهی چلسی شد و حالا هم برای موناکو بازی می‌کند. این بازیکن 32 ساله در مصاحبه جدیدش از این گفت که در زمان جدایی از آرسنال، فقط سمیر نصری و رابین فن پرسی در حد خودش بازی می‌کردند.
من کاپیتان تیم بودم و همیشه فشار زیادی را احساس می‌کردم. باید تیم را برای کسب جام هدایت می‌کردم. تمام تلاشم را انجام دادم. بعضا بعد از باختن در بازی‌ها به خانه می‌رفتم و گریه می‌کردم. به عذاب کشیدن و سپری کردن شب‌ها بدون خوابیدن، عادت کرده بودم. بعد که در یک مسابقه باخته‌اید و با ناراحتی تمام در اتوبوس نشسته‌ای، می‌شنوی برخی از بازیکنان در حال خندیدن و برنامه ریزی برای بیرون رفتن هستند. این روال چندین سال ادامه داشت. ما فوتبال زیبایی بازی می‌کردیم و من از آن جنبه از کار لذت بردم اما من روی خودم فشار وارد می‌کردم تا همه کارها را انجام بدهم ولی در یک نقطه احساس کردم تنها هستم. به ویژه در دو-سه سال آخر احساس کردم، البته این را بگویم که این ناشی از غرور نیست و فقط حس من در آن لحظات بود، احساس کردم سمیر و رابین تنها بازیکنانی بودند که از نظر ذهنی و فنی همسطح من هستند.
فابرگاس ادامه داد:
افکار زیادی به ذهنم رسید. باید بگویم به نوعی تخلیه شده بودم و از جنبه ذهنی بی حال بودم. از نظر جسمی که می‌دانستم کل توانم را به کار گرفته‌ام و همچنین از خریدهایی خبر داشتم که باشگاه می‌توانست انجام بدهد ولی نداد. دیدن برخی رفتارها از برخی بازیکنان و مواردی این چنینی باعث شد تا بخواهم چیز جدیدی را تجربه کنم. اگر به خاطر این‌ها نبود، در آن زمان از آرسنال جدا نمی‌شدم.
یکی از بازیکنانی مد نظر فابرگاس، ژابی آلونسو بود. در تابستان 2009 پس از پنج سال حضور در آنفیلد، هافبک اسپانیایی قرمزها آماده انتقال به شمال لندن بود.
کل تابستان با ژابی از پشت تلفن صحبت کردم. کم مانده بود برای این انتقال خودش را بکشد. برای پیوستن به آرسنال تقریبا همه کس را التماس میکرد. واقعا خواستار آمدن بود و من هم هر کاری از دستم بر می‌آمد انجام دادم. با کسی که باید صحبت می‌کردم، صحبت کردم، نظرم را گفتم و باور داشتم می‌تواند خریدی فوق العاده برای ما باشد. در چند مورد مشابه هم از تلاش نکردن باشگاه ناامید شدم. خیلی نزدیک بود؛ وقتی یک بازیکن برای انتقال جان می‌دهد، قرارداد بستن خیلی آسان است. من یک مدیر نیستم و از زاویه یک بازیکن به قضیه نگاه میکنم. به نظرم وقتی بازیکنی خواستار انتقال به تیم دیگری باشد، اوضاع آسان است و قرارداد می‌تواند نهایی شود. ژابی هم یکی از همین موارد بود. یادم می‌آید در کل ایام تعطیلات با او صحبت می‌کردم. برایم پیام فرستاده بود: «چه خبر است؟» واقعا بد شد چون می‌توانست خرید فوق العاده‌ای باشد. به نظرم بازیکنی بود که برای آرسنال ساخته شده بود.
پس از همه این‌ها و در سال 2014، آرسنال می‌توانست فابرگاس را از بارسلونا پس بگیرد ولی آرسن ونگر با چنین انتقالی مخالفت کرد.
وقتی تصمیم به جدایی (از بارسلونا) گرفتم، آرسنال گزینه اول بود و من حق نداشتم به مدت یک هفته با باشگاه دیگری مذاکره کنم تا ابتدا مشخص شود آرسنال مرا می‌خواهد یا نه. آرسن جوابی نداد و ما باید یک هفته کامل منتظر پاسخ آن‌ها می‌ماندیم. قطعا گزینه اول من بود. در ذهن خودم به همه می‌گفتم به آرسنال می‌روم و این چیزی است که می‌خواهم. آٰرسن از اوضاع خبر داشت. من نمی‌خواستم التماس کنم. وقتی یک هفته جوابی ندادند، فهمیدم که احتمالا مرا نمی‌خواهند. سپس سراغ گزینه‌های دیگر رفتم. منچسترسیتی و یونایتد را داشتم و بعد فرصت صحبت کردن با ژوزه مورینیو پیش آمد که هرگز فکر نمیکردم اتفاق بیافتد. پس از ترک اتاق همراه مورینیو، گفتم: «همین کافی است. دیگر نمی‌خواهم با کسی صحبت کنم. من راهی چلسی می‌شوم.» آنچه به من گفت از قبیل دیدی که از من داشت، تیمی که میخواست بسازد و نحوه استفاده کردنش از من، همان چیزی بود که می‌خواستم. مهم‌تر از همه قرار بود در لندن باشم نه منچستر. لندن خانه من بود.
او در پایان خاطر نشان کرد:
می‌دانستم این تصمیم واکنش آرسنالی‌ها را در بر خواهد داشت. اگر به یونایتد یا سیتی هم می‌رفتم، همین طور می‌شد ولی من می‌خواستم به لیگ برتر برگردم. خدا را بابت آن تصمیم شکر میکنم چون از پنج سالی که در آنجا سپری کردم خیلی راضی بودم. ما در انگلیس به تمامی عناوین دست یافتیم و در زمان حضورم در آنجا، بهترین تیم انگلیس بودیم. رابطه‌ام با هواداران بی عیب و نقص بود.
