برنامه ی آپولو که برای فرستادن فردی آمریکایی به ماه شروع شده بود در اواخر 1966 با مجموعه ای از پروازهای آزمایشی بدون سرنشین موشک ها و سفینه های مختلف شروع به کار کرد. اولین پرواز سرنشین دار آپولو برای 21 فوریه 1967 برنامه ریزی شده بود.
حدود یک ماه پیش از این تاریخ، سرنشینان آن پرواز - گاس گریسام، اد وایت و راجر چافی - لباس های گشاد فضایی را به تن کردند و وارد کپسول فضایی شدند که بر فراز موشک ( ساترن 1-ب) قرار داشت. این تمرین به قدری معمولی بود که خدمه ی پشتیبانی منتظر پایان آن نشدند و به هوستون بازگشتند. ناگهان صدای هشدار از فضانوردان درون کپسول شنیده شد« اینجا بدجوری آتش گرفته؛ باید بزنیم بیرون داریم میسوزیم.»
در پیش آمدی فاجعه بار، آزمایش تحت شرایط پرواز انجام می شد، یعنی اینکه اتمسفر کابین از اکیژن خالص بود. درحالی که فضانوردان به سختی تلاش می کردند از واحد فرمان فرار کنند و گروه های نجات به کمکشان می شتافتند، آتش شعله کشید و به جهنمی بدل شد. انفجاره پوسته را پاره کرد و گروه نجات را به دیوار کوبید. طنز تلخ آنکه در واکنش به تجربه ی باز شدن ناگهانی در خروجی که قبلا در برنامه ی مرکوری چیزی نمانده بود گریسام را غرق کند، در خروجی کپسول مجددا طراحی شده بود تا بسته بماند این طراحی که برای امنیت بیشتر در نظر گرفته شده بود، گریسام و همراهانش را کشت؛ همه ی آنها بر اثر خفگی جان سپردند. اد وایت، قویترین فضانورد، نمی توانست در را باز کند و پنج دقیقه و نیم طول کشید تا گروه نجات کارش را انجام دهد.
علت آتش سوزی هرگز شناخته نشد گرچه محتمل ترین مقصر جرقه یا اتصالی در سیم ها بود. این تراژدی برنامه ی آپولو را تقریبا تعطیل کرد. تمام ماموریت ها متوقف شدند و مدیران ناسا دستور به بررسی آزمایش امنیت مجدد تمام قطعات دادند. آنها دریافتند که اتاقک خلبان پر از مواد قابل اشتعال همچون پوشش ، بالش، اجزای سیم های سردکننده و حتی لباس های فضایی بوده است. سر مقاله نیویورک تایمز در هشتم آوریل 1967 پس از بررسی گزارش تحقیقی راجع به آتش دادخواستی ویران کننده مطرح کرد:« نثر خشک و تکنیکی گزارش نشانی از بی لیاقتی و قصور مسئولان پروژه ی آپولو است.»
بیش از همه خود فضانوردان بر ادامه ی برنامه ی فضایی پا می فشردند. گفته های خود گریسام، که یک ماه قبل از مرگش به چاپ رسیده بود به پرچم ناسا تبدیل شد. گرسام گفته بود:« اگر ما بمیریم می خواهیم مردم این را بپذیرند. ما در کسب و کاری خطرناک هستیم و امیدواریم هر اتفاقی برایمان بیفتد موجب تاخیر در برنامه نشود.»
بعدها معلوم شد که شاید تراژدی مسافران آپولو 1 نوای بیداری برای ناسا بوده است و شاید همین نوا پروژه ی ماه را نجات داده است.