آنگوئیلا (به انگلیسی: Anguilla) جزیره ای در دریای کارائیب، شرق جزایر ویرجین بریتانیا، شمال سنت کیتس و نویس و غرب آنتیگوا و باربودا است.
آنگوئیلا از جمله مستملکات بریتانیا در دریای کارائیب می‌باشد. آنگوئیلا از سال ۱۶۵۰ میلادی به عنوان مستعمرهٔ بریتانیا درآمد و تا سال ۱۹۶۷ با جزایر سنت کیتس و نویس ادغام شده بود و تلاش‌ها برای جدایی از سنت کیتس و نویس ادامه داشت تا سرانجام بریتانیا در سال ۱۹۷۱ با جدایی آنگوئیلا از سنت کیتس و نویس موافقت کرد، در همین سال دارای حکومتی نیمه خودگردان شد، در سال ۱۹۸۰ به عنوان فدراسیون مناطق تحت‌الحمایهٔ بریتانیا درآمد. در سال ۱۹۸۲ قانون اساسی آنگوئیلا که عیناً برگرفته و اقتباس شده از قانون اساسی بریتانیا بود در آنگوئیلا به اجرا درآمد در سال ۱۹۹۰ قانون اساسی با اعمال تغییراتی مجدداً اصلاح و به تصویب رسید. نژاد ۹۰٪ مردم آنگوئیلا، سیاه، ۴٪ دورگه و ۳٪ سفید است. همچنین دین ۲۹٪ آنگوئیلایی‌ها انگلیکان، ۲۳٪ متدیست، ۳۰٪ پروتستان و ۵٪ کاتولیک است. زبان رسمی آنگوئیلا، انگلیسی است. پایتخت این جزیره شهر ولی (The Valley) با ۴ هزار و ۶۰۰ نفر جمعیت می‌باشد.
این جزیره‌ی صحرایی مسطح توسط شن‌های زیبای سفید خیره کننده و آب‌های زمردی درخشان احاطه شده است و می‌تواند مکان خوبی برای فرار از شلوغی مکان‌های مختلف به خصوص در مقایسه با سنت مارتین پر جنب و جوش باشد . هیچ پرواز بدون توقفی از آمریکا به آنگویلا وجود ندارد و مکانی نیز برای حرکت کشتی‌های مختلف در نظر گرفته نشده است . همین امر نیز باعث شده این جزیره بسیار آرام و دلنشین باشد . مردم محلی به حریم خصوصی و صلح و آرامش بهای بسیاری می‌دهند .
این جزیره به چند جزیره و بخش کوچکتر تقسیم شده است که نام هایشان بدین قرارند: آنگوئیلیتا-بلووینگ راک-جزیره سگ-جزیره لیتل اسکراب-پریکی پیر کایز-جزیره اسکراب-جزیره سیل-جزیره سندی-سومبررو. این جزیره امروزه تبدیل به محلی برای انواع مسابقات و تفریحات قایقی شده است که قایق سواری ورزش ملی آن است و علاوه بر ورزش های آبی ، کریکت نیز محبوبیتی درخور توجه در این جزیره دارد
نام آنگوئیلا از زبان ایتالیایی(la anguilla) گرفته شده و به معنای مارماهی می باشد که این نام با توجه به شکل جزیره در نقشه انتخاب شده است. اعتقاد بر این است که نام این جزیره را کریستوفر کلمب منتخب کرده است و به آن جزیره مار Snake Island می گفتند.
آنگوئیلا ابتدا توسط سرخپوستانی که از آمریکای جنوبی سفر کرده بودند ، قابل سکونت شد. قدیمی ترین مصنوعات بومی یافت شده در آنگویلا مربوط به حدود 1300 سال قبل از میلاد است. بقایای سکونتگاه های نیز به سال 600 میلادی می رسد. نام بومی جزیره در آن زمان Malliouhana نام داشت.
اولین باری که این جزیره توسط اروپاییان کشف شد، نامشخص است. برخی ادعا می کنند آنگوئیلا در دومین ماجراجویی کریستوفر کلمب در سال 1493 کشف شده است. این در حالیست که عده دیگری اعتقاد دارند نجیب زاده فرانسوی به نام رنه گولین دولونیر René Goulaine de Laudonnière اولین کاشف آنگوئیلا بوده است. بعد از وارد شدن این جزیره به نقشه اروپاییان، کمپانی هند غربی هلند در سال 1631 قلعه ای در جزیره تأسیس کرد که بعد ها در سال 1633 توسط اسپانیایی ها ویران شد.
در روایات آمده است که این جزیره توسط مهاجرینی از کشور سنت کیتس در سال 1650 به استعمار انگلستان درآمده بود. مهاجران برای معاش خود به کاشت پنبه و تنباکو روی آوردند. فرانسوی ها در سال 1666 به طور موقت این جزیره را تصرف کردند اما بعد از معاهده بردا آن را به انگلستان بازگرداندند. با این حال فرانسویان در سالهای 1688 ، 1745 و 1798 مجددا به منظور تصاحب این جزیره به آن حمله کردند و با وجود خسارات فراوان نتوانستند آنگوئیلا را به تصرفات خود اضافه کنند.
به احتمال فراوان مهاجران اروپایی در اوایل سکونت خود در این جزیره بردگان زیادی را وارد آن کرده اند. مورخان تایید می کنند که بردگان آفریقایی در اوایل قرن هفدهم وارد آنگوئیلا شده اند. شواهد نشان دهنده حضور قابل توجه بردگان آفریقایی به تعداد حداقل 100 نفر تا سال 1683 در این جزیره است که اکثریت آنها از آفریقای مرکزی و غربی آمده بودند. بردگان مجبور به کار در مزارع شکر شدند که جایگزین تنباکو به عنوان محصول اصلی آنگوئیلا شده بود. تجارت برده در سال 1807 از سرزمین های متعلق به انگلستان رخ برچید و در سال 1834 کاملا غیرقانونی شد.
در اوایل دوره استعمار انگلیس، این جزیره بخشی از مستعمره آنتیگوا بود. در سال 1825 ، تحت کنترل اداری یک مستعمره دیگر انگلیس در کاراییب به نام سنت کیتس در نزدیکیشان قرار گرفت. برخلاف میل مردم جزیره ، آنگوئیلا در سال 1882 به فدراسیون سنت کیتس و نویس پیوست. رکود اقتصادی و چندین خشکسالی در دهه 1890 و بعدها رکود بزرگتری در دهه 1930 باعث مهاجرت مردم آنگوئیلایی از این جزیره شد.
آنگوئیلایی ها به هیچ وجه از سلطه سنت کیتس بر خودشان راضی نبودند و در 30 مه 1967 نیروهای پلیس و نمایندگان کشور سنت کیتس را از جزیره خود بیرون راندند و جدایی خود را از این مجمع الجزایر بعد از همه پرسی اعلام کردند. رهبری این وقایع بر عهده آتلین هریگان Atlin Harrigan و رونالد وبستر Ronald Webster بود و به انقلاب آنگوئیلایی مشهور شد. هدف آنان استقلال کامل این جزیره نبود بلکه خارج شدن از سلطه سنت کیتس و بازگشت به استعمار انگلیس بود.
بعد از برگزاری دومین همه پرسی استقلال آنگوئیلا از سنت کیتس سرانجام آنها جمهوری آنگوئیلا را مستقل اعلام کردند و رونالد وبستر را به عنوان رئیس جمهور برگزیدند. بعد از فرستادن 300 سرباز به این جزیره در سال 1969 ، اقتدار انگلستان در این جزیره به حالت پیشین بازگشت. در سال 1980 ، سرانجام به آنگویلا اجازه داده شد كه رسماً از سنت كیتس و نویس جدا شود و به یك مستعمره جداگانه در سرزمین های فرادریایی انگلستان تبدیل شود. از آن زمان ، آنگوئیلا از نظر سیاسی دارای ثبات بوده و رشد چشمگیری در بخشهای مالی و گردشگری خود در خارج از کشور داشته است.
آنگوئیلا یک سرزمین پست و یک جزیره کم ارتفاع مرجانی-آهکی در دریایی کاراییب است که طول آن مایل (26 کیلومتر) و عرض آن 3.5 مایل (6 کیلومتر) است. این جزیره در شرق پورتوریکو و جزایر ویرجین و در شمال سنت مارتین قرار دارد که به وسیله کانال آنگوئیلا از آن جدا شده است. خاک این جزیره به طور کلی نازک و ضعیف است و از گیاهان گرمسیری و جنگلی پشتیبانی می کند. به طور کلی این جزیره ارتفاع کمی دارد و مرتفع ترین نقطه آن تپه کروکاس Crocus Hill نام دارد با ارتفاع 240 فوت (73 متر) در غرب جزیره.
میزان بارندگی سالانه به طور متوسط 35 اینچ (890 میلی متر) است، اگرچه این ارقام از فصلی به فصل دیگر و سال به سال متفاوت است. این جزیره هم در معرض طوفان های استوایی است که در بازه زمانی جولای تا نوامبر رخ می دهد.
قانون اساسی آنگوئیلا در 1 آوریل 1982 (اصلاح شده در سال 1990) تصویب شده است. قدرت اجرایی توسط دولت اعمال می شود و قدرت قانونگذاری هم به دولت و هم به مجلس مجلس داده می شود. قوه قضاییه مستقل از قوه مجریه و مقننه است. به عنوان یک منطقه وابسته به انگلستان ، این کشور مسئول دفاع نظامی آنگویلا است اگرچه پایگاه نظامی و سربازی در این جزیره ندارد.
اکثریت ساکنان آنگوئیلا سیاه پوست هستند که از نسل بردگانی هستند که در دوران حضور اروپاییان به این سرزمین آمده بودند و 90.08 درصد از این جزیره را تشکیل می دهند. اقلیت ها شامل سفیدپوستان با 3.74٪ و افراد نژاد مختلط با 4.65٪ (ارقام مربوط به سرشماری سال 2001) هستند. 72% از جمعیت آنگولیایی هستند در حالی که 28٪ مهاجرند(سرشماری سال 2001). از میان جمعیت غیر آنگوئیلایی ، شهروندان ایالات متحده ، انگلستان ، سنت کیتس و نویس ، جمهوری دومنیکن ، جامائیکا و نیجریه دیده می شوند. برای تامین نیروی کار لازم در جزیره نیز مدتی در سالهای 2006 و 2007 کارگران مکزیکی و چینی و هندی به این جزیره آورده شده بودند.
در دوره های اولیه استعمار انگلستان ، کلیساهای مسیحی حضور پایداری در این جزیره نداشتند. اما از اوایل دهه 1810 ، میسیونرهای مسیحی موفق به ترویج سواد و دین در بین برده های آنگوئیلا شدند. مبلغین متدیست از سال 1817 کلیساها و مدارس را در این جزیره ساختند. مسیحیت امروزه دین غالب این جزیره است. زبان اکثریت اهالی این جزیره نیز انگلیسی است اما اقلیتی نیز به زبان چینی،هندی و آفریقایی تکلم می کنند.
تاریخ فرهنگی این جزیره نیز از مردم آراواک،تاینو و کاریب شکل گرفته است و مصنوعات ساخته دست آنها در این جزیره یافت شده است. مردم این جزیره سالگرد آزادی خود را در تابستان جشن می گیرند و همچنین جشن های انگلستان مانند تولد ملکه نیز برای آنان مهم است. غذاهای آنگوئیلایی تاثیرپذیرفته از غذاهای بومی کارائیب ، آفریقایی ، اسپانیایی ، فرانسوی و انگلیسی است. غذاهای دریایی مثل شاه میگوی تیغدار، صدف، دلفین ماهی، سرخوی شمالی ، نیزه ماهی و هامور در این جزیره رواج دارد. ماهی نمک سود شده نیز در خورشت ها و آش های آن ها استفاده زیادی دارد.
مقدار قابل توجهی از محصولات زراعی به دلیل زمین نه چندان مناسب جزیره وارداتی است اما از محصولات کشت شده در جزیره می توان به گوجه فرنگی ، فلفل، لیمو ترش و سایر مرکبات و سیر و پیاز و.. اشاره کرد.
مسابقات قایقی بسیار در جزیره رواج دارند و ورزش ملی آنگوئیلا می باشد. همانند بسیاری از مستعمرات انگلستان، کریکت هم ورزش محبوب آنگوئیلاست. همچنین چندین ورزشکار معروف دو و میدانی بریتانیا متولد این جزیره هستند. آنگوئیلا در فوتبال نیز حضور دارد و تیم ملی فوتبال آنگویلا نمایندهٔ این کشور در مسابقات بین‌المللی است که زیر نظر فدراسیون فوتبال آنگویلا فعالیت می‌کند و توسط فیفا به رسمیت شناخته شده و عضو این کنفدراسیون هستند. اولین بازی رسمی این تیم در اکتبر 1985 میلادی در برابر تیم ملی فوتبال جزایر ویرجین بریتانیا برگزار شده‌است که با برد یک بر صفر تیم رقیب همراه بوده است. در اکثر رده بندی فیفا این تیم در کنار تیم سان مارینو بدترین تیم ملی جهان شناخته می شود.بهترین بازیکن تاریخ این تیم گیردن اوکانر نام دارد که سابقه بیشترین حضور بعنوان کاپیتان در این تیم را داشته است.
آنگوئیلا زادگاه قورباغه های درختی کوبایی Osteopilus septentrionalis و لاک پشت پا قرمز Chelonoidis carbonaria است. همچنین چندین گونه خفاش نیز در این جزیره وجود دارند.
صنایع این جزیره شامل گردشگری، دریاداری، ماهیگیری و بیمه کپتیو است. کپتیو ، شرکت خود بیمه گری است که کلیه ریسک های یک گروه یا سازمان و یا سازمان های وابسته را بیمه می کند.صنعت جهانگردی آنگویلا هنگامی که به عنوان میزبان جوایز سفر جهانی در دسامبر 2014 انتخاب شد ، رونق چشمگیری یافت.
نشان ملی آنگوئیلا نیز از سه دلفینی که در پس زمینه ی آبی و سفید به دور یکدیگر میگردند تشکیل شده است. دلفین ها نارنجی رنگ هستند و نشانه استقامت ، یگانگی و قدرت هستند. زمینه سفید نشانه صلح طلبی و آبی نشاندهنده دریاها و جوانی و امیدواریست.
..............................
آرشیو
