بونـِیر(تلفظ به انگلیسیbɒˈnɛər) (به هلندی: Bonaire)، پاپیامنتو: Boneiru یکی از سه جزیره جزایر کارائیب هلند است و شامل جزیره کارائیب بونیر و جزایر هلالی شکل غربی (به انگلیسی: western crescent) و مناطق غیر مسکونی کلین بونیر هست همراه با جزایر آروبا و کوراسائو گروه جزایر ای‌بی‌سی جزایر بادپناه را تشکیل می‌دهند که در جنوب آنتیل کوچک قرار دارد. مرکز بونیر شهر کرالندیک است. نام بونیر در اصل از کلمه بونی 'Bonay' نشات گرفت که بعدها اسپانیایی‌ها و هلندی‌های پیش‌آهنگ این کلمه را به بوینای 'Bojnaj' و بُن‌ایر'Bonaire' که به معنی هوای خوب هست تغییر دادند. در سواحل بونیر دوره های آموزش روزانه برای اسکی روی آب وجود دارد که افراد آماتور می توانند استفاده کنند. غواصی بهترین تفریح این منطقه است و بیش از 50 مکان محافظت شده در سواحل بونیر وجود دارد که می توانید از آن ها لذت ببرید.
اولین ساکنان شناخته شده بونیر، مردم کاکی تیو بودند که اعتقاد بر این است که حدود 1000 سال قبل از میلاد به ونزوئلا، آروبا، بونیر و کوراکائو آمده بودند. اروپایی‌ها برای اولین بار در سال ۱۴۹۹ به «بونیر» آمدند، و بعد از اینکه دیدند این جزیره برای کشاورزی در مقیاس بزرگ کاملاً بی‌ارزش است، تصمیم گرفتند در آنجا اقامت نکنند. در عوض، جمعیت بومی جزیره را به بردگی گرفتند و آنها را با کشتی برای کار در مزارع بزرگ به جزیره هیسپانیولا فرستادند. بونیر در طول پانزده سال تقریباً بدون سکنه شد. این موضوع ادامه داشت تا زمانی که یک فرمانده اسپانیایی تعدادی گاو به آنجا برد و در جزیره به دامپروری و پرورش گاو پرداخت، این‌گونه اسپانیولی‌ها متوجه شدند، بونیر می‌تواند محلی برای پرورش دام، توسط بومیان باشد. در طول چند سال کارگران را به جزیره برگرداندند و جزیره تبدیل به مرکزی برای پرورش احشام ازجمله گوسفند، بز، خوک، اسب و الاغ شد. در سال ۱۶۳۳، هلندی‌‌ها، بونیر و جزایر اطراف کوراسائو و آروبا را تحت سلطه خود درآوردند. بزرگترین جزیره، کوراسائو، مرکزی برای تجارت برده بود، در حالی که بونیر به جزیره‌ای برای کشت و زرع شرکت‌های هلندی تبدیل شد. بردگان آفریقایی مجبور بودند در مزارع پرورش ذرت، کارگاه‌های چوب‌بری و برداشت نمک از زمین‌های گسترده نمک، کار کنند. محل‌های زندگی کوچکی که برای بردگان از سنگ ساخته‌شده بود، ارتفاعی به اندازه نصف قد یک مرد و ورودی بسیار کوچکی داشت. برخی از این خانه‌‌های کوچک، که حتی به اندازه ایستادن یک مرد هم جا نداشت، برای خوابیدن چهار تا شش نفر استفاده می‌شد. این کلبه‌ها هنوز هم در منطقه اطراف رینکون و در امتداد مزارع نمک دیده می‌شوند، تا گذشته تلخ بونیر را یادآوری کنند. چند سال پیش، کلبه‌ها بازسازی شدند اما پشت‌بام کاهگلی آنها با تخته‌های سه‌لا بادوام‌تر جایگزین شد، تا احتیاج به تعمیر و نگهداری دائم نداشته باشند.
بونیر تا سال 2010 بخشی از جزایر آنتیل هلند بود تا به یک منطقه نیمه مستقل تبدیل شد. 80٪ جمعیت بونیر تبعه هلند هستند و تقریباً 60٪ ساکنان آن در آنتیل هلند گذشته و آروبا متولد شده اند. تصور می شود نام Bonaire از زبان کاکی تیو Caquetio (زبان بومی شمال غربی ونزوئلا) و واژه Bonay به معنی کشور پست گرفته شده است. اسپانیایی ها و هلندیان این نام را به Bojnaj و Bonaire تغییر دادند. نظریه دیگری نشان می دهد که این نام ریشه اسپانیایی دارد ، زیرا اسپانیایی ها اولین اروپاییانی بودند که این جزیره را استعمار کردند. و این نام باید از "buen aire" (هوای خوب) گرفته شده باشد. بقایای انسانی مربوط به 2500 سال قبل میلاد نیز در این جزیره یافت شده اند که گفته می شود متعلق به سرخپوستان کاکی تیو از گروه قبلیه های آراواک بوده است.
این جزیره کوچک در ابتدا جزیره برزیل نامیده می شد. سرخپوستان بومی این جزیره(کاکی تیوها) توسط اسپانیایی ها مردمانی توصیف شدند که در کلبه های خشتی زندگی می کرده و زندگی به ظاهر عصرحجری داشتند. بازماندگانی از کاکی تیوها را می توان در جمعیت کنونی بونیر نیز مشاهده کرد.
در سال 1526 ، خوان دو آمپی Juan de Ampies به عنوان فرمانده اسپانیایی جزایر ABC(آروبا،بونیر و کوراسائو) منصوب شد. او سرخپوستان کاکی تیو را که به هیسپانولا فرستاده شده بودند را به این جزیره بازگرداند و شروع به وارد کردن احشامی چون بز، گاو، اسب و خوک و گوسفند به این جزیره کرد. گاوهای بسیاری در این جزیره پرورش یافتند که بیشتر از پوست آنها استفاده تجاری می شد.
شرکت هند غربی هلند در سال 1621 تاسیس شد. این شرکت هدف استعمار جزایر مختلف را در سر داشت. هلندیان از 1623 شروع به آشنایی با جزیره بونیر به منظور تهیه آب، چوب و گوشت کرده بودند و بعد از جنگ هایشان با اسپانیایی ها ، موفق به تصرف این جزیره به همراه کوراسائو و آروبا شدند. حتی سالیان دورتری از تصرف هلند نیز زبان اسپانیایی ، زبان رایج بونیر بوده است. در طول جنگهای ناپلئونی ، هلند دو بار کنترل بونیر را از دست داد ، یک بار از 1800 تا 1803 و بار دیگر از 1807 تا 1816. انگلیس کنترل بونیر و جزایر همسایه را در سالهای مذکور در اختیار داشت. جزایر ABC طبق پیمان انگلیس-هلند 1814 به هلند بازگردانده شدند. در دوره حکومت انگلیس ، تعداد زیادی از تاجران سفیدپوست در بونیر مستقر شدند و آنها شهرک پلایا (کرالندایکKralendijk) را در سال 1810 ساختند.
از سال 1816 تا 1868 ، بونیر همچنان یک مجموعه مزارع متعلق به دولت هلند بود. . در سال 1825 ، حدود 300 برده متعلق به دولت در این جزیره وجود داشت. به تدریج بسیاری از بردگان آزاد شدند و آزاد شدند و مجبور به ارائه برخی خدمات به دولت شدند.
در زمان اشغال هلند توسط آلمان در خلال جنگ جهانی دوم ، این جزیره به پایگاهی برای انگلستان و آمریکا تبدیل شد. کشتی های بومیان بونیری نیز در طول جنگ جهانی دوم مجبور به جدال با آلمانی هایی که به منظور جلوگیری از خروج کشتی های حمل سوخت از پالایشگاه های کوراسائو و آروبا به این جزیره آمده بودند، شدند. تعداد زیادی از مردم بونیر نیز در این جنگ کشته شدند. اردوگاهی به منظور نگهداری از آلمانی ها و اتریشی های بازداشت شده در بونیر در خلال جنگ جهانی ساخته شده بود زیرا پس از حمله آلمان به هلند در 10 مه 1940 ، بسیاری از شهروندان آلمانی و اتریشی برای مدت زمان جنگ در اردوگاهی در بونیر بازداشت شده بودند.این اردوگاه از سال 1940 تا سال 1947 در حال فعالیت بود. در مجموع ، 461 نفر در این دوره بدون محاکمه در این اردوگاه ها زندانی شده بودند. پس از پایان جنگ این اردوگاه تبدیل به یک هتل شد و تعدادی از آلمانی های بازداشت شده نیز در این جزیره باقی ماندند. با پایان جنگ بونیر رشد اقتصادی خود را شروع کرد. فردی به نام پیر شانک Pierre Schunck شروع به راه اندازی یک کارخانه تولید لباس به نام Schunck's Kledingindustrie Bonaire کرد. در سال 1964 ، رادیو Trans World نیز پخش خود را از بونیر آغاز کرد. ساخت دومین هتل بزرگ (هتل ساحلی بونیر) نیز در سال 1962 به پایان رسید.
بونیر در حدود 80 کیلومتری ساحل ونزوئلا در فلات قاره آمریکای جنوبی قرار دارد و بنابراین از نظر زمین شناسی بخشی از این قاره محسوب می شود. انتهای شمالی جزیره نیز نسبتا کوهستانیست و بلندترین قله آن به نام Brandaris نیز ارتفاع 240 متر (790 فوت) دارد. جزیره کوچکتری نیز به نام کلاین بونیرKlein Bonaire در جنوب این جزیره قرار دارد. مساحت بونیر 288 کیلومتر مربع (111 متر مربع) است ، در حالی که کلاین بونیر 6 کیلومتر مربع (2.3 مایل مربع) است.
بونیر آب و هوای گرم ، خشک (کمی مرطوب) و باد دارد. دمای متوسط جزیره 27.5 درجه سانتیگراد (81.5 درجه فارنهایت) با تغییرات فصلی 1.4 درجه سانتیگراد (2.5 درجه فارنهایت) و تغییرات روزانه 5.6 درجه سانتیگراد (10 درجه فارنهایت) است. دمای اقیانوس در اطراف جزیره بین 26 تا 30 درجه سانتی گراد (78 و 86 درجه فارنهایت) در نوسان است. بالاترین دما ثبت شده 35.8 درجه سانتیگراد (96.4 درجه فارنهایت) و کمترین دما ، 19.8 درجه سانتیگراد (67.6 درجه فارنهایت) است. بادهای تقریباً ثابت از شرق با سرعت متوسط 22 کیلومتر در ساعت (12 نانومتر) می وزند. رطوبت هوا بسیار ثابت است و به طور متوسط 76٪ و روزانه بین 85٪ تا 66٪ در نوسان است. میانگین بارندگی سالانه 520 میلی متر (20.5 اینچ) است که بیشتر آن در ماه اکتبر تا ژانویه رخ می دهد.
کل خط ساحلی این جزیره در سال 1979 به عنوان یک پناهگاه دریایی به منظور حفظ حیات جانوری و مرجان های جزیره تعیین شد. مرجان Montastraea annularis نوع غالب مرجان های این جزیره می باشد. بونیر همچنین به جمعیت فلامنیگوهایش و پناهگاه الاغ هایش معروف است. فلامینگوها به سمت تالاب های آب شور این جزیره کشیده می شوند. این جزیره همچنین محل زندگی طوطی Yellow-shouldered amazon یا آمازون زردشانه که در مرحله آسیب پذیری قرار دارد، می باشد.
جزیره بونیر از مدت ها پیش در حفاظت از طبیعت و مسئولیت زیست محیطی پیشرو بوده است. بنیاد پارک ملی Stichting Nationale Parken (STINAPA) ، در سال 1962 با هدف محافظت فعال از طبیعت در این جزیره تاسیس شد. با توجه به مشارکت بخش خصوصی و دولتی ، برنامه هایی در حال توسعه است تا آگاهی و نگرش مردم محلی نسبت به حفاظت از زیستگاه را افزایش دهند تا از اکوسیستم بونیر محافظت کند. بونیر مقدار قابل توجهی از برق خود را از مجموعه ای از دوازده ژنراتوری که در امتداد خط ساحلی شمال شرقی خود که در سال 2010 شروع به کار کرد ، تأمین می کند. بونیر غارهای زیادی دارد که این غارها تصویری از قدیمی ترین تاریخ جزیره را ارائه می دهند. در چندین مکان غارها دارای نقاشی های غار هستند که توسط ساکنان اصلی بونیر کشیده شده است.
با توجه به آب و هوای خشک بونیر، اقتصاد آنها بیشتر متکی به گردشگری است. این جزیره همچنین جزو بهترین مناطق برای غواصی شناخته می شود. پارک دریایی بونیر در مجموع 86 مکان مخصوص غواصی در در خود دارد و همچنین 57 گونه مرجان نرم و سنگی و بیش از 350 گونه ماهی را در خود جای داده است. خلیج لاک ، در قسمت جنوب شرقی جزیره ، بادموج سواران را از سراسر جهان به بونیر جذب می کند. بادسواری یا بادموج‌سواری (به انگلیسی: windsurfing یا sailboarding) ورزشی است مرکب از موج‌سواری و قایقرانی بادبانی که با استفاده از تخته‌بادبان انجام می‌شود. بونیر همچنین پذیرای کشتی های گردشگری بسیاری از مناطق مختلف می باشد. ظرفیت کل مسافران کشتی های تفریحی در بونیر حدود 185000 نفر است. زیرساخت های گردشگری در بونیر نیز مدرن است و در این جزیره هتل ها و اقامتگاه های مختلف و فعالیت های تفریحی مختلف زیادی برای گردشگران فراهم شده است. از سال 2011 ارز رایج این جزیره دلار آمریکا شد و جایگزین ارز قبلی یعنی گیلدر آنتیل هلند (Netherlands Antillean guilder) شد. این تصمیم متناسب با نیازهای گردشگری و تجاری جزیره بود. در بونیر پایگاهی برای ذخیره و جابجایی نفت خام و کارخانه هایی جهت استخراج نمک از آبهای شور آن قرار دارد.
در سالهای 1868 و 1870 ، بخش بزرگی از زمین های بونیر به فروش گذاشته شد که شامل پنج قطعه برای زمین داری و جنگلداری و نه قطعه جهت استخراج نمک بود. خریداران این قطعات بزرگ عمدتا افراد ثروتمند کوراسائو بودند ، تجار موفقی ، که قصد زندگی در مزارع خود را نداشتند. هیچ مزرعه ای به صورت معمول در این جزیره وجود ندارد زیرا آب و هوای آن مناسب کشت و پرورش نمی باشد. تنها مورد جذاب از نظر اقتصادی در بونیر، استخراج نمک است. آخرین تلاش ها برای کشت سبزیجات در بونیر مربوط به ایجاد مزرعه آلوئه ورا در سال 1973 و کشت ذرت (به دلیل خشکسالی هر سال برداشت کافی وجود نداشت) بود.
اولین فرودگاه بونیر در سال 1936 ساخته شد. این فرودگاه هنگامی که سربازان آمریکایی در نیمه دوم 1943 به Bonaire رسیدند بسیار کوچک بود. در سال 1943 این فرودگاه بازسازی و در سال 1945 به روز شد. فرودگاه مجهز به ایستگاه آتش نشانی ، برج کنترل و آشیانه است. برنامه هایی برای اصلاح امکانات فعلی فرودگاه ، باند فرودگاه و ایستگاه آتش نشانی در حال انجام است.
دو شهر جزیره عبارتند از کرالندیک Kralendijk و رینکون Rincon که کرالندیک از ادغام چند روستا به وجود آمده است. اکثر جمعیت بونیر از ساکنین دونژادی که از ازدواج اروپاییان و آفریقاییان حاصل شده اند، تشکیل شده است. سایر جمعیت نژادی بونیر نیز از نژاد کشورهای هلند ، جمهوری دومینیکن ، ونزوئلا ، کلمبیا ، سورینام و ایالات متحده تشکیل شده است. عمدتا مردم بونیر از دین کاتولیک روم پیروی می کنند (حدود 68 درصد جمعیت) و اقلیتی از پروتستان ها و مسلمانان نیز در این منطقه حضور دارند. اگرچه این جزیره ابتدا به اسپانیا و سپس به پادشاهی هلند (فرقه اصلی آنها پروتستان است) تعلق داشت ، اما فرقه مسیحیت کاتولیک آنقدر تأثیرگذار بوده است که تا به امروز دین اصلی آنان باقی مانده است. کلیساهای بونیر وابسته به اسقف نشین کاتولیک ویلمستاد در جزیره همسایه کوراسائو هستند. پس از کشف بونیر مبلغان مسیحیت از ونزوئلا راهی این منطقه شده بودند. Jacob Bernardus Eisenbel اولین کشیش مقیم بونیر بود که از آروبا راهی این منطقه شده بود. پس از او بخش سنت برنارد به نام او در شهر کرالندیک نامگذاری شد.
چون بونیر بخشی از هلند است ، زبان هلندی زبان رسمی و تنها زبان برای کلیه امور اداری و حقوقی است. با این حال زبان هلندی زبان رایج فقط 15 درصد از مردم بونیر است و بیشتر مردم از زبان بومی پاپیامنتو Papiamento استفاده می کنند. زبان پاپیامنتو با 74.7 درصد رایج ترین زبان بونیر است و زبان های اسپانیایی(11.8 درصد)، هلندی(8.8 درصد) انگلیسی(2.8 درصد) و .... باقی زبان های رایج این منطقه را تشکیل می دهند.
ساکنین بونیر در ورزش های بسیاری فعال هستند از جمله غواصی، قایقرانی، ماهیگیری، موج سواری، کایت سواری، دوچرخه سواری ، بیس بال ، فوتبال ، والیبال و تنیس. فدراسیون فوتبال بونیر عضو CONCACAF و فدراسیون والیبال بونیر عضو وابسته CAZOVA (انجمن والیبال منطقه ای کارائیب) و NORCECA است. تیم های بیس بال در لیگ های مرتبط کونکاکاف شرکت دارند.
پرچم بونیر دارای یک مثلث بزرگ آبی تیره در گوشه سمت راست پایین و یک مثلث زرد کوچکتر در گوشه بالا سمت چپ است. این پرچم در 11 دسامبر 1981 تصویب شد. مثلث ها با یک نوار سفید از هم جدا شده اند که در داخل آن یک قطب نما سیاه و یک ستاره شش پر قرمز وجود دارد. مثلث های آبی تیره و زرد به ترتیب نمایانگر دریا و خورشید هستند در حالی که نوار سفید تقسیم کننده، آسمان را نشان می دهد. رنگهای قرمز ، سفید و آبی نیز وفاداری بونیر به پادشاهی هلند را نشان می دهد. قطب نمای سیاه نمایانگر جمعیت بونیر است که از چهار گوشه جهان آمده اند. ستاره قرمز شش پر نشان دهنده شش روستای اصلی و اولیه بونیر Bonaire - Antriol ، Nikiboko ، Nort Saliña ، Playa ، Rincon و Tera Korá است.پرچم شناس مشهور Whitney Smith در طراحی پرچم بونیر مشارکت داشت.
...................................
آرشیو
