هیتلر در سال 1936 با طرحی به نام” برنامه چهار ساله ” و با هدف دور زدن وابستگی نازی ها به واردات محصولات از خارج کشور وارد عمل شد. وی در این راستا به هرمان گورینگ، یکی از بلند پایه ترین مقامات نظامی و همچنین فرمانده نیروی هوایی آلمان نازی در خلال جنگ جهانی دوم فرمان داد که کشورش تا سال 1940 به خودکفایی کامل نظامی و اقتصادی به خصوص از نظر مواد غذایی دست یابد.
یکی از مهمترین مواد مورد نیاز برای آلمان در بخش خوراکی ها مارگارین بود! در آن زمان، مارگارین (مشتقی از کره که از روغن های گیاهی و یا چربی های حیوانی تهیه می شود) برای آشپرخانه های آلمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. جایگزینی شیر گاو با چربی باقی مانده حیوانات برای تولید کره، مزیتی بزرگ در جهت تامین غذای خانواده های طبقه کارگری به وجود می آورد. با وجود آن که این اختراع کاربردی هرگز در خود فرانسه به نتیجه نرسید، اما مورد علاقه کشورهای شمالی اروپا و به خصوص آلمان واقع شد. بدین ترتیب آلمان ها تا سال 1930، سالیانه به ازاری هر نفر 17.5 پوند کره مصرف می کردند.
علاوه بر موارد مذکور، در همین دوران تولید کنندگان روشی ارزان تر به منظور تهیه مارگارین یافته بودند: با استفاده از چربی نهنگ ! در واقع ظهور نفت سفید باعث ایجاد مازاد روغن نهنگ شد که پیش تر از آن در قالب سوخت روشنایی استفاده می شد.
در مجموع این اتفاق منتج به خرید گسترده با هزینه کم شده بود. در سال 1929 دو شرکت به نام های مارگارین یونی (هلندی) و برادران لیور (بریتانیایی) که بعدها به منظور تاسیس کمپانی چند ملیتی یونیلیور ادغام شدند، با موفقیت به فروشگاه های متعدد روغن نهنگ خود در جهت فروش محصولات مارگارینی تغییر کاربری دادند.
مزیت تولید کره با هزینه بسیار کمتر، تنها سناریوی مورد توجه هیتلر به شمار نمی رفت. از چربی نهنگ استفاده های دیگری نیز می شد که از جمله مهم ترین آنها می توان به مقاصد نظامی طی جنگ اشاره کرد. چربی مایع این جاندار دریایی سودمند به عنوان یک روان کننده بسیار مفید در دستگاه های جنگی کاربرد داشت و همچنین می توانست برای تولید نیتروگلیسیرین مورد نیاز مواد منفجره هم کارساز واقع شود.
این گونه بود که بریتانیا آن را در سال 1938 یک “کالای دفاع ملی” معرفی کرد. در واقع با آگاهی از اهمیت این روغن در آشپرخانه ها و همینطور میادین نبرد، آلمان و بریتانیا در دوره مربوطه بیش از 83 درصد از ذخایر نهنگ دنیا را که میان کشورهای آنها قرار داشت خریداری کردند. بسیاری از این جانداران دریایی نهنگ های نروژی بودند به یک منقطه ساحلی بی طرف (امروزه سرزمین شهبانو ماود نامیده می شود) مربوط می شدند. بدین ترتیب تلاش برای تصاحب این سرزمین به یکی از برنامه های نازی ها مبدل شد که البته هیچ وقت محقق نشد
