It's Johnاز نقطه نظری کودکانه حرف شما درسته
اما اگر بخواهیم موشکافی کنیم تفاوت ها زیاده!
1. نظام نظارتی : فوتبال آلمان قویترین سیستم های بازرسی نظارتی دنیا رو داره و بهتر از اون باشگاه هایی رو داره که تا حد امکان به اون پایبند هستند (استثنائاتی هم وجود داره مثل افتضاح مالیاتی هوینس) در حالی که ایتالیا هرکی هرکی مطلقه! از داور، لیدر، مدیر، مربی و بازیکن همگی در ازای دریافت پول مستقیم امکان تاثیر در نتایج بازی ها رو دارند. بارها ثابت شده و در آینده هم خواهد شد.
.
2. تک قطبی بودن تیم ملی و قدرت وحشتناک بایرن روی بازیکنان آلمانی : تیم ملی آلمان با تیم بایرن مونیخ فرق چندانی نداره. جام جهانی آخر و در ترکیب نبودن سانه و ترشتگن آخرین مثال های رسانه های خود آلمان هست. در نتیجه بازیکنان آینده دار به شدت نگران از دست دادن جایگاه هایی هستند که سال ها در رده های مختلف تیم ملی برای آن زحمت کشیدند و تن به هر نوع انتقالی می دهند و باشگاه ها هم ناچار به روش بازیکن ناراضی با هر قیمتی هستند. اصلی ترین دلیل خرید های استعداد های کاملا غیر آلمانی توسط دورتمند هم مهر تاییدی بر این وقایع هست.
.
3. فوتبال در ایتالیا اقتصادی نیست!! : میلان، اینتر و یوونتوس همگی سالهای پر افتخار خود را مدیون مالکین قدرتمند خود هستند که با صنایع و قراردادهای وابسته و قدرت مال عالی مالک توانایی یکه تازی در ایتالیا و اروپا را داشتند اما هرگز سیستمی اقتصادی جدا از مالک و مبتنی بر باشگاه بنا نکردند به همین خاطر با شروع شدن بحران اقتصادی و ضرر های هنگفت مالکین این تیم ها هم سقوط آزاد کردند. تنها شانس یوونتوس این بود که مالک آن ها با سرمایه گذاری در بورس و قدرتمند کردن صنایع وابسته به باشگاه در حالی که تمام باشگاه های ایتالیایی به فنا رفتند و کنار هم قرار دادن تیم باهوش نقل و انتقالاتی و کادر فنی از DNA باشگاه جلوی فاجعه کلی را گرفت و سالها قهرمانی ها تکرار شد.
.
در نهایت میشه دید که هرچند ممکنه هزاران اتفاق خلاف قانون در ایتالیا رخ بده اما هیچ تیمی مثل آلمان روز روشن جیب دیگری رو نمیزنه و پایان هر فصل به راحتی زنبیل رو برداشته و خرید ستاره های لیگ رو نمیکنه.
