سحرگه او بود و من مست مستانه
دور از چشمان یگانه و بیگانه
رفتیم تا دامن کوه شانه به شانه
روی سبزه، پای چشمه،نزد دلبر
خوش نشستم رو به خاور
بنهادیم چهره برهم آسمان را شعله بر دامن فتاد
آن مه ندا داد: آتش!آتش!
شعله با مه در کشاکش
آسمان آتش به جان است
او مگر از عاشقان است
گفتم ای یار سر مست
اکنون رویت نماید آسمان آیینه در دست
آفتاب خیزان است
* * *
خروسخوان بو من و اون مست و مستانه
دور از چومان یگانه و بیگانه
تا کوه دامن بوشوییم شانه به شانه
زیرداران سبزیه سر
چشمه یه ور
خوش بی نیشتیم
رو به خاور
دیم بر دیم بیم بیدییم آسمانا
سورخا بوسته ول بیگیفته
های بزه یار : آتش ! آتش !
مه داره با ول کشاکش
آسمان آتش به جانه
اون مگر از عاشقانه
نازنینا بوگفتم
اون می اومیده سویه
آینه دار تی رویه
آفتاب خیرانه
