ابوالفضل *یعنی حتی یک دوست هم نداری که بتونی باهاش خوش بگذرونی؟ من خودم آدم درونگرایی هستم،دوست های کمی دارم اما مهم اینه که دوست هایی دارم. خیلی دیر با ی شخص صمیمی میشم. شاید باور نکنی ولی من اوایلی که رفتم راهنمایی به مدت شش ماه تنها بودم! با هیچکس ارتباط برقرار نکردم! اما کم کم خودم رو شناختم و بهتر شدم، نمیدونم تو هم مثل من هستی یا نه. من به تک تک اتفاقاتی که اطرافم میافته، به تک تک حرف هایی که دربارم زده میشه و به تمام نگاه هایی که روم زوم میشن توجه زیادی دارم و کوچکترین حرکتی میتونه من رو تا مدت ها برنجونه. احتمالا ناراحتی و افسردگی تو هم از توجه بیش از حد به اطرافیان و اینکه چطور راجبت فکر میکنن یا اینکه چه حسی نسبت بهت دارن نشأت میگیره. من با استناد به تجربه ای که دارم معتقدم آدم های درونگرا حتی بیشتر از آدم های برونگرا به کنش های اجتماعی توجه میکنن اما نحوه ی صحیح ابراز عقیده و احساسات خودشون رو نمیدونن. در کل درونگرایی در کنار بدی هاش خوبی هایی هم داره، پس قدر این ویژگیت رو بدون. هیچوقت خودت رو با آدم های برونگرا مقایسه نکن، سعی نکن خودت رو برونگرا نشون بدی، باید به عنوان ی آدم درونگرا وارد اجتماع بشی، باید خودت باشی، به خودت اعتماد داشته باشی و کاری رو بکنی که دلت میخواد، نه کاری که دیگران ازت میخوان. جلوی هیچکس غرورت رو زمین ننداز، آدم حتی اگر هیچی هم نداشته باشه باید غرور رو داشته باشه وگرنه خیلی راحت خرد میشه. من این مراحلی رو که تو الان درگیرشی طی کردم. ی دوست داری بالاخره مگه نه؟ با همون وقت بگذرون و از کنار اون دوست های بیشتری برای خودت بساز.