توی دوره زمونه ای زندگی میکنیم که ملاک روابط افراد با هم بر اساس سود و منفعته نه بر اساس عشق و علاقه ی قلبی
حتی توی رفاقت های ساده بین همدیگه ....
دنیا اینقدر بالا و پایین داره که اگر یه روزی ثروتت ، زیباییت ، هیکلت قشنگت ، یا سایر چیزای دیگه که از دست بدی همه ولت میکنند میرن ...
طرف چهره اش قشنگه برای مثال همه میگن کجاست ؟ ولی همون فرد اخلاقشم بد باشه بازم هواخواه داره
ولی ایا به خاطره خودشه یا چهرشه؟میخوان بینشون باشه که چهره اش رو ببیند یا چون قلبا بهش علاقه دارن؟
حالا اگر یه نفر چهره اش کمی خدای نکرده از زیبایی به دور باشه ، هزار بارم که اخلاقش خوب باشه هوا خواه کمتر داره
.
.
.
خوبه این چیزا ولی بدون اگر کسی به خاطر این چیزا باهات رفیق شد ، به خاطر خودت نیست به خاطر نفعی هستش که ازت میبره
یعنی درواقع چون براش سود مادی داری باهات رفیق میشه ....
پس این رفیق نیست ، یکی هستش دیده منفعت داری باهات راه میاد....
کاری کنید با خوش خلقی
با رویی باز
دلی باز
قلبی سرشار از محبت مردم رو به خودتون جلب کنید که اگر از دنیا رفتید مطمئن باشید بازم هواخواه دارید
اگر پیرم شدید بازم مردم دوست دارن
اگر فقیرم شدید بازم یادت باشند
.
.
.
کاری کن مردم خودتو بخوان نه دارایی هاتو یا بعضی از ویژگی های مادیتو، چون اونوقت به خاطر خودت نیست ، به خاطر نفعی هستش که ازت میبرن