ثروت عالم نامحدود است. این ثروت متناسب با رشد علمی جهان خودش را نمایان می کند. یک زمانی ما نفت را نمی شناختیم. با انرژی اتمی غریب بودیم. بعدها دانش های دیگری می آید و در این شکی نیست. زمانی خواهد رسید که از یک گرم خاک یک شهر روشن می شود. این ثروت وجود دارد و ما باید دانشش را به دست آوریم.
برای همه 8 میلیارد جمعیت کره زمین، به اندازه رفاه کامل تک تک انسان‌ها ثروت وجود دارد. مسئله اصلی، جمعیت رو به افزایش کره زمین نیسـت؛ بلکه انحصار و احتکار است. در حال حاضر 70-80 درصد ثروت زمین در اختیار 2-3 درصد جمعیت جهان قرار دارد. صفرهای طولانی در دست عده ای مخصوص.
احتکار نیز توسط ثروتمندان و حکومت ها انجام می شود. بخش مهمی از ثروت عالم در حال حاضر بلا استفاده مانده است. در همین ایران، 170 میلیون هکتار زمین وجود دارد. اما مردم توانایی خرید 80 متر زمین را برای ساخت خانه ندارند. این یعنی احتکار. این حجم از ثروت، جنگل، معدن و نفت و گاز باید برای همین مردم باشد.
این احتکار و این انحصار باعث فقر، فاصله طبقاتی، ظلم و فساد می شوند. بخش مهمی از همین فسادها از تمرکز ثروت به وجود می آید. در جهان، اکثر زمین های بزرگ حاصل خیز، معادن غنی، معادن طلا، اورانیوم، الماس، مس و ... در اختیار گروه های خاص است که این گروه ها عمدتا وابسته به سرمایه داری جهانی هستند.
در ایران خودمان، اگر تنها ارزش اولیه انرژی تولیدی در کشور را (با ملاک قرار دادن قیمت های جهانی روز) به طور مساوی توزیع کنیم، به هر ایرانی حداقل 1.5 میلیون تومان در ماه می رسد. این ثروت را عده ای خاص می دزدند (انحصار) و بخش مهمی را نیز بلااستفاده گذاشتند (احتکار).
علت اصلی فساد اقتصادی در ایران، به واسطه تمرکز ثروت طبیعی در دست نهادهای دولتی و حکومتی و دست اندازی عده ای خاص است. بخش مهمی از ثروتمندهای بزرگ از تصرف زمین های ملت به ثروت رسیده اند. این افراد با زد و بند های خاص، سند گرفتند و فروختند. دیگز از آن قله ثروت پایین نیامدند زیرا پول، پول می سازد. کسی که 10 میلیارد داشته باشد، مگر پولش تمام می شود؟
این انباشت ثروت، باعث شده بازدهی نهاد های دولتی و حکومتی پایین بیاید. 10 تومان خرج می کنند تا 1 تومان کار کنند. زیرا پول مفت است. هر سال بودجه بالا می رود. اشرافیت دولتی، بریز و بپاش ها و سو استفاده ها همه از همین انباشت ثروت به وجود می آیند.
