رو اون سکوها آدمای زیادی بودن که تشویق شدن...از بازیکنا تا مربیا و رئیس باشگاه که دیگه الان لقب امپراطور رو یدک میکشه...
برای ژوزه‌ی پرتغالی به پاس بخشیدن هویت یک قهرمان به تیم فریاد کشیدن...برای آنچلوتی و کونته واسه بردن لیگ قدردانی کردن و دی‌متئو رو بابت رقم زدن بزرگترین افتخار تاریخ باشگاهشون تحسین میکردن...
رو اون سکوها اما باید یه نام ماندگارتر فریاد زده بشه...اسم یکی که کل دوران حرفه‌ایش با تاروپود آبی یکی شده...
کسی که واسه نجات دادن عشقش لحظه‌ای درنگ نکرد و بدون داشتن هیچ چتر نجاتی به دل خطر زد...
سوپرفرانکی و تیمش قبل از خالی شدن استادیوم‌ها تا میتونستن تحسین شدن اما تشویق شدنشون بابت تیمی بود که نذاشت کسی تو لندن ناامید بشه و تلاش میکرد تا ضعیف نباشه...
اون سکوهای خالی اما حالا حسرت حضور مردمی رو میخوره که باید بیان و برای لمپارد و تیمش سرود قهرمانی بخونن...باید بیان و به تیمی ببالن که حتی با نفرات ذخیره هم از سانچزپیسخوان با دست پر برمیگرده...
اون ها باید هرچه زودتر برگردن...برگردن و پشت تیمی باشن که قراره بزرگترین اتفاقات رو رقم بزنه...اون ها باید برگردن تا از دیدن خواستنی‌ترین گزینشون روی نیمکت استمفوردبریج لذت ببرن...
جای بنر فرانکی لمپارد با یه کت و شلوار شیک روی دست مردم فعلا روی سکوها خالیه...اونا باید زودتر برگردن تا بریج آبی‌تر از همیشه به لندنیا حس زندگی بده