باشگاه فوتبال یوونتوس (انگلیسی: Juventus Football Club / لاتین: iuventūs به معنی جوانان / تلفظ ایتالیایی: [juˈvɛntus]) که با نام‌های یوونتوس یا یووه نیز شناخته می‌شود، نام یک باشگاه فوتبال حرفه‌ای است که در شهر تورین، در کشور ایتالیا قرار دارد. یوونتوس سومین باشگاه قدیمی فوتبال ایتالیا بعد از جنوا و اودینزه محسوب می‌شود. این باشگاه به جز فصل ۰۷–۲۰۰۶ که بخاطر مسائل کالچو پولی به سری بی تبعید شد، همواره در تاریخ خود در سری آ که بالاترین سطح فوتبال ایتالیا به‌شمار می‌رود، حضور داشته‌است.
این باشگاه در سال ۱۸۹۷ توسط چند دانشجوی تورینی و با نام باشگاه ورزشی یوونتوس بنیان‌گذاری شد. یوونتوس از سال ۱۹۲۳ توسط خانواده آنیلی اداره می‌شود و یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های فوتبال در ایتالیا و جهان است.[۱]
باشگاه یوونتوس در ایتالیا موفق شده ۳۶[توضیح ۱] مرتبه سری آ را بالای سر ببرد، ۱۳ بار فاتح جام حذفی ایتالیا و ۸ بار فاتح سوپر جام ایتالیا شود. باشگاه یوونتوس در رقابت‌های اروپایی تاکنون ۹ مرتبه فینالیست لیگ قهرمانان اروپا شده‌است که تنها توانسته‌است ۲ مرتبه در فینال به پیروز برسد، اولین قهرمانی آن‌ها مربوط است به فصل ۱۹۸۴–۸۵ که با مربیگری جووانی تراپاتونی توانستند با نتیجه ۱ بر ۰ از سد لیورپول بگذرند[۲] و دومی آن نیز فصل ۱۹۹۵–۹۶ است که تحت هدایت مارچلو لیپی توانستند در فینال لیگ قهرمانان اروپا در ضربات پنالتی آژاکس آمستردام را شکست دهند، یوونتوس با کسب ۱۱ جام اروپایی-بین‌المللی[۳] و در مجموع با کسب ۶۹ جام معتبر[توضیح ۲] جزء پرافتخارترین باشگاه‌های جهان محسوب می‌شود. باشگاه یوونتوس اولین باشگاه تاریخ فوتبال اروپا است که توانسته هر سه جام معتبر اروپایی را فتح کند،[توضیح ۳] یوونتوس به انتخاب فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال به عنوان دومین تیم برتر قرن ۲۰ اروپا شناخته شده‌است. این باشگاه همچنین به عنوان هفتمین باشگاه برتر جهان در سال ۲۰۱۷ از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال معرفی شد.
یوونتوس از اعضای بنیان‌گذار گروه ۱۴ است که پس از فروپاشی توسط اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا جایگزین شد.[۴] یوونتوس همواره خود را باشگاهی ایتالیایی و نماینده فوتبال ایتالیا معرفی کرده‌است و در تمام تاریخ خود بیشترین بازیکنان ایتالیایی را در ترکیب خود داشته‌است، تعداد بازیکنان یوونتوس در تیم‌های ملی ایتالیا، در جام جهانی گواه این موضوع است: جام جهانی فوتبال ۱۹۳۴ (۹ بازیکن)، جام جهانی فوتبال ۱۹۳۸ (۲ بازیکن)، جام جهانی فوتبال ۱۹۸۲ (۶ بازیکن)، جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ (۵ بازیکن).[۵]
باشگاه یوونتوس در سال ۲۰۱۱ از ورزشگاه جدید و اختصاصی خود به نام ورزشگاه یوونتوس رونمایی کرد، این ورزشگاه در حال حاضر یکی از مجهزترین ورزشگاه‌های جهان با ظرفیت ۴۱٬۵۰۷ نفر است. ورزشگاه یوونتوس طبق قراردادی که با بیمه آلیانتس آلمان امضا شده از سال ۲۰۱۷ تا سال ۲۰۲۳ به نام آلیانتس استادیوم شناخته می‌شود.
در لیست شرکت دیلویت از ثروتمندترین باشگاه‌های فوتبال جهان که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، یوونتوس دهمین باشگاه فوتبال در کسب درآمد با درآمد تخمینی ۴۵۹٬۷ میلیون یورو است، که از این حیث در صدر باشگاه‌های فوتبال ایتالیا قرار دارد.[۶] یوونتوس همچنین در لیست مجله فوربز از ارزشمندترین باشگاه‌های فوتبال جهان در سال ۲۰۱۹، رتبه دهم را بدست آورد، با ارزش تخمینی ۱٬۵۱۲ میلیون دلار.[۷]
تأسیس باشگاه یوونتوس در اولین روز ماه نوامبر بر روی نیمکتی در خیابان ره اومبرتو توسط گروهی جوان که در دبیرستان ماسیمو لسیوم تحصیل می‌کردند که رؤیای تأسیس یک تیم فوتبال داشتند آغاز شد و به این ترتیب یوونتوس در تاریخ ۱ نوامبر ۱۸۹۷ در تورین متولد شد. باشگاهی که در آینده بخش مهمی از تاریخ فوتبال را رقم می‌زند. اولین دیدار این تیم تازه تأسیس با حضور جوانان و دوستداران در تئاتر ساختمان دارما برگزار شد. انریکو کنفاری در نخستین سخنان خود از خواسته‌های بزرگ باشگاه صحبت می‌کند، وی تأکید دارد با شروع فصل پاییز خواسته و آرزویی که از مدت‌ها پیش داشته‌اند به وقوع پیوست.[۸]
سرانجام برادران کنفاری در دفتر کوچک خود در خیابان ده اومبرتو ۴۲ تشکیل جلسه می‌دهند، جلسه‌ای که با حضور مسئولین ابتدایی و بازیکنان و جوانان عاشق فوتبال برگزار می‌شود و آخرین اندیشه این جوانان که رؤیای داشتن مقر و محلی برای باشگاه‌است مطرح می‌شود، برادران کنفاری می‌دانند که برای داشتن یک تیم بزرگ می‌بایست محلی مناسب تهیه نمایند، این دو جوان خیلی زود ساختمانی با چهار اتاق و یک حیاط پیدا می‌کنند که می‌توانست محلی مناسب برای یک تیم جوان و تازه تأسیس باشد.
با تشکیل یک تیم جوان و مشخص شدن محل استقرار تیم، وظیفه‌ای دیگری نیز بر شانه‌های تأسیس کنندگان سنگینی می‌کرد، این باشگاه می‌بایست نامی برای خود داشته باشد، بار دیگر براداران کنفاری جلسه‌ای تشکیل دادند و با توجه به جوانی باشگاه و جوانانی که با عشق فراوان در این تیم بازی می‌کردند، گروه تصمیم گرفت نام باشگاه ورزشی یوونتوس را انتخاب نماید و به این ترتیب و با تأیید گروه، باشگاه ورزشی یوونتوس نام‌گذاری شد. گفتنی است که کلمه یوونتوس ریشه‌ای لاتین دارد و به معنای جوان یا جوانان است. اوگنیو کنفاری نخستین مدیر یوونتوس خیلی زود پست ریاست را رها کرد و برادراش انریکو از سال ۱۸۹۸ به ریاست باشگاه رسید.[۹]
ورود خانواده آنیلی (۱۹۰۶/۱۹۲۶)[ویرایش]
یوونتوس نزدیک به دو دهه زیر سایه تیم‌های میلانی قرار داشت و نتوانست قهرمانی نخست خود را تکرار کند. طی این سال‌ها مدیران و بازیکنان به این نتیجه رسیدن که برای نگهداری وقایع باشگاه، مجله‌ای نیاز است، بنابراین در ۱۰ ژوئن ۱۹۱۵ مجله هورا یوونتوس که امروزه ماهنامه معروف این باشگاه به حساب می‌آید متولد شد. کارادو کورادینی که در فصل ۱۹۲۰–۱۹۱۹ رئیس باشگاه بود سرود یوونتوس را تصنیف کرده‌است. روال ناکامی‌ها ادامه داشت تا سال ۱۹۲۳ که خانواده مطرح آنیلی وارد عرصه حیات باشگاه شدند. در ۲۴ ژوئیه سال ۱۹۲۳ ریاست باشگاه را ادواردو آنیلی (پدر جووانی و اومبرتو آنیلی) به عهده گرفت. او پسر مالک و بنیان‌گذار کمپانی فیات بود. همراه با مدیریت قدرتمند این مرد بزرگ افتخارات و پیروزی‌های بانوی پیر نیز آغاز شد. بیانکونری‌ها با او در سال ۱۹۲۶ دومین اسکودتوی خود را نیز فتح کردند تا ادواردو نخستین قهرمانی مدیریت خود را تجربه کند. این قهرمانی با مربیگری جینو کارولی به دست آمد و بازیکنانی نظیر جانپیرو کامبی، ویرجینیو روستا ،کارلو بیجاتو، فرنک هیرزر ،لویجی آلماندی، جوزف ویولا و جوزپه توریانی در این تیم قهرمان حضور داشتند.[۱۰]
دوران مربیگری کارلو کارکانو (۱۹۳۰/۱۹۳۵)[ویرایش]
کارلو کارکانو
طی سال‌های ۱۹۳۵–۱۹۳۰ یوونتوس دوباره به عنوان یکی از قدرت‌های فوتبال ایتالیا خود را معرفی می‌کند. ادواردو آنیلی که تا سال ۱۹۳۵ مدیریت باشگاه یوونتوس را به عهده داشت در کنار جووانی ماتزونیس نایب رئیس باشگاه توانست در دهه ۳۰ یوونتوس را تبدیل به قدرت بلامنازع ایتالیا نماید. یوونتوس طی سال‌های ۳۱ الی ۳۵ توانستند پنج اسکودتوی دیگر را برای باشگاه به ارمغان بیاورند و با کسب پنج عنوان قهرمانی متوالی رکورد جاودانه‌ای را به نام خود به ثبت برسانند (رکوردی که در ده دوم قرن ۲۱ توسط خود یوونتوس شکسته می‌شود).[۱۱] بازیکنان بزرگ آن زمان یوونتوس نمایشی را ارائه کردند که هرگز فراموش شدنی نیست، فلیچ بورل مهاجم بیانکونری‌ها در فصل ۱۹۳۲ باورنکردنی ظاهر شد وی در ۲۸ بازی ۲۹ گل به ثمر رساند و رکوردی فوق‌العاده به نام خود ثبت کرد. در این دوران آنیلی در کنار همکارانش تصمیم گرفت ورزشگاهی اختصاصی برای یووه تهیه نماید و سرانجام در فوریه ۱۹۳۴ یووه در ورزشگاه جدیدش به نام کوموناله (المپیک فعلی) به میدان رفت، ورزشگاهی که بعدها خاطرات بسیار دیدنی و زیبایی از اسطوره‌هایی مانند بونیپرتی، روبرتو بتجا و میشل پلاتینی در خود زنده نگاه داشته‌است. در مسابقات جام جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ بازیکنان یوونتوس اسکلت اصلی تیم ملی ایتالیا را تشکیل می‌دادند، اتفاقی که در جام جهانی ۱۹۸۲ نیز تکرار شد.[۱۲] در زمان مربیگری کارلو کارکانو یوونتوس هفت بازیکن ملی پوش به نام‌های جانپیرو کامبی، ویرجینیو روستا، لویس مونتی، جیووانی فرراری، لویجی برتولینی، فلیچ بورل و رایموندو اورسی را در تیم ملی ایتالیا داشت که توانستند قهرمان جام جهانی ۱۹۳۴ شوند، در ژوئیه ۱۹۳۴ ادواردو آنیلی مدیر موفق یوونتوس در سانحه هوایی مشهور جنوا درگذشت، بعد از آن اتفاق سیاه و تلخ، یووه به مدت ۱۲ سال که یک آنیلی دیگر در رأس مدیریت باشگاه آمد به حاشیه رفت.[۱۳]
جنگ جهانی دوم (۱۹۳۵/۱۹۵۵)[ویرایش]
جیانی آنیلی (چپ)
تکرار افتخارات دهه سی به مدت یک دهه متوقف شد البته طی این سال‌ها قهرمانی در دو جام حذفی ایتالیا به افتخارات باشگاه اضافه شد. نخستین قهرمانی یووه در جام حذفی کشورش به تاریخ ۱۹۳۸ با مربیگری ویرجینیو روستا بازمی‌گردد. در فصل ۳۹–۳۸ یوونتوس با ایستادن در رده هشتم جدول دوران افول خود را می‌گذراند. طی سال‌های ۳۵ الی ۴۷ مدیرانی نظیر امیلیو ده لا فورست و پیرو دُزیو در راس کار قرار گرفتند و نتوانستند شکوه یووه را نمایان سازند و سرانجام پس از نتایج نه چندان موفق و درخشان؛ پیرو دُزیو جای خود را به جیانی آنیلی داد، او به باشگاه خود در تاریخ ۲۲ ژوئیه ۱۹۴۷ بازگشته بود تا پیروزی‌های گذشته و خاطرات زیبای دوران رهبری پسرش را تکرار کند. با آمدن جیانی اسکودتوهای هشتم و نهم در فصل‌های ۵۲–۵۱، ۵۰–۴۹ از راه رسید. اما عمر ریاست وی کوتاه بود و خیلی زود استعفا داد. با این حال یووه با بازیکنانی نظیر بونیپرتی، کارلو پارولا و جان هانسن همچنان به افتخارات خود می‌افزود. جیانی آنیلی ۱۸ سپتامبر ۱۹۵۴ پست ریاست را رها می‌کند و از باشگاه جدا می‌شود.
دوران مدیریت اومبرتو آنیلی (۱۹۵۵/۱۹۷۱)[ویرایش]
بونیپرتی، جان چارلز، اومار سیووری
با جدایی جیانی آنیلی، به مدت یک سال باشگاه تحت نظارت سه نفر هدایت شد و یک سال بعد در نوامبر ۱۹۵۶، اومبرتو آنیلی برادر جیانی آنیلی راهی باشگاه شد تا قدرت و نفوذ خانواده آنیلی همراه با قدرت باشگاه یوونتوس ادامه داشته باشد. اومبرتو تا سال ۱۹۶۲ سمت مدیریت یوونتوس را در اختیار داشت که در این سال به دلیل ادامه تحصیل و اخذ مدرک پروفسوری از سمت مدیریت یووه کناره‌گیری کرد. این تیم در این سال‌ها دو ستاره بزرگ حیات خود را به نام‌های اومار سیووری و جان چارلز خریداری کرد و توانست اسکودتوی دهم را نیز فتح نماید. لیوبیسا بروشتش دهمین قهرمانی بانوی پیر را در فصل ۵۸–۵۷ به دست آورد تا با کسب این عنوان، اولین ستاره یووه نیز از راه برسد. با این قهرمانی بانوی پیر اجازه یافت اولین ستاره طلایی را بر روی پیراهن خود حک کند و به بالای آرم باشگاه نیز اضافه شود. یوونتوس توانست با هدایت مربیانی مانند رناتو چزارینی، کارلو پارولا، پائولو آمارال و هریبرتو هررا در دهه شصت سه عنوان قهرمانی را کسب کند. دهه ۶۰ با کسب سه قهرمانی در سری آ و سه قهرمانی در جام حذفی ایتالیا به نوعی تکرار درخشش دهه ۳۰ بود. طی این سال‌ها ستارگانی برجسته همچون؛ جان هانسن، کارلو پارولا، کارل پرایست، بونیپرتی، جان چارلز و اومار سیووری با پیراهن سیاه و سفید یووه در میدان‌ها فوتبال حاضر شدند و در دنیای فوتبال شهرتی کسب کردند. اومار سیووری با درخشش بی‌نظیر و گلزنی‌های ارزشمند خود تبدیل به مهره‌ای خوش‌نام در دنیای فوتبال شد و در سال ۱۹۶۱ توانست توپ طلای اروپا را از ان خود کند. با پایان فصل ۱۹۶۹ هریبرتو هررا نیمکت یوونتوس را ترک می‌کند و لوئیس کارنیگلیا جانشین وی در پست مربیگری یووه می‌شود. گفتنی است که طی سال‌های ۱۹۶۲ الی ۱۹۷۱ مدیریت باشگاه به ویتوره کاتلا واگذار شده بود.[۱۴]
دوران مدیریت جیامپیرو بونیپرتی (۱۹۷۱/۱۹۹۰)[ویرایش]
تاکونی
شیره آ (c)
فاورو
بریو
کابرینی
بونینی
تاردلی
بریاسکی
پلاتینی
روسی
بونیک
ترکیب یوونتوس در شروع بازی فینال جام باشگاه‌های اوپا ۱۹۸۵
تراپاتونی
سرانجام زمان خداحافظی فرا می‌رسد و بونیپرتی پس از چند سال بازی و حضوری استثنایی در سال ۱۹۷۱ از دنیای فوتبال خداحافظی می‌کند و بلافاصله به مدیریت باشگاه منصوب می‌شود. در زمان ریاست وی چهار مربی بزرگ و نامی همچون سیستمیر فیکپالیک، کارلو پارولا، جووانی تراپاتونی و دینو زوف هدایت بانوی پیر را به عهده گرفتند. بونیپرتی نزدیک به بیست سال رهبری بانوی پیر را به عهده گرفت و توانست درخشش دوران بازیگری اش را در این پست نیز تکرار کند،[۱۵] کسب ۹ اسکودتو و رساندن شمار اسکودتوهای یوونتوس به عدد بیست و گرفتن ستاره دوم باشگاه با قهرمانی در سال ۱۹۸۲، دو قهرمانی در جام حذفی به همراه نخستین عنوان قهرمانی بانوی پیر در اروپا و فتح جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۸۵، قهرمانی در سال ۱۹۷۷ در لیگ اروپا برای نخستین بار؛ رسیدن به قهرمانی رقابت‌های جام در جام اروپا در سال ۱۹۸۴، سوپر جام اروپا که در سال ۱۹۸۴ به دست آمد از افتخارات بسیار ارزنده و بزرگی به‌شمار می‌رود که در دوران دو دهه مدیریت موفق بونیپرتی به دست آمد. جووانی تراپاتونی که ده سال هدایت یوونتوس را به عهده گرفته بود توانست در سال ۱۹۸۲ با قهرمانی یووه در سری آ ستاره دوم را از آن باشگاه نماید تا بانوی پیر تنها تیم ایتالیایی باشد که قهرمانی‌هایش به عدد بیست می‌رسید. در دو دهه ستارگان مشهوری پیراهن سیاه و سفید یوونتوس را برتن کردند؛ ستارگانی مانند: دینو زوف، میشل پلاتینی، مارکو تاردلی، ژبیگنی بونیک، پائولو روسی، کلائودیو جنتیله، پیترو آناستاسی، رومئو بنتی، گائتانو شیره‌آ از جمله بازیکنان بسیار مهم دهه ۷۰–۸۰ این باشگاه بودند. اما این بار نیز یک اتفاق تلخ دیگر برای سیاه و سفیدپوشان یووه، باشگاه را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اتفاقی که در دهه ۸۰ برای بانوی پیر ایتالیا به وقوع می‌پیوندد، رویدادی سیاه که به مانند سال ۱۹۳۵ هم‌زمان با شکوه و بزرگی یووه‌است، این حادثه در فینال لیگ قهرمانان در ۲۸ مه سال ۱۹۸۵ در ورزشگاه هیسل بلژیک روی داد، در دیدار یوونتوس برابر لیورپول انگلیس به دلیل درگیری هواداران دو تیم ۳۹ هوادار کشته (برخی منابع شمار کشته شدگان را ۴۹ نفر اعلام کردند) و بیش از ۳۰۰ زخمی به جای می‌ماند و لقب فینال خونین را به خود می‌گیرد. در این دیدار یوونتوس با تک گل میشل پلاتینی که از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید قهرمان این دیدار خونین می‌شود تا نخستین قهرمانی خود را در اروپا جشن بگیرد البته جشنی که همراه با تلخی و از دست دادن تعدادی هوادار بود. در ۸ دسامبر ۸۶ راهی توکیو می‌شوند تا در جام بین قاره‌ای (فوتبال) شرکت کنند و در نهایت نیز با قهرمانی در این جام به کار خود پایان می‌دهند. قدرت یووه پس از این سال چند سالی رو به افول رفت و ستارگانی مانند میشل پلاتینی و گائتانو شیره‌آ مهره‌ای که با ۵۵۲ بازی یکی از ستاره‌های استثنایی حیات یووه محسوب می‌شود از تیم خداحافظی کردند. فصل جدید در راه است و این بار پس از ده سال جووانی تراپاتونی بر روی نیمکت سیاه و سفیدپوشان مشهور ایتالیا حضور ندارد و دوره جدیدی آغاز می‌شود. در دهه ۸۰ پائولو روسی مهاجم سرشناس یووه و ایتالیا نیز در سال ۱۹۸۲ توپ طلای اروپا[۱۶] را به خود اختصاص می‌دهد تا دومین بازیکن یوونتوس باشد که این افتخار را کسب می‌کند. این افتخار طی سه سال متوالی ۱۹۸۳ الی ۱۹۸۵ توسط میشل پلاتینی تکرار شد تا سومین بازیکن یوونتوس در این زمینه باشد. یوونتوسی‌ها در جام جهانی ۱۹۸۲، شش نماینده در تیم ملی ایتالیا داشتند تا خاطره جام جهانی ۱۹۳۴ تکرار شود؛ دینو زوف، کلائودیو جنتیله، آنتونیو کابرینی، گائتانو شیره‌آ، مارکو تاردلی و پائولو روسی ستاره‌های بیانکونری حاضر در تیم ایتالیایی‌ها بودند که قهرمانی دیگری را به دست می‌آورند. تمام این افتخارات با مدیریت ستاره سالیان گذشته یووه بونیپرتی رقم خورد. در فصل ۹۰–۱۹۸۹ یوونتوسی‌ها تیمی رؤیایی تشکیل داده بودند، جوانانی نظیر سالواتوره سکیلاچی، پیرلویجی کاسیراگی و مدافعینیهمچون داریو بونتی توانسته بودند فرم یک تیم ایدئال و دوست داشتنی را به دست بیاورند، یک قهرمانی در جام حذفی ایتالیا نتیجه تلاش این بازیکنان بود.[۱۷]
دوران مدیریت ویتوریو کایزوتتی (۱۹۹۰/۲۰۰۳)[ویرایش]
پروتزی
فررارا
ویرکووود
تورریچلی
پسوتو
سوزا
دل پیرو
راوانلی
کونته
دشان
ویالی (c)
ترکیب یوونتوس در شروع بازی فینال لیگ قهرمانان اوپا ۱۹۹۶
مارچلو لیپی
سال ۱۹۹۰ ویتوریو کایزوتتی جانشین بونیپرتی شد،[۱۴] او تا سال ۲۰۰۳ در کنار یووه ماند و در طول ریاست خود افتخارات ارزنده‌ای را به مجموعه یوونتوس افزود. با آغاز دهه ۹۰ بار دیگر شکوه یوونتوس شروع شد؛ و ورزشگاه دل آلپی که به تازگی میزبانی رقابت‌های یوونتوس را به عهده گرفته بود شاهد افتخارات زیادی شد.[۱۸] در سال ۱۹۹۰ یک جام حذفی ایتالیا و قهرمانی دوم در لیگ اروپا با مربیگری دینو زوف به کارنامه ورزشی باشگاه افزوده شد و جام سوم لیگ اروپا نیز در سال ۱۹۹۳ با جووانی تراپاتونی راهی ساختمان باشگاه یووه می‌شود. بانوی پیر که از اواسط دهه ۹۰ دوباره به اوج خود رسیده بود در لیست تیم خود بازیکنان خوش‌نام و مطرحی مانند روبرتو باجو (دارنده توپ طلا در سال ۱۹۹۳)، جان لوکا ویالی، فابریزیو راوانلی، الساندرو دل پیرو (بهترین گلزن تاریخ یووه همراه با بیشترین بازی با پیراهن یوونتوس) ،آنجلو پروتزی، دیدیه دشان، آنتونیو کونته، فرارا، ادگار داویدس و زین الدین زیدان (دارنده توپ طلا در سال ۱۹۹۸) را می‌دید.[۱۹] جووانی تراپاتونی که از سال ۱۹۹۱ بار دیگر به تیمشش بازگشته بود پس از اتمام فصل ۱۹۹۴ از تیم جدا می‌شود و راه برای حضور مربی ای مطرح و برجسته هموار می‌شود و در نهایت مارچلو لیپی بر روی نیمکت هدایت سیاه و سفیدپوشان یووه می‌نشیند.[۲۰] در سطوح مدیریت نیز مهره‌هایی نظیر روبرتو بتجا، جیرائدو و لوچیانو موجی وارد عرصه فعالیت می‌شوند. مارچلو لیپی همراه خود سه قهرمانی متوالی سری آ را در فصل‌های ۹۵–۹۴، ۹۷–۹۶ و۹۸ –۹۷ به نام یوونتوس ثبت می‌کند. یک قهرمانی در جام حذفی ایتالیا در فصل ۱۹۹۵، دو سوپر جام ایتالیا در فصول ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ و قهرمانی دوم یوونتوس در لیگ قهرمانان اروپا که در فصل ۱۹۹۵–۹۶ به دست آمد، (در بازی که یوونتوس در فینال ۴ بر ۲ از سد آژاکس آمستردام گذشت) و جام بین قاره ای سال ۱۹۹۶ نیز از افتخارات ارزنده مارچلو لیپی به‌شمار می‌روند.[۲۱] یوونتوس در سال‌های ۱۹۹۷ و ۱۹۹۸ نیز به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یافت اما برابر حریفان شکست خورد و در جایگاه دوم ایستاد. یووه ابتدا در فینال برابر دورتموند با نتیجه ۳ بر ۱ شکست خورد تا به دومین قهرمانی متوالی خود در لیگ قهرمانان اروپا دست نیابد و در فصل اتی نیز برابر رئال مادرید با نتیجه یک بر صفر متحمل شکست شد و دومین ناکامی متوالی خود را در فینال لیگ قهرمانان اروپا تجربه می‌کند.[۲۲] با پایان دهه ۹۰ فروغ بیانکونری‌ها نیز کمرنگ شد، رفتن لیپی و آمدن کارلو آنچلوتی چندان موفق آمیز نبود و کارلو تنها یک قهرمانی در جام اینترتوتو را در کارنامه دو سال مربیگری خود در یووه به جای می‌گذارد. یوونتوس با کارلو آنچلوتی به افتخار بزرگی دست نمی‌یابد و تصمیم به تغییر مربی می‌گیرد و از فصل ۲۰۰۱–۰۲ برای بار دوم مارچلو لیپی سکان مربیگری یوونتوس را در دست می‌گیرد؛ و بازیکنان جدیدی به تیم اضافه می‌شوند مانند: جانلوئیجی بوفون، مارسلو سالاس و پاول ندود هافبک چک تبار و دارنده توپ طلای اروپا در سال ۲۰۰۳، لیپی توانست باکمک این بازیکنان و ستارگانی همچون الساندرو دل پیرو و ادگار داویدس و دیوید ترزگه یک بار دیگر یوونتوس را به اوج خود بازگرداند،[۲۳] دو قهرمانی در سری آ در فصل‌های ۲۰۰۱–۰۲ و ۲۰۰۲–۰۳ و دو قهرمانی در سوپر جام ایتالیا با هدایت این مربی بدست آمد، همچنین مارچلو لیپی در فصل ۲۰۰۲–۰۳ دوباره توانست یوونتوس را به فینال لیگ قهرمانان اروپا برساند، که در ضربات پنالتی مغلوب آ.ث. میلان می‌شود.[۲۴] در این سال‌ها اتفاق مهم دیگری در حیات باشگاه روی داد و در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۰۱ باشگاه یوونتوس وارد بورس ایتالیا شد. در نخستین ماه سال ۲۰۰۳ حادثه‌ای تلخ، بار دیگر مجموعه بیانکونری را در سوگ نشاند، در حالی که تنها ۲۴ روز از آغاز سال جدید می‌گذشت، جووانی آنیلی مدیر اسبق باشگاه که با خود افتخارات ارزشمندی را برای باشگاه به همراه آورده بود درگذشت. تنها یک سال پس از مرگ جووانی آنیلی،[۲۵] برادرش اومبرتو آنیلی نیز درگذشت، اومبرتو در تاریخ ۲۷ مه سال ۲۰۰۴ از دنیا رفت تا به یکباره بانوی پیر حامیان اصلی خود را از دست بدهد، با فوت این بزرگان خانواده آنیلی همچنان حمایت خود را از باشگاه دریغ نکرد و در کنار یوونتوس ماند. در پایان فصل ۲۰۰۳–۰۴ از یوونتوس جدا شد.
انتشار مسئله کالچو پولی (۲۰۰۴/۲۰۰۶)[ویرایش]
نوشتار اصلی: کالچو پولی
فابیو کاپلو
با رفتن مارچلو لیپی، در تابستان ۲۰۰۴ فابیو کاپلو وارد یوونتوس شد. فابیو کاپلو مربی اسبق آ.اس. رم که پیش از این نزد هواداران یووه یک دشمن محسوب می‌شد به عنوان سرمربی یوونتوس انتخاب شد. هم‌زمان با حضور وی، بازیکنانی نظیر زلاتان ابراهیموویچ، فابیو کاناوارو و امرسون نیز یوونتوسی شدند. کاپلو با وجود موفقیت و کسب دو اسکودتویی که بعدها از یووه بازپس گرفته شد، نتوانست خود را به عنوان مربی محبوب در نزد هواداران معرفی کند.[۲۶] در این سال‌ها یوونتوس جز قدرت‌های فوتبال ایتالیا و اروپا محسوب می‌شد که ستارگان ارزشمند زیادی در خود می‌دید، با پایان فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ که به قهرمانی یوونتوس انجامید خبرهایی در خصوص تبانی مسولین یوونتوس با داوران شنیده شد؛ این مسائل همراه با رقابت‌های جام جهانی ۲۰۰۶ مطرح می‌شد و در حالی که ستارگان بیانکونری در کنار اینتر میلان برای قهرمانی در این جام مبارزه می‌کردند اتفاق تلخ دیگری برای یکی از مهره‌های اسبق یووه رخ داد، جانلوکا پسوتو از ساختمان باشگاه سقوط کرد تا حواشی اطراف یووه بیشتر از قبل شود. با این حال با تدابیر مسولین فوتبال ایتالیا موضوع کالچو پولی و محکومیت‌های باشگاه‌ها تا پایان رقابت‌های جام جهانی اعلام نشد تا تمام بازیکنان حاضر در اردوی ایتالیا با تمرکز کامل و بدون مشغله ذهنی، در رقابت‌ها حاضر شوند. این تدبیر مسولین نتیجه بخش بود و ایتالیا با مربیگری مارچلو لیپی قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶ المان شد. پس از بازگشت ملی پوشان، مسئله معروف به کالچو پولی رسماً اعلام شد و تبانی مسولین باشگاه یوونتوس با کمیته داوران و برخی داوران از یک سو و انتشار مکالمات تلفنی لوچیانو موجی با برخی از مسولین و داوران در دادگاه‌های ورزشی ایتالیا مطرح شد و ۲ قهرمانی آخر یوونتوس در سری آ از بانوی پیر گرفته شد و به سری بی تبعید شد.[۲۷][۲۸]
تبعید یوونتوس به سری بی (تابستان ۲۰۰۶)[ویرایش]
نوشتار‌های اصلی: کالچو پولی و سری بی
با برگزاری جلسات مختلف، در نهایت حکم نهایی دادگاه ورزشی کشور محرومیت‌ها و مجازات‌های باشگاه‌های متخلف را صادر کرد. با حکم اعلام شده بانوی پیر به سری بی تبعید شد، دو اسکودتوهای یووه از این تیم بازپس گرفته شد و به تیم رقیب، اینتر میلان داده شد (اسکودتوهای بیست و هفتم و بیست و هشتم در دو فصل ۲۰۰۴–۰۵، ۲۰۰۵–۰۶ که با فابیو کاپلو به دست آمده بود)، لوچیانو موجی مدیر و نماینده اصلی یووه حکم محرومیت مادام العمر از فعالیت در فوتبال برایش صادر شد. در ابتدا مشخص شد بیانکونری‌ها با ۳۰ امتیاز کسر در رقابت‌های فصل ۲۰۰۶–۰۷ سری بی شرکت خواهند کرد که این رأی با اعتراض باشگاه و تجدید نظر به ۱۷ امتیاز کسر تغییر کرد و در نهایت به کسر ۹ امتیاز رسید همچنین یوونتوس با جریمه نقدی £۳۱٬۰۰۰٬۰۰۰ و محرومیت از لیگ قهرمانان اروپا ۰۷–۲۰۰۶ و سه بازی بدون تماشاگر روبرو شد.[توضیح ۴] زمانی که حکم تبعید به سری بی با منفی ۳۰ امتیاز اعلام شد، برخی از بازیکنان سرشناس یوونتوس راه خروجی باشگاه را در پیش گرفتند و از باشگاه یوونتوس جدا شدند، مربی یوونتوس؛ فابیو کاپلو نیز بلافاصله راهی مادرید و تیم مطرح ان شهر، رئال مادرید شد. برخی از بازیکنانی که هواداران امید زیادی به آنان داشتند نیز به مانند مربی تیم ترجیح دادند برای ادامه دوران بازیگری خود از سیاه و سفید پوشان جدا شوند، فابیو کاناوارو، جیانلوکا زامبروتا، پاتریک ویرا، امرسون، زلاتان ابراهیموویچ و لیلیان تورام که در خود توان حضور در سری بی را نمی‌دیدند، از یوونتوس جدا شدند. فابیو کاناوارو و امرسون راهی رئال مادرید شدند، زلاتان ابراهیموویچ و پاتریک ویرا به اینتر میلان پیوستند و جیانلوکا زامبروتا و لیلیان تورام بارسلونا را برای ادامه فعالیت خود برگزیدند.[۲۹]
وفاداری به بانوی پیر (۲۰۰۶/۲۰۰۷)[ویرایش]
دیدیه دشان
حکم صادره در کنار ترک ستارگان و تغییر مدیریت باشگاه که همراه با ورود جووانی کوبولی جیلی به عنوان جانشین فرانتزُ گرانده استونس مدیری که سه سال ریاست یووه را به عهده داشت. لوچیانو موجی از سمت خود برکنار شد، جیرائودو نیز از مسولیت‌هایی که در باشگاه داشت کنارگذاشته شد و بازیکنانی از جمله فابیو کاناوارو، جیانلوکا زامبروتا، پاتریک ویرا، امرسون، زلاتان ابراهیموویچ و لیلیان تورام یوونتوس را ترک کردند؛ و در شرایطی دشوار جان الکان نوه جیانی آنیلی مدیریت باشگاه را بر عهده گرفت، یوونتوس بازیکنانی نظیر الساندرو دل پیرو، جانلوئیجی بوفون، مائورو کامرونزی در تیم ملی کشورش داشت که با این تیم قهرمان جهان شده بودند و بازیکنان بزرگی از جمله دیوید ترزگه و پاول ندود که نگاه داشتن این بازیکنان در شرایط کنونی کار آسانی نبود. دیدیه دشان بازیکن سالیان نه چندان دور یوونتوس که با این تیم قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۵–۱۹۹۶ را تجربه کرده بود در تاریخ ۱۰ ژوئیه ۲۰۰۶ مربی یوونتوس شد. یوونتوس در رقابت نزدیک با ناپولی و جنوا و با توجه به کسر ۹ امتیاز بر سکوی نخست رقابت‌ها ایستاد و عنوان قهرمانی مسابقات سری بی را در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۷ از آن خود کرد و الساندرو دل پیرو با به ثمر رساندن ۲۰ گل آقای گل رقابت‌ها شد تا ثابت نمایند که این تیم مطرح و قدرتمند بدون حمایت داوران و در شرایط سخت و متفاوت از سایر رقبا نیز برترین تیم ایتالیا است. قهرمانی یووه در هفته‌های پایانی لیگ با کسب ۸۵ امتیاز تثبیت شد (امتیاز یوونتوس در این فصل به ۹۴ رسید که با کسر ۹ امتیاز به عدد ۸۵ تغییر کرد) در دو هفته به پایان مسابقات دیدیه دشان مربی بیانکونری‌ها که نقش مؤثر و بسیار زیادی در کسب این قهرمانی داشت در چهلمین بازی فصل حاضر به شرکت در کنفرانس خبری نشد و از سمت خود کناره‌گیری کرد تا کمک مربی وی، کورادینی تیم را دو دیدار انتهایی هدایت نماید، دیدارهای که با شکست یووه به پایان رسید. گفتنی است که اختلاف دشان با مدیر ورزشی یوونتوس السیو سکو یکی از دلایل جدایی دیدیه دشان اعلام شد و در عین حال دیدیه دشان تأکید کرد که در خود توان هدایت یووه را در رقابت‌های سری آ نمی‌دید.[۳۰]
دوران مدیریت آندرا آنیلی (۲۰۱۰/تاکنون)[ویرایش]
آنتونیو کونته
بعد از حدود ۴۸ سال در سال ۲۰۱۰ یک آنیلی دیگر به نام آندرا آنیلی سکان مدیریت یوونتوس را بر عهده گرفت. با ساخت استادیوم جدید با نام ورزشگاه یوونتوس در مکان سابق ورزشگاه دل آلپی و آمدن آنتونیو کونته[۳۱] در سال ۲۰۱۱ و خرید بازیکنان جدید از جمله: آندره‌آ پیرلو، کوادوو آساموا، آرتورو ویدال، استفان لیختشتاینر، کارلوس توز، پل پوگبا، مارتین کاسرس، آندره‌آ بارزالی، فرناندو یورنته یوونتوس بعد از چند سال ناکامی دوباره به عرصهٔ تیم‌های بزرگ ایتالیا و اروپا بازگشت. یوونتوس در این دوران به سه قهرمانی متوالی در سری آ ایتالیا (از جمله یک قهرمانی بدون شکست در فصل ۲۰۱۱–۱۲ و کسب ۱۰۲ امتیاز در رقابت‌های سری آ در فصل ۲۰۱۳–۱۴) و دو قهرمانی سوپر جام ایتالیا رسید. در سال ۲۰۱۲ اسطوره باشگاه یوونتوس الساندرو دل پیرو[۳۲] بعد از ۱۹ سال بازی کردن با پیراهن بیانکونری از جمع یوونتوسی‌ها خداحافظی کرد و جای او را در تیم کارلوس توز آرژانتینی گرفت.[۳۳]
آلگری
بعد از ۳ فصل موفقیت‌آمیز با آنتونیو کونته که منجر به ۳ قهرمانی متوالی در سری آ گشت، البته همراه با ناکامی در رقابت‌های اروپایی، یوونتوس سرمربی اخراج شده آ.ث. میلان یعنی ماسیمیلیانو آلگری را به عنوان سرمربی جدید خود معرفی کرد، مربی که خیلی از طرفداران یوونتوس با آمدن او به بیانکونری مخالف بودند. آلگری توانست در ۵ فصل حضورش در بانوی پیر ۵ قهرمانی متوالی در سری آ را بدست آورد تا یوونتوس به تنها تیم در تاریخ فوتبال ایتالیا تبدیل شود که توانسته‌است ۸ فصل متوالی جام سری آ را بالا سر ببرد.[۳۴] او همچنین توانست به همراه یوونتوس ۴ قهرمانی متوالی در جام حذفی ایتالیا بدست آورد تا در ۴ فصل اول حضورش در سکوی سرمربیگری یوونتوس توانسته باشد در هر چهار سال حضورش دوگانه (سری آ و جام حذفی ایتالیا) را کسب کند.[۳۵] یوونتوس در اروپا هم توانست دوباره، برای اولین بار بعد از کالچو پولی خود را به عنوان تیمی قدرتمند معرفی کند. در فصل اول حضور آلگری (۲۰۱۴–۱۵) یوونتوس توانست به فینال لیگ قهرمانان اروپا برسد اما در فینال در برابر بارسلونا به هدایت لوییز انریکه متحمل شکست ۳ بر ۱ شد تا به مقام نایب قهرمانی اروپا کفایت کند. آلگری و یوونتوس در فصل بعد (۲۰۱۵–۱۶) در مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا توسط بایرن مونیخ از رقابت‌ها کنار گذاشته شدند، اما یوونتوس توانست در فصل بعد آن (۲۰۱۶–۱۷) دوباره به فینال اروپا برسد اما این بار هم در برابر رئال مادرید، زین الدین زیدان متحمل شکست ۴ بر ۱ شد تا برای پنجمین بار متوالی دستش از کسب جام لیگ قهرمانان اروپا کوتاه بماند.[۳۶] یوونتوس در همین دوران رکورد نقل و انتقالات خود را نیز شکست، با فروش پل پوگبا با قیمت ۱۰۵ میلیون یورو به باشگاه منچستر یونایتد، و با خرید کریستیانو رونالدو از باشگاه رئال مادرید در ازای ۱۱۷ میلیون یورو.[۳۷]
بعد از ۵ فصل موفقیت‌آمیز با ماسیمیلیانو آلگری که منجر به ۵ قهرمانی متوالی در سری آ و ۴ قهرمانی متوالی در جام حذفی فوتبال ایتالیا گردید، به دلیل ناکامی در رقابت‌های اروپایی و ۲ شکست در فصول ۲۰۱۴–۱۵ و ۲۰۱۶–۱۷ در فینال لیگ قهرمانان اروپا،[۳۸][۳۹] اخراج شد و بانوی پیر سرمربی سابق چلسی و ناپولی یعنی مائوریتسیو ساری را بعنوان سرمربی جدید خود معرفی کرد.[۴۰] ساری تنها توانست یک فصل هدایت یوونتوس را بر عهده داشته باشد و پس از قهرمانی در سری آ و حذف در مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا اخراج شد[۴۱] و آندره‌آ پیرلو بازیکن سابق یوونتوس در اولین تجربه مربیگری خود، بعنوان سرمربی جدید باشگاه معرفی شد.[۴۲]
فاجعه ورزشگاه هیسل فاجعه‌ای است که پیش از آغاز فینال جام باشگاه‌های اروپا ۱۹۸۵ که میان تیم‌های یوونتوس و لیورپول در ورزشگاه هیسل بروکسل برگزار می‌شد ۳۹ هوادار یوونتوس کشته شدند.[۴۳]
لیورپول در دوره قبل جام باشگاه‌های اروپا توانسته بود با غلبه بر آ.اس. رم قهرمان اروپا شود، در سوی دیگر یوونتوس قهرمان جام در جام اروپا در سال ۱۹۸۴ بود که بیشتر بازیکنان آن را بازیکنانی تشکیل می‌دادند که در سال ۱۹۸۲ به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا قهرمان جام جهانی در اسپانیا شده بودند و نیز در یوونتوس آن زمان، میشل پلاتینی (دارنده توپ طلا در سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵) بازی می‌کرد.[۴۴]
پیشتر در ژانویهٔ آن سال یوونتوس و لیورپول در سوپر جام اروپا به مصاف هم رفته بودند که یوونتوس در تورین توانست بازی را با نتیجه ۲–۰ ببرد و بازی برگشت که قرار بود در آنفیلد برگزار شود به‌دلیل اینکه لیورپول در جدول زمان‌بندی برنامه‌های خود زمان مناسبی را برای انجام این بازی پیدا نکرده بود، به تعویق افتاد و پس از فاجعه ورزشگاه هیسل دیگر برگزار نگردید.
یک ساعت پیش از آغاز مسابقه، در فینال لیگ قهرمانان اروپا سال ۱۹۸۵ در ورزشگاه هیسل، تماشاگران لیورپول با شکستن فنس‌هایی که میان آنان و طرفداران یوونتوسی‌ها برای جدایی و جلوگیری از کشمکش و درگیری قرار داده شده‌بود به طرفداران یوونتوس حمله‌ور شده و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند، یوونتوسی‌ها که انتظار این حرکت را از لیورپول نداشتند ناچار با آن‌ها درگیر شده و به ناگاه عقب‌نشینی کردند؛ فشار یوونتوسی‌ها به دیوارهای پیرامون ورزشگاه، منجر به ویرانی آن گشت و باعث شد که روی سر آن‌ها ویران گردد. در پی این حادثه ۳۹ نفر که اکثراً از طرفداران یوونتوس بودند، کشته شدند. این فاجعه را سیاه‌ترین ساعت در تاریخ مسابقات یوفا نام‌گذاری کردند.[۴۵]
دیدار دو تیم یوونتوس و لیورپول، ۲۰ سال بعد از حادثه در ورزشگاه آنفیلد
با این وجود بازی فینال برگزار شد و یوونتوسی‌ها با تک گل میشل پلاتینی قهرمان شدند. پس از این مسابقهٔ لیورپول ۶ سال و دیگر باشگاه‌های انگلیسی از حضور در رقابت‌های اروپایی به مدت ۵ سال محروم شدند.
یوونتوس و لیورپول پس از فاجعهٔ هیسل به مدت ۲۰ سال با هم بازی نکردند تا اینکه در سال ۲۰۰۵ که در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا دوباره با هم رو در رو شدند. در بازی رفت که در آنفیلد برگزار می‌شد قبل از شروع مسابقه هواداران لیورپول با اجرای طرح موزائیک، واژهٔ "amicizia" که در زبان ایتالیایی به معنی دوستی است؛ خطاب به هواداران یوونتوس که در سمت روبرو نشسته‌بودند به نحوی از آنان عذرخواهی کردند. هواداران یوونتوس برای اینکه نشان دهند.لیورپول را بخشیده‌اند به شادی پرداختند.از سال ۱۹۰۹ تا ۱۹۲۲ یوونتوس بازی‌های خانگی خود را در ورزشگاه کورسو سواستوپولی انجام داد. بعد از آن به ورزشگاه کورسو دی مارسیلیا نقل مکان کرد، که تا سال ۱۹۳۳ در آن ورزشگاه بازی‌های خود را برگزار نمود، و توانست در آن ۴ عنوان قهرمانی سری آ را بدست آورد. در پایان سال ۱۹۳۳، آن‌ها در استادیو موسولینی که برای مسابقات جام جهانی در سال ۱۹۳۴ افتتاح شده بود، شروع به بازی کردند. پس از جنگ جهانی دوم، اسم استادیوم موسولینی به ورزشگاه المپیک تورین تغییر داده شد، به مدت ۵۷ سال (در مجموع ۸۹۰ بازی) ورزشگاه المپیک تورین خانه یوونتوس بود.[۴۸] در ابتدای سال ۱۹۹۰ میلادی و با توجه به اینکه کشور ایتالیا میزبان جام جهانی بود، ورزشگاه دل آلپی در شهر تورین افتتاح شد.[۴۹] از آن زمان باشگاه یوونتوس دیدارهای خود را در این ورزشگاه برگزار نمود. در اوت سال ۲۰۰۶ یوونتوس بعد از بازسازی ورزشگاه دل آلپی برای بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۰۶ دوباره به ورزشگاه المپیک تورین بازگشت.[۵۰]
در ابتدای دههٔ نخست قرن ۲۱، مدیران یوونتوس و در رأس آن‌ها روبرتو بتجا و لوچیانو موجی، ساخت ورزشگاه را در دستور کار خود قرار دادند. یوونتوس اولین تیم در ایتالیا است که ورزشگاه اختصاصی دارد. هیچ‌کدام از تیم‌های ایتالیایی در حال حاضر ورزشگاهی متعلق به خودشان ندارند. یکی از شعارهای ساخت ورزشگاه نیز بر همین مبنی انتخاب شد، اینکه مانند همیشه یوونتوس در ایتالیا «اولین» خواهد بود یا شعار دیگری که در هنگام ساخت در نظر گرفته شد «استادیومی که فوتبال را تغییر می‌دهد».[۵۱] ساخت ورزشگاه یوونتوس در ۱ مارس ۲۰۰۹ در همان محل ورزشگاه دل آلپی و به سبک ورزشگاه‌های انگلستان آغاز شد، طراحی این ورزشگاه را هرناندو سوارز انجام داده‌است. بر خلاف دیگر ورزشگاه‌های ایتالیا، فاصلهٔ نزدیک‌ترین هواداران با میدان مسابقه ۷٫۵ متر است، این فاصله در دل آلپی سابق ۵۰ متر بود. سرانجام در تاریخ ۸ سپتامبر ۲۰۱۱ با بازی یوونتوس مقابل نوتس کانتی که با تساوی ۱–۱ خاتمه یافت ورزشگاه یوونتوس افتتاح شد، اولین بازی رسمی در این ورزشگاه نیز مابین دو تیم یوونتوس و پارما، ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۱ برگزار شد.[۵۲]
یوونتوس اولین باشگاه در تاریخ فوتبال ایتالیا است که ورزشگاه اختصاصی دارد.[۵۳]
از اول ژوئیه ۲۰۱۷، ورزشگاه یوونتوس به مدت ۶ فصل تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۳ به عنوان آلیانتس استادیوم شناخته می‌شود.
میزبان فینال لیگ اروپا ۲۰۱۴[۵۴]
رکورد تماشاچی: ۴۱٬۱۸۲ (یوونتوس vs بورسیا دورتموند، ۵ اسفند ۱۳۹۳)
مرکز یوونتوس (انگلیسی: Juventus Center) (به‌طور خلاصه به نام "وینووو") زمین تمرین باشگاه یوونتوس است، که در وینووو واقع در ۱۴ کیلومتری جنوب غربی شهر تورین واقع شده‌است. این زمین تمرین در مساحت ۱۴۰٬۰۰۰ متر مکعب، در اوت ۲۰۰۶ افتتاح شد.[۵۵]
امکانات:
در این مرکز محیط‌های آموزشی و پزشکی بسیار پیشرفته وجود دارد. این محل شامل ۹ زمین فوتبال است، دو زمین آن دارای چمن مصنوعی است. یک سالن سرپوشیده همراه با وسایل تمرینی، محل برای فیزیوتراپی، یک استخر شنا و ساختمان‌های دیگر برای مربیان و سایر موارد. در ساختمان دوم وینووو، شبکه تلویزیونی و اسپانسرهای باشگاه مستقر هستند، اتاق جلسات، فعالیت‌های تجاری، اتاق کنفرانس مطبوعاتی نیز در این ساختمان قرار دارند. انتظار می‌رود یوونتوس سنتر در آینده به خانه آکادمی باشگاه و محل استقرار تیم بانوان یوونتوس تبدیل شود.[۵۶]
دهکده یوونتوس :
در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۵، یوونتوس رسماً آغاز پروژه دهکده یوونتوس (انگلیسی: J-Village) را اعلام کرد. این پروژه که در مجاورت ورزشگاه یوونتوس است، مراحل توسعه آن همچنان در منطقه کونتیناسا ادامه دارد. دهکده یوونتوس شامل شش بخش می‌باشد: JTC (مرکز آموزش تیم اول یوونتوس) - مرکز رسانه‌ها - بخش اداری - مدرسه بین‌المللی ISE (بخشی از J-College)- هتل - فروشگاه‌ها. در تاریخ ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۷، یوونتوس اعلام کرد که دفتر مدیریت باشگاه در دهکده یوونتوس افتتاح شده‌است. از فصل ۲۰۱۸–۱۹ تمام بخش‌های تمرینی تیم اصلی یوونتوس در همین دهکده مستقر است.[۵۷] هزینه تخمینی دهکده یوونتوس، ۱۰۰ میلیون یورو می‌باشد.
یوونتوس تی‌وی (انگلیسی: Juventus TV) یا به شکل سرواژه جی‌تی‌وی تلویزیون پولی باشگاه فوتبال یوونتوس است که به شکل اختصاصی موضوعات پیرامون این باشگاه ورزشی را پوشش می‌دهد. کانال یوونتوس در ۱ نوامبر ۲۰۰۶ هم‌زمان با جشن ۱۰۹ سالگی تأسیس باشگاه شروع به کار کرد. این شبکه در برنامه‌های خود تمامی مسابقات انجام شده توسط یوونتوس از جمله (سری آ، جام حذفی ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا) نشان می‌دهد. بخش پررنگی از برنامه‌های این شبکه را، مصاحبه با بازیکنان و مربیان و تحلیل عملکرد تیم و بررسی اخبار پیرامون باشگاه تشکیل می‌دهد.[۵۹]
نشریه هورا :
هورا، قدیمی‌ترین نشریه از نوع خود در ایتالیا است (تاریخ تأسیس: ۱۹۱۵)، مجله ورزشی هورا به صورت ماهانه در سراسر کشور ایتالیا توزیع می‌شود. محتوای آن همان‌گونه که از نامش پیداست در باب باشگاه یوونتوس و اخبار پیرامون باشگاه، مصاحبه با طرفداران و بررسی و اطلاع‌رسانی در باب بازی‌های باشگاه یوونتوس در عرصه ملی و بین‌المللی است.[۶۰]
در تاریخ ۳ دسامبر ۲۰۰۱ باشگاه یوونتوس وارد بورس ایتالیا شد، یوونتوس به همراه آ.اس. رم و لاتزیو تنها باشگاه‌هایی هستند که در بورس ایتالیا حضور دارند.[۶۱]
باشگاه یوونتوس یکی از بنیان‌گذاران اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا است که پس از انحلال گروه ۱۴ به وجود آمد،[۶۲] این گروه بین‌المللی از نخبگان فوتبال اروپا تشکیل شده، که یوونتوس نیز یکی از اعضای بنیان‌گذار آن است.[۶۳]
در لیست شرکت دیلویت از ثروتمندترین باشگاه‌های فوتبال در جهان که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، یوونتوس دهمین باشگاه فوتبال در کسب درآمد در جهان با درآمد تخمینی ۴۵۹٬۷ میلیون یورو است، که از این حیث در صدر باشگاه‌های فوتبال ایتالیا قرار دارد.[۶۴] یوونتوس همچنین در لیست مجله فوربز از ارزشمندترین باشگاه‌های فوتبال جهان در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد، رتبه دهم را بدست آورد، با ارزش تخمینی ۱٬۵۱۲ میلیون دلار.[۶۵]
۶۳٫۸٪ سهام باشگاه یوونتوس در دست خانواده آنیلی است که از طریق شرکت اکسور اداره می‌شود.
درآمد یوونتوس از حق پخش تلویزیونی در فصل ۲۰۱۹–۲۰، ۱۰۰٫۲ میلیون یورو بوده‌است.[۶۶][۶۷]
تعداد کارکنان یوونتوس تا فصل کاری ۲۰۱۹–۲۰، ۸۸۵ نفر است.[۶۸]
یوونتوس در فصل ۲۰۱۵–۱۶، درآمدی بالغ بر ۳۸۷٬۹۰۰٬۷۷۳ میلیون یورو بدست آورد و سود خالص باشگاه در همان سال ۴٬۰۶۲٬۳۱۲ میلیون یورو بوده‌است.[۶۹]
شهرآورد دلا موله :
نوشتار اصلی: شهرآورد دلا موله
دربی دلا موله (انگلیسی: Derby della Mole) یک شهرآورد محلی (در تورین، ایتالیا) بین دو باشگاه یوونتوس و تورینو است. این دربی با نام دربی تورین هم شناخته می‌شود. این بازی به واسطه وجود بنای تاریخی موله آنتونلیانا در شهر تورین به دربی دلا موله شهرت پیدا کرده‌است.[۷۰] این دربی اولین و قدیمی‌ترین شهرآورد فوتبال در ایتالیا است.[۷۱]
بازیتعدادپیروزی یوونتوسپیروزی تورینوتساوی
تمام بازی‌ها۲۴۴۱۰۷۷۳۶۴
شهرآورد ایتالیانو :
نوشتار اصلی: شهرآورد ایتالیانو
دربی ایتالیانو (انگلیسی: Derby d'Italia) بازی فوتبالی است میان دو تیم مطرح فوتبال ایتالیا یعنی باشگاه فوتبال یوونتوس و اینتر میلان. دربی ایتالیانو، میان یوونتوس و اینتر میلان، بی‌نیاز از قرابت جغرافیایی، بزرگترین بازی فوتبال در ایتالیا به‌شمار می‌رود. ریشه دربی ایتالیا را به جیانی بررا، با نفوذترین روزنامه‌نگار قرن گذشته ایتالیا نسبت می‌دهند، زمانی که در اواخر دهه شصت و مشخصاً در فصل ۱۹۶۷–۶۸ کلید واژه دربی دی ایتالیا (ایتالیانو) را برای نخستین بار وارد ادبیات ورزشی کشور ایتالیا می‌کند.[۷۲]
ریشه‌های جدال یوونتوس و اینتر از ۱۶ آوریل ۱۹۶۱ کلید خورد. دو تیم در جریان رقابت شانه به شانه برای قهرمانی در بازی فینال گونه فصل رو در روی هم قرار می‌گیرند، امّا شورش تماشاگران بازی را نیمه کاره می‌گذارد. مسئولان لیگ در ابتدا یوونتوس را مقصر می‌دانند و اینتر را با نتیجه ۲ بر صفر پیروز بازی قلمداد می‌کنند. امّا دو ماه بعد و زمانی که فصل به مقطع حساس خود می‌رسد، رأی قبلی به واسطه اعتراض باشگاه یوونتوس باطل و دستور به تکرار بازی می‌شود. آنجلو موراتی، پدر ماسیمو موراتی که در آن زمان مالک باشگاه اینتر بود، عنوان می‌کند که نفوذ خانواده آنیلی باعث این تغییر ناگهانی در رأی شده‌است و او در واکنش و اعتراض به این موضوع، به سرمربی تیمش می‌گوید که تیم آکادمی باشگاه را به مصاف یوونتوس بفرستد. ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۱، یووه با نتیجه ۹ بر ۱ تیم جوانان اینتر را می‌برد و ضمن رقم زدن پرگل‌ترین دربی تاریخ دو باشگاه، از عنوان قهرمانی اش دفاع می‌کند.[۷۳] سال‌ها بعد در آوریل ۱۹۹۸ جرقه دیگری زده می‌شود، اینتر بازی رفت را با تک گل یوری ژورکائف در خانه برده و در هفته سی و یکم، دو تیم برای بار دوم در برابر هم قرار می‌گیرند. گل دقیقه بیست و یکم آلساندرو دل‌پیرو نتیجه بازی و بعدها جام قهرمانی را برای یووه رقم می‌زند اما این بازی یک تاریخ نانوشته هم دارد. ضربه آشکار مارک یولیانو به سینه رونالدو در محوطه جریمه یووه از سوی داور دیده نمی‌شود، پنالتی واضحی که بعدها بارها دست مایه کمدین‌های خوش ذوق ایتالیایی قرار می‌گیرد. پیروزی‌های متوالی یووه در سال‌های ابتدایی قرن بیستم ادامه دارد،[۷۴] (دو پیروزی ۳–۱ و ۳–۰ در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۳). و سرانجام آتش جنگ که در جریان رسوایی معروف فوتبال ایتالیا موسوم به کالچو پولی شعله‌ور می‌شود. یوونتوس دو قهرمانی سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ خود را از دست می‌دهد و به سری بی فوتبال ایتالیا تبعید می‌شود و اینتر با تصاحب یکی از این دو قهرمانی، برهه‌ای پر افتخار برای باشگاه رقم می‌زند.[۷۵]
در ابتدای تأسیس (۱۸۹۷) پیراهن‌های باشگاه صورتی روشن با کراوات مشکی بود پیراهن صورتی را پدر یکی از بازیکنان یوونتوس در همان سال‌ها برای یوونتوس ساخته بود اما شستشو مداوم لباس سبب کاهش رنگ می‌شد. در سال ۱۹۰۳ باشگاه به دنبال جایگزینی برای پیراهن صورتی بود، به همین دلیل باشگاه از یکی از اعضای خود در انگلستان به نام جان ساویچ خواست تا اگر می‌تواند پیراهن جدیدی را در رنگی که مقاومت بیشتری در برابر این عناصر داشته باشد را عرضه کند. او یک دوست داشت که در ناتینگهام زندگی می‌کرد و یکی از هواداران باشگاه فوتبال نوتس کانتی بود، جان ساویچ به این واسطه یک پیراهن باشگاه فوتبال نوتس کانتی را به تورین فرستاد و این‌گونه پیراهن راه راه سیاه و سفید تبدیل به پیراهن اصلی باشگاه یوونتوس شد.[۷۷] البته در اولین دیدار بانوی پیر با پیراهن جدید برابر جنوا شکست خورد و در ادامه چند شکست دیگر بداقبالی این رنگ را نشان داد با این حال مدیران تصمیم گرفتند خود را با رنگ پیراهن‌های جدید تطبیق دهند و سرانجام دو سال بعد یوونتوس با این پیراهن اولین اسکودتوی خود را در سال ۱۹۰۵ فتح کرد، این قهرمانی در زمان مدیریت الفردو دیک به دست آمد، مدیری که سال‌ها بعد به باشگاه رقیب تورینو پیوست.[۷۸]
در فوتبال ایتالیا هر تیمی این امتیاز را دارد تا با بدست آوردن ۱۰ قهرمانی در رقابت‌های سری آ یک ستاره طلایی بر روی پیراهن خود حک کند. یوونتوس به‌طور غیررسمی عنوان ۳۰م سری آ خود را در سال‌های ۲۰۱۱–۱۲ به دست آورد، اما به دلیل مسائل کالچو پولی و تبانی در فوتبال ایتالیا دو قهرمانی یوونتوس در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ از یوونتوس پس گرفته شد، یوونتوس در فصل ۲۰۱۳–۱۴ توانست به ۳۰ قهرمانی در سری آ برسد اما آندرا آنیلی (مدیر وقت یوونتوس) درخواست کرد که ستاره سوم تا زمانی که تیمی دیگر از سری آ به ستاره دوم دست پیدا نکرده از حک کردن ستاره سوم بر روی پیراهن باشگاه خودداری کنند. اما بالاخره در فصل ۲۰۱۴–۲۰۱۵ مدیران یوونتوس موافقت کردن که ستاره سوم بر روی پیراهن باشگاه که آدیداس برای آن‌ها طراحی کرده یود، قرار بگیرد.[۷۹]
یکی از لقب‌های باشگاه یوونتوس، بانوی پیر [la Vecchia Signora] است. «بانو» نخستین و اصلی‌ترین لقب یوونتوس است که ریشه در نام آن دارد و در زبان منطقهُ «پیمونته» بانو را به صورت [Madama] تلفظ می‌کنند. امروزه یوونتوس را با لقب «بانوی پیر» می‌شناسند نه بانو! یوونتوس در معنیِ لغوی به معنای جوانان است، اما تضاد آن با لقب بانوی پیر به دلیل کسب افتخارات پیاپی و بیشمار یوونتوس در طی قرن گذشته و ابتدای قرن کنونی است.
از دیگر القاب این تیم می‌توان به بیانکونری و گورخرها و دوست دختر ایتالیا اشاره کرد که بیانکونری به معنای سیاه و سفیدها و لقب گورخرها به خاطر رنگ پیراهن یوونتوس است. گاهی هم به هواداران و بازیکنان این تیم [I gobbi] یا پشت قوزدارها گفته می‌شود.[
نشانه رسمی یوونتوس از دهه ۱۹۲۰ تاکنون تغییرات گوناگونی داشته‌است. یکی از آخرین تغییرات لوگو یوونتوس در سال ۲۰۰۴ رخ داد، زمانی که نشان تیم، به یک سپر بیضی سیاه و سفید از نوعی که توسط کلیساهای ایتالیایی استفاده می‌شد، تغییر یافت. این سپر به پنج نوار عمودی تقسیم می‌شد: دو راه راه سفید و سه نوار سیاه و سفید. در بخش فوقانی آن از نماد شهر تورین که گاو نر است استفاده شده‌است و یک تاج طلایی نیز بالای سر آن قرار دارد. همچنین در بالای این سپر دو ستاره طلایی قرار دارد که نماد رسیدن یوونتوس به ۲۰ قهرمانی در سری آ است.
در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۷، با حضور آندرا آنیلی رئیس باشگاه و اعضای آن از لوگوی جدید یوونتوس رونمایی شد. لوگوی جدید نمادی از زندگی به روش یوونتوس است.[۷۸]
گرون ترین خرید ها
۱کریستیانو رونالدو۳۳مهاجم۱۹–۲۰۱۸رئال مادرید۱۱۷٬۰۰ میلیون یورو
۲گونسالو ایگواین۲۸مهاجم۱۷–۲۰۱۶ناپولی۹۰٬۰۰ میلیون یورو
۳ماتیس دی لیخت۱۹مدافع۰۲–۲۰۱۹آژاکس۸۵۲٬۵۰ میلیون یورو
۴آرتور ملو۲۴هافبک۲۱–۲۰۲۰بارسلونا۷۲٬۰۰ میلیون یورو
۵جیانلوئیجی بوفون۲۳دروازه‌بان۰۲–۲۰۰۱پارما۵۲٬۸۸ میلیون یورو
۴پاول ندود۲۸هافبک۰۲–۲۰۰۱لاتزیو۴۵٬۰۰ میلیون یورو
گرانقیمت‌ترین فروش‌های تاریخ یوونتوس[۹۴]
گرون ترین فروش ها
۱پل پوگبا۲۳هافبک۱۷–۲۰۱۶منچستر یونایتد۱۰۵٬۰۰ میلیون یورو
۲زین الدین زیدان۲۹هافبک۰۲–۲۰۰۱رئال مادرید۷۷٬۵۰ میلیون یورو
۳ژوآو کانسلو۲۵مدافع۲۰–۲۰۱۹منچستر سیتی۶۵٬۰۰ میلیون یورو
۴میرالم پیانیچ۳۰هافبک۲۱–۲۰۲۰بارسلونا۴۲٬۰۰ میلیون یورو
۵لئوناردو بونوچی۳۰مدافع۱۸–۲۰۱۷آ.ث. میلان۴۲٬۰۰ میلیون یورو
۶آرتورو ویدال۲۸هافبک۱۶–۲۰۱۵بایرن مونیخ۳۷٬۵۰ میلیون یورو
1دروازه‌بان وویچیخ شتزنی بازیکنان فعلی یوونتوس
۳مدافع جورجو کیه‌لینی (کاپیتان)
۴مدافع ماتیس دی لیخت
۵هافبک آرتور ملو
۶هافبک سامی خدیرا
۷مهاجم کریستیانو رونالدو
۸هافب کآرون رمزی
۹مهاجم آلوارو موراتا (قرضی از اتلتیکو مادرید)
۱۰مهاجم پائولو دیبالا (کاپیتان سوم)
۱۲مدافع آلکس ساندرو
۱۳مدافع د انیلو
۱۴هافبک وستن مک‌کنی (قرضی از شالکه ۰۴)
۱۶هافبک خوان کوادرادو
۱۹مدافع لئوناردو بونوچی (کاپیتان دوم)
۲۲مهاجم فدریکو کیه‌زا (قرضی از فیورنتینا)
۲۵هافبک آدرین رابیو
۲۸مدافع مریه دمیرال
۳۰هافبک ردریگو بنتنکور
۳۱دروازه‌بان کارلو پینسولیو
۳۳هافبک فدریکو برناردسکی
۳۸مدافع جانلوکا فرابوتا
۳۹هافبک مانولو پورتانووا
۴۴هافبک دیان کولوسوسکی
۷۷دروازه‌بان جانلوئیجی بوفون
جوایز:
سری آ
قهرمانی: ۳۶
نایب قهرمانی: ۲۱
جایگاه سومی: ۱۲
جام حذفی ایتالیا
قهرمانی: ۱۳
نایب قهرمانی: ۶
سوپر جام ایتالیا
قهرمانی: ۸
نایب قهرمانی: ۷
سری بی
قهرمانی: ۱
لیگ قهرمانان اروپا
قهرمانی: ۲
نایب قهرمانی: ۷
نیمه نهایی: ۳
یک چهارم نهایی: ۷
لیگ اروپا
قهرمانی: ۳
نایب قهرمانی: ۱
نیمه نهایی: ۲
جام در جام اروپا
قهرمانی: ۱
نیمه نهایی: ۲
سوپر جام اروپا
قهرمانی: ۲
جام اینترتوتو
قهرمانی: ۱
رقابت‌های بین‌المللی
جام بین قاره ای
قهرمانی: ۲
نایب قهرمانی: ۱
ممنونم خیلی نوشتم البته قبلا نوشته بودم الان فقط بهش اضافه کردم اگه دوست داشتید لایک و قلب را بزنید
