میلان استفانو پیولی با سبک فوتبال خاص خود که از تمام پتانسیل بازیکنانش برای پیروزی در بازی ها بهره می برد، سری آ را بسیار عالی و با کسب پیروزی های پی در پی شروع کرد. خیلی ها فکر می کردند نتایج خوب میلان صرفا یک جرقه است و آن ها مثل فصل 17-2016 و دوران حضور وینچنزو مونتلا، در مقطعی از فصل ترمزشان کشیده می شود اما پیولی هر بار در آزمون های سخت فصل، با کسب بالاترین نمره ممکن، سربلند بیرون آمد.
اختصاصی طرفداری | چالش کسب موفقیت بدون زلاتان ابراهیموویچ که پیش تر خیلی ها صرفا او را عامل اصلی موفقیت میلان می دانستند را می توان گل سرسبد نتایج پیولی دانست. میلان حتی بدون تئو هرناندز و هاکان چالهان اوعلو، دیگر ستون های تیمش توانست کالیاری را در خانه اش شکست دهد تا بار دیگر ثابت کند مدعی قهرمانی است و موفقیت هایش شانسی نیست. حالا میلان به این خودباوری رسیده که می تواند رسما مدعی اسکودتو باشد و برای قهرمانی بجنگد. میلان در حال حاضر در آستانه پایان نیم فصل نخست سری آ، با 43 امتیاز صدرنشین لیگ است و اگر اتفاق عجیبی نیفتد، قهرمان نیم فصل نخست خواهد شد. با این حال قهرمانی نیم فصل طبق گفته خودِ پیولی، ارزش چندانی ندارد.
نقل و انتقالات میلان در ژانویه؛ 10 از 10
نیم فصل دوم که برای کسب قهرمانی تعیین کننده خواهد بود، می تواند نسبت به نیم فصل اول شرایط متفاوت تری برای میلان داشته باشد. حضور در لیگ اروپا آن هم در حالی که اینتر، جدی ترین رقیب حال حاضر روسونری از مسابقات اروپایی حذف شده و از ماه مارس هر هفته یک بار بازی خواهد کرد، یکی از اصلی ترین چالش هایی است که پیولی با آن روبرو خواهد شد و برای این امر، تقویت ترکیب تیم که چندان کامل هم نبود باید در اولویت قرار گیرد. پائولو مالدینی و ریکی ماسارا، مدیران میلان فکر این مسئله را کرده بودند و همچون خریدهای قبلی، استراتژی درستی را در نقل و انتقالات ژانویه در پیش گرفتند. فرانک کسیه که یکی از رکوردداران بیشترین تعداد دقایق بازی در میلان است، به ذخیره مطمئنی نیاز داشت و سوالیهو میته، هافبک تنومند تورینو به میلان آمد تا پیولی بتواند از خسته شدن کسیه جلوگیری کرده و بتواند در بازی های نسبتا آسان به او استراحت دهد. سیمون کیائر باتجربه نیز تقریبا چنین وضعیتی دارد و ممکن است خسته شدن و حتی مصدومیت او در مقاطع حساس فصل، کار دست میلان بدهد، آن هم در شرایطی که السیو رومانیولی در این فصل آن مدافع مطمئن همیشگی نبوده است. در همین راستا، طی روزهای آینده فیکایو توموری جوان به ترکیب میلان اضافه می شود اما میلان یک خرید ارزشمند دیگر هم داشته تا تیم نقل و انتقالاتی روسونری در پنجره ژانویه، 10 از 10 بگیرد؛ ماریو مانژوکیچ.
ماریو مانژوکیچ، بهترین جانشین ممکن برای زلاتان
غیبت زلاتان در برخی از بازی های نه چندان سخت مقابل کروتونه و اسپتزیا چندان به چشم نیامد اما میلان از غیبت او در بازی مقابل جنوا و پارما متضرر شد. زلاتان طی روزهایی که بازی کرده، بسیار آماده بوده اما با این وجود باید به یاد داشت که او 39 ساله است و بازی کردن در این سن آن هم در خط حمله، می تواند تا حدی طاقت فرسا باشد و البته مصدومیت هم در پی داشته باشد. درست است که رافائل لیائو توانست تا حدی جای خالی زلاتان را در نوک حمله پر کند اما مشخصا میلان به یک ذخیره مطمئن و همیشگی برای ابراهیموویچ نیاز داشت. ماریو مانژوکیچ، 9 جدید میلان گزینه ای باتجربه و البته رایگان در بازار بود؛ دقیقا همان بازیکنی که میلان می خواست. ماریو مانژوکیچ می تواند بهترین جانشین ممکن برای زلاتان ابراهیموویچ باشد و این دو مهاجم جنگنده که خصوصیات اخلاقی تقریبا مشابهی دارند، می توانند همکاری مسالمت آمیز و موفقی با یکدیگر داشته باشند.
مانژوکیچ و ابراهیموویچ؛ دو مهاجم جدید میلان که می توانند تعیین کننده باشد
در بازی هایی که زلاتان خسته شود، مانژوکیچ می تواند در نیمه دوم بازی به میدان آمده و ضمن برعهده گرفتن وظیفه پرس حریف، باعث شود تیم مقابل نتواند حملاتش را سازمان یافته کند. این دقیقا بارزترین ویژگی مرد کروات است. مانژوکیچ یک گلزن صرف نیست، او حتی در اوج فوتبالش هم هرگز مهاجمی نبود که برای آقای گلی بجنگد اما پرس حریف، درصد موفقیت بالا در نبردهای هوایی چه در دفاع و چه در حمله و البته آمار خوب گلزنی در بازی های بزرگ، عناصری است که کاملا به درد میلان خواهد خورد. حضور مانژوکیچ در ترکیب اصلی میلان در بازی های نسبتا آسان تر و در نیمه دوم بازی های مختلف، می تواند باعث بهینه شدن عملکرد زلاتان ابراهیموویچ هم شود. استراحت کردن زلاتان با وجود مهاجمی مطمئن در ترکیب، می تواند او را برای بازی های بزرگ آماده نگه دارد و البته شانسش را برای آقای گلی افزایش دهد. اگر فرض کنیم که زلاتان در نیم فصل دوم، بازهم با مصدومیت روبرو شود، خیال استفانو پیولی از داشتن یک مهاجم نوک باتجربه و با کیفیت قابل قبول، راحت خواهد بود و دیگر نیازی نیست لورنتزو کولومبوی 18 ساله، مهاجم ذخیره یا حتی فیکس میلان باشد.
جنگجو و آچار فرانسه
ماریو مانژوکیچ در یوونتوس سال های متفاوت و البته موفقی را سپری کرد. اگر سه گانه با بایرن مونیخ را فاکتور بگیریم، دوران حضور موفق مانژوکیچ در یوونتوس را می توان پرثمرترین و بهترین سال های فوتبالی او دانست. فارغ از کسب چهار عنوان قهرمانی اسکودتو و راهیابی به فینال لیگ قهرمانان اروپا که خود مانژوکیچ گل فوق العاده ای در آن به ثمر رساند، مرد کروات با جنگندگی کم نظیر و روحیه فوق العاده اش یکی از رهبران ترکیب و رختکن یوونتوس بود که به همین واسطه، دل هواداران این تیم را به دست آورد.
"مستر نو گود" لقبی که مانژوکیچ به خودش داد، بهترین توصیف درباره این مهاجم تنومند است. مانژوکیچ را می توان بازیکنی شبیه به بازیکنان نسل قدیم دانست که حاضر بودند به معنای واقعی کلمه تا پای جان مبارزه کنند. مانژو، بازیکنی خشن است، شسته و رفته بازی نمی کند و اگر بخواهیم ساده بگوییم، روی اعصاب بازیکنان و هواداران تیم حریف می رود. از این دست بازیکنان که اصطلاحا برای موفقیت تیم خودشان کثیف بازی می کنند، در دنیای فوتبال مدرن امروز خیلی کم پیدا می شود و به همین خاطر است که می گوییم او بازیکن خاصی است. پائولو مالدینی، مدیر میلان نیز حتی به این مسئله، مستقیما اشاره کرده است. در میان بازیکنان جوان میلان، حضور مانژوکیچ به عنوان یک رهبر باتجربه که سفت و سخت بازی می کند، می تواند بسیار حیاتی باشد.
اما چرا مانژوکیچ آچار فرانسه است؟ او را به عنوان یک مهاجم نوک می شناسیم که معمولا نقش پرسینگ و البته فضاسازی را برعهده دارد. از دوران حضور موفق مانژوکیچ در یوونتوس گفتیم، دورانی که من به شخصه آن را صرفا به خاطر فتح جام ها، موفق نمی دانم بلکه مانژوکیچ در فصل 17-2016 زیر نظر ماسیمیلیانو الگری به تکامل فوتبالی رسید. وقتی الگری در اجرای سیستم 2-5-3 بدون داشتن هافبک های لازم به بن بست رسید، در یک تغییر تاکتیک جالب، سیستم یوونتوس را به 1-3-2-4 تغییر داد و از مانژوکیچ در پست وینگر چپ بازی گرفت. مانژو با این پست بیگانه نبود و در دوران حضورش در دینامو زاگرب، به عنوان وینگر بازی کرده بود. تغییر تاکتیکی الگری کاملا موفق بود. مانژوکیچ برخلاف وینگرهای کلاسیک که سرعتی و تکنیکی هستند، یک مهره خاص در ترکیب الگری بود که حین دفاع کردن، با بستن فضاها و کمک به خط هافبک، در عقب و میانه میدان، برتری عددی ایجاد می کرد و در حمله نیز با انجام سانتر و یا قرار گرفتن در موقعیت سرزنی، به تیمش کمک می کرد. ضمن این که او در فصل بعدی کاملا به عنوان یک وینگر چپ بازی کرد و برای گونزالو هیگواین و البته کریستیانو رونالدو، فضاسازی لازم را انجام می داد، درست مثل کاری که آلوارو موراتا برای رونالدو در حال حاضر انجام می دهد.
مانژوکیچ در جریان پیروزی 3-0 یوونتوس مقابل بارسلونا ضمن بستن راه نفوذ مسی از سمت راست، یک پاس گل هم داد و مهره موثر الگری در آن دیدار بود
در صورت غیبت ربیچ، مانژوکیچ می تواند به عنوان وینگر چپ تیم پیولی به میدان برود و همان نقش تیم الگری را پیاده کند. در صورت غیبت آنته ربیچ، پیولی دیگر مجبور نخواهد بود از ینس پتر هوگه بی تجربه که در بازی بزرگ با یوونتوس، دست و پایش را گم کرده بود، استفاده کند. این یعنی مانژوکیچ و ابراهیموویچ می توانند در مقاطعی همزمان در کنار یکدیگر بازی کنند. البته این شرایط کمی خاص است و بالا بودن سن این دو، می تواند سرعت این تیم را در انتقال از فاز دفاع به حمله به شکل قابل توجهی کاهش دهد اما در عین حال، میلان می تواند با داشتن این دو بازیکن بلند قامت، از تاکتیک پاس های بلند و سانتر از جناحین در مواقع اضطراری بهره ببرد. همان طور که پیولی گفت، مانژوکیچ می تواند اسلحه پنهان میلان باشد.
تزریق ذهنیت برنده و داشتن عطش قهرمانی
در فصل 16-2016 وقتی جیجی بوفون در آستانه کسب رکورد کلین شیت سری آ بود، مانژوکیچ به مدافعان یوونتوس هشدار داد اگر گل بخورید، قلم پایتان را می شکنم! این روحیه میل به پیروزی و ذهنیت برنده، چیزی است که میلان برای بردن اسکودتو به آن احتیاج دارد. داشتن یک رهبر جدید در رختکن که همچنان جاه طلب است، می تواند تفاوت ها را برای میلان رقم بزند. مانژوکیچ در تمام فصولی که در سری آ بازی کرده، توانسته قهرمان شود و سه بار هم فاتح کوپا ایتالیا شود. این یعنی چنین بازیکنی با معنای برنده بودن آشنا است، درست مثل زلاتان ابراهیموویچ، حضور مانژوکیچ می تواند به بازیکنان جوانی چون داویده کالابریا، اسماعیل بن ناصر و الکسیس سالماکرز که در ترکیب اصلی میلان فیکس هستند، ذهنیت برنده بودن را القا کند.
البته مانژوکیچ با وجود قهرمانی های متعدد در ایتالیا، همچنان جاه طلبی های خودش را دارد. مائوریتزیو ساری و فابیو پاراتیچی، مانژوکیچ را با بی مهری از یوونتوس بیرون کردند و به این ترتیب تقریبا یک سال از عمر فوتبالی مانژوکیچ هدر رفت. این مرد جنگجو، قطعا این اتفاق را فراموش نخواهد کرد و این می تواند عاملی باشد که مانژوکیچ برای قهرمانی و موفقیت با میلان، رقیب یوونتوس انگیزه هایی مضاعف داشته باشد. هواداران میلان امیدوارند با داشتن مانژوکیچ که مرد محبوب یوونتوسی ها بود، بتوانند به نحوی انتقام انتقال آندره آ پیرلو از میلان به یوونتوس را گرفته باشند. این مسئله را آمادگی مانژوکیچ و گذر زمان نشان خواهد داد. پایان دادن به قهرمانی یوونتوس آن هم در حالی که خودت در تیم قهرمان باشی، شاید بهترین انتقامی باشد که مانژو بابت یک سال هدر رفتن عمر فوتبالی اش از ساری و پاراتیچی بگیرد.
مانژوکیچ به عنوان رقیب، رفتار دوستانه ای با هم تیمی سابقش در زمین بازی نداشت
هواداران یوونتوس و میلان، به خوبی صحنه برخوردهای مکرر مانژوکیچ و بونوچی در فینال کوپا ایتالیا سال 2018 را به خاطر دارند
شاید در این فصل، بازهم چنین جدالی را مشاهده کنیم، در حالی که رنگ پیراهن این دو بازیکن عوض شده است