حالا الان عادت کردیم
ولی برگردین یک سال و دو ماه قبل
اونموقع که وقتی اسم کرونا میومد خیلیا هیچ تصوری نداشتن ازش و خوره های فوتبال هم میگفتن "اهان، بازیکن پورتو رو میگی"
واقن کی فکرشو میکرد که به اینجا برسیم، ابنهمه کشته بدیم
مهرداد میناوند و علی انصاریانو از دست بدیم.
من واقن هنوزم باورم نمیشه مرگشون . طرف سه هفته پیش سرو مرو گنده تو برنامه تلویزیونی بود.
یادمه پارسال اوایل بهمن که ویروس فقط تو چین بود و تو ایران نیومده بود ، خبر قرنطینه شدن چینیا رو شنیدم.
بعد با خودم فک کردم که چقدر بد چقدر سخته بعد یه نفس عمیق و از روی راحتی کشیدم که همچین وضعی نداریم و اصن فکرشم نمیکردم ویروسه جهانی بشه
نه تنها جهانی شد بلکه قرنطینه ما دو برابر قرنطینه چین طولانیتر شد.
لعنت به چین واقن
زندگیامونو ازین رو به اون رو کرد.
عوضش شاید این باعث شه قدر زندگی رو بیشتتر بفهمیم
سال ۹۷و۹۸ عید و خرید عید اینا یجوری تکراری شده بود که دیگه هیچ شوق و ذوقی براش نداشتیم
بعد کرونا قدرشو قطعا میدونیم
منکه دلم لک زده برای شلوغی و بوی عید تو نزدیکای عید خیابون ولیعصر.
حالا که تا تهش خوندین ، یه تخمین بزنین و یه روزی رو بگین که کرونا تقریبا کامل تموم شده و بدون ماسک و بدون ترس میریم بیرون
بنظرتون از کی این شرایط پیش میاد؟
