پویا مدرسخب اولین چیزی که دیده می شد یا دستکم من حس می کردم حس باخت بود که تو چهره تمت بازیکن های لیورپول فریاد زده می شد
این تیم فارغ از اشتباهات الیسون (که از اول بازی می شد حسش کرد که امادگی و روحیه رو ندارن) باز هم محکوم به شکست بود
ابدا شاهد اون پرس دیوانه وار و گگن پرسینگ کلوپ نبودیم و بازیکن ها نهایتا به سمت بازیکن صاحب توپ قدم می زدند
در طرف مقابل تیم پپ هم زیاد پرس نمی کرد اما در نقطه نقطه زمین به سرعت برتری عددی ایجاد می کردند
بک های چپ و راست لیورپول فرصت نفوذ چندانی نداشتند و از میانه عای زمین باید بازیسازی می کردند
و به خصوص در سمت چپ با اینکه زیاد نفوذ نمی کردند ولی فضای خالی عجیبی داشت دفاع لیورپول که بازیکن های سیتی توش جولان میدادند
به خصوص و مهمترینشون فیل فودن کنترل توپ بی نقصی داره و پپ تقریبا بهش ازادی کامل داده اخرین کسی که انقدر پپ ازادش می گذاشت مسی بود و دقیقا هم عملکرد فودن حس مسی رو به ادم می داد البته که نه در اون سطح نبض بازی در دست های فودن بود
و در ضمن یه نگاهی هم داشته باشید به پست بازی کانسلو رسما یه پست ابداعی هست که من بهش میگم پست پپ
یه چیزی شبیه اینورتد فولیک ولی دیگه رسما هافبک بود گاها
