کریستیانو رونالدو نیز مثل هر بازیکن دیگری وقتی پای گلزنی با ضربات سر در میان باشد، دست کم گرفته شده است.
چند دلیل برای این موضوع وجوددارد؛ اول اینکه تنها بازیکنانی که رسما سرزن خوانده می شوند پیتر کراوچ (که رسما دو متر قد داشت) و هری مگوایر (چون جمجمه او آنقدر بزرگ است که او را کله سنگی صدا می کنند!) هستند.
و دوم اینکه گل هایی که با ضربات سر به ثمر می رسند آنقدرها به یادماندنی نیستند.
پرواز رابین فن پرسی برابر اسپانیا، بلند شدن لیونل مسی برابر ریو فردیناند و حالا هم پرش های عجیب و غریبی که رونالدو می کند...
چیزی که او را از دیگران متمایز می کند، توانایی او در سنجش زمان پرش، قرار دادن خود در جای درست و همچینین توانای عجیب و غریب او در معلق ماندن در هوا پیش از تمام کردن کار با همان وضوح و دقت ضربات پایش است.
وقتی به ضربات سر فکر می کنید تصویر بازیکنانی پیش چشمتان می آید که پس از سر زدن دست هایشان را در موها فرو کرده و با ناراحتی به آسمان ها خیره شده اند! اما وقتی به ضربات سر رونالدو فکر می کنید، گلزنی های بی نقص و عین ساعت او را به خاطر می آورید.
در بازی یووه برابر کروتونه رونالدو بار دیگر با دو گلی که باضربه سر به ثمر رساند نشان داد که او بهترین هوانورد فوتبال جهان است.
گل اول حرکات فوق العاده و دقت بی نظیر او را به نمایش گذاشت. زمانبندی دقیق او در دویدن به سمت دروازه حتی VAR را هم مجبور به بررسی کرد.
گل دوم بار دیگر به خوبی نمایانگر توانایی رونالدو در شناور ماندن در هوا پیش از به ثمر رساندن گل با ضربه سر بود.
رونالدو اکنون به رکورد به ثمر رساندن 133 گل از روی ضربات سر رسیده است. وقت آن است که به فهرست القاب او، لقب هوانورد برتر جهان فوتبال نیز اضافه شود.
