مطلب ارسالی کاربران
چند دقیقه با مشکلات فوتبال ایتالیا
از ۱۳ سال پیش مشخص شد فوتبال ایتالیا نیاز به تغییر روش و نگرش داره، ۲ راه وجود داشت؛
۱.ممارست و تقویت در همان رویکرد سنتی که انتخاب بجایی نبود ولی از این سردرگمی و رفع تکلیف بهتر بود ۲. رها شدن از اعتیاد به سبک سنتی که داشتند و الگو برداری از لالیگا و جزیره، این کار ساده نبود بقول آقای حاج رضایی در مورد اینکه چرا ایرلند با گل مشکوک در آخرین دقیقه بازی پلی آف بعد از چند سال زحمت از راه یابی به جام جهانی ناکام موند و تنها اعتراضی جزئی در مورد گل نادرست موضوع به سرعت پایان پذیرفت در حالی که در جای دیگه بخاطر یک اعلام پرتاب اوت معمولی در دقیقه ۱۱ بازی مصر و الجزایر در ورزشگاه آشوب به پا شد و چرایی این مسئله که ریشه در فرهنگ این ۳ کشور وجود داشت، اینکه ویدئوی از رعایت قوانین رانندگی در ایرلند پخش شد و واقعا مجذوب کننده بود و در سوی دیگر ویدئویی که در الجزایر که در چهارراه شهری بزرگ و معروف از انواع نقض مقررات رانندگی که از انواع اتومبیل گاری موتور و دوچرخه و چهارپا در حال تردد بودند پخش شد و نشاندهنده تمام اتفاقات در ورزشگاه بود. واقعا اگر تمام مدیران و مسئولان ایرلند در الجزایر مشغول به کار شوند آیا میتونن به سرعت الجزایر را تبدیل به ایرلند کنند؟! دست به دست چرخیده تا به اونجا رسیده، فوتبال به این پیچیدگی نیست اما خیلی هم کم از این پیچیدگی نداره و حالا آیا فوتبال احساسی ایتالیا واقعا برای تغییر رویه و پذیرش فوتبال منسوخ شده دهه نود آمادگی داشت؟ آیا صبور بود؟ در حالی که در همین مدت فوتبال انگلیس و اسپانیا قدم به قدم در حال اتخاد تفکر جدید و به دنبال آن فوتبال آلمان به دنبال پوست اندازی بود اما فوتبال ایتالیا نه تنها در انتخاب بین دو مورد انتخاب بهتر تغییر رویه و به روزرسانی و انتخاب بدتر انتخاب دوم استحکام و تقویت روش سنتی خود سراغ حل سرسری مشکلات و از سربازکنی رفت؛ استفاده لجوجانه از مربیان سنتی که روز به روز از فوتبال مدرن عقب می افتادند از دست دادن ستاره ها قرارداد با بازیکن های آزاد نامناسب و پا به سن گذاشته جهت مرهمی موقت، روز به روز از ایده تغییر سبک و ذهنیت دور شد و حتی به نفس گذشته خود را نیز از دست داد، در این میان آلگری متوجه شد که تغییر سبک و ذهنیت با توجه به نبود فرصت کافی بدلیل فوتبال احساساتی در ایتالیا و حل نشدن این مشکل در تیم های پایه از لحاظ ذهنیتی و دیدگاه فوتبال ایتالیا کاری بسیار دشواره و به نوعی با تقویت رویکرد قبلی فوتبال ایتالیا و قوت تاکتیکی بالای خود دو بار یونتوس رو به فینال سی ال رسوند که با توجه به نقاط ضعف واضحی که در آن دو فصل داشت یک فصل ضعف وینگرها و فصل دیگر خط حمله رسیدن به این دو فینال حداکثر انتظار برآورده شد و باخت آن دو فینال هم به بارسا و رئالی که در اوج روزهای فوتبالی خود بودند دور از ذهن نبود. اما با پیرتر شدن یونتوس در خط دفاع و میانی و همچنین از دست دادن همان مهرهای میانی و عدم جایگزینی مناسب و از دست دادن آلگری یونتوس هم دچار سردرگمی شد و پس از اون هنوز هم راه خودشو پیدا نکرده. خیلی از دوستان میگفتند امسال دیگه وضعیت فرق میکنه فوتبال ایتالیا رو به رشد عمل کرده من گفتم واقعا هیچ پیشرفت ملموسی دیده نمیشه، تنها اتفاقی که افتاده ضعیفتر شدن یووه و کمی به ثبات رسیدن اینتر و البته میلانی که مشخص بود نمیتونه تا آخر خوب پیش بره چون از لحاظ مهره مثل اینتر خوب نیست و اما آتالانتایی که دو سالی هستی سری آ متفاوت از سایر باشگاه های ایتالیایی در خودش میبینه که البته تداومش منوط به مسائل زیادیه و حفظ و همونطور پیشرفتش واقعا مدیریتی عالی و بی نقص و حمایتی میخواد. در مجموع فوتبال ایتالیا در ابتدا باید از سردرگمی نجات پیدا کنه، اومدن ساری به یووه با ایده تغییر سبک و نگرش شروع شد و به صورت بسیار غیر حرفه ایی شایعه شد که اومده راه رو صاف کنه واسه پپ و برای شروع خوبه که به بدترین مدل ممکن طی شد و واقعا یووه فصل بسیار افتضاحی رو پشت سر گذاشت، رم سالهاست که بسیار بی ثبات و سینوسیه، ناپولی هم با گتوزوی که در میلان امتحانش رو پس داد قمار کرد. ۱۳سال فوتبال ایتالیا داره در جا میزنه و ادامه این روند فوتبال ایتالیا رو نابود میکنه، حالا باید دید بعد از ۱۳سال آیا فوتبال احساسی ایتالیا آماده پذیرش تبعات تغییر سبک و ذهنیت رو داره؟ تصمیمی که ۱۳سال پیش باید گرفته میشد که تا الان جوابشو رو میگرفت حالا دوباره رسیدن به همونجا!!!
