روز گذشته منچستریونایتد با کسب پیروزی ۲-۰ در ورزشگاه اتحاد، به روند ۲۸ بازی شکست ناپذیری منچسترسیتی پایان داد. در این مطلب مروری خواهیم داشت بر نکاتی که در این بازی متوجه آن ها شدیم.
طرفداری - بحث را با یک سوال جدی آغاز می کنیم:
- آیا منچستریونایتد از راز برنده شدن مقابل منچسترسیتی پرده برداشت؟
آنکا: قطعا یک پنالتی در دقیقه دوم تاثیر گذار بود ولی پیروزی روز یکشنبه یونایتد تا حد زیادی مدیون پیروزی های فصل قبل اوله گونار سولسشر برابر منچسترسیتی بود. ترجیح سرمربی یونایتد برای بازی کردنِ مبتنی بر ضد حملات کاملا با تیمش همخوانی دارد ولی به دو دلیل برای بازی های بزرگ هم بسیار مناسب است: ۱- حریفانی همچون منچسترسیتی در پشت خط دفاعی خود فضای زیادی را رها می کنند و ۲- هیچ تحلیلی نمی تواند به طور درستی جلوی سرعت را بگیرد.
دنیل جیمز، آنتونی مارسیال و مارکوس رشفورد سه تن از سریع ترین بازیکنان لیگ هستند و به خصوص وینگر ولزی تیم، به یونایتد کمک می کند با نظم خاصی به پرس کردن حریفان بپردازد. یونایتد زود به گل رسید، در میانه زمین و کناره ها مستحکم ظاهر شد (ظاهرا بازی کردن مقابل رحیم استرلینگ برای آرون ون بیساکا لذتبخش است) و در حالیکه سیتی به دنبال گل تساوی بود، قوی تر و قوی تر شد.
تیلور: از بسیاری جهات، بله. برای شکست دادن سیتی مخصوصا در خانه خودشان، باید همه فن حریف باشید. یونایتد بی برنامه نبود و زمانی که صاحب توپ شد، شجاعانه بازی کرد. آن ها حریف را از جلو پرس کردند و در لحظات تعیین کننده، فرصت طلب بودند. البته به مقداری شانس هم احتیاج است و با وجود این که آن ها کاملا به شایستگی برنده شدند، همه چیز از خطای پنالتی گابریل ژسوس شروع شد (و شاید فرصتی که رحیم استرلینگ برای ۲-۱ کردن بازی از دست داد هم تاثیر گذار بود). آرزوی سولسشر باید این باشد که مارسیال همیشه بتواند همین طور موثر بازی کند. اسکات مک تومینای، بازیکنی که به اندازه ای که مستحقش است به او توجه نمی شود، نشان داد کاملا شایسته حضور در ترکیب بود. یونایتد تحت تاثیر ۲۱ برد پیاپی سیتی قرار نگرفت و پس از رسیدن به گلی زودهنگام، از سرعت و تهدید لازم جهت دردسرساز شدن برای حریف خود در ضد حملات برخوردار بودند.
- چرا گواردیولا نتوانست بر جریان بازی تاثیر گذار باشد؟
آنکا: اکثر مربیانی که از عبارت «فلسفه» استفاده می کنند، بارها در چنین شرایطی قرار می گیرند؛ آن ها آنقدر برای طرح و برنامه اولیه تیم وقت می گذارند که پلن بی به کل فراموش می شود. طرح اصلی سیتی آنقدر خوب است که برای شکست دادن بیشتر تیم ها در سطح انگلیس و اروپا به کارشان بیاید ولی هر چه مقابل یونایتد با نفرات بیشتری حمله کنید، آن ها با ضد حملات از این اقدام شما استقبال می کنند.
گواردیولا آنقدر روی تیمش کار کرده است که مشکلی نداشته باشد تا جای ممکن به بازیکنانش اجازه بدهد کار خودشان را انجام بدهند تا بلکه در نهایت همه چیز مطابق خواست شان پیش برود. من معتقد نیستم که او قادر به تاثیر گذاری روی بازی نبود. سیتی به اندازه کافی برای به گل رسیدن فرصت ساخت و تعویض هایی هم که او انجام داد درست بودند. گل زود هنگام لوک شاو در نیمه دوم مجال هر اقدامی را از گواردیولا گرفت. وقتی بازی ۲-۰ شد، او باید بیشتر برای به گل رسیدن تقلا می کرد و این همان چیزی بود که یونایتد می خواست.
تیلور: در لحظات ابتدایی مسابقه انگار گری نویل از جایگاه اصحاب رسانه نمی توانست چیزی که می دیدید را باور کند. او از روی حیرت پرسید: «چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟» و خیلی راحت می شد دلیل سردرگمی او را فهمید. به ندرت می بینیم که سیتی این طور با مشکل مواجه شود، آن هم در زمین خودی. نویل همچنین گفت به یاد ندارد خط دفاعی یونایتد در مسابقه بزرگی، تا این حد بالا بازی کند. کاملا هم حق داشت؛ به نظر می رسید پپ راه چاره ای برای این معضل پیدا نمی کند. بخشی از این، به خاطر آن است که او به سبک خودش، سیستم تیمش و بازیکنانش اعتماد بالایی دارد. به هر حال با همین خودباوری به اینجا رسیده اند. اما می شد حس کرد این یکی از آن بازی هایی بود که سیتی یک سرخیو آگوئروی آماده و در واقع یک مهره تاثیر گذار در خط حمله را کم داشت.
لوک شاو، یکی از گلزنان منچستریونایتد مقابل منچسترسیتی- آیا لوک شاو بهترین مدافع چپ حال حاضر تیم ملی انگلیس است؟
آنکا: قطعا جزو برترین هاست. به احتمال قوی، انگلیس در مسابقات یورو با چینش ۳-۴-۳ بازی خواهد کرد و در این وضعیت سخت بتوان تصور کرد که آیا اصلا پستی برای مدافع چپ تعریف شده است که او بخواهد آن را به دست بگیرد یا نه ولی شاو از هوش فوتبالی کافی برای بازی کردن در پست مدافع میانی چپ در خط دفاعی سه نفره بهره مند است. همچنین میزان پشتکار او برای انجام فرارهایی از کنار خط یا میانه میدان برای پست وینگ بک نیز مناسب است و این را هم باید در نظر داشت که در خط حمله، مارکوس رشفورد کنار هری کین بازی می کند و شاید گرت ساوتگیت بتواند از هماهنگی عالی شاو و رشفورد در سمت چپ استفاده کند. این هماهنگی او همچنین می تواند در کنار هری مگوایر هم به او کمک کند.
تیلور: بزرگ ترین تعریف و تمجیدی که می توان از شاو به عمل آورد این است که دیگر عملکرد خوب او مایه شگفتی نیست. یعنی این همان بازیکنی است که ژوزه مورینیو عادت داشت پس از هر نمایش ضعیف از جانب یونایتد، او را سیبل انتقادات خودش قرار دهد؟ شاو حالا با پختگی بی سابقه ای بازی می کند. مدت ها بود که بدنی این چنین آماده نداشت و حالا طوری در حملات مشارکت دارد که چند سال قبل حتی تصورش را هم نمی کردیم. شاو حالا ۲۵ ساله است که در دنیای فوتبال همچنان سن نسبتا جوانی محسوب می شود اما او از ۱۸ سالگی در میادین بزرگ حضور دارد و حالا به نظر می رسد بالاخره تصمیم گرفته است به جای این که او را صرفا یک بازیکن با استعداد بدانند، بیشتر مسئولیت پذیر باشد. ساوتگیت از نزدیک شاهد این مسابقه بود و بر اساس فرم فعلی، شاو به طور تضمینی در ترکیب تیم او قرار می گیرد.
- آیا عملکرد دین هندرسون باید برای داوید دخیا نگران کننده باشد؟
آنکا: قبل از شروع فصل گفتم که دخیا باید در مسابقات حذفی و هندرسون باید در لیگ مورد استفاده قرار بگیرد. دخیا فصل را خوب شروع کرد ولی روی شوت های از راه دور ضعیف است، چندان با خط دفاعی خود ارتباط برقرار نمی کند و دیگر مثل گذشته در امر مهار توپ ها خوب عمل نمی کند. هندرسون در کار با پاهایش، حداقل در امر پاس های کوتاه و بازیسازی به اندازه دخیا خوب نیست ولی این تنها نقطه برتری دروازه بان اسپانیایی نسبت به او است. خلاصه یک فرصت در اختیار او قرار گرفت و سولسشر هر چقدر او را دروازه بان شماره یک تیمش نگه دارد، تصمیمی عقلانی گرفته است.
تیلور: مبحث دخیا - هندرسون خیلی پیچیده است. بله، وقتی بر اساس این عملکرد کاملا رضایتبخش قضاوت کنیم، هندرسون یقینا مستحق بازی کردن است. او به ما یادآوری کرد که دروازه بان خوبی است و ما بیشتر و بیشتر متوجه می شویم که می تواند برای مدتی طولانی تر شماره یک را در اختیار داشته باشد؛ مخصوصا وقتی به یاد می آوریم دخیا در فصول اخیر آنقدر پر اشتباه ظاهر شده است. با این حال سولسشر برای نیمکت نشین کردن دخیایی که در هفته ۳۷۵ هزار پوند دستمزد می گیرد، کار آسانی ندارد. بیایید با واقعیت رو به رو شویم؛ چه کسی دخیا را با این دستمزد خریداری می کند؟ هندرسون خوب کار کرد ولی بیایید این تفکر را که همین باعث می شود به طور خودکار شماره یک شود، کنار بگذاریم. حداقل فعلا نه.
پپ گواردیولا در جریان شهرآورد منچستر- پس از این مسابقه، بزرگ ترین نگرانی سیتی چه باید باشد؟
آنکا: این بازی حس «نابودی در لیگ قهرمانان اروپا» را داشت. منظورم آن لحظات پر اضطراب ابتدایی است که آن ها تحت پرس سنگین حریف، دست و پای خود را گم کردند. در ۲۰ دقیقه ابتدایی انگار کوین دی بروین فوتبال بازی کردن را از یاد برده بود. استرلینگ جلوی دروازه مشکل داشت. تمام چیزی که توجه تماشاگران را جلب می کرد، نمایش رودری بود. سیتی زمانی به بازی برگشت که حملات حساب‌شده برای در هم شکستن خط دفاعی یونایتد را کنار گذاشت و سراغ استفاده از ارسال ها و ضربات شروع مجدد رفت. آن ها قهرمان لیگ خواهند شد و مدعی قهرمانی در رقابت های حذفی داخلی هستند ولی اگر گواردیولا می خواهد قهرمان اروپا شود، باید در مسابقات اینچنینی خیال پردازی را کنار بگذارد و راهی پیدا کند که بازیکنانش پس از دریافت گل اول، خونسردی خود را حفظ کنند. استفاده از فرناندینیو در ترکیب اصلی تا جایی که این بازیکن برزیلی دیگر نایی نداشته باشد، احتمالا مشکل اول را حل می کند. سوال اینجاست آیا فرصت دادن بیشتر به فیل فودن می تواند حلال معضل دوم باشد؟
تیلور: بزرگ ترین نگرانی برای گواردیولا نتیجه این بازی نیست، بلکه از کنترل خارج شدن بازی پس از دریافت گل اول است. حتی مطمئن ترین بازیکنان تیم هم در آن لحظات کارایی لازم را نداشتند. آخرین دفعه ای که کوین دی بروین این اندازه پاس اشتباه داشت، چه زمانی بود؟ همه ما می دانیم سیتی می تواند پاسکاری زیبایی داشته باشد و آن ها به شایستگی قهرمان بالقوه لیگ هستند. تقریبا از سومین قهرمانی آن ها طی چهار فصل اخیر لیگ مطمئن هستیم و آن ها در سه رقابت دیگر نیز هنوز از شانس بالایی برخوردار هستند. بنابراین شاید نیازی نباشد خیلی دستپاچه شوند. با این حال شاهد این بودیم که اضطراب در چشمان بازیکنان پپ موج می زد. چنین چیزی در مهم ترین مقطع فصل مطلوب نیست و ضمنا آن ها باید به ما نشان بدهند که توانایی لازم برای قهرمانی در اروپا را دارند.
- سخت ترین سوال دنیای فوتبال: اوله گونار سولسشر و منچستریونایتدش، چقدر خوب هستند؟
آنکا: منچستریونایتد تیمی جالب و البته همراه با چندین تبصره است. سولسشر هم مربی جالبی است که احتمالا از جنبه احساسی کار بیشتر از جوانب فنی شناخت دارد. شاید همیشه راهی برای بیدار کردن تیمش و رسوخ کردن به خط دفاعی کریستال پالاس پیدا نکند ولی به خوبی می داند چگونه جرقه پیروزی یونایتد را در مسابقه ای بزرگ و برابر رقیبی برتر بزند. یونایتد از ترکیب، پول و استعدادهای انفرادی لازم برای خوب بودن و یا حداقل، نتیجه گرفتن بیشتر از ناکامی را دارد. در این فصل، سقف توانایی آن ها دوم یا سوم شدن در لیگ و شاید حضوری قدرتمندانه در لیگ اروپا خواهد بود ولی با کمی کار کردن روی جوانب فنی (یا مقداری هزینه روی نقل و انتقالات) آن ها می توانند از این حد فراتر بروند.
تیلور: آن ها در هیچ یک از دسته بندی ها قرار نمی گیرند. و بله، من متوجه هستم که این حرف چقدر انتزاعی به نظر می رسد. شما تیمی را که در خانه مقابل شفیلد یونایتد ۲-۱ می بازد و چندین نتیجه مشابه مقابل تیم های معمولی دیگر دارد (ضمنا نباید برد ۶-۱ تاتنهام در اولدترافورد را هم از یاد ببریم) اما سپس سیتی ای را که مدعی کسب چهارگانه دانسته می شود از لبه تیغ می گذراند، چگونه ارزیابی می کنید؟ شاید تنها چیزی که می توان با قطعیت گفت، بی ثباتی بیش از حد آن ها برای قهرمان شدن در لیگ است. آن ها می توانند در روز خوب خود هر تیمی را شکست بدهند، همان طور که ممکن است در روز بد خود مقابل هر تیمی ببازند. سخت ترین مأموریت سولسشر، تبدیل کردن این تیم به تیمی با ثبات است؛ تیمی که همیشه با حدس و گمان در مورد آن حرف نزنیم.
مطلبی که خواندید، برگردانی از یادداشتی بود که در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۹ در وبسایت The Athletic با عنوان اصلی «Man City 0-2 Man Utd analysed: Shaw’s brilliance, Henderson’s statement, Pep’s agony» منتشر شد.