مطلب ارسالی کاربران
با یک روز تاخیر، تولدت مبارک فرناندو
فرناندو تورس، مردی بود از جنس اتلتی. به گفته ی خودش با بشقابی که طرح اتلتی را داشت و متعلق به پدربزرگش بود با اتلتی آشنا شد، از آکادمی اتلتیکو آمد و به تیم اصلی رسید، زیر نظر یکی دیگر از اسطوره های باشگاه یعنی لوئیس آراگونس به شکوفایی رسید،لوئیس با اینکه مربی سختگیری بود اما تورس را مانند پسر خودش نگاه می داشت، پیوستنش به لیورپول با اینکه او را از خانه دور کرد ولی تزریق سرمایه امری حیاتی در آن مقطع بود و زیر نظر رافا بنیتز و با دوست و همبازی درخشانی یعنی کاپیتان وفادار لیورپول، استیون جرارد به اوج درخشش رسید. با اینکه در لیورپول می درخشید اما فرناندو نیاز داشت که به جایی برود تا افتخار کسب کند، فرناندو تشنه افتخار بود به همین خاطر بندر لیورپول را به مقصد لندن و باشگاه چلسی ترک کرد و با قراردادی ۵۰ میلیون پوندی به چلسی پیوست اما نتوانست در چلسی درخشش گذشته اش را تکرار کند و مصدومیت مینسک که پیش از جام جهانی ۲۰۱۰ گریبان گیر او شده بود هم تاثیر کمی نداشت، شاید میتوان خاطره انگیز ترین گل او را گل حساسی که در نیوکمپ به ثمر رساند و کار بلوگرانا را در خانه تمام کرد نام برد. با پیوستن بنیتز به چلسی او در حال احیا بود و یکی از حساس ترین گل های خودش را مقابل بنفیکا در فینال لیگ اروپا به ثمر رساند ولی با رفتن بنیتز و آمدن مورینیو، تورس باز هم دچار افت شد. گلی که مقابل اتلتیکو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان ۲۰۱۴ به ثمر رساند یکی از درخشش های کوچکش در دوران مورینیو بود ولی تورس دیگر تحمل بودن در لندن را نداشت و با قراردادی قرضی به آث میلان پیوست. زدن یک گل در میلان نشان دهنده افت وحشتناک فرناندو در این دوران بود، و فرناندو به خانه اش برگشت، به مادرید و ویسنته کالدرون. زدن چند گل مقابل رئال مادرید و بارسلونا در جام حذفی و لالیگا، نشان داد که فرناندو در حال احیا شدن در خانه است. تلخ ترین اتفاق برای تورس در بازگشت به خانه نائب قهرمانی در فینال لیگ قهرمانان بود،شکست در ضربات پنالتی در فینال میلان شبی بسیار دردناک برای فرناندو دوست داشتنی بود ولی او بازگشت، سال ۲۰۱۷ هم سال خوبی برای او نبود و تلخ ترین صحنه ی آن سال صحنه ی مصدومیت فرناندو مقابل دیپورتیوو آلاوز بود که از هوش رفت و روز بعد به هوش آمد، آن سال برای اتلتیکو خوب نبود، مصدومیت تورس، از دست رفتن لیگ قهرمانان در نیمه نهایی، خداحافظی با ویسنته کالدرون با تاریخ فراوانش که اکنون ویرانه ای بیشتر از آن باقی نمانده است سه قاب سیاه سال ۲۰۱۷ برای اتلتیکو بودند. سال ۲۰۱۸ با متروپولیتانوی جدید آغاز شد، ورزشگاهی مدرن. حذف در یکی از سخت ترین گروه های لیگ قهرمانان با چلسی قدرتمند کونته و آس رم بی رحم دی فرانچسکو، ضربه ای برای تورس بود. نائب قهرمانی در لیگ فصل را برای تورس و اتلتیکو شیرین کرد اما پایان شیرین تر در لیگ اروپا رقم خورد، ثبت یک بریس مقابل لوکوموتیو مسکو برای فرناندو به حد کافی خوب بود ولی قهرمانی در لیون فرانسه مقابل المپیک مارسی، شیرینی فصل آخر حضور فرناندو را تکمیل کرد. فرناندو در آخرین بازی خودش برای اتلتیکو دو گل به ثمر رساند و سپس با یک خداحافظی باشکوه از مادرید به ساگان توسوی ژاپن رفت. ژاپن پایان راه ال نینو در دنیای فوتبال بود و در آخرین بازی خودش با ویسل کوبه و دو هم تیمی قدیمی، اینیستا و ویا روبرو شد. شکست در آخرین بازی تلخ بود و رفتن برای همیشه از دنیای فوتبال تلخ تر، ولی تورس برای همیشه در تاریخ اتلتیکو و قلب هواداران جاودانه شد. و حالا تورس دوست داشتنی اتلتیکو ۳۷ ساله شده است، دور از مستطیل سبز.
