چرم تودلی
چرم با طول عمر حیوانات نسبت عکس دارد. هر چه چرم "مرغوبتر" باشد، حیوانی که برای آن کشته شده است جوانتر بوده است. "مرغوبترین" چرم، از گوساله ها و بره های تازه متولد شده یا حتی به دنیا نیامده تهیه میشود. برای تهیۀ چرم تودلی، گوسفند یا گاو ماده را که در آخرین هفته های بارداری است میکشند و جنین او را از شکم بیرون میکشند. یکی از نژادهای گوسفندی که بیشتر قربانی این جنایت میشود، گوسفند "قره گل" است که پوست مرغوبی دارد. بره های قره گل، پوستی بسیار درخشان با موهای تنیده و فر و نقش و نگارهای زیبا دارند. سالانه چهار تا هشت میلیون برۀ قره گل به دنیا نیامده یا حداکثر دو روزه در دنیا کشته میشوند تا پوست ظریف با موهای فردار آنها به مصرف چرم "مرغوب" و گران برسد. چون سه روز پس از تولد، حالت فردار موها از بین می رود و پوست شروع به ضخیم شدن میکند، پوست بره ها حداکثر در دو روزگی یا قبل از به دنیا آمدن کنده میشود. معمولاً در آخرین روزهای چهارمین حاملگی سر گوسفند مادر بریده میشود و جنین از رحمش بیرون کشیده میشود. ايران، افغانستان و ازبكستان، مهمترین تولید کنندگان و صادر کنندگان چرم قره گل هستند. البته به دليل قیمت بالای اين نوع پوست، پرورش این نژاد گوسفند و تولید چرم قره گل در چند سال اخیر در حدود 50 كشور ديگر هم شروع شده است.
چرم گاو
هند یکی از بزرگترین تولید کنندگان چرم در دنیاست و صنعت چرم هند، طمع تبدیل شدن به بزرگترین تولید کنندۀ پوست در دنیا را دارد. از سال ۱۹۹۹، وقتی پیتا اولین فیلم مستند از وضعیت اسفبار گاوها در این کشور را منتشر کرد، سالها میگذرد ولی صنعت چرم برای بهبود وضعیت این حیوانات کوچکترین قدمی بر نداشته است. در هند فروش چرم این حیوانات نسبت به فروش گوشت آنها سود بیشتری دارد. برای انتقال گاوها به کشتارگاه، طنابها را از سوراخ دماغ حیوانات رد میکنند و آنها را به هم می بندند. این کار باعث درد فوق العاده شدید و خونریزی هنگام کشیده شدن طنابها میشود. کارگران با کشیدن این طنابها گاوها را مجبور به جلو رفتن میکنند. معمولاً سفر گاوها به کشتارگاه سفرهایی طاقتفرسا و طولانی از یک استان به استان دیگر و حتی کشورهای همسایه مانند بنگلادش هستند. فضای حیواناتی که با کامیون منتقل میشوند، آنقدر کم است که گاهی شاخ یک حیوان به طور اتفاقی در بدن حیوان دیگر فرو میرود و برخی از حیوانات در همان راه در نتیجۀ زخمها میمیرند.
بقیۀ حیوانات، نحیف، گرسنه و خسته، با زخمهای باز و شکستگیهای بد به مقصد میرسند. برای جلو راندن گاوها که مرتب از شدت ضعفِ ناشی از زخمها و بیماریها، خستگی، گرسنگی و تشنگی از هوش میروند یا نمیتوانند حرکت کنند، آنها را مرتب کتک میزنند و به چشمهای آنها فلفل یا تنباکو میمالند تا از شدت درد دوباره راه بروند. در کشتارگاههای هند، حیوانات جلوی چشم یکدیگر کشته میشوند.
وضعیت حیواناتی که به کشورهای همسایه صادر میشوند هم اگر بدتر نباشد، بهتر نیست مثلاً هر سال ۲ میلیون گاو به صورت غیر مجاز به بنگلادش قاچاق میشوند. چون از نظر هندوها، گاوها حیوانات مقدس هستند و کشتن آنها گناه محسوب میشود، گاوها باید به صورت مخفیانه و پیاده از مناطق هندو نشین رد شوند و به بنگلادش منتقل شوند. در سال ۱۹۹۹ گزارشی از گاوهایی که باید ۱۰۰۰ کیلومتر را پیاده میپیمودند تا به کامیونها برسند تهیه شد و همه را تکان داد. حتی پس از سوار شدن در کامیونها گاوها باید یک مسیر ۲۰۰۰ کیلومتری را بدون هوای کافی، آب، غذا و جای مناسب برای نشستن بگذرانند تا به بنگلادش برسند. پس از رسیدن به مقصد، بیشتر این حیوانات در خیابانها ذبح میشوند در حالی که قبل از ذبح شدن، شاهد کشته شدن گاوهای دیگر هستند. آنها بدون بیحسی یا گیجی و با درد و هوشیاری کامل کشته میشوند.
چرم تمساح
از چرم مار و الیگاتور (گونه ای از تمساح) معمولاً برای تهیۀ کیفها، کفشها، کیفهای پول، کمربندها و حتی لباسهای گران قیمت استفاده میشود. معمولاً این حیوانات نیز مانند حیوانات اهلی به صورت صنعتی پرورش داده میشوند ولی ممکن هم هست شکار شوند. وضعیت این حیوانات در مزارع چرم، دردآور است. برای نمونه بر اساس قوانین ایالت فلوریدای آمریکا، نگهداری ۳۵۰ الیگاتور ۱٫۸ متری در فضایی معادل یک خانۀ متوسط مجاز است. در جورجیا یک پرورش دهندۀ الیگاتور، ۱۰۰۰۰ الیگاتور را در چهار ساختمان نگهداری میکرد و بر اساس گزارش "لوس آنجلس تایمز" صدها الیگاتور در یک اتاق نگهداری میشدند و حتی یک سانتیمتر فضای خالی در اتاقها وجود نداشت. یک بیولوژیست خزندگان میگوید این حیوانات ذاتاً برای پرورش در اسارت خلق نشده اند و اگر چه ممکن است یک فرد عامی و ناوارد، با دیدن این حیوانات فکر کند آنها آرام و راحت هستند، ولی یک رفتارشناس و بیولوژیست میتواند علایم اضطراب را در آنها ببیند. در طبیعت، الیگاتورها تا ۶۰ سال زندگی میکنند ولی در مزارع الیگاتور، این حیوانات در ۲سالگی یعنی به محض رسیدن به طول ۱٫۲ تا ۱٫۸ متر کشته میشوند. برای کشتن این حیوانات، با چکش و تبر بر سر آنها ضربه میزنند. متاسفانه گاهی حیوانات از این ضربه ها نمیمیرند و در تمام مرحلۀ کندن پوست و حتی تا چند ساعت بعد از آن زنده و هوشیار میمانند.
چرم مار
پوست مارها اغلب به صورت زنده کنده میشود چون برخی از پرورش دهندگان به غلط گمان میکنند که با این کار پوست نرمتر باقی میماند. حتی اگر هدف کشتارگاههای مار این نباشد که پوست مارها را به صورت زنده بکنند، پروسۀ کندن پوست به صورتی است که برخی از مارها در تمام مراحل کندن پوست زنده میمانند. در اندونزی برای شکار مارهای افعی با یک چوب بلند به آنها حمله میکنند. مارها برای دفاع از خود، خود را دور چوب میپیچند سپس شکارچیان سر آنها را میگیرند و دهان آنها را با نوارچسب میبندند. سپس آنها را داخل گونی میاندازند و به دلالان پوست میفروشند. مارها در همان گونیها داخل یک صندوق انداخته میشوند تا روز کندن پوست فرا برسد. بعضی از مارها روزها در این گونیها بدون آب و غذا باقی میمانند. برای کندن پوست ابتدا با یک چکش یا میلۀ آهنی به سر مارها ضربه میزنند ولی چون تعداد مارها زیاد است و کارگران وقت و دقت کافی برای زدن ضربههای موثر بر سر همۀ مارها را ندارند، تعدادی از مارهای بدشانس زنده میمانند و باید جهنم را به چشم خود ببینند. کارگران مارها را ، چه آنهایی که مردهاند و چه آنهایی که هنوز زندهاند، به قلابها آویزان میکنند و داخل دهان آنها مقدار خیلی زیادی آب میریزند تا بدن آنها باد کند و کندن پوست راحتتر باشد. قبل از کندن پوست ممکن است مارها تا دو ساعت آویزان به این قلابها باقی بمانند. سپس عملیات کندن پوست آغاز میشود. گاهی قبل از کندن پوست، سر مارها بریده میشود ولی گاهی هم پوست مارها با سر کنده میشود که در این صورت مارهایی که هنوز زنده ماندهاند، تا مرحلۀ آخر کندن پوست هم زنده خواهند ماند. کارگران دم مارها را به جایی میبندند و پوست را از بدن مار بیرون میکشند. بعد از کندن پوست شکم مارها شکافته میشود و کلیههای مارها بیرون آورده میشود تا خشکانده شود (کلیۀ مارها در طب چینی کاربرد دارد).
چرم کانگورو
هر سال میلیونها کانگورو برای پوستشان کشته میشوند. از پوست کانگورو معمولاً برای تهیۀ کفشهای فوتبال، لباسهای موتورسواری، کت و کیسه بوکس استفاده میشود. بر اساس قانون استرالیا، شکارچیان اجازه دارند کانگوروها را تنها با شلیک گلوله بکشند ولی اگر کانگورویی زخمی شد یا بچه کانگورویی یتیم ماند آنها باید با ضربه به سر، حیوان را بکشند. در سال ۲۰۰۶، دیوید بکهام، فوتبالیست معروف، پس از آگاهی از روش تهیۀ چرم برای کفشهایش تصمیم گرفت تنها کفشهایی با چرم مصنوعی بخرد. در سال ۲۰۱۲، شرکت آدیداس به استفاده از پوست کانگوروها در کفشهای فوتبالش پایان داد.
منبع: https://www.hoghooghe-heivanat.com/c...