شاید کمتر هواداری باور میکرد حداقل در این ۱۰ سال اخیر که یوونتوس در روز آخر مسابقات لیگ نه برای قهرمانی بلکه برای کسب سهمیه آن هم نه صرفا با برد در مسابقه ای که در آن حضور دارد ، بلکه با دل بستن به اما و اگرها و البته ساق پاهای بازیکنان ورورنا و آتالانتا تلاش کند .
اما باید گذشته را در زمان خودش رها کرد و تنها چیزی که از گذشته باید با خود آورد درسهایی است که میتوان از آن گرفت درسهایی که برای یوونتوسی ها امسال هر چند در انتها با شیرینی تمام شد اما مانند دندان درد همواره در طول فصل همراه یووه بود و با درد مزمن خود همیشه حتی در بردها هواداران را آزار میداد.
درسهایی مثل اینکه اگر در تیم یک بازیساز خوب در خط هافبک نباشد حتی اگر خط حمله و دفاع دارای ستاره که هیچ برای خود کهکشانی هم باشد در امر گلزنی توفیقی نخواهد داشت
یا اگر انسجام دفاعی و برنامه دفاعی تیمی نداشته باشی مهره های دفاعیت هر چقدر هم عالی باشند مانند لشکری پراکنده با کماندوهای ورزیده هیچ اثری در پیروزی نخواهند داشت
یا عدم جاگیری مناسب برای ضدحمله و البته عدم مکانیابی صحیح برای پرس بر تیم حریف و پاسکاری در تیم خودی میتواند فاجعه آفرین باشد
و چندین نکته دیگر که سر فرصت به آن خواهیم پرداخت.
هم نیاز به انقلاب در یوونتوس به شدت حس میشود و میتوان به جرات گفت بهترین زمان برای انقلاب در یوونتوس است
