هر کشوری یا هر سیستمی برای علم و دانش پول هزینه کنه بی‌نهایت سودش رو خواهد برد. شما دقت کنید یه سازمان هوانوردی و فضا بعضی از اختراعاتش که من در این‌جا به چهار مورد اشاره می‌کنم در زندگی روزمره ما انسان‌ها کاربرد داره، بنجامین فرانکلین: اگر کسی کیف پولش را بر سرش خالی کند، هیچ کسی نمی‌تواند آن را از او دور کند. سرمایه‌گذاری برای دانش بهترین بهره را به همراه دارد.
نرم‌افزار آرتِریوویژن برای تشخیص بیماری‌های قلبی
از اواسط دهه ۶۰، دانشمندان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا قصد داشتند نرم‌افزاری طراحی کنند تا کیفیت تصاویری را که فضاپیماها از سیارات دور یا دیگر اجرام آسمانی می‌فرستند، افزایش دهد. در سال‌های اخیر، دانشمندان پزشکی از نرم‌افزارهایی که ناسا برای تقویت تصاویر دریافتی به کار می‌برد، استفاده کردند تا گردش خون بیماران را با دقت بیشتری زیر نظر بگیرند.
این نرم‌افزارها به آنها امکان داد بیماری‌هایی نظیر تصلب شریان را راحت‌تر تشخیص دهند. تشخیص زودهنگام این بیماری از آن جهت حائز اهمیت است که بیمار به علت رسوب چربی در عروق خونی هر لحظه در معرض حملات قلبی و سکته قرار دارد. نسخه نهایی این نرم‌افزار آرتِریوویژن نام دارد که ترکیب آن با تجهیزات سونوگرافی در تشخیص بموقع بیماری‌های قلبی ـ عروقی موثر است.
پزشکان معتقدند این فناوری بیماران زیادی را در همان مراحل اولیه از بیماری‌شان آگاه می‌کند و آنها می‌توانند بدون این که نیازی به دارو یا اعمال جراحی سنگین داشته باشند، فقط با ورزش و تغذیه صحیح بیماری خود را کنترل کنند.
حلزون مصنوعی گوش
اواخر دهه ۷۰، آدام کیسیاه جِی آر روی پروژه شاتل فضایی در مرکز فضایی کندی کار می‌کرد. او که از مشکل شنوایی رنج می‌برد به نواقص سمعک‌های آنالوگ معمولی کاملا آگاه بود. این سمعک‌ها صدای ورودی به گوش را بدون هیچ وضوحی فقط تشدید می‌کردند. کیسیاه برای حل این مشکل از پیشرفت‌های ناسا در زمینه سیستم‌های سنجش الکترونیک، مسافت‌سنجی و حسگرهای لرزش صدا الهام گرفت و موفق شد سمعک جدیدی بسازد که با تولید پالس‌های دیجیتال و تحریک پایانه‌های عصبی شنوایی موجب انتقال سیگنال‌ها به مغز می‌شود.
او این ایده را توسط شرکت خصوصی بایواِستیم به مرحله تولید رساند و از آن زمان تاکنون طبق گزارش وزارت غذا و داروی ایالات متحده ۲۱۹ هزار بیمار این حلزون‌های مصنوعی گوش را دریافت کرده‌اند. این ابزار قادر است موهبت شنوایی را به بیمارانی که از ابتدای تولد ناشنوا هستند برگرداند. این ابزار همچنین در بیمارانی که عصب شنوایی آنها هنوز تحریک پذیر است، اما به علت ضربات شدید روحی – روانی یا بیماری شنوایی خود را از دست داده‌اند، کاربرد دارد.
پمپ انسولین
شاید از خودتان بپرسید که ناسا و دیابت چه ربطی به هم دارند؟ از آنجا که سفر به اعماق فضا سلامت فضانوردان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، دانشمندان ناسا ناگزیر شدند نوعی سیستم نظارتی طراحی کنند که علائم حیاتی فضانوردان را کنترل کند. سپس مشابه این سیستم‌های نظارتی به کمک بیماران مبتلا به دیابت نوع یک آمد. در نتیجه تحقیقات مرکز پرواز فضایی گادارد، دانشمندان پزشکی موفق به ساخت نوعی ابزار کاشتنی شدند که سطح قند خون بیمار را کنترل می‌کند و در صورت لزوم با ارسال سیگنال موجب آزاد شدن انسولین می‌شود. این فناوری اکنون با عنوان پمپ انسولین شناخته می‌شود و از اواخر دهه ۸۰ در خدمت کنترل وضعیت بیماران دیابتی است.
گفتنی است پمپ انسولین با نمونه‌های پیشین فرق دارد. پیشتر، ابزارهای توزیع‌کننده انسولین براساس نیاز بیمار به صورت دستی برنامه‌دهی می‌شد. پمپ انسولین همچنین بیماران دیابتی را از تزریق روزانه انسولین بی‌نیاز کرده است.
سی‌سی‌دی
در تلسکوپ فضایی هابل تعداد زیادی حسگر فوق پیشرفته وجود دارد. از این میان، یک قطعه بخصوص با عنوان سی‌سی‌دی (Charge coupled devices) به حوزه تجهیزات پزشکی راه‌یافته است. سی‌سی‌دی‌ها قادرند انرژی نور را راحت‌تر از دیگر روش‌ها به تصاویر دیجیتال تبدیل کنند. سال ۱۹۹۷، ناسا یک سی‌سی‌دی فوق‌حساس برای هابل طراحی کرد که با جمع‌آوری جزئیات دقیق‌تر از ساختارها در کهکشان‌های دوردست، کیفیت تصاویر دریافتی را افزایش دهد.
سپس شرکت لوراد از این ایده در طراحی یک روش نوین برای اسکن بیماران مشکوک به سرطان پستان بهره گرفت. این روش به پزشکان اجازه می‌دهد جزئیات دقیق‌تری از روند بیماری کسب کنند. بدون این‌که نیازی به نمونه‌برداری باشد، سی‌سی‌دی تصویری واضح از اندام موردنظر در بدن ارائه می‌دهد. در نتیجه، این روش نه‌تنها هزینه‌های تشخیص و درمان را کاهش می‌دهد بلکه بیمار را از اعمال جراحی نمونه‌برداری بی‌نیاز می‌کند.
امروزه از فناوری سی‌سی‌دی‌ها در دوربین‌های دیجیتال برای تشکیل و ثبت تصویر استفاده می‌شود. به بیان دیگر باید گفت اگر سی‌سی‌دی‌های به‌کار گرفته شده در تلسکوپ فضایی هابل نبودند، هنوز ما با دوربین‌های آنالوگ قدیمی باید عکاسی را تجربه می‌کردیم و گوشی‌های تلفن همراهمان بدون دوربین می‌ماند!
