«از زندگی‌ای که کرده‌ام راضی هستم و بیش از این از دستم نمی‌آمد، آرزوی من این بود که در دوره‌ای که می‌زیستم، سخنگوی وجدان ایران باشم و در این راه کوشیده‌ام.»
محمدعلی اسلامی ندوشن
(۳ شهریور ۱۳۰۳ – ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱)
محمدعلی اسلامی ندوشن، شاعر، نویسنده، مترجم، پژوهشگر و چهره فرهنگی ایرانی در ۹۷ سالگی در کانادا از دنیا رفت. او دانش‌آموخته حقوق بین‌الملل از فرانسه و استاد پیشین دانشگاه تهران، که علاوه بر دروس حقوقی، به تدریس نقد ادبی و ادبیات تطبیقی نیز می‌پرداخت. اسلامی ندوشن سال‌ها زندگی خود را صرف تحقیق در آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرد و آثارش به‌صورت کتاب در بیش از ۵۰ جلد به چاپ رسیده است.
برخی از آثار اسلامی ندوشن عبارت‌اند از: چهار سخنگوی وجدان ایران، تأمّل در حافظ، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، داستان داستان‌ها، سرو سایه‌فکن، ایران و جهان از نگاه شاهنامه، ایران را از یاد نبریم، به دنبال سایه همای، ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم، سخن‌ها را بشنویم، ایران و تنهائیش، ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟
شعر زیر از سروده‌های ایشان است:
آن دُختِ پَری‌وار که ایرانِ من است
پیدا و نهان بر سرِ پیمانِ من است
هم نیست ولی نهفته در جانِ منست
هم هست ولی دور زِ دامانِ من است
روحش شاد و یادش گرامی باد
محمدعلی اسلامی ندوشن (۱۳۰۴ - ۱۴۰۱)
