تأسیس
یکی از اولین تیم‌های اورتون در سال ۱۸۷۸
کلیسای کوچک سنت دومینگو در سال ۱۸۷۱ در منطقه اورتون از شهر لیورپول افتتاح شد. کلیسا نامش را از موقعیت مکانی‌اش در سنت دومینگو گرفت. در سال ۱۸۷۷ کشیش بن سوئیفت چمبرز به عنوان سرپرست این کلیسا منصوب شد. چمبرز یک تیم کریکت برای جوانان منطقه ایجاد کرد، اما از آنجا که کریکت بازی تابستانی بود، جا داشت تا در زمستان ورزش دیگری برگزار شود، بنابراین یک باشگاه فوتبال به نام سنت دومینگو در سال ۱۸۷۸ تشکیل شد. اولین بازی باشگاه، پیروزی خانگی ۱–۰ در برابر باشگاه کلیسای اورتون بود.
بسیاری بودند که در کلیسا حاضر نمی‌شدند اما علاقه‌مند به پیوستن به تیم فوتبال بودند، بنابراین تصمیم گرفته‌شد تا نام باشگاه تغییر کند. جلسه‌ای به تاریخ نوامبر ۱۸۷۹ در هتل کوئینز هد برگزار شد و نام تیم به باشگاه فوتبال اورتون؛ نام منطقه اطرافش، تغییر یافت. روزهای ابتدایی، اورتون در یک زمین عمومی در آنفیلد در گوشه جنوب‌شرقی پارک استنلی که به تازگی ساخته شده‌بود، بازی می‌کرد؛ همان مکان پیشنهادی برای ساخت ورزشگاه جدید لیورپول. اولین بازی رسمی با نام باشگاه فوتبال اورتون در سال ۱۸۷۹ با پیروزی ۶–۰ مقابل سنت پیترز برگزار شد.
باشگاه حرفه‌ای، امکانات مناسب و حرفه‌ای نیاز داشت. در سال ۱۸۸۲، آقای جی. کرویت زمینی را در جاده پریوری به باشگاه اهدا کرد که به مدت دو سال خانه باشگاه شد. زمین، حفاظ مناسب و گیت ورودی هم داشت، اما جمعیت روزافزون تماشاگران و سر و صدای آنها موجب شد تا آقای کرویت از باشگاه بخواهد، زمینش را ترک کند.در سال ۱۸۸۴ به آنفیلد در همان نزدیکی نقل مکان کردند و آن را از جان اورل، یکی از دوستان هولدینگ اجاره کردند. خانه جان هولدینگ پشت زمین قبلی اورتون بود. او جذب باشگاهی شد که جمعیت زیادی را به خود می‌کشید و یک سال پس از انتقال اورتون، آنفیلد را خریداری کرد. اورتون تا قبل از پرداخت اجاره به هولدینگ، به بیمارستان محلی کمک مالی می‌کرد.
در طی هفت سال پس از انتقال به آنفیلد، باشگاه زمین آجری روزهای ابتدایی را به زمینی با استانداردهای بین‌المللی و ظرفیت ۲۰٬۰۰۰ نفر تبدیل کرد و جایگاه‌های سرپوشیده مناسب برایش ساخت. بعدها میزبان یک بازی ملی، میان دو تیم انگلستان و ایرلند شد. باشگاه از آماتور به حرفه‌ای ارتقا یافت، از بنیانگذاران لیگ فوتبال شد و اولین قهرمانی خود را در فصل ۹۱–۱۸۹۰ کسب کرد. به دنبال این موفقیت‌ها، درآمد باشگاه به میزان قابل توجهی افزایش یافت.
اورتون فصل ۹۱–۱۸۹۰ را با پنج پیروزی متوالی، فوق‌العاده آغاز کرد و فرد گری در هر شش بازی نخست، برایشان گلزنی کرد. تا اواسط ژانویه، اورتون تمام بازی‌هایش را به جز یکی انجام داد و ۲۹ امتیاز گرفت، در حالی که پرستون‌نورث‌اند هفت بازی تا پایان فصل داشت و یازده امتیاز از آنها عقب بود. اورتون تا دو ماه به تماشای پرستون نشست تا بازی‌هایش را کامل کرد و به دو امتیازی‌شان رسید. تنها یک بازی و دو امتیاز قابل دستیابی برای هر دو باقی ماند. آخرین بازی فصل برای هر دو تیم در ۱۴ مارس برگزار شد و اورتون ۳–۲ در برنلی و پرستون ۳–۰ در ساندرلند شکست خوردند.اینگونه اورتون با چهارده پیروزی از ۲۲ بازی خود، اولین قهرمانی لیگ فوتبال را به دست آوردو گری با ۲۱ گل بهترین گلزنشان شد.
انتقال به گودیسون پارک
گودیسون پارک، ورزشگاه اختصاصی تیم اورتون
پس از کسب اولین قهرمانی در لیگ، کمیته اورتون و جان هولدینگ درگیر مناقشه‌ای عمیق و تلخ شدند. هولدینگ ابتدا آنفیلد را از خانواده اورل اجاره کرد و به باشگاه اورتون باز اجاره داد و در سال ۱۸۸۵ زمین را خرید و مستقیماً به اورتون اجاره داد. کمیته متمایل به لیبرال معتقد بود هولدینگِ محافظه‌کار، باشگاه را مسیر رسیدن به اهداف شخصی مالی و سیاسی‌اش کرده و شیوه تجاری باشگاه و حق انحصاری هولدینگ برای فروش مشروبات، سرمنشا اختلافات بود.پس از فصل ۹۰–۱۸۸۹، هولدینگ حق اجاره را با ۱۵۰ درصد افزایش به ۲۵۰ پوند در سال رساند. جان اورل، که مالک زمین مجاور بود، تلاش داشت تا به کمک اشکالات قانونی دربارهٔ ساخت جایگاه اصلی جدید در زمین آنفیلد، راهی برای بازپس‌گیری زمین قبلی‌اش پیدا کند. اورتون ناچار بود هر دو زمین آنفیلد و اورل را بخرد یا هر دو را اجاره کند. اعضای کمیته اورتون، هولدینگ را متهم کردند که او از اشکال قانونی درمورد ساخت جایگاه جدید خبر داشته و بی‌اعتنا به آن کار ساخت را ادامه داده. از هولدینگ خواسته‌شد تا در مورد اجاره همزمان آنفیلد و زمین اورل به مبلغ ۳۷۰ پوند یا خرید هر دو مذاکره کند، اما به آنها گفته شد که هزینه اجاره غیرقابل مذاکره است.
هولدینگ سعی کرد تا با ایجاد شرکت محدود باشگاه فوتبال اورتون و زمین‌های ورزشی در ژانویه ۱۸۹۲، به اجبار باشگاه را به تملک خود درآورد و در مارس همان سال به دنبال ثبت آن به عنوان یک باشگاه رسمی بود. اورتون همچنان در آنفیلد مشغول بازی بود و هولدینگ به دنبال تصاحب مسابقات و موقعیت اورتون در لیگ فوتبال. لیگ فوتبال شرکت جدید هولدینگ را با عنوان اورتون به رسمیت نشناخت، در نتیجه نامش را به شرکت محدود باشگاه فوتبال لیورپول و زمین‌های ورزشی تغییر داد که سرآخر منجر به ایجاد باشگاه فوتبال لیورپول در ژوئن ۱۸۹۲ شد. بی‌اعتمادی بین هولدینگ و کمیته اورتون سبب شد تا باشگاه زمین باارزش آنفیلد را رها کند و به گودیسون پارک در شمال پارک استنلی منتقل شود. هولدینگ حتی از پرداخت مبلغ لغو قرارداد اجاره به اورتون امتناع کرد. آخرین بازی اورتون در آنفیلد، در ۱۸ آوریل ۱۸۹۲ و مقابل بولتون واندررز برگزار شد.پس از آن شرکتی با نام شرکت محدود باشگاه فوتبال اورتون در ۱۴ ژوئن ۱۸۹۲ به ثبت رسید و ۵۰۰۰ سهم عرضه شد تا بودجه کافی برای خرید زمین جدید و ساخت ورزشگاه فراهم شود و سهم مدیران باشگاه به ۶ درصد کاهش یافت.
جام حذفی
تیم قهرمان جام حذفی سال ۱۹۰۶
پس از انتقال به گودیسون پارک، اورتون چهار بار فینال جام حذفی را تا قبل از جنگ جهانی اول تجربه کرد؛ در ۲۶ مارس ۱۸۹۳ به میزبانی ورزشگاه فالوفیلد شهر منچستر، ۱–۰ مقابل ولورهمپتون واندررز شکست خورد[۲۴] و چهار سال بعد، ۳–۲ مقابل استون‌ویلا در کریستال پالاس.[۲۵] در ۲۰ آوریل ۱۹۰۶ و در سومین خیزش برای قهرمانی، نیوکاسل را با یک گل در کریستال پالاس شکست داد و اولین جام حذفی را به خانه برد.[۲۶] یک سال بعد به دومین فینال متوالی خود رسید، اما با شکست ۲–۱ مقابل شفیلد ونزدی در کسب دومین جام حذفی ناکام ماند.[۲۷][۲۸]
قهرمانی دوباره
فصل ۱۵–۱۹۱۴، آخرین قبل از تعلیق لیگ فوتبال در طول جنگ جهانی اول بود. اورتون دومین قهرمانی‌اش را در لیگ با یک امتیاز بیشتر از اولدهام اتلتیک به دست آورد[۲۹] و بابی پارکر با ۳۵ گل، فصل را به عنوان بهترین گلزن لیگ به پایان رساند.[۳۰]
سال‌های بین دو جنگ: دین و شرکا
ویلیام رالف دیکسی دین.
ویلیام رالف دین، معروف به «دیکسی دین» از بهترین گلزنانی بود که فوتبال انگلستان به خود دیده‌است. پس از ثبت رکورد میانگین یک گل در هر بازی، این مهاجم پرکار ترانمر روورز به اورتون آمد تا در فصل ۲۶–۱۹۲۵ برای این تیم بازی کند. دین در همان اولین بازی خود دو گل به ثمر رساند و اولین فصل حضورش را با ثبت ۳۲ گل در ۳۸ بازی از لیگ تمام کرد[۱۶] و فصل بعد را با ۲۱ گل در ۲۷ بازی.[۱۶]
۶0
در فصل ۲۸–۱۹۲۷، دین با ۶۰ گلی که در ۳۹ بازی از لیگ به ثمر رساند، تاریخ‌سازی کرد و رکوردی را به نام خود ثبت کرد که تاکنون پابرجاست[۳۱] و یک‌تنه قهرمانی در لیگ را برای اورتون به ارمغان آورد.[۳۲]
در سال ۱۹۳۰ و در یک چرخش ناگهانی، اورتون کارش را در آخرین جایگاه از جدول لیگ به پایان رساند و به دسته دوم سقوط کرد.[۳۳] دین در همان دسته دوم هم، بهترین فرم خود را داشت و در ۳۷ بازی، ۳۹ گل به ثمر رساند[۱۶] و اورتون را در مسیر اولین تلاش برای صعود به دسته اول، قهرمان دسته دوم کرد.[۳۴]
قطار تافی‌ها به مقصد ومبلی، برای شرکت در فینال جام حذفی، سال ۱۹۳۳.
در فصل ۳۲–۱۹۳۱، دین ۴۵ گل به ثمر رساند[۱۶] و اورتون چهارمین قهرمانی‌اش را در لیگ ثبت کرد.[۳۵]
۳۳–۱۹۳۲، فصل مدافعین عنوان قهرمانی نبود و کارشان در لیگ با نشستن در جایگاه یازدهم به پایان رسید. اگرچه با گذر از وستهام در نیمه‌نهایی، مسیر جام حذفی را تا فینال طی کردند. در فینال سال ۱۹۳۳ جام حذفی، برای اولین بار شماره‌ها به پیراهن بازیکنان اضافه شد[۳۶] و دین به عنوان اولین شماره ۹ تاریخ اورتون، در پیروزی ۳–۰ تیمش مقابل منچسترسیتی، دو گل ثبت کرد.[۳۷] در ۱۱ دسامبر ۱۹۳۷، آخرین بازی خود را برای اورتون انجام داد و در مجموع ۳۸۳ گل در ۴۳۳ بازی به جای گذاشت.[۳۸] در ۱ مارس ۱۹۸۰، دین در حین تماشای دربی مرزیساید در گودیسون پارک بر اثر سکته قلبی درگذشت.[۳۹]
در فصل ۳۹–۱۹۳۸، اورتون با جو مرکر، توماس جونز و تامی لاوتون بار دیگر قهرمان لیگ فوتبال شد.[۴۰] لاوتون ۱۹ ساله در طول فصل، ۳۵ گل به ثمر رساند.[۱۶] شروع جنگ جهانی دوم سبب وقفه در حرفه بازیکنان به مدت ۶ سال شد و تیمی را که می‌توانست افتخاراتی بیشتر از این به دست آورد، متوقف کرد؛ درست همانند فصل ۱۵–۱۹۱۴.
۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰: بی‌ثمری
تیم ۱۹۴۰–۱۹۳۹، درست قبل از جنگ جهانی دوم.
اگرچه دهه ۱۹۹۰ را دوران افول اورتون می‌دانند، اما در سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰، بدترین عملکرد تاریخ این تیم به ثبت رسید. تیم قهرمان سال ۱۹۳۹ در سال ۱۹۴۶ فروپاشید. تامی لاوتون به چلسی فروخته شد،[۴۱] جو مرکر با سرمربی تیم؛ تئو کلی به اختلاف خورد و راهی آرسنال شد[۴۲][۴۳] و سعی کردند توماس جونز را به رم بفروشند.[۴۴] دیری نگذشت که تنها تد سگار برای اورتون باقی ماند.
اورتون تحت هدایت کلیف بریتونِ بی‌دانش و ارزان‌قیمت، در پایان فصل ۵۱–۱۹۵۰ برای دومین بار در تاریخ خود به دسته دوم سقوط کرد.[۴۵] پس از گذشت سه فصل، اورتون در سال ۱۹۵۴ به عنوان نایب‌قهرمانِ دسته دوم به دسته اول بازگشت.[۴۶] پیروزی ۴–۰ در خانهٔ اولدهام اتلتیک، صعودشان را در آخرین بازی فصل قطعی کرد.
با این حال، در این دوره اورتون بازیکنان قابلی چون دیو هیکسون و بابی کالینز را در ترکیب خود دید و بازی‌های خاطره‌انگیزی را ساخت؛ پایان‌دادن به دوران طولانی شکست‌ناپذیری منچستریونایتد در اولدترافورد با پیروزی ۵–۲ در سال ۱۹۵۶ از جملهٔ آنها بود.[۴۷]
اورتون دو بار به نیمه‌نهایی جام حذفی در این دوره رسید؛ در سال ۱۹۵۰ با شکست ۲–۰ مقابل لیورپول[۴۸] و در سال ۱۹۵۳، با شکست ۴–۳ به بولتون واندررز،[۴۹] تلاششان برای رسیدن به فینال ناکام ماند.
دوران هری کتریک (۱۹۷۴–۱۹۶۱)
بسیاری از طرفداران، دهه ۱۹۶۰ را عصر طلایی باشگاه می‌دانند. در این دوره دوگانه قهرمانی در لیگ و جام خیریه را در سال‌های ۱۹۶۳[۵۰][۵۱] و ۱۹۷۰[۵۲][۵۳] به دست آوردند و جام حذفی را در فینال ۱۹۶۶ بالای سر بردند.[۵۴] پس از دوره‌ای بی‌حاصل در دهه ۱۹۵۰، هری کتریک در سال ۱۹۶۱ هدایت اورتون را بر عهده گرفت.[۵۵] دیری نگذشت که تیم کتریک به واسطه عملکرد روشمندش، مانند اورتون دههٔ ۱۹۲۰، «مدرسه دانش» لقب گرفت.[۵۶] فوتبال آنها مبتکرانه بود و به سبک «فشار و حمله» تاتنهام شباهت داشت.[۵۶] اورتون در اولین فصل مربیگری کتریک، کمتر از هر تیم دیگری گل دریافت کرد و در ردهٔ چهارم جدول ایستاد.[۵۷]
قهرمانان
در فصل ۶۳–۱۹۶۲، تافی‌ها تنها ۶ شکست در ۴۲ بازی داشتند و ششمین قهرمانی لیگ را از آن خود کردند.[۵۸] ۴۶ گل از ۷۳ گل اورتون در این فصل، ثمرهٔ همکاری چشمگیر روی ورنون و الکس یانگ در خط حمله بود[۱۶] (آخرین باری که دو بازیکن اورتون هر کدام بیش از ۲۰ گل در یک فصل به ثمر رساندند). برای دیگر بازیکنان برجستهٔ این دوره از تاریخ اورتون می‌توان از بیلی بینگهام، جیمی گابریل، درک تمپل، بابی کالینز و برایان لبون یاد کرد.
در سال ۱۹۶۶؛ همان سالی که انگلیس قهرمان جام جهانی شد، اورتون جام حذفی را در یک بازی کلاسیک به خانه برد؛ تا دقیقه ۵۷ و با دو گل، جام در دستان شفیلدونزدی بود اما اورتون با سه گل، قهرمانی را با نتیجه ۳–۲ به نام خود نوشت.[۵۹] در سال ۱۹۶۸، اورتون دوباره به فینال رسید، اما نتوانست در ومبلی بر وست‌برومویچ آلبیون غلبه کند.[۶۰] سال بعد اورتون تا نیمه‌نهایی بالا رفت و در ویلا پارک ۱–۰ به منچسترسیتی باخت.[۶۱]
تثلیث مقدس
تندیس کالین هاروی، از اضلاع «مثلث مقدسِ» اورتون در دهه هفتاد
یک سال بعد و در فصل ۷۰–۱۹۶۹، اورتون با ۶۶ امتیاز و در فاصله ۹ امتیازی با لیدزیونایتد برای هفتمین بار قهرمان لیگ شد.[۶۲] گلزنی‌های جو رویل از عوامل تأثیرگذار در این قهرمانی بود که خود او بعداً باشگاه را در راه قهرمانی جام حذفی ۱۹۹۵ هدایت کرد. این تیم به سبکی که عملاً نوعی از توتال فوتبال بود بازی می‌کرد که توسط «مثلث مقدسِ» هاوارد کندال، آلن بال و کالین هاروی در خط میانی رهبری می‌شد. همراه با لابون در خط دفاعی و کاپیتان باشگاه، رویل در خط حمله، بسیاری از هواداران این تیم را بهترین تیم باشگاه می‌دانند.
به نظر می‌رسید تیم هری کتریک در فصل ۷۰–۱۹۶۹، آماده بود تا سال‌ها در لیگ بزرگی کند، اما به سرعت افول کرد. در فصل ۷۱–۱۹۷۰، اورتون نتوانست دورهٔ اوج خود را حفظ کند[۶۳] اما در جبههٔ دو جام پیشرفت کرد. در دومین حضورش در جام باشگاه‌های اروپا، اورتون به یک‌چهارم نهایی رسید اما به دست تیم یونانی پاناتینایکوس و با قانون گل‌های خارج از خانه حذف شد.[۶۴] آخر هفته قبل، اورتون در نیمه‌نهایی جام حذفی ۷۱–۱۹۷۰ به مصاف رقیبش لیورپول رفت و ۲–۱ شکست خورد.[۶۵]
اورتون در سال ۱۹۷۱ چهاردهم شد[۶۳] و در سه فصل بعد، رده‌های پانزدهم،[۶۶] هفدهم[۶۷] و هفتم[۶۸][۶۹] جدول نصیبش شد. گفته می‌شود استرس حاصل از عملکرد ضعیف تیم، سلامتی هری کاتریک را به خطر انداخته و عاملی برای استعفایش در سال ۱۹۷۴ بود.[۷۰]
بیلی بینگهام و گوردون لی (۱۹۸۱–۱۹۷۴)
اورتون در فصل ۷۵–۱۹۷۴، تحت هدایت بیلی بینگهام در مسیر کسب قهرمانی مجدد بود به‌طوری بعضی از دلال‌های شرط‌بندی حتی در عید پاک شرط‌بندی را متوقف کرده بودند، اما چند باخت ناباورانه مقابل حریفان خرده‌پا به امیدشان پایان داد و نهایتاً چهارم شدند.[۷۱][۷۲] با عملکرد ضعیف تیم و کسب رده‌های یازدهم[۷۳] و نهم[۷۴] در دو فصل آینده، بینگهام در سال ۱۹۷۷ تیم را ترک کرد.[۷۵]
اورتون در دوران بین دو مربی به اولین فینال جام اتحادیه رسید و استون‌ویلا را حریف خود دید و در نیمه‌نهایی جام حذفی مقابل لیورپول قرار گرفت. فینال جام اتحادیه در ومبلی، به تساوی رسید و در بازی تکراری به میزبانی ورزشگاه هیلزبورو تساوی تکرار شد. سومین بازی در اولدترافورد در وقت‌های معمول ۲–۲ شد و با گل استون‌ویلا در اواخر وقت اضافهٔ دوم، جام را باختند.[۷۶] نیمه‌نهایی جام حذفی با تساوی ۲–۲ به پایان رسید اما این بازی با گل برایان همیلتون که مردود اعلام شد برای همیشه در خاطره ماند.[۷۷] اورتون با شکست ۳–۰ در بازی تکراری فرصت قهرمانی را در جام حذفی نیز از دست داد.[۷۸]
با هدایت گوردون لی، اورتون در فصل ۷۸–۱۹۷۷ سوم شد[۷۹] و باب لَچفورد با ۳۰ گل در صدر جدول گلزنان دسته اول قرار گرفت.[۸۰] فصل بعد در ظاهر یک مدعی جدی قهرمانی رقابت کردند اما درآخر چهارم شدند.[۸۱] موفقیت‌های لیورپول، انتظارات هواداران را بالا برده بود و از سوی دیگر، رتبه نوزدهم در فصل ۸۰–۱۹۷۹[۸۲] و پانزدهم در فصل بعد از آن،[۸۳] اورتون را تا یک قدمی سقوط رسانده‌بود. باشگاه تصمیم به اخراج لی گرفت[۸۴] و هاوارد کندال را جایگزینش کرد.[۸۵] اورتون در سال ۱۹۸۰ بار دیگر به نیمه‌نهایی جام حذفی رسید اما پس از تساوی مقابل وستهامِ دسته دومی در بازی اول، بازی تکراری را ۲–۱ واگذار کرد.[۸۶]
دوران هاوارد کندال (۱۹۸۷–۱۹۸۱)
تندیس هاوارد کندال، یکی از سه ضلع مثلث مقدس اورتون در دهه هفتاد
هاوارد کندال، بازیکن سابق اورتون، برای فصل ۸۲–۱۹۸۱ در جایگاه سرمربی به باشگاهش بازگشت. او با بلکبرن روورز از دسته سوم صعود کرد و در فاصله‌ای کوتاه با دومین صعود متوالی، آنها را به دسته اول آورد.[۸۷] دوران هدایت کندال با پیروزی ۳–۱ مقابل بیرمنگام‌سیتی در روز آغازین فصل،[۸۸] امیدوارکننده شروع شد و در دسته اول هشتم شدند.[۸۹][۹۰] پیشرفت ثابت آنها در فصل ۸۳–۱۹۸۲ ادامه یافت و با یک رتبه بالاتر، رده هفتم را کسب کردند[۹۱] و تنها یک قدم از کسب سهمیه جام یوفا جا ماندند.[۹۲] تنها شکست واقعی‌شان در آن فصل، شکست خانگی ۵–۰ مقابل لیورپول در ۶ نوامبر ۱۹۸۲ بود.[۹۳][۹۴]
در طول سه فصل اول پس از انتصابش به عنوان سرمربی اورتون، کندال بازیکنان جوان‌تری چون نویل سَوتال، گری استیونز، درک مونت‌فیلد، پیتر رید، کوین شیدی و ترور استیون را به خدمت گرفت و مهره‌هایی چون کوین رتکلیف و گرائم شارپ را از پیش در دست داشت.[۹۵] بازیکنان دیگری نیز اضافه شدند، اما مهم‌ترین خرید باشگاه در اواخر سال ۱۹۸۳، اندی گری بود.[۹۶] از اوایل دهه ۱۹۷۰، اورتون به شدت تحت‌الشعاع موفقیت‌های لیورپول قرار گرفته بود و امیدوار بود با کسب موفقیتی از سایه همشهری‌شان درآید.
فصل ۸۴–۱۹۸۳، فصل دست و پا زدن در نیمه پایین جدول بود. هواداران پیوسته خواستار اخراج کندال بودند اما در هفته‌های پایانی، تیم فرم خوبش را بازیافت و تا رده هفتم بالا رفت.[۹۷] اورتون اما در دو جام پیش رفت. آبی‌ها به دومین فینالشان در جام اتحادیه رسیدند و در ومبلی مقابل لیورپول به تساوی بدون گل رسیدند، اما در نهایت بازی تکراری را از دست دادند.[۹۸][۹۹] با این حال، پیروزی ۲–۰ مقابل واتفورد در فینال جام حذفی، به قحطی ۱۴ ساله جام پایان داد.[۱۰۰][۱۰۱] این چهارمین قهرمانی اورتون در جام حذفی بود.[۱۰۲]
۸۵–۱۹۸۴
سوتال
مونت‌فیلد
رتکلیف
استیونز
ون‌دن‌هاووه
بریس‌ول
رید
استیون
شیدی
گری
شارپ
ترکیب اصلی اورتون در فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۵.
۸۵–۱۹۸۴، از بهترین فصل‌های اورتون شد.[۱۰۳][۱۰۴] با وجود شروعی نه چندان متقاعدکننده، این تیم جوان اورتون شروع به شکوفایی کرد و هشتمین قهرمانی خود در لیگ را چهار بازی مانده به پایان فصل به دست آورد.[۱۰۵] در کنار آن، اورتون در دو جام پیش می‌رفت. در بازی رفت از مرحلهٔ نیمه‌نهایی جام در جام اروپا، بایرن‌مونیخ را در خانه‌اش با تساوی بدون گل متوقف کرد[۱۰۶] و در گودیسون پارک، این غول آلمانی را با نتیجه ۳–۱ زمین زد[۱۰۶] تا دروازه ورود به اولین فینال اروپایی‌شان باز شود. این مسابقه به عنوان یکی از خاطره‌انگیزترین‌ها در تاریخ باشگاه شناخته می‌شود.[۱۰۷][۱۰۸] راپیدوین نیز در فینال، شکست ۳–۱ را پذیرفت تا اورتون اولین جام اروپایی تاریخش را بالای سر ببرد.[۱۰۹][۱۱۰][۱۱۱]
در جام حذفی، اورتون به دومین فینال متوالی رسید. آنها که جام لیگ و سه روز قبل از فینال حذفی، جام در جام اروپا را به خانه بردند، در پی تاریخ‌سازی و کسب سه‌گانه بودند اما اورتون خسته، فینالِ ومبلی را با یک گل به منچستریونایتد واگذار کرد.[۱۱۲]در صورت قهرمانی، اورتون به عنوان دومین تیم انگلیسی که سه جام بزرگ را در یک فصل کسب می‌کرد به لیورپول می‌پیوست.[۱۱۳]
رقابت‌های جام در جام ۸۵–۱۹۸۴ بدون حاشیه نبود. در بازی با فورتینا سیتارت هلند، یکی از هواداران اورتون وارد زمین بازی شد و هنگامی که از حصارها بالا رفت تا به جایگاه برگردد، دستگیر شد. این نمونه‌ای از هجوم هواداران انگلیسی به زمین، چه در بازی‌های داخلی و چه در بازی‌های خارج از کشورشان در آن دوره بود. فاجعه استادیوم هیسل در همان سال، منجر به محرومیت باشگاه‌های انگلیسی از مسابقات اروپایی توسط یوفا شد.[۱۱۴]
در انتهای سال ۱۹۸۵، لینه‌کر، مهاجم ۲۴ سالهٔ لسترسیتی جذب شد.[۱۱۵] با آمدن لینه‌کر، اندی گری محبوب، در یک جدایی بحث‌برانگیز به استون‌ویلا بازگشت.[۹۶]
دوگانهٔ نایب‌قهرمانی
فصل ۸۶–۱۹۸۵، حتی بدون رقابتی اروپایی، فصلی هیجان‌انگیز برای اورتون بود. در پایان سپتامبر، به نظر می‌رسید که منچستریونایتد پس از پیروزی در ده بازی اولش، مدعی اول قهرمانی در لیگ دسته اول باشد و اورتون با ۱۳ امتیاز اختلاف نسبت به آنها، پایین‌تر از لیورپول، چلسی و نیوکاسل در رده پنجم قرار داشت.[۱۱۶] با این حال، فرم عالی یونایتد به تدریج از بین رفت و اورتون در ۱ فوریه ۱۹۸۶ به لطف پیروزی ۱–۰ در خانه تاتنهام، صدرنشین لیگ شد.[۱۱۷][۱۱۸] اورتون در ادامهٔ فصل برای حفظ صدرنشینی‌اش جنگید، اگرچه لیورپول و وستهامِ شگفتی‌ساز همچنان در تعقیبشان بودند. با این حال، ناکامی در پیروزی برابر ناتینگهام فارست و به دنبال آن شکست ناباورانهٔ ۱–۰ مقابل آکسفوردیونایتدِ تازه‌وارد در ۳۰ آوریل، سبب شد تا تنها سه بازی مانده به پایان فصل، اورتون صدر را به لیورپول ببازد. جدال برای قهرمانی در ۳ می ۱۹۸۶ به پایان رسید و لیورپول با پیروزی در آخرین بازی فصل، بی‌نیاز از نتیجهٔ بازی اورتون، عنوان قهرمانی را به دست آورد.[۱۱۹] با پیروزی ۶–۱ اورتون مقابل ساوتهمپتون در گودیسون پارک[۱۱۷] و شکست ۳–۱ وستهامِ مدعی در آخرین روز از فصل، نایب‌قهرمانی به نام آبی‌ها نوشته شد.[۱۲۰] در ۱۰ می ۱۹۸۶ و در اولین فینال تمام مِرزی‌سایدی از جام حذفی، اورتون به مصاف لیورپول رفت.[۱۲۱] با گل گری لینه‌کر که چهلمین گلش در آن فصل بود، جام تا پایان نیمه نخست در دستان آبی‌های مرزیساید بود، اما دو گل از ایان راش و تک گل کریگ جانستون برای قرمزها، سبب شد تا فصل برای اورتون با دست خالی و برای لیورپول با قهرمانی دوگانه تمام شود.[۱۲۱]
اگر در پایان آن فصل، یوفا محرومیت تیم‌های انگلیسی را از رقابت‌های اروپایی لغو می‌کرد،[یادداشت ۱] اورتون به رقابت‌های جام در جام اروپا راه می‌یافت. اما یوفا این محرومیت را حداقل برای یک فصل دیگر ادامه داد تا برای دومین فصل متوالی، مسیر رقابت‌های اروپایی برای باشگاه‌های انگلیسی بسته شود.
در انتهای فصل، اورتون، گلزن برترش، گری لینه‌کر را به بارسلونای اسپانیا فروخت،[۱۲۲] و دیو واتسونِ مدافع را از نوریچ‌سیتی آورد[۱۲۳] و آدریان هیث از خط میانی به گرائم شارپ در خط حمله ملحق شد.[۱۲۴]
قهرمانی لیگ
جدالِ قهرمانیِ فصل ۸۷–۱۹۸۶ با مدعیانی آشنا آغاز شد؛ اورتون در کنار لیورپول. اگرچه، این بار تیم‌های دیگری از جمله نوریچ‌سیتی و کاونتری‌سیتی نیز در عرصهٔ رقابت مدعیان بودند.[۱۲۵] تا کریسمس، اورتون یک پله پایین‌تر از لیورپول، چهارمین تیم جدول بود و تا ناتینگهام فارستِ رده دومی یک امتیاز فاصله داشت و آرسنال احیاء شده با شش امتیاز اختلاف نسبت به آنها، صدرنشین لیگ بود،[۱۲۶] اما با پیروزی ۳–۱ مقابل کاونتری سیتی در ۷ فوریه ۱۹۸۷، صدر را از آرسنال گرفتند[۱۲۷] و در ۴ مه ۱۹۸۷ با پیروزی ۱–۰ در خانهٔ نوریچ سیتی، قهرمانی‌شان را تثبیت کردند.[۱۲۸][۱۲۹] محرومیت از رقابت‌های اروپایی برای باشگاه‌های انگلیسی، یک فصل دیگر تمدید شد و اورتون با وجود کسب سهمیه، جام باشگاه‌های اروپا در فصل ۸۸–۱۹۸۷ را از دست داد.
در انتهای فصل، هاوارد کندال روانهٔ اسپانیا شد تا مربی اتلتیک بیلبائو شود[۱۳۰] و دستیار سابقش کالین هاروی به عنوان سرمربی، جایگزینش شد.[۱۳۱]
کالین هاروی (۱۹۹۰–۱۹۸۷)
ترسیم آماری از پیشرفت اورتون در فوتبال انگلستان از فصل ۸۹–۱۸۸۸ تاکنون.
در اولین فصلِ مربیگری کالین هاروی، سهم اورتون از جدول، مقام چهارم شد.[۱۳۲] در انتهای فصل ۸۸–۱۹۸۷، اورتون یکی از اولین خریدهای ۲ میلیون پوندی را در فوتبال انگلیس با خرید تونی کوتی، مهاجم ۲۳ سالهٔ وستهام‌یونایتد ثبت کرد.[۱۳۳] بعلاوه، در همان تابستانِ نقل و انتقالات، هاروی، استوارت مک‌کالِ هافبک را از برادفورد سیتی به خدمت گرفت.[۱۳۴]
علیرغم اینکه کوتی در اولین بازی خود برابر نیوکاسل هت‌تریک کرد و همچنان از بهترین مهاجمانی است که پیراهن اورتون را به تن کرده، فصل ۸۹–۱۹۸۸ برای اورتون با رده هشتم پایان یافت.[۱۳۵] در این فصل، اورتون برای شرکت در دو فینال به ومبلی بازگشت. در آوریل، فینال جام فول ممبرز را با شکست ۴–۳ به ناتینگهام فارست واگذار کرد[۱۳۶] و در فینالِ حذفیِ ماهِ مه که تحت‌الشعاع فاجعهٔ هیلزبورو در نیمه‌نهایی قرار داشت، پس از تساوی ۱–۱ در وقت‌های معمول و شکست ۲–۱ در وقت اضافه، جام را با نتیجه ۳–۲ به لیورپول باخت.[۱۳۷]
آن فصلِ ناامیدکننده و گسترش دوباره شکاف بین اورتون و رقیب دیرینه‌شان در آن سوی پارک استنلی، سبب شد تا هاروی در بازار نقل و انتقالات تابستان دست به کار شود. او نورمن وایت‌ساید را از منچستریونایتد[۱۳۸] و مایک نیول را از لسترسیتی به تیمش اضافه کرد[۱۳۹] و ترور استیون را به رنجرز فروخت.[۱۴۰]
فصل ۹۰–۱۹۸۹ شروع خوبی برای اورتون داشت و حتی در اواخر پاییز به مدت دو هفته، لیگ را رهبری کرد. در این فصل انگیزه‌های بیشتری برای کسب عنوان قهرمانی وجود داشت، زیرا یوفا قول داده بود محرومیت باشگاه‌های انگلیسی را از رقابت‌های اروپایی برای فصل بعد لغو کند، مشروط بر اینکه هواداران انگلیس در جام جهانی رفتار خوبی داشته باشند.[۱۴۱] با این حال، اورتون هرگز برتری‌اش در اوایل نوامبر را بازنیافت و در جدول پایانی، رتبه ششم را گرفت.[۱۴۲]
در ۳۱ اکتبر ۱۹۹۰، اورتون در رتبه هجدهم از جدول ۲۰ تیمی دسته اول دیده شد. از آنجا که تعیین شده‌بود تا دستهٔ اول برای فصل ۹۲–۱۹۹۱ به ۲۲ تیم افزایش پیدا کند، برخلاف فصل‌های گذشته تنها دو باشگاه انتهایی در این فصل سقوط می‌کردند.[۱۴۳] با این حال، این بدترین شروعِ فصل برای اورتون بود و کالین هاروی، تاوان این ناکامی را با اخراجش پرداخت.[۱۴۴]
بازگشت هاوارد کندال (۱۹۹۳–۱۹۹۰)
رتبه‌های نهایی اورتون در دسته برتر در فاصله سال‌های ۱۹۵۵ تا ۲۰۱۱
کالین هاروی، از کار برکنار[۱۳۱] و اورتون در چند ماه اول از فصل ۹۱–۱۹۹۰ با چالشی جدی مواجه شد. باشگاه به دنبال بازگرداندن هاوارد کندال بود تا برای دومین بار، سرمربی تیم باشد. در ماه نوامبر کندال منچسترسیتی را ترک کرد و به همراه هاروی در جایگاه دستیارش، به اورتون بازگشت. اورتون برای فینال فول ممبرز، بار دیگر به ومبلی بازگشت و به نظر می‌رسید تیم راه خود را پیدا کرده باشد، اما بعد از تساوی در وقت‌های معمول، وقت‌های اضافه را با سه گل واگذار کردند و جام را به کریستال پالاس باختند.[۱۴۵][۱۴۶] اگرچه دست هدایت‌گرِ کندال، اورتون را از منطقه سقوطِ دستهٔ اول بیرون کشید و تا ردهٔ نهم بالا برد.[۱۴۷]
در انتهای فصل، قهرمانِ اورتون، گرایم شارپ از تیم جدا شد،[۱۴۸][۱۴۹] اما جای خالی او با خریدهایی چون پیتر بردزلی از لیورپول[۱۵۰] و مو جانستون از رنجرز، پر شد.[۱۵۱]
علیرغم این تغییرات، روند نزولِ اورتون در فصل ۹۲–۱۹۹۱ ادامه داشت و رده دوازدهم؛ پایین‌ترین رتبه آنها در یک دههٔ گذشته، نصیبشان بود.[۱۵۲] فصل ۹۳–۱۹۹۲، آغاز لیگ برتر بود که به عنوان بالاترین سطح از فوتبال انگلیس از دستهٔ اول لیگ فوتبال جدا شد.[۱۵۳] اورتون اولین فصل از لیگ برتر را در جایگاه سیزدهم به پایان رساند تا فشارها بر هاوارد کندال بیشتر شود.[۱۵۴]
هفته‌های ابتدایی از فصل ۹۴–۱۹۹۳، نقطه تحول هاوارد کندال در دومین دورهٔ مربیگری او برای اورتون بود، چرا که با پیروزی در سه بازی اول، خود را در صدر لیگ برتر دیدند.[۱۵۵][۱۵۶][۱۵۷][۱۵۸] با این حال، در طی چند هفته، تیم فرم خوبش را از دست داد و تا میانه جدول سقوط کرد.[۱۵۸] کندال در اوایل دسامبر از اورتون کنار رفت، اما روند ناامیدکنندهٔ تیم، تحت هدایتِ موقتِ جیمی گابریل[۱۵۹] دوام داشت تا آنجا که در اواسط ژانویه، وارد عرصهٔ نبرد برای بقا شدند.[۱۵۸]
فرار بزرگ با مایک واکر (۱۹۹۴)
در ژانویه ۱۹۹۴، اورتون با جذب مایک واکر، جانشین هاوارد کندال را پیدا کرد. او به همراه نوریچ سیتی در فصل گذشته از لیگ برتر به مقام سوم رسیده بود و در جام یوفا ۹۴–۱۹۹۳، بایرن مونیخ بزرگ را در دور دوم حذف کرد. بعدها به دلیل «تشویق غیرمستقیم» واکر به ترک نوریچ، لیگ برتر اورتون را ۷۵٬۰۰۰ پوند جریمه کرد.[۱۶۰] واکر اکنون با چالشی بزرگ روبرو بود؛ اورتون لیگ برتری را که ۴۰ فصل متوالی در آن عضویت داشته و تنها هفت سال قبل قهرمان آن شده‌بود از سقوط نجات دهد. نتایج، زیر نظر سرمربی جدید در ابتدا خوب بود، اما تیم در ماه مارس بار دیگر دچار لغزش شد و روند وحشتناک دیگری را تجربه کرد. در کنار اینها، نتایج عجیب و غریب در روز ماقبل آخر فصل، اورتون را به قعر جدول رده‌بندی فرستاد. سقوط حتمی بود مگر آنکه نه تنها در آخرین بازی‌شان پیروز می‌شدند، بلکه نتایج دیگر بازی‌ها نیز وفق مراد آنها می‌شد.
اورتون برای بقا در لیگ برتر در آخرین روز فصل، باید ویمبلدون را در خانه شکست می‌داد. ویمبلدون با دو گل پیش افتاد، اما اورتون به لطف پنالتی نیمه اول گراهام استوارت، گل بری هورنای در نیمهٔ دوم و گل پیروزی‌بخشِ دیرهنگام از استوارت موفق شد نتیجه را ۳–۲ به سود خود تغییر دهد و شفیلد یونایتد و اولدهام اتلتیک را به همراه سویندون تاونِ از پیش سقوط‌کرده به دستهٔ اول بفرستد.[۱۶۱] اورتون شروع ضعیفی در فصل ۹۵–۱۹۹۴ داشت. پس از ۱۴ بازی به انتهای جدول لیگ رسیدند و تا سیزدهمین بازی خود، تنها یک پیروزی کسب کرده بودند. در پی این نتایج، واکر در نوامبر ۱۹۹۴ اخراج شد.[۱۶۰]
سگ‌های جنگِ جو رویل (۱۹۹۷–۱۹۹۴)
دانکن فرگوسن در ۱۹۹۴
چند روز پس از اخراج واکر، بازیکن سابق اورتون، جو رویل پس از ۱۲ سال هدایت اولدهام اتلتیک در قامت سرمربی به باشگاه سابقش بازگشت.[۱۶۲][۱۶۳][۱۶۴] اولویت اصلی او، نجات اورتون از سقوط بود و در چند ماه اولِ حضورش، تغییراتی در تیم ایجاد کرد و در یک نمونه، انتقالِ قرضیِ دانکن فرگوسنِ مهاجم را با مبلغ رکوردشکنِ ۴ میلیون پوند، دائمی کرد.[۱۶۵][۱۶۶] اورتون بقای خود در لیگ برتر را با پیروزی ۱–۰ مقابل ایپسویچ تاونِ از پیش سقوط‌کرده، در هفته سی و هفتم تضمین کرد.[۱۶۷][۱۶۸]
اما بزرگترین موفقیت فصل اورتون در ۲۰ مه ۱۹۹۵ به دست آمد؛ زمانی که با تَک‌گل پُل رایداَوت، منچستریونایتد را مغلوب و جام حذفی را تصاحب کردند.[۱۶۹] تیم بی‌ادعای اورتون که «سگ‌های جنگ» لقب گرفت، مدافع عنوان قهرمانی را در فینال شکست داد و درخشش نویل ساوتال، دروازه‌بان اورتون، نقش مهمی در اولین قهرمانی بزرگ آنها پس از هشت سال داشت.[۱۶۹]
کانچلسیس در سال ۲۰۰۱؛ او در پنج سال آخر دوران حرفه‌ای خود برای هفت باشگاه بازی کرد.
رویل، اورتون را برای فصل ۹۶–۱۹۹۵ تقویت کرد و با رکورد باشگاهی ۵ میلیون پوند، آندری کانچلسکیس، وینگر اوکراینی منچستریونایتد را به تیم آورد.[۱۷۰][۱۷۱][۱۷۲][۱۷۳]او مصمم بود تا افتخار قهرمانی در جام حذفی با عملکردی شایسته در جام برندگان جام اروپا همراه شود، اگرچه حضورشان در این رقابت‌ها، دوام کوتاهی داشت و در دور دوم حذف شدند.[۱۷۴] اورتون در لیگ به خوبی پیش رفت و حتی فرصت داشت تا سهمیهٔ جام یوفا را کسب کند، اما پیروزی آرسنال در آخرین روز از فصل، این شانس را از آنها گرفت و کارشان با کسب رتبه ششم پایان یافت. برای کانچلسکیس، فصل به خوبی گذشت و با ثبتِ ۱۶ گل، همچنان بهترین وینگر راست در لیگ برتر نامیده می‌شد،[۱۷۵] اگرچه، او در نیم‌فصل ۱۹۹۷، اورتون را به مقصد فیورنتینای ایتالیا ترک کرد.[۱۷۶] بدون کانچلسکیس، اورتون به آرامی از هم پاشید. سایهٔ سنگین سقوط و اختلاف نظر در نقل و انتقالات، سبب شد تا رویل در ۲۷ مارس ۱۹۹۷ از سمتش کنار برود.[۱۷۷] دیو واتسون، مدافع و کاپیتان کهنه‌کار اورتون تا پایان فصل، تیم را سرپرستی کرد و ضامن بقای اورتون شد، اما او به دنبال حضور دائم در این شغل نبود[۱۷۸] و اکنون مأموریت اورتون، یافتن یک سرمربی جدید بود.
هاوارد کندال: عصر سوم (۱۹۹۸–۱۹۹۷)
با پایان فصل ۹۷–۱۹۹۶، پس از رد درخواست مربیگری باشگاه از سوی بابی رابسون[۱۷۹] و اندی گری،[۱۸۰] اورتون برای سومین بار به هاوارد کندال روی آورد.[۱۸۱] کندال که سرمربی وقت شفیلد یونایتد بود،[۱۸۲] بازگشت و با شروع فصل جدید، هیایوی بسیاری شد که آیا کندال هنوز هم می‌تواند جادوی قدیمی‌اش را نشان دهد و اورتون را به جمع تیم‌های برتر انگلیس بازگرداند. فصل ۹۸–۱۹۹۷، اما فصلی دشوار بود. همانند سال ۱۹۹۴، بقای اورتون تا آخرین بازی فصل تضمین نشد و تنها با تفاضل گل بهتر نسبت به بولتون واندررز در لیگ ماند.[۱۸۳] خارج از زمین، باشگاه در این زمان، درگیر بحران مالی بزرگی بود که تا سال ۱۹۹۹ حل نشد.[۱۸۴]
سومین دوره از مربیگری کندال در ژوئن ۱۹۹۸ با اخراجش به پایان رسید.[۱۸۵] اینچنین به نظر می‌رسید که پیتر جانسون، رئیس باشگاه به دنبال برایان کید، دستیار سرمربی منچستریونایتد است تا خلاء کندال را پر کند، اما سرآخر، کار هدایت اورتون به والتر اسمیت واگذار شد.[۱۸۶]
والتر اسمیت (۲۰۰۲–۱۹۹۸)
آبی‌ها در اولدترافورد، ۲۰۰۰
در تابستان ۱۹۹۸، والتر اسمیت، سرمربی موفق رنجرز جای کندال را گرفت.[۱۸۷] با خریدهای برجسته در فصل نقل و انتقالات، انتظار می‌رفت اتفاقات بزرگی رخ دهد، اما فصل اول مربیگری اسمیت، نبرد دیگری برای بقا بود و تنها به لطف چهار پیروزی در شش بازی آخرشان از سقوط گریختند و سرآخر در جایگاه چهاردهم ایستادند.[۱۸۸] در طول فصل ۹۹–۱۹۹۸، دانکن فرگوسن، بدون اطلاع اسمیت به نیوکاسل فروخته شد. شیوه فروش او، خشم طرفداران را در پی داشت و منجر به کناره‌گیری پیتر جانسون از ریاست باشگاه شد.[۱۸۹] بیل کن‌رایت، تهیه‌کنندهٔ تئاتر، کنترل باشگاه را در دست گرفت و فیلیپ کارتر را رئیس هیئت‌مدیرهٔ باشگاهش کرد.[۱۹۰] محدودیت‌های مالی باشگاه که در سال‌های گذشته نیز منجر به افت باشگاه شده‌بود، شانس موفقیت اسمیت را کاهش داد. ۲۰۰۰–۱۹۹۹، فصل بهتری بود و در بیشتر فصل، شانس راهیابی به جام یوفا را داشتند، اما برخلاف سال قبل، اورتون در ماه‌های پایانی رقابت‌ها از هم پاشید و تنها دو پیروزی از دوازده بازی آخرش به دست آورد و با یک رتبه بالاتر از سال قبل، سیزدهم شدند.[۱۹۱] فصل ۰۱–۲۰۰۰، گام بزرگی به عقب بود و مصدومیت طولانی مدت چندین بازیکن کلیدی مزید بر علت شد تا اورتون بار دیگر در ورطه سقوط قرار گیرد.[۱۹۲]
در مارس ۲۰۰۰، ارائه‌دهنده تلویزیون کابلی آمریکایی ان‌تی‌ال[ث] به این باشگاه نزدیک شد تا ۹٫۹ درصد از سهام باشگاه را خریداری کند. اورتون انتظار داشت تا قبل از شروع فصل ۰۱–۲۰۰۰، قرارداد توافقشان را اعلام کند، اما در اکتبر ۲۰۰۰ هرگونه احتمالی برای توافق از بین رفت و اورتون با مشکلات مالی روبرو شد.[۱۹۳] فروش بازیکنان تیم اصلی و بازیکنانی چون فرانسیس جفرز[۱۹۴] و مایکل بال[۱۹۵]؛ که از پرورش‌یافتگان آکادمی جوانان بودند، راه‌حل باشگاه برای متعادل کردن هزینه‌ها بود. پیش از این، هیئت مدیره ۱۸٫۴ میلیون پوند برای خرید بازیکنان جدید و بازگرداندن دانکن فرگوسن، بر اساس توافقی که وجود داشت، هزینه کرده‌بود.[۱۹۶]
به دنبال حذف از جام حذفی به دستِ میدلزبرو،[۱۹۷] بالاخره صبر هیئت‌مدیره با اسمیت تمام شد و در مارس ۲۰۰۲ برکنارش کردند.[۱۸۷] اورتون اما هنوز در سراشیبی سقوط قرار داشت.
دههٔ دیوید مویز (۲۰۱۳–۲۰۰۲)
سال‌های ابتدایی (۲۰۰۴–۲۰۰۲)
دیوید مویز در فاصله سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۳ هدایت اورتون را به عهده داشت.
در مارس ۲۰۰۲، هیئت مدیره باشگاه، هدایت تیم را به دیوید مویز، سرمربی جوان و آینده‌دار پرستون‌نورث‌اند واگذار کرد.[۱۹۸] او توانست باشگاه را در چند بازی آخر فصل به سمت خانه‌های امن جدول هدایت کند و در نهایت پانزدهم شدند.[۱۹۹] در اولین فصلِ حضور کامل مویز در جایگاه سرمربی، اورتون هفتمین تیم لیگ برتر شد[۲۰۰] و تا کسب جواز حضور در جام یوفا، تنها یک خانه جا ماند. فصل، تحت‌الشعاع ظهور مهاجمی جوان و باهوش به نام وین رونی قرار گرفت. او در هفته دهم و در ده دقیقه پایانی از بازی مقابل آرسنال به بازی آمد[۲۰۱] و با گلش تساوی ۱–۱ را به پیروزی ۲–۱ تبدیل و اولین شکست مدافعان عنوان قهرمانی را پس از یک سال به آنها تحمیل کرد.[۲۰۲] رونی به شهرتی ملی رسید و این گل، او را جوانترین گلزن لیگ انگلیس و جوانترین گلزن تاریخ اورتون کرد.[۲۰۳]
از زمان کسب مقام ششم در فصل ۹۶–۱۹۹۵،[۲۰۴] ۰۳–۲۰۰۲، بهترین فصل اورتون بود و برای مدتی، حتی شانس کسب سهمیهٔ لیگ قهرمانان اروپا را داشتند.[۲۰۵] در دور سوم از جام حذفی، تافی‌ها در خانه شروزبری تاون حذف شدند[۲۰۶] که به دستِ کوین رتکلیف، کاپیتان سابق اورتون هدایت می‌شد[۲۰۷] و تنها چهار ماه تا سقوط از دسته سوم لیگ فوتبال فاصله داشت.[۲۰۸] تیم فصل بعد، اما تیم دیگری بود و با کسب کمترین امتیاز در تاریخ باشگاه در جایگاه هفدهم قرار گرفت.[۲۰۹]
لیگ قهرمانان اروپا (۰۵–۲۰۰۴)
وین رونی در اوت ۲۰۰۴ با مبلغ ۲۳ میلیون پوند، اورتون را به قصد منچستریونایتد ترک کرد.
وین رونی درخواست انتقال داد و در اوت ۲۰۰۴ با مبلغ ۲۳ میلیون پوند به منچستریونایتد فروخته شد که با پاداش برای رتبه‌های برتر لیگ، جام‌ها، بازی‌های ملی و ۲۵ درصد مازاد فروش، احتمال افزایش مبلغ قراردادش تا ۳۰ میلیون پوند وجود داشت.[۲۱۰][۲۱۱] علیرغم از دست دادن رونی، فصل ۰۵–۲۰۰۴ برای اورتون بالاتر از رقیب سنتی‌شان لیورپول و در جایگاه چهارم به پایان رسید[۲۱۲] که بالاترین رتبه آنها از سال ۱۹۸۸ بود و جوازی شد برای حضورشان در مرحله انتخابی لیگ قهرمانان اروپا. به لطف تاکتیک ۱–۵–۴ مویز و آمادگی هافبک دانمارکی تیم، توماس کراوسن که در اواسط فصل به رئال مادرید فروخته شد،[۲۱۳] اورتون بعد از سال‌ها بهترین فوتبال خود را بازی کرد.
حضور در نیمه دوم جدول (۰۶–۲۰۰۵)
علیرغم نتایج رؤیایی در فصل قبل و راهیابی به لیگ قهرمانان، فصل ۰۶–۲۰۰۵، بد شروع شد[۲۱۴][۲۱۵][۲۱۶][۲۱۷] و با شکست مقابل ویارئال در مرحله انتخابی از لیگ قهرمانان به گروه‌بندی نرسیدند.[۲۱۸] از حواشی این بازی، رد بحث‌برانگیز گل مهم اورتون با سوت کولینای داور در بازی برگشت بود.[۲۱۹] اورتون به جام یوفا تنزل پیدا کرد اما در همان دور اول از مرحله انتخابی با شکست سنگین ۵–۱ در خانه دینامو بوکورشتِ رومانی، حذف شدند و از مرحله گروهی جا ماندند.[۲۲۰]
در اکتبر ۲۰۰۵، اورتون تا منطقه سقوط لیگ برتر رسید،[۲۲۱] اما در هفته دهم، روند ۹ پیروزی متوالی چلسی را با یک تساوی ۱–۱ متوقف کرد[۲۲۲] که جرقه‌ای برای احیای کوتاه مدتشان شد.[۲۲۳][۲۲۴] با این حال، دو شکست ۴–۰ مقابل تیم‌های نیمهٔ انتهایی جدول[۲۲۵][۲۲۶][۲۲۷] و شکست ۳–۱ در شهرآوردی یک‌طرفه مقابل لیورپول،[۲۲۸] روند بد دیگری را ایجاد کرد. پیروزی ۱–۰ مقابل ساندرلند در شب سال نو،[۲۲۹] شروعی برای ۵ برد متوالی در لیگ برتر و ۶ بازی بدون باخت از جمله پیروزی ۱–۰ مقابل آرسنال بود[۲۳۰] که بهترین روند نتیجه‌گیری باشگاه از زمان شروع لیگ برتر بود. تیم از منطقه سقوط دور شد و حضور در جمع تیم‌های نیمه بالایی در جدول نهایی یا حتی کسب سهمیه رقابت‌های اروپایی محتمل شد. اما تیم مثل همیشه ناهماهنگ بود و تساوی ناامیدکننده در روز آخر،[۲۳۱] نهایتاً جایگاه یازدهم را نصیبشان کرد.[۲۳۲] ناهماهنگی و ناتوانی در امر گلزنی، اورتون را در فصل ۰۶–۲۰۰۵ زمین زد و به امیدشان برای حضور در یک رقابت اروپایی پایان داد.
جام یوفا (۲۰۰۸–۲۰۰۶)
اورتون فصل ۰۷–۲۰۰۶ را به خوبی آغاز کرد.[۲۳۳] پس از ۲۰ سال، در وایت هارت لین در یک بازی از لیگ به پیروزی رسیدند[۲۳۴] و به دنبال آن، ۳–۰ شهرآورد مرزیساید را فتح کردند.[۲۳۵] رکورد نقل و انتقالات باشگاه با جذب اندرو جانسون از کریستال پالاس شکسته شد.[۲۳۶] در پایان فصل، اورتون در رده ششم قرار گرفت[۲۳۷][۲۳۸] و برای جام یوفای سال بعد آماده شد. در تابستان ۲۰۰۷، باشگاه اعلام کرد تیم بسکتبال حرفه‌ای اورتون تایگرز را به عنوان بخشی از سه امتیاز توسعه خریداری کرده‌است و برای فصل ۰۸–۲۰۰۷، وارد لیگ بسکتبال بریتانیا شد.[۲۳۹]
در فصل ۰۸–۲۰۰۷ با خرید یاکوبو به مبلغ ۱۱٫۲۵ میلیون پوند از میدلزبرو، بار دیگر رکورد نقل و انتقالات اورتون شکسته‌شد.[۲۴۰] باشگاه به مرحله گروهی جام یوفا رسید و در تمام بازی‌هایش از جمله بازی مقابل زنیت سن‌پترزبورگ؛ قهرمان نهایی جام، پیروز شد.[۲۴۱][۲۴۲][۲۴۳][۲۴۴] در مرحله یک‌شانزدهم نهایی، بران نروژ را در مجموع دو بازی رفت و برگشت، ۸–۱ مغلوب خود کردند[۲۴۵] و در مرحله یک‌هشتم نهایی، اما به دست فیورنتینا و در ضربات پنالتی حذف شدند.[۲۴۶] در جام کارلینگ، اورتون برای اولین بار پس از ۲۰ سال به نیمه‌نهایی رسید و چلسی، سد راهشان برای رسیدن به فینال شد.[۲۴۷] اورتون بیشتر فصل را در جمع چهار تیم برتر لیگ سپری کرد، اما در نهایت، لیورپول از آنها پیشی گرفت و اورتون با ایستادن در خانه پنجم،[۲۴۸][۲۴۹] جواز حضور در جام یوفا را برای دومین فصل متوالی کسب کرد.
فینال جام حذفی (۰۹–۲۰۰۸)
در سال ۲۰۰۸، مروان فلینی با عقد قراردادی به مبلغ ۱۵ میلیون پوند به اورتون پیوست و رکورد خرید بازیکن در باشگاه شکسته شد.
در تابستان ۲۰۰۸، اوضاع اورتون آشفته شد؛ در جلب موافقت دولت برای انتقال ورزشگاه پیشنهادی خود به کرکبی ناکام بودند،[۲۵۰] کیت واینس، مدیر اجرایی باشگاه از سمتش کناره‌گیری کرد[۲۵۱] و ظاهراً دیوید مویز تمایلی برای امضای قرارداد جدید نداشت.[۲۵۲] اینها همه، هواداران را در هاله‌ای از ناامیدی قرار داد. در آخرین هفتهٔ نقل و انتقالات، با جذب مروان فلینی به مبلغ ۱۵ میلیون پوند از استاندارد لیژ، رکورد خرید بازیکن در تاریخ باشگاه شکسته شد.[۲۵۳] اورتون برای رسیدن به مرحله گروهی جام یوفا، لیژ را در مرحله انتخابی رو به رویش داشت و خرید گران‌قیمتشان، فلینی، روی سکوها نشست چرا که حق بازی در برابر تیم سابق خود را نداشت.[۲۵۴] بازی رفت در خانه به تساوی رسید[۲۵۵][۲۵۶] و با شکست ۲–۱ در خانه حریف، حضور کوتاه مدتشان در جام یوفا پایان یافت.[۲۵۷][۲۵۸]
مویز در نهایت یک قرارداد جدید و پنج ساله با باشگاه امضا کرد و ورق برای اورتون برگشت.[۲۵۲] عملکرد قدرتمند آبی‌ها در ماه‌های نوامبر و دسامبر با ۸ برد و دو تساوی در ۱۲ بازی از لیگ،[۲۵۹][۲۶۰] اورتون را به رده‌های بالای جدول لیگ رساند و امیدها برای حضور در جمع ۶ تیم برتر افزایش یافت.[۲۶۱]
در اوایل فوریه، اورتون سه بار پیاپی به لیورپول رسید، یک بار در لیگ که به تساوی ۱–۱ در آنفیلد کشیده شد[۲۶۲] و دو بار در جام حذفی که پس از تساوی در بازی اصلی،[۲۶۳] اورتون بازی مجدد را در گودیسون پارک با پیروزی ۱–۰ به سود خود تغییر داد.[۲۶۴]
مصدومیت‌های یاکوبو، میکل آرتتا[۲۶۵] و فیل جگیلکا[۲۶۶] در روزهای انتهایی فصل، مانع از پیشرفت اورتون نشد و در پایان این تیم با تنها سه شکست در ۲۹ بازی، دوباره در رده پنجم لیگ قرار گرفت[۲۶۷] تا واجد شرایط حضور در فصل پیش روی لیگ اروپا باشد.[۲۶۸] در نیمه‌نهایی جام حذفی، اورتون با غلبه بر منچستریونایتد در ضربات پنالتی[۲۶۹] برای اولین بار پس از سال ۱۹۹۵ به فینال رسید.[۲۷۰] در فینال اما مغلوب چلسی شد و با نتیجه ۲–۱ جام را از دست داد.[۲۷۱][۲۷۲]
بدون سهمیه‌ای اروپایی (۲۰۱۱–۲۰۰۹)
فصل ۱۰–۲۰۰۹ با شکست در دو بازی خانگی آغازین شروع شد؛ ابتدا شکست ۶–۱ مقابل آرسنال در هفته اول[۲۷۳] و شکست با یک گل مقابل برنلی در هفته سوم.[۲۷۴] پس از مدت‌ها گمانه‌زنی، جولین لسکاتِ مدافع به مبلغ ۲۲ میلیون پوند به منچسترسیتی فروخته شد.[۲۷۵][۲۷۶] اورتون به مرحله گروهی لیگ اروپا رسید، اما عملکرد ضعیفش در لیگ ادامه داشت. نتایج لیگ در دسامبر ۲۰۰۹ بهبود یافت و از گروهش در لیگ اروپا به عنوان تیم دوم صعود کرد،[۲۷۷] اما در همان اولین مرحله از دور حذفی، به دست اسپورتینگ کنار رفت.[۲۷۸][۲۷۹][۲۸۰] در پایان ماه مارس، با ۷ پیروزی متوالی خانگی، یک رکورد باشگاهی در لیگ برتر ثبت کردند که برد مقابل چلسی[۲۸۱] و منچستریونایتد[۲۸۲] از جمله آنها بود. اورتون فصل را در فاصله دو امتیازی از لیورپول و یک پله پایین‌تر از آنها در رده هشتم به پایان رساند و سهمیه فصل بعد لیگ اروپا را به رقیب دیرینه باخت.[۲۸۳][۲۸۴] در شش فصل گذشته، این دومین بار بود که تافی‌ها از رقابت‌های اروپایی جا ماندند.[۲۸۴]
فصل ۱۱–۲۰۱۰، برای آبی‌ها ضعیف آغاز شد. تا اکتبر در لیگ به پیروزی نرسیدند[۲۸۵] و توسط برنتفورد از جام اتحادیه حذف شدند.[۲۸۶][۲۸۷] تا پایان آن ماه شرایط به ثبات رسید و در رده هشتم جدول قرار گرفتند.[۲۸۸] فرم ناهماهنگ‌شان در لیگ تا سال جدید ادامه یافت، اما پیروزی در دور چهارم از جام حذفی مقابل چلسی، نقطه عطف فصل شد.[۲۸۹][۲۹۰] تنها سه شکست در ۱۸ بازی لیگ تضمین کرد که باشگاه، پایانِ فصلی قوی خواهد داشت و تا اواسط آوریل با دو امتیاز کمتر از لیورپول در رده هفتم لیگ قرار داشتند.[۲۹۱] در انتها، جایگاه اورتون با ۵۴ امتیاز در همان رده هفتم تثبیت شد که کمترین امتیازگیری آنها در پنج سال گذشته بود.[۲۹۲][۲۹۱]
بر فراز لیورپول (۲۰۱۳–۲۰۱۱)
اورتون در فصل ۱۲–۲۰۱۱، به شیوه مرسوم شروع ضعیفی داشت و در ابتدای نوامبر در رده شانزدهم قرار گرفت.[۲۹۳] با این حال، آغاز سال جدید و جذب نیکیتسا یلاویچ از رنجرز،[۲۹۴] بهبود چشمگیری برای تیم بود. باشگاه روند موفقی را آغاز کرد و در ۱۷ بازی از لیگ و جام حذفی تنها دو شکست داشت که برد مقابل منچسترسیتی،[۲۹۵] چلسی[۲۹۶] و تاتنهام[۲۹۷] از جمله آنها بود. اورتون در نیمه‌نهایی جام حذفی خود را در مقابل لیورپول دید[۲۹۸] و در سوی دیگر، تاتنهام یا چلسی حریفشان در فینال ومبلی بود.[۲۹۸] اورتون با گل یلاویچ نیمه اول را پیروز به رختکن رفت، اما سوارز بازی را برای لیورپول به تساوی کشید و گل دیرهنگام و پیروزی‌بخشِ اندی کارول، جام حذفی را برای آبی‌ها پایان داد.[۲۹۹] با این حال، گل‌های یلاویچ (۹ گل در ۱۳ بازی از زمان انتقالش) و تنها ۴ شکست در ۲۴ بازی‌های اخیر لیگ، اورتون را به مقام هفتم رساند و برای اولین بار در ۸ فصل گذشته، بالاتر از لیورپول فصل را پایان دادند.[۳۰۰]
اورتون، فصل ۱۳–۲۰۱۲ را قوی آغاز کرد و تا اواسط نوامبر در ۱۱ بازی اول خود در لیگ، تنها یک شکست داشت.[۳۰۱][۳۰۲] با در نظر گرفتن بازی‌های فصل قبل تا ژانویه ۲۰۱۳، اورتون در ۲۹ بازی قبلش در لیگ، تنها ۳ شکست داشت.[۳۰۱][۳۰۲][۳۰۳] شهرآورد داغ مرزیساید در گودیسون‌پارک با تساوی ۲–۲ به پایان رسید؛ لیورپول با گل‌به‌خودی لیتون بینز پیش افتاد و با گل سوارز اختلاف را به دو رساند، اما اورتون در همان نیمه نخست بازی را به تساوی کشاند.[۳۰۴] با شروع سال جدید، اورتون موقعیت خود را به عنوان مدعی واقعی کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در رده پنجم تثبیت کرد و تنها سه بازی از ۲۴ بازی اول فصلش را باخت.[۳۰۳] با گذر از کریسمس، تیم فرمش را تا حدودی از دست داد و در فاصله ژانویه تا فوریه تنها یک پیروزی در شش بازی از لیگ ثبت کرد و فرصت کسب سهمیه لیگ قهرمانان به خطر افتاد.[۳۰۳] اورتون به یک‌چهارم نهایی جام حذفی رسید و به نظر می‌رسید برای رسیدن به سومین نیمه‌نهایی در پنج فصل گذشته، موقعیت خوبی داشته باشد، اما ویگان‌اتلتیک در خانه غافلگیرشان کرد.[۳۰۵] با این حال، فرم تیم در لیگ بهبود یافت و پس از برد خانگی مقابل منچسترسیتی؛ قهرمان نهایی،[۳۰۶] سه پیروزی به ثبت رساندند[۳۰۷][۳۰۸] و امید باشگاه برای صعود به رقابتی اروپایی حفظ شد.
با این حال، تاتنهام و آرسنال، فصل را با یک پایان‌بندی قدرتمند بستند و اورتون از رتبه‌های کسب سهمیه‌های اروپایی دور شد و به جایگاه ششم بسنده کرد.[۳۰۱][۳۰۲] تسلی خاطر هواداران این بود که برای دومین سال متوالی، فصل را بالاتر از لیورپول تمام کردند.[۳۰۱][۳۰۲]
یک هفته بعد از تساوی در شهرآورد مرزیساید،[۳۰۹] دیوید مویز اعلام کرد که با پایان قراردادش، باشگاه را ترک می‌کند تا پس از بازنشستگی سر الکس فرگوسن، سرمربیگری منچستریونایتد را بر عهده بگیرد.[۳۱۰][۳۱۱]
میراث مویز هسته‌ای قوی از بازیکنانی بود که در چارچوب محدودیت‌های مالی اورتون، اندکی به برتری رسیدند. او هدایت تیمی را برعهده گرفت که تا چندین فصل قبل از ورودش با خطر سقوط به دسته پایین‌تر دست و پنجه نرم می‌کرد. اگرچه، ثباتی که او برای باشگاه به ارمغان آورد زیر سایه عدم موفقیتی واقعی قرار گرفت؛ با آماری ضعیف در بازی‌های خارج از خانه مقابل تیم‌های بزرگ، آماری نه چندان قوی در رقابت‌های اروپایی و بدون دستآوردی قابل قبول در طول یازده فصل.[۳۱۲]
روبرتو مارتینز (۲۰۱۶–۲۰۱۳)
مارتینز، سرمربی اورتون، ۲۰۱۳
پس از چندین هفته جستجو، باشگاه به روبرتو مارتینز، سرمربی ویگان اتلتیک رسید و در ژوئن ۲۰۱۳ با قراردادی چهار ساله سرمربی اورتون شد.[۳۱۳]
مارتینز تا قبل از پایان پنجره نقل و انتقالات هفت خرید انجام داد که چهار بازیکن سابق ویگان را شامل می‌شد؛ آرونا کونه،[۳۱۴]خوئل روبلس،[۳۱۵] آنتولین آلکاراز[۳۱۶] و جیمز مک‌کارتی.[۳۱۷] در کنارش توانست با متقاعد کردن بارسلونا و چلسی، بازیکنان جوان و آینده‌دارشان، جرارد دلوفئو[۳۱۸] و روملو لوکاکو[۳۱۹] را قرضی و برای یک فصل به باشگاه بیاورد. چنین بود که مارتینز، کودتایی در تیم مویز به‌پا کرد.
اورتون فصل را به خوبی آغاز کرد و در ۱۸ بازی نخستش تنها یک شکست داشت.[۳۲۰] این کمترین شکست در هر چهار دسته برتر انگلیس بود و رکوردی شد که تنها به دست بایرن‌مونیخ و رم در لیگ‌های کشورشان بهتر شد.[۳۲۱][۳۲۲] در ۴ دسامبر ۲۰۱۳، اورتون، منچستریونایتد، مدافع عنوان قهرمانی را که اکنون هدایتش بر عهده دیوید مویز بود، با یک گل در اولدترافورد شکست داد[۳۲۳][۳۲۰][۳۲۴] و اولین بردشان در خانه منچستر پس از ۲۱ سال حاصل شد.[۳۲۵][۳۲۶][۳۲۷]
در کریسمس، آبی‌ها در رده پنجم لیگ قرار گرفتند و تنها دو امتیاز با صدر فاصله داشتند. تا حد زیادی پیش‌بینی‌ها درست بود و آن فصل، نزدیک‌ترین رقابت برای قهرمانی لیگ برتر در تاریخ شد.[۳۲۸]
اورتون تا مرحله یک‌چهارم نهایی از جام حذفی صعود کرد اما در خانه آرسنال شکست خورد.[۳۲۹] در مارس و آوریل هفت پیروزی متوالی داشتند[۳۲۰] و جایگاه پنجمشان در جدول تثبیت شد. امید می‌رفت تا در پایان فصل، جایگاهی را تصاحب کنند که سهمیه حضورشان در لیگ قهرمانان اروپا باشد، با این حال، باخت غافلگیرکننده در خانه مقابل کریستال پالاس، فرصت کسب سهمیه اروپایی را تهدید کرد.[۳۳۰] در بازی برگشت، منچستریونایتد را با نتیجه ۲–۰ شکست دادند[۳۳۱] که دو روز بعد، سبب اخراج دیوید مویز شد.[۳۳۲][۳۳۳]
با دو شکست متوالی مقابل ساوتهمپتون[۳۳۴] و منچسترسیتی؛ قهرمان نهایی،[۳۳۵] امیدها برای حضور در لیگ قهرمانان به پایان رسید، اما واجد شرایط شرکت در فصل بعد لیگ اروپا شدند. در انتها اورتون با فاصله هفت امتیازی نسبت به آرسنالِ رده چهارمی و با ۷۲ امتیاز در جایگاه پنجم قرار گرفت که بالاترین بازدهی آنها از آغاز لیگ برتر بود.[۳۲۳]
در آخرین روز از نقل و انتقالات تابستان ۲۰۱۳، لوکاکو به شکل قرضی جذب شد و برای فصل ۱۵–۲۰۱۴، این انتقال دائمی شد.
در ماه ژوئیه، انتقال قرضی روملو لوکاکو با مبلغ ۲۸ میلیون پوند، دائمی[۳۱۹] و رکورد خرید بازیکن برای اورتون شکسته‌شد.[۳۳۶] محمد بشیچ، هافبک بوسنیایی فرنتس‌واروشیِ مجارستان با ۴ میلیون پوند به تیم ملحق شد[۳۳۷] و در اقدامی عجیب، دیوید هنن، مهاجم زیر ۱۸ سال بلژیکی به صورت قرضی از المپیاکوس جذب شد.[۳۳۸][۳۳۹] همچنین، تا قبل از بسته شدن پنجره نقل و انتقالات، کریستین آتسو به شکل قرضی از چلسی[۳۴۰][۳۴۱] و ساموئل اتوئو با انتقالی آزاد خریداری شدند.[۳۴۲][۳۴۳][۳۴۴][۳۴۵][۳۴۶]
سال ۲۰۱۴، ضعیف شروع شد و اورتون از ۷ بازی اول خود در لیگ تنها یک برد کسب کرد و در این مدت ۱۶ گل خورده داشت.[۳۴۷][۳۴۸][۳۴۹] همچنان که فصل پیش می‌رفت، اورتون تا روز سال نو ۶ بازی متوالی را بدون برد پشت سر گذاشت و تا سقوط فاصله کمی داشت.[۳۴۹]
با این حال، در لیگ اروپا عملکردی قدرتمند داشتند و در پنج بازی از گروهشان، پیروز شدند.[۳۵۰][۳۵۱] دو پیروزی ۴–۱ در بازی رفت و ۲–۰ در بازی برگشت مقابل ولفسبورگ،[۳۵۲][۳۵۳] نایب‌قهرمان بوندس‌لیگا در آن فصل از جمله آنها بود.[۳۵۴] اورتون در مرحله یک‌شانزدهم نهایی، یانگ‌بویز سوئیس را با پنج گل لوکاکو در مجموع ۷–۲ شکست داد.[۳۵۵] در دور بعد، اورتون به مصاف دیناموکیف اکراین رفت و ۲–۱ در خانه به برتری رسید،[۳۵۶] اما در بازی برگشت در کیف، با شکست سنگین ۵–۲ پذیرایی شد.[۳۵۷] ۸ گل لوکاکو در ۹ بازی از لیگ اروپا، همچنان کفش طلای این رقابت‌ها را برایش به ارمغان داشت.[۳۵۸]
در لیگ، اما اورتون در ده بازی اخیرش، شش برد؛ از جمله پیروزی ۳–۰ مقابل منچستریونایتد در گودیسون پارک، کسب کرد[۳۵۹][۳۴۷] و در پایان با ۲۵ امتیاز کمتر از فصل قبل، در خانه یازدهم نشست.[۳۴۹][۳۴۸] در پنجره نقل و انتقالات زمستانی، اتوئو در انتقالی آزاد راهی سمپدوریا شد[۳۶۰][۳۶۱][۳۶۲] و انتقال قرضی آرون لنون از تاتنهام[۳۶۳] کمک بزرگی شد تا از منطقه خطر فاصله بگیرند و عملکرد ضعیفشان در لیگ پایان یابد. لوکاکو با ده گل، برترین گلزن فصل اورتون شد.[۱۶]
جام‌های داخلی ارمغانی برای اورتون نداشت. در دور سوم از جام حذفی و در ضربات پنالتی به دست وستهام کنار رفت[۳۶۴][۳۶۵] و در جام اتحادیه با نتیجه ۳–۰ مغلوب سوانزی‌سیتی شد.[۳۶۶]
تافی‌ها در لیگ اروپا، مقابل دینامو کیف
_s2tt.jpg)
علیرغم عملکرد ضعیف، روبرتو مارتینز برای فصل ۱۶–۲۰۱۵ حفظ شد. در تابستان، قرارداد جرارد دلوفئو با مبلغ ۶ میلیون پوند دائمی شد[۳۱۸] و تام کلورلیِ هافبک به عنوان بازیکن آزاد از منچستریونایتد به خدمت گرفته شد.[۳۶۷][۳۶۸] دو بازیکن از آمریکای جنوبی نیز به تیم ملحق شدند؛ رامیرو فونس موری، مدافع میانی آرژانتینی با ۹٫۵ میلیون پوند از ریور پلاته[۳۶۹] و لئاندرو رودریگز، مهاجم اروگوئه‌ای با ۵۰۰ هزار پوند از ریور پلاتهٔ مونته‌ویدئو خریداری شدند.[۳۷۰][۳۷۱] آرون لنون نیز با قراردادی دائمی به مبلغ ۴٫۵ میلیون پوند از اسپرز به اورتون پیوست.
نتایج همچنان بد بود، اما با شروع سال جدید، جایگاه اورتون در میانه جدول محکم شد. در جام اتحادیه تا نیمه‌نهایی بالا رفتند و نهایتاً منچسترسیتی مانع از پیشروی آنها تا فینال شددر پنجره ژانویه، اورتون با پرداخت ۱۳٫۵ میلیون پوند، عمر نیاسی از لوکوموتیو مسکو را مهاجم خود کرد.
در ۲۷ فوریه، فرهاد مشیری، میلیاردر ایرانی که قبلاً سهامدار آرسنال بود، با خرید ۴۹٫۹ درصد از سهام اورتون، رسماً از سوی باشگاه به عنوان سهامدار جدید اعلام شد.
شکست‌های اورتون مقابل لیورپول در آنفیلد و مقابل منچستریونایتد در نیمه‌نهایی از جام حذفی، اعتراض هواداران به مربیگری را در پی داشت و مارتینز در ۱۲ مه ۲۰۱۶ اخراج شد. اورتون برای دومین فصل متوالی، کارش را در جایگاه یازدهم به پایان رساند.
رونالت کومان و سم اَلردایس (۲۰۱۸–۲۰۱۶)
کومان در امر هدایت اورتون، ۲۰۱۷
در ژوئن ۲۰۱۶ رونالت کومان هلندی تحت قراردادی سه ساله، سرمربی اورتون شد. اورتون کل فصل ۱۷–۲۰۱۶ را در نیمه بالای جدول سپری کرد. در باکسینگ دی هفتم شدند و باقی فصل در همان جایگاه ماندند و به لیگ اروپا راه یافتند. پس از گری لینه‌کر ۲۵ گله در فصل ۸۶–۱۹۸۵، روملو لوکاکو اولین بازیکن اورتون شد که به آمار ۲۰ گلِ لیگ در یک فصل رسید و دومین گلزن برتر لیگ شد.
پیش از آغاز فصل ۱۸–۲۰۱۷، رکورد اورتون در زمینه فروش بازیکن شکست و لوکاکو با ۹۰ میلیون پوند به منچستریونایتد رفت که ۴۵ میلیون پوند از مبلغ فروشش، صرف خرید کیلوی سیگرثسون از سوانزی‌سیتی شد. در مجموع حدود ۱۵۰ میلیون پوند برای خرید بازیکنان صرف شد که ۲۵ میلیون پوندش برای خرید جردن پیکفورد بود و رکوردی برای خرید دروازه‌بان در بریتانیا شد. وین رونی نیز با انتقالی آزاد به باشگاه برگشت.
فصل با پیروزی در بازی‌های مرحله مقدماتی لیگ اروپا آغاز شد و اورتون به مرحله گروهی رسید. اما پس از آن، تیم به سرعت فرمش را از دست داد و شکست ۵–۲ مقابل آرسنال در اکتبر، باشگاه را تا منطقه سقوط پایین کشید و حذف از لیگ اروپا نیز تقریباً قطعی بود. روز بعد کومان اخراج شدو مربی زیر ۲۳ سال، دیوید آنس‌ورث به‌طور موقت هدایت تیم اصلی را بر عهده گرفت، اما نتوانست مانع از حذف اورتون از لیگ اروپا یا جام اتحادیه شود و علاوه بر آن، شکست تحقیرآمیز ۴–۱ را در ساوتهمپتون متحمل شد. پس از یک ماه، سم الردایس جایگزین دائم آنس‌ورث شد. تحت هدایت الردایس، اورتون نتایج پایداری داشت تا جایی که توانست از منطقه سقوط فاصله بگیرد و هشتم شود و در شهرآورد مرزیساید، چه در خانه و چه در آنفیلد به تساوی برسد. با این حال، سبک اصلی او در فوتبال، هرگز دلگرمی هواداران نشد و در پایان فصل از کارش کنار گذاشته شد.
مارکو سیلوا و کارلو آنچلوتی (۲۰۲۱–۲۰۱۸)
پس از اخراج کومان، مارکو سیلوا در ۳۱ مه منصبش را گرفت که تا قبل از انتخاب سم الردایس، اولین انتخاب فرهاد مشیری، مالک باشگاه بود. سیلوا از زمان اخراجش از واتفورد در اواسط فصل قبل، بیکار بود. اولین تجربه مربیگریش در فصل ۱۹–۲۰۱۸، مقام هشتم را برای اورتون به ارمغان داشت. در این مدت، مارسل برندز، مدیر ورزشی شد و ریشارلیسون با ۳۵ میلیون پوند از واتفورد به گودیسون پارک آمد. پس از یک سری نتایج ضعیف و باخت ۵–۲ به مالکان آنفیلد در ۲۳۴اُمین شهرآورد مرزیساید، باشگاه به نطقه سقوط رسید و سیلوا در ۵ دسامبر ۲۰۱۹ از کار اخراج شد.
کارلو آنچلوتی
نقش سرمربی موقت به دانکن فرگوسن سپرده شد تا آنکه در ۲۱ همان ماه، سرمربی سابق ناپولی و رئال مادرید، کارلو آنچلوتی با قراردادی چهار ساله هدایتگر اصلی شد و فرگوسن دستیارش. در زمان ورودش، اورتون در جایگاه پانزدهم قرار داشت و زیر نظر او، نهایتاً فصل ۲۰–۲۰۱۹ را در رده دوازدهم به پایان رساند.در فصل ۲۱–۲۰۲۰، رده دهم سهمشان شد. تا روز ششم از فصل، اورتون پس از چهار پیروزی متوالی، صدرنشین لیگ بود که می‌توان آن را مدیون خریدهای جدیدی چون خامس رودریگز، آلن و عبدولای دوکوره دانست. تا تعطیلات زمستانی، اورتون نایب‌قهرمان بود، اما شروع به لغزش کرد و در ماه‌های مارس و آوریل پنج بازی را بدون برد پشت سر گذاشت که در نهایت از مکان‌های کسب سهمیه‌های اروپایی دورشان کرد.در پایان فصل، آنچلوتی باشگاه را ترک کرد و به رئال مادرید بازگشت. این خبر، هواداران را شوکه کرد، چراکه ایتالیایی قبلاً گفته بود: می‌خواهم تا زمان افتتاح ورزشگاه براملی مور داک در اورتون بمانم. اگرچه فصل ناامیدکننده گذشت، اما فتح ۲–۰ شهرآورد مرزیساید در خانه لیورپول، نقطه عطف آن بود. آخرین برد اورتون در آنفیلد، به سپتامبر ۱۹۹۹ برمی‌گشت و پس از ۲۲ سال، این اولین بردشان بود و از سال ۲۰۱۰، اولین برد آنها در شهرآورد.
رافائل بنیتز و فرانک لمپارد (حال–۲۰۲۱)
بنیتز در ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱ با قراردادی سه ساله جانشین کارلو آنچلوتی شد. قبل از امضای قرارداد، گروهی از هواداران اورتون که مخالف انتصاب او بودند تهدیدش کردند و بنری در نزدیکی خانه‌اش گذاشتند که روی آن نوشته شده بود: «می‌دونیم کجا زندگی می‌کنی. قرارداد نبند.» پس از ویلیام ادوارد بارکلی در دهه ۱۸۹۰، بنیتز دومین کسی شد که هدایت هر دو تیم لیورپول و اورتون در کارنامه مربیگری‌اش ثبت شد.
در پنج بازی اول مربیگریش، بنیتز چهار برد در لیگ برتر و جام حذفی برای اورتون آورد. روند بدون شکست آنها، بنیتز را نامزد دریافت جایزه بهترین مربی ماه در اوت کرد. ماه‌های بعد، اما اورتون راه سقوط در پیش گرفت و پس از شکست ۲–۱ در خانه نوریچ[ تا رتبه پانزدهم نزول کرد و تنها شش امتیاز تا منطقه خطر فاصله داشت. بنیتز که در ۱۳ بازی آخرش، ۹ شکست داشت در ۱۶ ژانویه ۲۰۲۲ اخراج شد و حضورش روی نیمکت اورتون تنها شش و نیم ماه دوام آورد.
در ۳۱ ژانویه ۲۰۲۲، لمپاردی که یک سال بیکار بود، سرمربی شد. در زمان انتصاب او، باشگاه در جایگاه شانزدهم قرار داشت و تنها چهار امتیاز بالاتر از منطقه سقوط بود.
