یکی از دلایلم برای پیوستن به رسانه ی هواداری، سطح ادبیات برخورد و کری اعضاش بودم کلا حال میکردم با ادبیات شون
اما وقتی چند وقت گذشت فهمیدم متاسفانه خیلی وقته تو ایران فرهنگ هواداری هم مثل خیلی چیزای دیگه عقب مونده جو کثیف هواداری که متاسفانه خودم هم درگیرش شدم کم و بیش
هوادارای هیچ تیمی چشم موفقیت اون یکی رو ندارن و از طرفی هوادارای یک تیم وقتی تیم شون به موفقیت میرسه فقط سعی دارن اونو تو سر بقیه بکوبن
برا همینه که متاسفانه تو آسیا هم ارزوی باخت همدیگرو داریم البته میگن این جور چیزا تو اروپا هم هست ولی خب به هر حال چیز بدیه چه اینجا چه اونجا
نکته ی بعدی اینه که خیلی راحت سر فوتبال، فحاشی به نوامیس( این مورد خدا رو شکر تو طرفداری خیلی خیلی کم به چشم میخوره) ، تهمت به افراد مختلف اعم از بازیکن مربی مدیرعامل داور و مقام های بالاتر ، نپذیرفتن حقایق و فرار رو به جلو، توهین و افترا و .....
البته خب مثل خیلی جاهای دیگه ی این مملکت فساد تو فوتبال هم هست و فراوونه، و خب این خیلی به چیزایی که بالا گفتم دامن میزنه، ولی خب قطعا اگه خوش بین باشیم آرامشمون هم بیشتره
قطعا تو خیلی احساس بدتری داره وقتی فکر کنی یک تیم رو میخوان با نامردی و غیرفوتبالی قهرمان کنن و تیم محبوبت هم از لحاظ غیر فوتبالی کم میاره
اما اگه اینجوری فک کنی که حق به حق دار رسیده خب ذهنت هم آروم تر و نگاهتم روشن میشه
چیزی که مشخصه اینه که این جو مسموم هواداری که خود باشگاه ها هم خیلی بهش دامن میزنن اصلا به نفع فوتبال ایران نیست و شاید یکی از دلایل عقب موندگیس هم هست!
