اصغر حاجیلو در گفت‌وگو با ایسنا، درباره داربی 79 گفت: "فکر نمی‌کنم این بازی با تساوی به پایان برسد. استقلال نیاز به برد دارد و حتما یک بازی هجومی را از تیم قلعه‌نویی می‌بینیم. این استقلال قابلیت‌های زیادی دارد و احتمال می‌دهم با اختلاف دو گل این بازی را به سود خودش به پایان ببرد."
وی در پاسخ به این سوال که گل‌های استقلال را چه کسانی به ثمر می‌رسانند، اظهار کرد: "فکر می‌کنم بیشتر توان حمله‌ای استقلال در خط میانی‌اش باشد و عملا آنها بازی روز یکشنبه را در اختیار داشته باشند. به همین دلیل گل اول را ابراهیمی می‌زند و گل دوم را هم برخلاف خیلی‌ها معتقدم که قاضی به ثمر می‌رساند."
پیشکسوت استقلال در پاسخ به این سوال که چه عاملی باعث تساوی بازی‌های دو تیم در دیدارهای قبلی شده است، بیان کرد: "خود شما الان به من زنگ زده‌اید که درباره داربی صحبت کنم پس این بازی یک بازی معمولی نیست که شما و سایر رسانه‌ها به دنبال تهیه گزارش راجع به آن هستید. همین مسئله برای بازیکنان هم صادق است و آنها می‌دانند که یک بازی ساده ندارند و استرس زیادی را در این بازی تحمل می‌کنند. اصلا بازی استقلال و پرسپولیس آنالیزی ندارد. مهم نیست که استقلال در سه بازی قبلی چه کرده یا پرسپولیس با چه روشی بازی کرده است. آنچه در داربی مهم است، اعتماد به نفس است."
او ادامه داد: "شیرین‌ترین خاطره من از داربی‌ها پیروزی یک بر صفر ما برابر پرسپولیس بود (داربی 26 در سال 1362) که 120 هزار تماشاگر در استادیوم بودند. خودم آن قدر استرس داشتم که نمی‌دانستم دروازه ما کدام طرف است. خدا بیامرزد ناصر حجازی را که به من گفت اصغر وقتی نفهمیدی که دروازه ما کدام طرف است، به بازیکنان پرسپولیس نگاه کن که به کدام سمت حرکت می‌کنند و فقط توپ آنها را بزن. کل صحبت من هنوز هم همین است که این استرس وقتی بین اکثر بازیکنان وجود داشته باشد، برای تیم مشکل‌ساز و جانب احتیاط از دو تیم لحاظ می‌شود."
حاجیلو در ادامه باز هم به داربی 26 اشاره کرد و گفت: "یک نکته جالب برای شما بگویم درباره داربی بیست و ششم که با یک گل پیروز شدیم و آن هم این که در کنار زمین مردم نشسته بودند که توپ به اوت رفت و من رفتم تا توپ را پرتاب کنم. به یک باره پایم را روی دست یک هوادار پرسپولیس گذاشتم و او گفت، آهای عمو چیکار می‌کنی؟ گفتم ببخشید و او هم گفت خدا ببخشد. شاید باورتان نشود که آن روزها آنقدر جنس و جو فوتبال ایران متفاوت بود که چنین جوی وجود داشت و بدون هیچ نگرانی‌ای تیم‌ها بازی می‌کردند."
او درباره تلخ‌ترین خاطره‌اش از داربی‌ها گفت: "تلخ ترین خاطره من در بازی‌ای بود که دو بر یک به پرسپولیس باختیم و ایرانپاک گل‌های پرسپولیس را به ثمر رساند. (داربی 21 در سال 56) در آن دیدار من با وجود شکستگی کتف که در طول بازی برایم رخ داد بازی کردم و در حالی که باید برنده می‌شدیم، باختیم. در آن دیدار در اواسط بازی کتفم شکست اما به روی خودم نیاوردم تا بعد از بازی هم کسی متوجه این مسئله نشد. تعصب را ما داشتیم که با دست شکسته هم بازی می‌کردیم و به این فکر نمی‌کردیم که نکند مصدوم شویم و به تیم ملی دعوت نشویم. کسی مراقب ساق پایش نبود و این‌ها باعث شده است جنس بازی‌ها متفاوت از آن دوره باشد."
