تیم ملی امید به بدترین شکل ممکن مقابل هنگ کنگ شکست خورد!
به گزارش طرفداری، تیم ملی امید؟ این تیم بویی از امید نبرده و مدام شما را ناامید می کند. شاید وقت آن است به جای مصاحبه و مقصر دانستن زمین و زمان، واقعا به ریشه های مشکل فعلی مان بنگریم.
اینکه آسیایی ها روز به روز پیشرفت می کنند و یقه تیم های بزرگ دنیا را می گیرند، بی دلیل نیست. آن ها سال ها برنامه ریزی می کنند. همین ژاپنی ها اول با کارتونی مثل فوتبالیست ها ذهنیت برنده بودن را به نسل های بعدی فوتبالیست های خود القا می کنند و وقتی همان نسل بزرگ می شوند، بردن آلمان که روزی در انیمه ها اتفاق افتاده بود را در دنیای واقعی نه یک بار، بلکه دو بار به تصویر می کشند.
اما در همان قاره آسیا هستند کشورهایی مثل ما که هنوز هم همه چیز را به قضا و قدر می سپرند و عده ای همه کاره فوتبالی می شوند که گویا بی صاحاب مانده است!
بیش از 4 دهه است رویای المپیکی شدن را داریم و هر چهار سال یک بار بعد از اینکه حذف می شویم، می گوییم اشکالی ندارد، انشاالله بماند چهار سال بعد! چهار سال بعدی که هرگز نمی رسد و این چرخه باطل مدام تکرار می شود.
مشکل کجاست؟ آیا همیشه باید یقه سرمربیان را گرفت؟ بله، راحت ترین کار همین است و مدیران ما هم که نشان دادند در شرایط بحرانی به دنبال قربانی کردن یک نفر هستند تا از پاسخگویی و فشار جان سالم به در ببرند.
تیم ملی امید در فاصله کمتر از چند هفته نه تنها در همان مرحله اولیه انتخابی المپیک حذف شد بلکه حتی در رقابت های آسیایی با بهترین قرعه ممکن هم نتوانست به مدالی دست پیدا کند.
کمی به عقب تر برگردیم؛ به آن ها روزهایی که کشمکش بین مدیران فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک برای انتخاب سرمربی تیم امید به حداکثر رسیده بود و در نهایت این بچه سرراهی به رضا عنایتی سپرده شد!
سوال اول؛ چرا رضا عنایتی؟ با کدام سابقه؟ با کدام کارنامه؟ به خاطر صعود با هوادار به لیگ برتر؟ مربی دیگری نبود؟ نه اشتباه نکنید، ما در حذف تیم امید شاید رضا عنایتی را مقصر بدانیم ولی انگشت اتهام مان را به سمت کسانی می بریم که او را انتخاب کردند.
سوال دوم؛ معیار انتخاب سرمربی تیم ملی امید چه بود؟ یک سرمربی باید چه متری و معیاری داشته باشد که هدایت نسل بعدی فوتبالیست ها را به او بسپرند؟
متاسفانه بدون اینکه کوچکترین اظهارنظری در این باره انجام شود، سرانجامِ لجبازی و کش و قوس بین مدیران و تصمیم گیرندگان فوتبال ما شد رضا عنایتی!
حالا نتیجه انتخاب بی توجیه، بی دفاع و بی دلیل مدیران را مرور کنید؛ حذف در مرحله اولیه انتخابی المپیک و شکست مقابل هنگ کنگ! باور می کنید؟ هنگ کنگ ما را برد!
رضا عنایتی گفته بود بازیکن ندارد، محمد عمری و محمد مهدی احمدی تیمش را ترک کرده اند و به جز دروازه بان ها، فقط 13 بازیکن در تیمش هستند. بله، همه این ها درست هستند ولی ما اگر نه نفره هم به میدان می رفتیم، حتی اگر با تیم نوجوانان پا به دیدار با هنگ کنگ می گذاشتیم هم نباید شکست می خوردیم! چطور مقابل تیمی که بدون امتیاز و با دو شکست از گروهش بالا آمده باختید؟ مگر می شود؟
انتخاب رضا عنایتی یک معامله دو سر باخت بود؛ هم آینده این سرمربی نابود شد و حالا تا آخر عمر برچسب فاجعه های اخیر بر پیشانی اش می ماند و هم یک فاجعه واقعی در تیم امید رقم خورد.
آقایانی که رضا عنایتی را انتخاب کردید؛ همه شما در این فاجعه شریک هستید، این شما و این تیم ملی ناامید!
برای اینکه به بازی های آسیایی برویم و مدال فوتبال را تصاحب کنیم، لیگ برترمان را تعطیل کردیم اما بدون تعارف، این تیم تعطیل تر از آن بود که با مدال از آسیا برگردد. مدال بی لیاقتی حالا روی سینه تمام کسانی است که این تیم را به رضا عنایتی سپردند.
