محمدرضا رمضانیکوروش بزرگ بعنوان یکی از چهره‌های بزرگ جهان به عنوان نماد عدالت و حکمرانی مترقی شناخته می شود. پادشاهی که از چنان عقاید روشنی برخوردار بود که دوست و دشمن همواره لب به ستایش او گشوده اند.
کوروش یک فاتح معمولی نبود. امپراتوری وسیع ایرانی که او ایجاد کرد ، یک شکل اولیه فدرالیسم بود که در آن هر کشوری در برخی امور دارای استقلال مطلق بود. در هر یک از کشورهای فتح شده تفاوت های فرهنگی مورد احترام قرار گرفته و کوروش در آداب و رسوم ، دین ، قوانین و گویش های آنان دخالت نمی کرد. با در نظر گرفتن قلمرو او در سه قاره که شامل ۲۵ کشور جهان می شد ، کوروش اثبات کرد که او نه تنها خیرخواه ، بلکه عاقل و با تدبیر نیز هست.
بر خلاف بسیاری از پادشاهان پیش و بعد از او ، کوروش به راستی لایق فرمانروایی بود. او اعتقاد داشت هیچ مردی مناسب پادشاهی نیست مگر اینکه از تواناترین مردمان باشد. وقتی که مردانش می جنگیدند ، او در کنار آنها می جنگید. کوروش به قدری معقول و هوشمند بود که هیچ نیازی برای ساختن شکوه و جلال ساختگی از خودش نداشت.
پارس ها او را “پدر” نامیدند. یهودیان که در بابل توسط کوروش آزاد شدند ، او را به عنوان «الهه خداوند» ستایش می کنند. حتی یونانیان، دشمنان باستانی ایران ، کوروش را حاکمی ارزشمند و قانونگذار می دانستند.
راستی چرا کوروش از چنین احترامی نزد تمامی ملل جهان برخوردار بوده و هست؟ وقتی صحبت های او را در ابتدای ورودش به بابل را می خوانید آن گاه بهتر درک خواهید نمود که چرا از چنین عظمتی برخوردار است.
کوروش مردی بسیار با تدبیر بود و قرنها جلوتر از زمان خودش می اندیشید. قوانینی که او وضع کرد ، بعد از قرنها منبع الهام حقوق بشر در جهان شد. قوانینی که در نوع خود بی نظیر بوده اند. او تمدنی را پایه ریزی کرد که تصور داشتنش حتی بعد از هزاران سال ماوراء تصور بیشتر کشورهاست.
توضیحات پروفسور نیل مک گرگور درباره منشور کوروش بزرگ :
.
https://www.tarafdari.com/node/2206835
