Amer Kozgogluیه تیمی که بیشتر از جونم دوستش دارم
یه تیمی که وقتی تو تهران بازی داره ناخداگاه میرم سوییچ ماشینم برمیدارم راه میفتم میرم استادیوم به خاطرش ، اصلا دست خودم نیست رفتن انگار پاهام به زور منو میبره
یه تیمی که موقعی که سیزدهمیش دیدم به خاطرش گریه کردم قهرمانیش دیدم از خوشحالی گریه کردم
یه تیمی که وقتی سنم حدود ۶ سال بود پسرعموم بازی با جوبیلو برد منو استادیوم و همیشه یه خاطره شیرین برام به جا موند ازش اولین بار که رفتم استادیوم
ولی بعد از این همه سال یه خائن پست فطرت مثل نکونام شده سرمربیش حالم داره ازش بهم میخوره
لعنت بهت نکونام
