طرفداری | چطور ممکن است؟ دو تیم بزرگ انگلستان در فصلی اسفبار، در حالی‌که در مکان‌های ۱۴ و ۱۶ جدول لیگ برتر قرار دارند، با دو پیروزی در دیدار اول مرحله نیمه‌نهایی احتمالاً می‌روند فینالی کاملاً انگلیسی را رقم بزنند تا شاید زخم‌های عمیق فصل خود را تا حدی التیام بخشند؛ تاتنهام هاتسپر مقابل منچستر یونایتد.
حقیقتاً غیرقابل‌باور است.
یونایتد بهترین نمایش خود را تحت نظر روبن آموریم در بیلبائو ارائه داد تا جو داغ ورزشگاه سن‌مامس را آرام کند و گامی بزرگ به‌سوی صعود به فینال لیگ اروپا در بازی برگشت هفته آینده در اولدترافورد بردارد. حتی با شعف‌ها و اشتباهات و سقوط‌های ناباورانه در این فصل، بعید است یونایتد بتواند در این مرحله دست به خرابکاری و خودویرانگری بزند.
تاتنهام با پیروزی 3-1 مقابل بودوگلیمت گام بزرگی به‌سوی اولین جام اروپایی در 41 سال اخیر برداشت، اما گل دیرهنگام به تیم مهمان، امیدی برای بازی برگشت داد
کاپیتان برونو فرناندز بار دیگر رهبر ارکستر بود و دو گل به ثمر رساند، پس از آن‌که کاسمیرو با گل نخست، آغازگر طوفانی ۱۶ دقیقه‌ای پیش از پایان نیمه اول شد. مانوئل اوگارته در هر سه گل نقش داشت و راسموس هویلون بالاخره نشان داد می‌تواند مانند یک مهاجم نوک واقعی بازی کند.
دیدن هری مگوایر در نقش یک وینگر، و حرکات و سانتر او برای گل اول، تصویری است که مدت‌ها در ذهن خواهد ماند. شگفت‌زدگی هواداران یونایتد قابل درک بود، اما احتمالاً از همین حالا در صدد تهیه بلیط‌های فینال ۲۱ مه هستند.
فینال قرار است همین‌جا در بیلبائو برگزار شود؛ جایی که آموریم و بازیکنانش مجبور نخواهند بود با این موج پرشور و غرور باسکی که در این دیدار تجربه کردند، مقابل تاتنهام یا بودوگلیمت روبه‌رو شوند.
اتلتیک با انگیزه‌ای که از چشم‌انداز وسوسه‌انگیز رسیدن به اولین جام اروپایی تاریخ باشگاه در ورزشگاه خانگی‌شان شکل گرفته بود، در کنار بعدازظهری که با جشن روز ملی کارگر در اسپانیا همراه بود، و همچنین حس نارضایتی انباشته‌ای نسبت به داور نروژی، اسپن اسکاس، که دانیل ویویان را پیش از پایان نیمه اول اخراج کرد، ورزشگاه سن‌مامس به دیگی از شور و هیجان تبدیل شده بود.
منچستریونایتد طوفان را با آرامشی تحسین‌برانگیز پشت سر گذاشت و بار دیگر با نمایشی قاطعانه، روند شکست‌ناپذیری‌اش در رقابت‌های اروپایی را حفظ کرد. آموریم شب قبل از بازی گفته بود: «هیچ‌چیزی نمی‌تواند فصل ما را نجات دهد.»
بحث کردن و مخالفت با این حرف دشوار بود. اما اگر یونایتد بتواند فصل را با یک جام، جایزه ۱۰۰ میلیون پوندی صعود به لیگ قهرمانان و چند نمایش دیگر از این دست به پایان برساند، قطعاً کورسوی امیدی برای فصل آینده به وجود خواهد آمد. موردی که تا حدی برای تاتنهام و آنژ پوستکوعلو نیز کاملاً صدق می‌کند تا شاید موفق شود رهبری تاتنهام را در فصل بعد در اختیار داشته باشد.
فراموش نکنیم اتلتیک بیلبائو بهترین تیمی است که یونایتد در رقابت‌های اروپایی این فصل با آن روبه‌رو شده، تیمی که پیش از این دیدار در شش بازی خانگی‌اش فقط دو گل خورده بود و همه را با برد پشت سر گذاشته بود. همین موضوع، اتفاقات نیمه اول را شگفت‌انگیزتر می‌کند.
ورزشگاهی که به آن لقب «کلیسا» داده‌اند، البته نه آن‌قدر مقدس که در یک دقیقه سکوت برای پاپ فقید ساکت بمانند! اما در دقیقه پنجم، کلیسا با گل الکساندرو گارناچو، برای لحظه‌ای ساکت شد، هرچند بازپخش‌ها نشان داد او نیم‌قدم در آفساید بوده است.
با اینکه یونایتد توانست نیکو ویلیامز، خطرناک‌ترین بازیکن حریف را تقریباً مهار کند، اما دو بار از خطر جدی گریخت؛ یک‌بار وقتی ایناکی ویلیامز توپ را با ضربه سر چند سانتی‌متر بالاتر از دروازه زد، و بار دیگر که ویکتور لیندلوف به شکلی عجیب بدنش را طوری تنظیم کرد تا شوت خطرناک الکس برنگر را از روی خط دفع کند.
در آن لحظات، به نظر می‌رسید یونایتد از کسب یک تساوی هم راضی خواهد بود. اما بازی ناگهان مسیرش را عوض کرد؛ سه گل برای یونایتد و یک اخراجی برای اتلتیک. شروع این تغییر در دقیقه ۳۰ بود؛ زمانی‌که هری مگوایر، گلزن دیدار مرحله یک‌چهارم نهایی برابر لیون، این‌بار در نقشی غیرمنتظره، به‌عنوان سازنده گل ظاهر شد.
او ضربه آزاد ناموفق فرناندز را از سوی دیگر زمین، زیر فشار میکل خائورگیسار، جمع کرد و به نظر می‌رسید گزینه ساده‌تر را انتخاب خواهد کرد و توپ را به گارناچو برمی‌گرداند. اما نه؛ مدافع میانی بلندبالای یونایتد، بدنش را به چپ و راست پیچ و تاب داد و در نهایت سانتری دقیق روانه محوطه کرد. اوگارته با ضربه سری که به نظر می‌رسید در حال بیرون رفتن از چارچوب است، توپ را به تیر دوم فرستاد؛ جایی که کاسمیرو، بدون مراقب، با ضربه سری از زاویه‌ای بسته دروازه باسکی‌ها را باز کرد.
در شبکه‌های اجتماعی، او را «هریدینیو» صدا می‌کنند. مگوایر با لبخند بعد از دیدار گفت:
مطمئنم کلی اسم مستعار برام ساختن! ولی خب، خوب بود یه کم دریبل زدم و سانتر خوبی هم فرستادم. وقتی این همه بازیکن در محوطه بودن، یعنی انقدر اعتماد داشتن که من توپ رو ارسال می‌کنم.
کارت قرمز داور، همه چیز را تغییر داد
سن‌مامس شوکه شد. اما دو دقیقه بعد، این شوک به ناباوری و خشم تبدیل شد. باز هم اوگارته نقش کلیدی داشت؛ توپ را در میانه میدان از اینیگو روئیز دِ گالارِتا ربود. مزراوی از سمت راست، پاس کوتاهی به محوطه فرستاد و هویلوند در حالی‌که سعی داشت به توپ برسد، توسط ویویان عقب کشیده شد.
داور VAR ایتالیایی، آلئاندرو دی پائولو، به داور بازی، اسپن اسکاس، توصیه کرد که صحنه را از کنار زمین بررسی کند. در حالی‌که بازیکنان و نیمکت‌نشینان او را احاطه کرده بودند، اسکاس تصمیم به اعلام پنالتی و اخراج مستقیم ویویان گرفت.
ویویان از این تصمیم شوکه شده بود و هواداران اتلتیک از شدت عصبانیت به جوش آمده بودند؛ احساسی که اگر صحنه هند احتمالی گارناچو در شروع حمله را دیده بودند، شدت بیشتری می‌گرفت.
از این‌جا مسیر بازی تغییر کرد. کارت قرمز و اعلام پنالتی، قانونی است که همیشه با آن مشکل داشته‌ام. تنبیهی دو‌جانبه که پذیرش آن دشوار است. خب، راهی برای داور باقی نمانده بود. برای هواداران و بازیکنان اتلتیک بسیار سخت و دردناک بود. تصمیمی که ورق را به نفع یونایتد برگرداند.
پنج دقیقه پس از این خطا، فرناندز روبه‌روی اولتراهای تیم باسکی در پشت دروازه خولن آگیریزابالا ایستاد و توپ را با خونسردی هرچه‌تمام‌تر در جهت مخالف شیرجه دروازه‌بان شلیک کرد. گل هفدهم فصل برای کاپیتان یونایتد ثبت شد و هجدهمین گل هم خیلی دور نبود.
در دقیقه ۴۵، کاسمیرو توپ را به فرناندز رساند. در ادامه، هویلون ضربه‌ای نصفه‌ونیمه زد و اوگارته توپ را با پشت‌پا رد کرد. اگرچه صحنه کمی شلوغ و نامرتب بود، اما ضربه نهایی فرناندز دقیق و حساب‌شده بود.
پیروزی قاطعانه، مسیر فینال را برای یونایتد هموار کرد
هواداران بیلبائو نشان می‌دادند هنوز امیدی به واکنش تیم‌شان دارند و با جان و دل در پشت تیم خود قرار داشتند، اما با ۱۰ نفر و کنترل یونایتد خبری از آن نشد. یونایتد به‌راحتی همه‌چیز را در دست گرفته بود و حتی دو بار هم با ضربات مزراوی و کاسمیرو به تیر دروازه به گل چهارم نزدیک شد.
می‌دانیم هیچ‌وقت در فوتبال نمی‌شود با قطعیت درباره نتیجه و عاقبت کار صحبت کرد، اما در این‌جا باید گفت؛ فقط یک فروپاشی کامل در اولدترافورد می‌تواند مانع بازگشت شاگردان آموریم به سن‌مامس طی سه هفته آینده شود. آن‌ها یک پای خود را در فینال گذاشته‌اند!
کسی چه می‌داند، شاید حریف آن‌ها سفیدپوشان لندنی، تاتنهام باشد! حقیقتاً هنوز هم باور نمی‌کنم قرار است این دو تیم در فینال لیگ اروپا در برابر هم قرار گیرند. به‌تمام‌معنا غافلگیرکننده و حیرت‌انگیز است.
