طرفداری | مراحل پایانی لیگ قهرمانان اروپا اغلب بهترین نمایش ممکن را از یک فوتبال سطح بالا ارائه می‌دهند. بازی‌های رفت مرحله نیمه‌نهایی این رقابت‌ها در هفته گذشته به‌خوبی این موضوع را اثبات کردند؛ جایی که پاری سن ژرمن با نتیجه ۱-۰ مقابل آرسنال در ورزشگاه امارات به پیروزی رسید و تساوی ۳-۳ بارسلونا و اینتر در یک بازی پرتنش در کاتالونیا رقم خورد.
با توجه به فاصله‌های بسیار کم تیم‌ها در این مسابقات، کوچک‌ترین تغییر در سیستم‌ها، برنامه‌های پرس یا سازماندهی دفاعی می‌تواند نتایجی سرنوشت‌ساز به‌همراه داشته باشد. وب‌سایت اتلتیک در این گزارش، پنج روند تاکتیکی‌ای را بررسی می‌کند که می‌توانند تعیین کنند کدام تیم‌ها در فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ، در روز ۳۱ مه حضور خواهند داشت.
پاری سن ژرمن - آرسنال
-
آیا آرسنال راهی برای متوقف کردن بازی‌سازی پاری سن ژرمن پیدا خواهد کرد؟
سبک روان بازی پاری سن ژرمن نقش مهمی در گل دقیقه‌ی ۳ آنها که توسط عثمان دمبله به ثمر رسید، داشت. جابه‌جایی‌های نرم و مداوم در پست‌های شش بازیکن جلویی، جای‌گیری اشرف حکیمی در کناره‌ها و در نقاط جلوتر زمین و پاس‌کاری‌های دقیق، در ۲۵ دقیقه ابتدایی بازی آرسنال را به‌دردسر انداخت.
پاسخ میکل آرتتا این بود که مارتین اودگارد به‌جای لئاندرو تروسار رهبری پرس تیم را بر عهده گیرد. همچنین، تروسار به کناره‌ها کشیده شد و گابریل مارتینلی مسئول مهار حکیمی شد.
در یکی از صحنه‌ها، این تغییر باعث شد نونو مندس توپ را با یک ضربه‌ی بلند به بیرون زمین بفرستد. او تحت فشار بوکایو ساکا قرار داشت و می‌ترسید پاس کوتاهش به ویتینیا با قطع توپ دکلان رایس همراه شود.
بازی آرسنال در زمان مالکیت توپ پس از این تغییر بهبود یافت، اما پاری سن ژرمن در نیمه دوم راه‌حلی در پاسخ به آن پیدا کرد. ویلیان پاچو، مدافع میانی پاریسی‌ها درحالی‌که تحت فشار اودگارد قرار داشت، توپ را به نونو مندس داد. ساکا برای پرس مندس جلو آمد، اما همچنان مراقب ویتینیا بود.
ساکا به سمت مندس حمله کرد، درحالی‌که فابیان رویز با قرار گرفتن در کناره‌ها سعی داشت رایس را از مرکز زمین خارج کند. مندس توپ را به فضایی که رایس خالی کرده بود برای دمبله که در حال عقب‌نشینی بود (در تصویر نیست) فرستاد.
ویلیام سالیبا، دمبله را دنبال کرد. تروسار هم از ژائو نوس فاصله گرفت تا به کمک او بیاید. دمبله توپ را به نوس سپرد و نوس هم حکیمی را پیدا کرد.
در عرض پنج ثانیه، پاری سن ژرمن توپ را از محوطه جریمه خودی تا خط میانی زمین منتقل کرد و هفت بازیکن آرسنال را از جریان بازی خارج کرد.
بازگشت توماس پارتی و احتمال غیبت دمبله به‌خاطر مصدومیت همسترینگ، خبر خوبی برای آرسنال است. اما بردلی بارکولا و گونسالو راموس — دو بازیکنی که در بازی رفت به‌عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شدند — توانایی رهبری خط حمله پاری سن ژرمن را دارند. هر دو در بازی رفت موقعیت‌هایی برای گلزنی داشتند؛ بارکولا پس از یک حرکت ترکیبی و راموس روی پاس بلند مارکینیوش از عمق، که نشان می‌دهد پاری سن ژرمن در غیاب دمبله نیز گزینه‌های تاکتیکی متنوعی دارد.
-
آیا ضربات ایستگاهی دفاعی پاشنه آشیل دو تیم خواهد بود؟
با وجود قدرت آرسنال در استفاده از ضربات ایستگاهی هجومی، آنها در دفاع کردن از این موقعیت‌ها مشکل دارند. آنها در این فصل از لیگ قهرمانان ۲۶ موقعیت از روی ضربات ایستگاهی به حریفان داده‌اند. همچنین، آرسنال در دو بازی اخیرش در لیگ برتر مقابل بورنموث و کریستال پالاس، گل‌هایی از روی کرنر دریافت کرده است. در بازی رفت نیز مارکینیوش با ضربه سر از یک موقعیت برگشتی پس از کرنر، دروازه داوید رایا را تهدید کرد.
وضعیت تیم لوئیز انریکه هم بهتر نیست؛ آنها هم ۲۸ موقعیت از روی ضربات ایستگاهی در اروپا متحمل شده‌اند. گل میکل مرینو از یک ضربه آزاد در بازی رفت به‌دلیل آفساید مردود شد. ساکا هم در مرحله گروهی در ماه اکتبر، از یک ضربه آزاد مستقیم از جناح راست دروازه پاری سن ژرمن را باز کرده بود. کرنرها و ضربات آزاد از جناحین می‌توانند در بازی چهارشنبه شب نقش کلیدی ایفا کنند.
اینتر - بارسلونا
-
آیا اینتر می‌تواند جلوی پدری را در دیکته کردن بازی بارسلونا بگیرد؟
درحالی‌که لامین یامال پس از بازی رفت به سرخط خبرها تبدیل شد، نمایش پدری در میانه میدان موتور محرک بارسلونا بود. این هافبک ۲۲ ساله با توجه به آرایش دفاعی فشرده اینتر که تمرکز خود را روی محافظت از محوطه جریمه و مهار یامال گذاشته بود، زمان و فضا برای کار با توپ داشت. این موضوع به او اجازه می‌داد روند بازی را کنترل کند.
در یک صحنه، پدری با فرنکی دی یونگ و فران تورس یک مثلث تشکیل می‌دهد. پاس‌کاری میان این سه باعث شد تورس توپ را به پدری در پشت مدافعان اینتر برساند. پدری برگشت و پس از اینکه سه مدافع اینتر را به سمت خودش کشید، توپ را به یامال سپرد. این کار باعث شد یامال فضای آزاد پیدا کند و سایر مهاجمان بارسا نیز در محوطه جریمه فضا داشته باشند.
جابه‌جایی‌های پستی بین رافینیا، تورس و دنی اولمو هم اجازه ارسال پاس‌های خط‌شکن را به بازیکنانی مثل رافینیا می‌داد.
پدری روی گل دوم بارسلونا نیز نقشی کلیدی داشت؛ او با دقت یک پاس بلند بالای سر دفاع به رافینیا داد و این بازیکن برزیلی توپ را برای گلزنی تورس فراهم کرد.
اینتر امیدوار است در بازی برگشت در خانه مالکیت بیشتری داشته باشد و از تأثیرگذاری بر بازی پدری کم کند. اما اگر دوباره تمرکز دفاعی روی یامال باشد، پدری بار دیگر فضای کافی برای اثرگذاری خواهد داشت.
-
آیا اینتر می‌تواند با ارسال پاس‌های قطری، تله آفساید بارسا را دور بزند؟
دور زدن خط دفاعی بالای بارسلونا دشوار است، اما غیرممکن نیست. یکی از راه‌ها استفاده از پاس‌های قطری است که عرض زمین را طی می‌کند. این پاس‌ها مؤثرتر از پاس‌های مستقیم عمقی یا توپ‌های پشت دفاع هستند، چون مدافعان را وادار به جابه‌جایی در عرض می‌کند و در این حین، ممکن است انسجام خط دفاعی را از بین ببرد.
در بازی رفت، اینتر تنها سه بار تغییر جناح بازی را در دستور کار قرار داد و فقط یکی از آنها به مقصد رسید. پس از آنکه نیکولو بارلا و هاکان چالهان اوعلو در نیمه نخست پاس‌های بلندی را با دقت کم ارسال کردند، مهدی طارمی — که به جای لائوتارو مارتینز مصدوم وارد زمین شده بود — دنزل دومفریز را با یک پاس طولی صاحب توپ کرد.
با جابه‌جایی خط دفاعی بارسا، پائو کوبارسی در موقعیتی نامطمئن قرار گرفت و اینیگو مارتینز نمی‌دانست باید بالا بیاید یا عقب بماند. دومفریز توپ را به مارکوس تورام رساند.
قبل از اینکه پرچم آفساید بالا برود، وویچک شزنی توپ را جمع کرد. اگر مارتینز نیم‌قدم عقب‌تر می‌ماند یا تورام زمان‌بندی بهتری داشت، احتمال گلزنی اینتر روز این صحنه وجود داشت. پاس‌های قطری می‌توانند راه‌حل خوبی مقابل خط دفاعی بارسلونا باشند، اما اینتر گزینه دیگری هم دارد.
-
آیا بارسلونا می‌تواند با چرخش مدافعان میانی اینتر کنار بیاید؟
یکی از ویژگی‌های بارز تیم سیمونه اینزاگی، جابه‌جایی‌های روان بین مدافعان مرکزی و هافبک‌هاست. آنها اغلب با آوردن هنریک مخیتاریان یا چالهان اوعلو به خط دفاع و جلو رفتن مدافعان میانی تا خط هافبک، توپ را به جلو می‌برند. این کار باعث سردرگمی تیم‌هایی می‌شود که پرس از بالا یا دفاع نفر به نفر دارند.
مزیت دیگر این سیستم، در حملات است. در دو صحنه مقابل بارسلونا، مدافعان میانی چپ و راست اینتر — الساندرو باستونی و یان بیسک — تا نزدیکی محوطه جریمه حریف بالا آمدند، در حالی‌که هافبک‌ها عقب مانده بودند.
در دقیقه ۱۱، باستونی از سمت کور دیده لامین یامال و ژول کونده، درون محوطه جریمه پاسی دریافت کرد. او ارسالی بلند روی دروازه کرد که در نهایت توپ به مخیتاریان رسید و ضربه‌اش که توسط مارتینز به گل تبدیل شد، به‌دلیل آفساید مردود اعلام شد.
این حرکت در انتقال‌ها، که از عناصر اصلی حملات اینتر بود نیز مؤثر واقع شد؛ چراکه مالکیت کمتری نسبت به بارسا داشتند.
در دقیقه ۴۹، بیسک از پست مدافع میانی جلو آمد و پاس دومفریز را در پشت سر اینیگو مارتینز دریافت کرد. پاس برگشتی او با برخورد به رونالد آرائوخو به فدریکو دی مارکو رسید که فرصتش را از دست داد.
بارسلونا ممکن است در بازی برگشت بدون مدافعان کناری اصلی خود باشد. پس از مصدومیت همسترینگ پای چپ الخاندرو بالده در آوریل، کونده نیز در دقیقه ۴۲ بازی رفت برابر اینتر با مصدومیتی مشابه تعویض شد. تیم اینزاگی می‌تواند با کارهای ترکیبی دو نفره بین وینگ‌بک‌ها و مدافعان میانی کناری، جناحین بارسا را هدف قرار دهد و آنها را غافلگیر کند.
برگردان یادداشت Anantaajith Raghuraman از TheAthletic
