اساس اقتصاد دنیا رو یه چیز تعیین میکنه:
چی رو به کی نشون بدیم.
تبلیغ یعنی همین.
و همین یه جمله تعیین میکنه که پول کجا بره، چه صنعتی بچرخه، و کی سود کنه.
همین سایتی که الآن توش هستی، دقت کنی، از بالا تا پایینش با تبلیغ میچرخه.
فوتبال فقط یه ورزش نیست؛ یه صنعته.
و چون پرطرفداره، شده یکی از بهترین بسترها برای تبلیغات.
پس طبیعیه گردش مالی عظیمی داشته باشه، و بازیکناش هم درآمدهای بالا.
هر کی هر چقدر میگیره، نوش جونش. چون داره بخشی از این چرخهی پولساز رو میچرخونه.
اما با این حال، چرا ما همیشه از پولی که فوتبالیستها میگیرن حرص میخوریم؟
مشکل از خودشون نیست… مشکل از «جابجا بودن بعضی چیزها»ست.
🔻 حق پخش فوتبال
تو اکثر کشورهای حرفهای، پول حق پخش میره تو جیب باشگاهها.
اما اینجا؟ اون پول میره یه جای دیگه و باشگاه مجبور میشه برای زنده موندن، دستش رو پیش دولت دراز کنه.
🔻 مفهوم اشتباهِ پول بازیکن
یه خاطره: وقتی نوجوان بودم و مسترلیگ بازی میکردم، دو تا واژه یاد گرفتم:
Transfer Salary: یعنی حقوق سالیانهی بازیکن
Transfer Fee: یعنی پولی که برای خریدش باید بدی
این دو تا زمین تا آسمون فرق دارن.
ممکنه بودجه نقل و انتقالات یه باشگاه، یک میلیارد یورو باشه، ولی مجموع حقوق سالیانهشون فقط ۱۰۰ میلیون دلار!
یعنی چی؟ یعنی تیم حرفهای نهایتا ۱۰ درصد کل هزینهشو مستقیم میده به بازیکن .
و وقتی میخواد ی بازیکنی رو بفروشه هم اون پول گیر خودش میاد
اما تو ایران چی؟
بازیکنها عملاً به جای اینکه حقوق بگیرن، مبلغ انتقال میگیرن.
باشگاهها هم بهندرت از فروش بازیکن درآمدی دارن.
برای همینه که یه بازیکن معمولی لیگ برتر ایران ممکنه از مهدی طارمیِ زمانی که پورتو بود هم بیشتر پول بگیره — بیهیچ منطق فنی و اقتصادی.
⚠️ اگه فقط همین دو مشکل رو اصلاح کنیم —
۱. حق پخش برسه به باشگاهها
۲. حقوق و انتقال بازیکن از هم تفکیک بشه
اونوقت فوتبال ایران، با این همه استعداد و هوادارِ عاشق، میتونه واقعاً وارد فوتبال حرفهای دنیا بشه.
نه فقط تو زمین، بلکه تو اقتصاد فوتبال.
و میدونید چرا رسانهها روی حق پخش هیچ مانوری نمیدن؟!؟!! حتی اونایی که مستقل هستن
چون اگر حق پخش اجرا بشه ، فوتبال۳۶۰، طرفداری ، ورزش۳ ، آنتن ، آپارات اسپورت ، تلویزیون و ...... اجازه پخش فوتبال رو بدون پرداخت هزینه ندارن ، اجازه ندارن ی ویدیو کوتاه صحنه گل رو بذارن و اینطوریه که در نهایت همه چیزمون به همه چیزمون میاد