علی. قروه (ایسکو)بله، از قهرمانی تراکتور خوشحال نیستم. مرا فقط قهرمانی پرسپولیس و رئال و لیورپول خوشحال می‌کند، بقیه دشمنانند. اما فکر می‌کنم قهرمان شدن سرخ‌های تبریز امسال دور از انصاف نبود.
من هم پرچم‌های بیگانگان را در جشن تبریز دیدم، و خیلی قبل از این‌ها درباره‌ی رواج قومیت‌گرایی توسط برخی مدیران و مسئولان این تیم و متاسفانه گروه بزرگی از طرفدارانش نوشته‌ام. همان‌طور که درباره‌ی مدیر نفرت‌پراکن این تیم نوشته‌ام که پرسیدن از منبع ثروت او از سوالات ممنوعه فوتبال ایران است. اما ما این قهرمانی را به آن‌ها بدهکاریم.
ما. همه‌ی ما. وقتی ده سال قبل موبایل‌ها در تبریز قطع شد و آن تیم زیبای پیرمرد پرتغالی جشن بیهوده‌ی قهرمانی گرفت، ما مسخره‌شان کردیم. وقتی عادل آن ویدیوی عجیب را در نود پخش کرد و عبارت "چرا می‌خند؟" را به گفتگوهای روزانه اضافه کرد، ما مسخره‌شان کردیم. و وقتی در سراسر کشور شعارهای توهین‌آمیز علیه ترک‌ها داده‌شد، کسی نگران تمامیت کشور نبود...
تکلیف من با تجزیه‌طلبی معلوم است، دشمن این خاک قاتل پدرم است. اما می‌خواهم بگویم هوادار تیراختور مدتها در استادیوم شعار عیبی یوخ می‌داد و همه تحسینش می‌کردند، این هیولایی که با پرچم جمهوری‌ای می‌رقصد که قدمتش از عمر باشگاه تبریزی کمتر است، کمی هم دستپخت شیوه‌ی بی‌عقل حکومت و رفتار اجتماعی توده‌هاست. روزی که آقای زنوزی گرمکن تراکتور را شبیه لباس تیم ملی ترکیه طراحی کرد، کسی حرفی نزد. شاید بهتر است حالا هم ساکت بمانیم چون آذری‌ها خودشان بسیار خوب بلدند ایرانی‌بودن را فریاد بزنند...
کوتاه کنم. نه، آن‌ها دوستان ما نیستند، حتی رقیب ما هم نیستند. رقیب پرسپولیس استقلال است که در بدترین فصل تاریخش شانس اول قهرمانی جام حذفی است. اما فوتبال ایران و شاید جامعه‌ی ایران این قهرمانی را به تراکتور تبریز بدهکار بود. قهرمانی‌ای که از مدیر پرسپولیس تا فدراسیون دزدان در آن سهم دارند، اما با خون و اشک و عرق در زمین به دست آمده.
یاشاسین تراکتور. قهرمانی مبارک. و برای چهار امتیازی که به تیم نیمه‌جان محبوبم دادی، ممنونم.
همین.
#حمیدسلیمی
