طرفداری | در روزگاری که فوتبالِ زیبا به شعار محبوب مربیان بی‌برنامه تبدیل شده، سعید اخباری راه خودش را می‌رود: راهی شاید نه چندان چشم‌نواز، اما دقیق، هدفمند و قابل دفاع. چادرملو مقابل استقلال شاید بازی چشم‌گیری ارائه نداد، اما درست همان چیزی را به دست آورد که دنبالش بود: یک امتیاز ارزشمند خارج از خانه، آن هم برابر تیمی پرستاره‌تر و پرامکانات‌تر.
در شرایطی که استقلال با بحران فنی، فشار هواداران و بی‌ثباتی مدیریتی دست‌وپنجه نرم می‌کند، چادرملو با یک ساختار تدافعی منظم، موفق شد بازی را کنترل کند و در برابر حریف، آرام و هدفمند باقی بماند. این سبک بازی، کاملاً یادآور مکتب فوتبالی مهدی تارتار است؛ جایی که اولویت، گرفتن امتیاز است، نه لزوماً جلب رضایت بصری بیننده.
در کنفرانس خبری پس از بازی، مجتبی جباری صراحتاً از سبک بازی حریف انتقاد کرد. از وقت‌کشی‌های زودهنگام گفت، از بی‌انگیزگی برای ارائه‌ی فوتبال خوب. حتی پرسید که اگر الان که تکلیف جدول مشخص شده نخواهیم فوتبال زیبا بازی کنیم، پس چه زمانی قرار است این کار را بکنیم؟
اما واقعیت فوتبال حرفه‌ای چیز دیگری‌ست. همه‌ی ما می‌دانیم که جذاب‌ترین مدل بازی، لزوماً موفق‌ترین مدل نیست. گاهی باید پذیرفت که تیم‌هایی مثل چادرملو، با بودجه و نفرات محدود، مجبورند بین «زیبا بازی کردن» و «نباختن»، یکی را انتخاب کنند و اخباری، گزینه‌ی درست را انتخاب کرده است.
آن‌ها می‌دانند که دقیقا از فوتبال چه می‌خواهند
این سبک بازی، فقط انتخاب سعید اخباری نیست. همانطور که پیش‌تر به آن اشاره شد، سال‌هاست که مهدی تارتار با همین فلسفه، تیم‌هایی ساخته که فراتر از انتظار نتیجه گرفته‌اند. همین فصل، گل‌گهرِ تحت هدایت او در رده پنجم جدول قرار گرفته و فصل گذشته، ملوان با تارتار ششم شد و بهترین عملکرد تاریخ خود در لیگ برتر را تجربه کرد. تارتار و شاگردانش شاید با فوتبال مالکانه یا پرزرق‌وبرق شناخته نشوند، اما در تسلط بر فاز دفاعی و مدیریت بازی، استادند.
در فوتبال، شاید یک برنامه‌ی تاکتیکی لزوماً مورد پسند تماشاگران یا هواداران نباشد، اما چیزی که یک تیم را به موفقیت می‌رساند، نه سلیقه جمعی، بلکه پایبندی به همان برنامه و اجرای دقیق آن در زمین مسابقه است. این‌جاست که مربیانی مثل اخباری و تارتار، دقیقاً می‌دانند چه می‌خواهند و چطور باید به آن برسند.
شاید این مدل بازی برای بخشی از هواداران جذاب نباشد، شاید در تلویزیون تماشاگران را سر ذوق نیاورد، اما چیزی که در پایان فصل باقی می‌ماند، نه تعداد پاس‌ها و موقعیت‌سازی است، نه تعداد دریبل‌ها؛ تنها چیزی که در جدول می‌ماند، امتیازهاست.
سعید اخباری دقیقاً می‌داند از تیمش چه می‌خواهد. او با چادرملویی که ابزار چندانی برای بازی هجومی ندارد، آمده که امتیاز جمع کند؛ با هر سبک و سیاقی. این انتخاب نه تنها قابل درک، بلکه قابل احترام است. چون پشت آن یک تفکر فنی روشن و برنامه‌ای مشخص برای بقا یا پیشرفت وجود دارد؛ چیزی که این روزها، حتی روی نیمکت تیم‌های بزرگ هم به‌ندرت دیده می‌شود.
