مهدی محمدیببین، داستان استقلال و پرسپولیس دیگه واسه هوادارا کاملاً روشن شده.
وقتی نوبت پرسپولیسه، همه چی سریع و بی‌دردسر انجام میشه.
بازیکن خارجی؟ بفرما.
رضایتنامه چند میلیون دلاری؟ مشکلی نیست.
برنامه‌ریزی برای فصل بعد؟ دو ماه جلوتر بستن قرارداد.
ولی استقلال چی؟
هر سال همین آش و همین کاسه.
نه پول برای خرید، نه قدرت برای تعیین تکلیف.
همه چی تو دقیقه نود، همه چی با التماس، همه چی با تاخیر.
یه بار داستان مجوز حرفه‌ای، یه بار بدهی‌های سنگین، یه بار بلاتکلیفی مربی.
حالا هم با هزار سلام و صلوات سیدورف رو آوردن مشاور.
خب این خوبه، ولی سوال اینه: چرا همیشه برای استقلال باید مشاوره باشه، اما برای رقیب از قبل همه چی آماده‌ست؟
چرا هر فصل استقلال داره وقت می‌سوزونه تا اصلاً بفهمه از کجا باید شروع کنه؟
این وسط قدرت‌هایی که تو دولت قبل بودن و رنگشون هم معلومه، هنوز پشت‌پرده تاثیر دارن.
وزیر ورزش و رفقاش که قبلاً رو بازی می‌کردن، الان با لابی و پنهونی دارن همون خط رو ادامه میدن.
اسمش عوض شده ولی بازی همونه.
استقلال باید با هزار جور مانع بجنگه تا یه تصمیم ساده بگیره.
انگار واقعاً نمی‌خوان این تیم رنگ آرامش و ثبات رو ببینه.
هر فصل که اینجوری عقب بیفتیم، رقیب راحت‌تر پیش میره.
حالا اسمشو بزار باند قدرت، بزار مافیا، بزار هرچی… ولی نتیجه‌شو داریم می‌بینیم.
