اﻣﺸﺐ از آﺳﻤﺎن دﻳﺪﻫٔ ﺗﻮ
روی ﺷﻌﺮم ﺳﺘﺎره ﻣﻰ ﺑﺎرد
در ﺳﻜﻮت ﺳﭙﻴﺪ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ
ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺟﺮﻗﻪ ﻣﻰ ﻛﺎرد
ﺷﻌﺮ دﻳﻮاﻧﻬٔ ﺗﺐ آﻟﻮدم
ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ از ﺷﻴﺎر ﺧﻮاﻫﺸﻬﺎ
ﭘﻴﻜﺮش را دو ﺑﺎره ﻣﻰ ﺳﻮزد
ﻋﻄﺶ ﺟﺎودان آﺗﺶ ﻫﺎ
آری آﻏﺎز دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ اﺳﺖ
ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺎﻳﺎن راه ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن دﮔﺮ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻢ
ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ زﻳﺒﺎﺳﺖ
از ﺳﻴﺎﻫﻰ ﭼﺮا ﺣﺬرﻛﺮدن
ﺷﺐ ﭘﺮ از ﻗﻄﺮه ﻫﺎی اﻟﻤﺎس اﺳﺖ
آﻧﭽﻪ از ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ
ﻋﻄﺮ ﺳﻜﺮور ﮔﻞ ﻳﺎس اﺳﺖ
آه ﺑﮕﺬار ﮔﻢ ﺷﻮم در ﺗﻮ
ﻛﺲ ﻧﻴﺎﺑﺪ دﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻬٔ ﻣﻦ
روح ﺳﻮزان و آه ﻣﺮﻃﻮﺑﺖ
ﺑﻮزد ﺑﺮ ﺗﻦ ﺗﺮاﻧﻬٔ ﻣﻦ
آه ﺑﮕﺬار زﻳﻦ درﻳﭽﻬٔ ﺑﺎز
ﺧﻔﺘﻪ در ﭘﺮﻧﻴﺎن روﻳﺎﻫﺎ
ﺑﺎ ﭘﺮ روﺷﻨﻰ ﺳﻔﺮ ﮔﻴﺮم
ﺑﮕﺬرم از ﺣﺼﺎر دﻧﻴﺎﻫﺎ
داﻧﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ ﭘﺎی ﺗﺎ ﺳﺮ ﺗﻮ
زﻧﺪﮔﻰ ﮔﺮ ﻫﺰار ﺑﺎره ﺑﻮد
ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻮ
آﻧﭽﻪ در ﻣﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪ درﻳﺎﻳﻴﺴﺖ
ﻛﻰ ﺗﻮان ﻧﻬﻔﺘﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺎ ﺗﻮ زﻳﻦ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺗﻮﻓﺎﻧﻰ
ﻛﺎش ﻳﺎرای ﮔﻔﺘﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺲ ﻛﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰم از ﺗﻮ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ
ﺑﺮوم در ﻣﻴﺎن ﺻﺤﺮاﻫﺎ
ﺳﺮ ﺑﺴﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن
ﺗﻦ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﺑﻪ ﻣﻮج درﻳﺎﻫﺎ
ﺑﺲ ﻛﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰم از ﺗﻮ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ
ﭼﻮن ﻏﺒﺎری ز ﺧﻮد ﻓﺮو رﻳﺰم
زﻳﺮ ﭘﺎی ﺗﻮ ﺳﺮ ﻧﻬﻢ آرام
ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺳﺎﻳﻬٔ ﺗﻮ آوﻳﺰم
آری آﻏﺎز دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ اﺳﺖ
ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺎﻳﺎن راه ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن دﮔﺮ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻢ
ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ زﻳﺒﺎﺳﺖ
