این نقشه، توزیع زبانی مناطق مختلف کشور ترکیه امروزی در قرن سیزدهم میلادی را نشان می‌دهد.
نارنجی: زبان‌های هلنی (Hellenic) – یونانی‌ها، عمدتاً در غرب و سواحل
قرمز: زبان ارمنی (Armenian) – در شرق و مرکز شرقی ترکیه
قهوه‌ای مایل به زرد: زبان‌های ایرانی (Iranic) – در بخش‌های مرکزی و جنوب شرقی
زرد روشن: زبان‌های اسلاوی (Slavic) – حضور محدود در شمال
سبز: زبان‌های سامی (Semitic) – احتمالاً شامل عربی و آرامی، در جنوب شرقی
بنفش: زبان‌های کارتولی (Kartvelian) – احتمالاً زبان گرجی، در شمال شرقی (نزدیک به مرز گرجستان امروزی)
سبز روشن: زبان‌های ترکیک (Turkic) – به طور پراکنده، عمدتاً در شرق و مرکز (با توجه به دوره آغاز نفوذ ترکان سلجوقی)
-------
این نقشه مربوط به قبل از ترک‌سازی گسترده آناتولی است؛ در آن زمان زبان‌های هلنی، ارمنی و ایرانی بسیار رایج بودند.
نفوذ ترک‌ها هنوز در حال گسترش بود و در آن زمان هنوز بخش کوچکی از جمعیت آناتولی ترک‌زبان بودند.
زبان های تاریخی آناتولی:
زبان‌های هلنی (یونانی):
در قرون وسطی، به‌ویژه در سواحل غربی و جنوب غربی آناتولی (مانند ازمیر، آنتالیا و اطرافش)، زبان یونانی رایج بود.
امپراتوری بیزانس (روم شرقی) تا قرن 15 میلادی بر بخش‌های بزرگی از غرب آناتولی حاکم بود.
زبان ارمنی:
شرق ترکیه امروزی بخشی از ارمنستان تاریخی بود و ارمنی‌زبانان در آن مناطق حضور پررنگی داشتند.
تا پیش از نسل‌کشی ارامنه در قرن بیستم، ارامنه بخش مهمی از جمعیت شرق آناتولی را تشکیل می‌دادند.
زبان‌های ایرانی:
بخش‌هایی از آناتولی مرکزی و شرقی، تحت نفوذ قبایل ایرانی‌تبار (مانند کردها، پارتی‌ها و دیگر اقوام ایرانی‌زبان) بودند.
کردها در جنوب شرقی ترکیه امروزی حضور تاریخی دارند و زبان‌شان از خانواده ایرانی است.
زبان‌های ترکیک:
با حملهٔ سلجوقیان به آناتولی (قرن 11 به بعد)، ترک‌زبان‌ها به تدریج وارد منطقه شدند.
