ایمان صدیقی و ایمان صادقی در دوران دبیرستان از سال ۱۳۸۵ شروع به مطالعه و سپس ساخت انواع ربات در ایران کردند. ایمان صدیقی در این مصاحبه میگوید:
در آن زمان علم رباتیک در ایران علم نوپایی بود و فروشگاه های تخصصی رباتیک وجود نداشتند. تهیه قطعات مکانیکی ربات ها مانند چرخ دنده ها و گیربکس ها و گریپرها کار بسیار سختی بود. ما مجبور بودیم در فروشگاه های اسباب بازی انواع و اقسام ماشین ها و لوازمی که به صورت متحرک بودند را بررسی کنیم، آنچه مناسب کارمان بود بخریم و سپس قطعاتش را از هم جدا کنیم تا از چرخ دنده ها و گیربکس های داخلش بتوانیم استفاده کنیم.
سایت های خوبی به زبان فارسی در زمینه رباتیک وجود نداشت. کتاب های جدیدی که در زمینه برنامه نویسی رباتیک وجود داشتند مانند کتاب برنامه نویسی AVR را میخریدیم و پروژه های داخل آن را بررسی میکردیم تا بتوانیم از کدنویسی ها الگوبرداری کنیم.
خوشبختانه در آن زمان پژوهشسراهای دانش آموزی از نظر مالی مقداری ما را حمایت کردند و توانستیم بخشی از هزینه ها را به آنها واگذار کنیم.
اولین رباتی که ساختیم، ربات نظافتچی بود. ورژن اولیه ربات فاقد برنامه نویسی بود و برنامه ریزی دقیقی برای تمیز کردن محیط نداشت. فقط از طریق سنسورها متوجه میشد که با مانع برخورد کرده و مسیر دیگری را طی میکرد.
در ورژن بعدی آن را به آیسی AVR مجهز کردیم و برنامه ساده ای برای آن نوشتیم. در همین زمان شروع به ساخت ربات های بولینگر و مسیریاب برای شرکت در مسابقات کردیم که در چند مسابقه هم مقام کسب کردیم.
پروژه بعدی ما ربات جاسوسی بود که در نمایشگاه دستاوردهای پژوهشگران در سال نوآوری و شکوفایی قرار گرفت و مسئولین از آن بازدید کردند.
این ربات قابلیت کنترل از راه دور داشت و صدای محیط را برای اپراتور میفرستاد. در ورژن دوم ربات، قابلیت تصویر برداری هم به ربات اضافه شد.
سعی کردیم از ماده به خصوصی برای پوشش ربات استفاده کنیم که کمترین بازتاب نور را داشته باشد و به خوبی دیده نشود و سایز ربات هم تا حد امکان با توجه به امکانات آن زمان کوچک ساختیم. البته با تکنولوژی حال حاضر میتوان آن را حدودا ده برابر کوچک تر ساخت.
یکی دیگر از مشکلات در زمینه رباتیک در آن زمان باتری ها بودند. باتری هایی که قابلیت شارژ شدن داشته باشند بسیار بزرگ و سنگین بودند که نمیشد نمونه های آمپر قوی را داخل ربات استفاده کرد. آن زمان هنوز مثل الان باتری های موبایل قدرتمند و با ظرفیت بالا نبودند. باتری های موبایل چیزی در حدود نیم آمپر بودند که جوابگوی بسیاری از انواع ربات نبودند.
با این حال در ربات هایی مثل نظافتچی و تعقیب خط که وزن ربات چندان مهم نبود، از باتری های بزرگ استفاده میکردیم.
رباتیک در این سالها پیشرفت خوبی داشته است. فروشگاه های رباتیک زیادی در ایران تاسیس شده اند و قطعات مورد نیاز را عرضه میکنند. حتی برای ساخت پهپاد و کوادکوپتر که آن زمان دست نیافتنی به نظر میرسید امروزه مشکل خاصی وجود ندارد.
همچنین در سایت ها به وفور اطلاعات لازم برای ساخت ربات و برنامه نویسی آن وجود دارد.
در آن زمان ما قصد داشتیم یک کتاب آموزش الکترونیک و رباتیک هم بنویسیم که به علت مشغله زیاد فرصت انجامش فراهم نشد.
