طرفداری | ریکو کایری (RikuKiri) زاده پنج آوریل 1963 در شهر کوتکای فنلاند است. او در سن هفت سالگی برای نخستین بار به یک باشگاه بدن‌سازی رفت و در آن‌جا با مهار وزنه‌های مختلف از جمله وزنه 32.5 کیلوگرمی، استعداد خود را در وزنه‌برداری و پاورلیفتینگ نشان داد. ریکو در سن 18 سالگی برای نخستین بار در مسابقات پاورلیفتینگ شرکت کرد و رکورد هفت سالگی خود را به مرور، 10 برابر کرد. پس از دو نایب قهرمانی در دسته 125 کیلوگرم پاورلیفتینگ قهرمانی فنلاند، کایری با یک کلاس وزنی بالاتر به قهرمانی مسابقات سال 1986 فنلاند رسید. او در ادامه به مسابقات جهانی پاورلیفتینگ اعزام شد و به دو نایب قهرمانی در مسابقات قهرمانی اروپا و شمال اروپا (نوردیک) رسید. از رکوردهای کاری در پاورلیفتینگ، 300 کیلوگرم در ددلیفت تک دست و 302.5 کیلوگرم در پرس سینه بود.
از سال 1986 بود که ریکو به حضور در مسابقات مردان قوی علاقمند شد و در تورنمنت قهرمانی فنلاند حضور یافت. او در نخستین چالش خود در این سبک مسابقات به رتبه دوم قهرمانی فنلاند رسید. او در سال 1988 توانست عنوان قهرمانی فنلاند را به دست آورده و سپس راهی چالش جهانی قدرت شده و به قهرمانی این مسابقات نیز دست یابد. او در سال 1990 به مسابقات هرکول‌های اروپا اعزام شد و در رقابت با هم‌وطنان خود به قهرمانی این آوردگاه نیز رسید. این قهرمانی در سه دوره بعدی هرکول‌های اروپا ادامه داشت تا نام کایری به یکی از مردان قوی مستعد در میان دوست‌داران این حرفه شناخته شود. او در سال 1993 برای دومین مرتبه به قهرمانی فنلاند رسید تا در ادامه ماجراجویی‌هایش به قوی‌ترین مردان اروپا و جهان اعزام شود. کایری در قوی‌ترین مردان اروپا، چندان قوی ظاهر نشد تا با 17 امتیاز در رتبه هفتم آن قرار گیرد. او پس از رتبه سوم چالش جهانی وایکینگ به قوی‌ترین مردان جهان رفت تا با عملکرد بهترش در این آوردگاه، پس از کسب 48.5 امتیاز، بالاتر از مانفرد هوبرل به رتبه سوم آن برسد. بهترین عملکرد ریکو در این دوره از مسابقات قوی‌ترین مردان جهان در آیتم‌های قلعه هرکول یا نگهداری دو ستون (63.6 ثانیه)، کشتی با کُنده (رتبه دوم) و پرتاب وزنه (5.6 متر) بود. کایری پس از شکست رقبای مختلف در آیتم کشتی با کنده، فینالیست شد اما به دلیل مصدومیت، نتوانست در این دیدار حضور داشته باشد تا گری تیلور ولزی به قهرمانی آن دست یابد.
شکستگی استخوان متاتارس، عملکرد این مرد قدرتمند فنلاندی در استرانگمن جهانی 1993 را تحت تأثیر قرارداد. ریکو در استرانگمن جهانی 1994 (قوی‌ترین مردان جهان)، به رتبه نخست آیتم کشتی با کنده رسید و حریفان مختلفی از جمله مگنوس ور مگنوسون و مانفرد هوبرل را قاطعانه شکست داد. از دیگر آیتم‌های موفق ریکو در این دوره، حمل چرخ دستی با ثبت زمان 14.26 ثانیه و قلعه هرکول با 53.55 ثانیه بود. او تا آیتم نهایی که راک پرس نام داشت، فقط نیم امتیاز از دو رقیب هم امتیازش یعنی مگنوسون و هوبرل عقب بود. ثبت رکورد 110 کیلوگرم در راک پرس که عملکردی ضعیف‌تر به نسبت رقبا بود، باعث شد تا ریکو به رتبه سوم این دوره رضایت دهد. ریکو در استرانگمن جهانی 1995 شرکت نکرد و به جای آن توانست با شرکت در استرانگمن اروپایی، پس از کسب 77 امتیاز، بالاتر از جوکو آهولا به قهرمانی این آوردگاه برسد. او در استرانگمن اروپایی 1996، از عنوان خود دفاع کرد و با 59 امتیاز، بالاتر از هاینز اوشل آلمانی به این مهم دست یافت.
سپس نوبت به استرانگمن جهان 1996 رسید. کایری در این مسابقات، عملکرد بسیار خوبی را از خود به نمایش گذاشت و جدال مهیجی را با رقیب سرسختی چون مگنوس ور مگنوسون داشت. بهترین عملکرد کایری که او را به امتیاز هشت آیتم رساند، در قلعه هرکول با 49.19 ثانیه و پرتاب وزنه با 6.6 متر رقم خورد. آسیب‌دیدگی کهنه مچ‌پای ریکو، در آخرین آیتم یعنی پله‌های قدرت گریبانش را گرفت تا او بار دیگر در یک‌قدمی قهرمانی استرانگمن، از این مهم محروم شود. از دیگر تجربیات سال 1996 کایری، قهرمانی در جایزه بزرگ لیتوانی بود. کایری در سال 1997، انتقام مسابقات جهانی استرانگن را از رقیب سرسخت ایسلندی خود یعنی مگنوسون گرفت و با عملکرد بسیار خوبش در آیتم‌های مختلف بالاخص جابه‌جایی لاستیک و پله‌های قدرت، قهرمان استرانگمن اروپایی یا قوی‌ترین مردان اروپا شود. او در ادامه به نایب قهرمانی قوی‌ترین وایکینگ جهان و قهرمانی اوپن اروپای این سال رسید. با این وجود، عملکرد عجیب این مرد قوی در استرانگمن جهانی 1997، دوست‌داران مسابقات مردان قوی را شوکه کرد. از دست دادن امتیازات آیتم «پیاده‌روی کشاورز» که کایری برای نخستین بار آن را اجرا می‌کرد، باعث شد تا او با رقیب اهل فیجی خود یعنی درک بویر هم امتیاز شود و به دلیل برخی قوانین مسابقات، پایین‌تر از رقیب تشیخص داده شده و از مرحله گروهی حذف شود.
او پس از عملکرد عجیب در استرانگمن جهانی 1997، تصمیم گرفت تا پیش از شروع دوره بعدی این مسابقات، در جایزه بزرگ‌های بیشتری شرکت کرده و با آیتم‌های نوین آشنایی پیدا کند. کایری به قهرمانی گرندپری‌های آلمان و مجارستان و نایب قهرمانی غول‌های آتلانتیک رسید و با امیدواری بیشتری در استرانگمن جهانی 1998 شرکت کرد. او این بار مرحله گروهی را با قدرت پشت‌سر گذاشت اما در فینال بار دیگر مصدومیت، حسرت قهرمانی را بر دلش گذاشت. او در سه آیتم نخست خود، عملکرد خوبی داشت و به 9 امتیاز آیتم پیاده‌روی کشاورز، هشت امتیاز کشش کامیون و شش امتیاز سنگ هوسافل رسید اما نتوانست آیتم‌های بعدی را دنبال کند تا در نتیجه آن، با 26 امتیاز، ششم شود. او در سال 1999 به مسابقات چالش پرقدرت آفسا رفت و در سه شهر دبی، اوبرهاوزن آلمان و سیفلد اتریش به نایب قهرمانی رسید. ریکو در شروع قرن بیست و یکم از دنیای قدرت خداحافظی کرد و تصمیم گرفت تا همانند آرنولد شوارتزنگر، با تأسیس مسابقات کلاسیک، هم‌نام با خودش، علاقه‌اش به رشته ورزشی مورد علاقه‌اش را به جز حضور در تحلیل و تفسیرهای تلویزیونی، دنبال کند. از ریکو کایری با عنوان «قوی‌ترین مردی که قوی‌ترین مرد جهان نشد»، در رسانه‌ها یاد می‌شود زیرا او با شایستگی به یک‌قدمی فتح مسابقات استرانگمن جهانی رفت اما هیچ‌گاه به رتبه نخست آن نرسید.
از سری خاطرات ورزشی
تروی زوکولوتو، موجسوار دنیای بدن‌سازی؛ از درخشش در بدن‌سازی کالیفرنیا تا اداره کارواش
گیلبرتو آمائوری جیبا، والیبالیست مشهور برزیلی؛ از ابتلا به سرطان در شش ماهگی تا درخشش در المپیک
پیتر بشنیی، خلبان مطرح آکروجت؛ از کمربند آبی کاراته تا چرخش لبه چاقو و پرواز وارونه زیر پل زنجیر بوداپست
