طرفداری | از میان تمامی واژه‌هایی که در بیانیه رسمی برای اعلام خرید ۶۲.۵ میلیون پوندی منچستریونایتد از وولورهمپتون آمده بود، یک جمله بیش از همه جلب توجه می‌کرد: «او توانایی خود را برای موفقیت در لیگ برتر ثابت کرده است».
این جمله‌ای بود که جیسون ویلکاکس، مدیر ورزشی منچستریونایتد، در توصیف ماتئوس کونیا به زبان آورد. اما مهم‌ترین نکته در سیاست نقل و انتقالاتی یونایتد در تابستان امسال، هدف‌گذاری شفاف و حساب‌شده روی بازیکنانی است که نه‌تنها توان رقابت در لیگ برتر را نشان داده‌اند، بلکه در آن شکوفا شده‌اند و در عین حال، از لحاظ سنی نیز در بازهٔ مدنظر باشگاه قرار می‌گیرند.
این رویکرد، نقطهٔ عطفی جدی در سیاست خرید بازیکن برای یونایتد به شمار می‌آید؛ تغییری که زیر نظر ویلکاکس، مدیر واحد استخدام یعنی کریستوفر ویول و مدیر عامل باشگاه، عمر برادا، در حال شکل‌گیری است. این، اولین پنجرهٔ نقل و انتقالاتی است که تیم جدید مدیریتی تحت مالکیت INEOS، فرصت کافی برای برنامه‌ریزی آن را داشته است.
در تابستان گذشته، دن اشوورث _ که خیلی زود از سمت مدیر ورزشی کنار رفت _ به همراه برادا و ویول، عملاً زمانی روی کار آمدند که پنجرهٔ نقل و انتقالاتی از قبل باز شده بود و خود ویلکاکس هم تنها سه ماه پیش از آن به‌عنوان مدیر فنی منصوب شده بود؛ شرایطی که اصلاً آرمانی نبود.
اما امسال، با فرصتی بسیار بیشتر برای برنامه‌ریزی، تیم مدیریتی یونایتد مصمم است با قدرت وارد عمل شود؛ آن هم پس از بدترین فصل باشگاه طی بیش از نیم‌قرن گذشته و در شرایطی که خط حملهٔ تیم، با بحران مزمن گلزنی دست و پنجه نرم می‌کند.
عمر برادا (راست) و جیسون ویلکاکس (وسط)، مدیر عامل و مدیر ورزشی منچستریونایتد
یونایتد امیدوار است جذب کونیا، مقدمه‌ای باشد برای اضافه کردن مهاجم دیگری با کارنامهٔ درخشان در لیگ برتر؛ یعنی برایان امبومو، مهاجم خلاق و گلزن برنتفورد، که احتمالاً بیش از ۶۰ میلیون پوند هزینه خواهد داشت.
اینکه کونیا و احتمالاً امبومو در یونایتد چگونه عمل خواهند کرد، موضوعی است که آینده مشخص خواهد کرد؛ زیرا هر انتقالی با ریسک‌هایی همراه است، مخصوصاً در باشگاهی با این سطح از انتظار و فشار.
اما یکی از مهم‌ترین ریسک‌ها در این نوع خرید، یعنی ابهام در تطبیق با لیگ برتر، در این موارد به‌طور قابل توجهی حذف یا کاهش یافته است. کونیای ۲۶ ساله و امبوموی ۲۵ ساله، فصل گذشته روی هم‌رفته در ۴۸ گل لیگ برتری نقش مستقیم داشتند.
سر الکس فرگوسن و مدیرعامل مورد اعتمادش دیوید گیل، در دوران موفقیت‌آمیزشان در یونایتد، همواره در صورت امکان، اولویت را به جذب بازیکنانی از لیگ برتر می‌دادند. اما از زمانی که آن دو در می ۲۰۱۳ از باشگاه جدا شدند، این سیاست عملاً کنار گذاشته شد.
در این ۱۱ سال، اگر انتقال‌های قرضی، بازیکنان آزاد سال‌خورده یا دروازه‌بانان ذخیره را فاکتور بگیریم، یونایتد تنها ۱۰ بازیکن با سابقه در لیگ برتر را با پرداخت پول از دیگر باشگاه‌های انگلیسی خریداری کرده است: مروان فلینی، خوان ماتا، لوک شاو، مورگان اشنایدرلین، روملو لوکاکو، نمانیا ماتیچ، الکسیس سانچز، آرون ون بیساکا، هری مگوایر و میسون مانت.
بر پایهٔ داده‌های سایت Transfermarkt، از تابستان ۲۰۲۰ تاکنون، تنها ۸ درصد از هزینه‌های نقل و انتقالاتی منچستریونایتد _ که در مجموع به ۷۷۸ میلیون پوند می‌رسد _ صرف خرید بازیکن از لیگ برتر شده است؛ این یعنی کمترین میانگین در بین شش تیم بزرگ انگلیس.
در مقام مقایسه، ۵۴ درصد از خریدهای آرسنال در همین بازه از لیگ برتر بوده است. در تاتنهام این رقم ۴۳ درصد، چلسی ۳۶ درصد، منچسترسیتی ۳۱ درصد و لیورپول ۱۸ درصد است. حتی لیورپول که کمترین سهم را در این میان دارد، دو برابر بیشتر از یونایتد از بازار داخلی خرید کرده است.
درست است که خرید از دیگر تیم‌های لیگ برتر ارزان یا آسان نیست، اما این‌گونه هم نبوده که یونایتد توانسته باشد در قارهٔ اروپا معامله‌های مقرون به صرفه‌تری انجام دهد. در واقع، برعکس آن رقم خورده است.
این باشگاه پول‌های هنگفتی صرف نام‌های بزرگ، اما فاصله گرفته از دوران اوج‌شان کرده است (کاسمیرو، واران و شواین اشتایگر)، یا بازیکنانی از لیگ‌های ضعیف‌تر خریده که در انگلیس شکست خوردند (آنتونی، فن ده بیک و دیپای)، یا استعدادهای جوانی که جواب ندادند (مارسیال، سانچو و هویلون)، یا ستاره‌هایی که ظاهراً اصلاً علاقه‌ای به بازی در یونایتد نداشتند (دی‌ماریا، پوگبا و رونالدو).
البته خرید از لیگ برتر هم موفقیت را تضمین نمی‌کند. یونایتد در همین زمینه هم اشتباهاتی داشته است؛ از جمله پرداخت هزینه‌های نجومی (مگوایر و ون بیساکا)، انتخاب‌های نادرست (فلینی، اشنایدرلین و سانچز)، یا خرید بازیکنان مناسب اما با استفادهٔ نادرست (مانند ماتا یا مانت که به‌خوبی در سیستم تیم جا داده نشدند).
در مورد لوک شاو، بدشانسی بزرگی هم دخیل بوده است؛ او پس از شکستگی شدید پایش در سال ۲۰۱۵، به‌تدریج به بازیکنی مستعد مصدومیت‌های مکرر تبدیل شد.
با این حال، یونایتد امیدوار است که خریدهایی مانند کونیا و احتمالاً امبومو، نقطهٔ آغاز فصل تازه‌ای از موفقیت در بازار نقل و انتقالات باشد. البته آن‌ها تنها اهداف لیگ برتری باشگاه نیستند.
لیام دلپ، مهاجم تیم ملی زیر ۲۱ سال انگلیس، یکی دیگر از بازیکنانی بود که یونایتد خواهانش بود، اما او ترجیح داد از ایپسویچ به چلسی برود. همچنین بازیکنانی چون تایلر دیبلینگ از ساوتهمپتون و جیمز مک آتی از منچسترسیتی نیز جزو گزینه‌های مدنظر باشگاه هستند.
حتی ویکتور گیوکرش، مهاجم اسپورتینگ لیسبون، پیش‌تر در فوتبال انگلیس تجربه بازی در تیم‌هایی چون برایتون، سوانزی و کاونتری را داشته و بی‌دلیل نیست که مورد توجه باشگاه قرار دارد.
یونایتد در خریدهایش به لیگ برتر محدود نشده، اما به‌وضوح می‌توان دید که حرکتی حساب‌شده برای کاهش ریسک و افزایش بازدهی، از طریق جذب بازیکنانی با شناخت و تجربهٔ در لیگ برتر آغاز شده است.
به قلم جیمز داکر برای تلگراف اسپورت
