"چه می‌توانست باشد": ۲۰ ستاره‌ای که زودتر از موعد صحنه را ترک کردند
این فهرست به بررسی زندگی ۲۰ بازیکن برجسته فوتبال می‌پردازد که خداحافظی زودهنگامشان از این ورزش، حسرت همیشگی "چه می‌توانست باشد" را در دل هواداران بر جای گذاشت. این بازیکنان، هر یک به دلایلی چون مصدومیت‌های ویرانگر، بیماری، مشکلات شخصی، یا تصمیمات غیرمنتظره برای کناره‌گیری در اوج، نتوانستند تمام پتانسیل خود را به نمایش بگذارند.
آن‌ها در دوران حضور خود، لحظات جادویی خلق کردند و استعداد بی‌نظیرشان نوید سال‌ها درخشش را می‌داد. اما سرنوشت، مسیر دیگری برایشان رقم زد و فوتبال از دیدن ادامه هنرنمایی‌های آن‌ها محروم شد. داستان این ۲۰ نفر، یادآور تلخ این حقیقت است که حتی در دنیای پر زرق و برق فوتبال، عوامل پیش‌بینی نشده می‌توانند رویاها و آینده‌های درخشان را دگرگون کنند.
خداحافظی اجباری از دنیای فوتبال
فوتبال، این بازی زیبا، ستاره‌های درخشانی را به خود دیده که ناگهان و خیلی زودتر از موعد از صحنه محو شده‌اند. در حالی که برخی از بازیکنان، سفری طولانی و پر افتخار در این رشته دارند، برخی دیگر به دلیل بدشانسی یا شرایط دشوار، مجبور به ترک زودهنگام مستطیل سبز می‌شوند.
1. جرج بست: اسطوره‌ای که خیلی زود غروب کرد
خداحافظی جرج بست از فوتبال در سطح اول، در سن تنها ۲۸ سالگی در سال ۱۹۷۴، یکی از غم‌انگیزترین هدررفت استعدادها در تاریخ فوتبال به شمار می‌رود. این وینگر اهل ایرلند شمالی در سال ۱۹۶۸ اروپا را با تیم منچستر یونایتد فتح کرد و در همان سال نیز برنده توپ طلا شد.
با این حال، مبارزه او با اعتیاد به الکل و فشارهای ناشی از شهرت، منجر به جدایی زودهنگامش از اولدترافورد و عملاً پایان دوران حرفه‌ای او در بالاترین سطح فوتبال شد. بست پس از ترک منچستر یونایتد، برای تیم‌های مختلفی در لیگ‌های پایین‌تر انگلستان، ایرلند، استرالیا و ایالات متحده بازی کرد، اما هرگز نتوانست آن درخشش و جادوی دوران اوج خود را تکرار کند.
زندگی حرفه‌ای پرفراز و نشیب
توانایی ذاتی بست به قدری خارق‌العاده بود که حتی در دوران افول نیز می‌توانست لحظاتی سرشار از جادو خلق کند که حریفان و تماشاگران را متحیر می‌کرد. سرعت، تعادل، توانایی بازی با هر دو پا و رویکرد بی‌باکانه او در مقابل مدافعان، او را در اوج خود عملاً غیرقابل مهار کرده بود. اگر او نظم و تمرکز خود را حفظ می‌کرد، می‌توانست در تمام دهه 1970 بر فوتبال مسلط شود و به طور بالقوه به بهترین بازیکن تمام دوران تبدیل شود. در عوض، او 9 سال را در میان باشگاه‌های دسته پایین‌تر انگلیس و تیم‌هایی در ایرلند، استرالیا و ایالات متحده گذراند.
2. مارکو فن باستن: مهاجمی ویرانگر که مصدومیت او را از پا انداخت
ترکیب نبوغ فنی، توانایی بی‌نظیر در بازی هوایی و ضربات تمام‌کننده فوق‌العاده، مارکو فن باستن را در اوج آمادگی عملاً غیرقابل مهار کرده بود. او در طول دوران حرفه‌ای خود در تیم‌های آژاکس و آث میلان و همچنین تیم ملی هلند، یکی از مخرب‌ترین مهاجمان تاریخ فوتبال به شمار می‌رفت.
با این حال، یک مصدومیت شدید از ناحیه مچ پا او را مجبور کرد تا در سن تنها ۳۱ سالگی و در سال ۱۹۹۵ از فوتبال خداحافظی کند. این اتفاق به یکی از ویرانگرترین دوران‌های گلزنی در تاریخ فوتبال پایان داد. این مهاجم هلندی سه بار برنده توپ طلا (در سال‌های ۱۹۸۸، ۱۹۸۹ و ۱۹۹۲) شد و برخی از تماشایی‌ترین گل‌های تاریخ را به ثمر رساند، از جمله والی نمادین او در فینال یورو ۱۹۸۸ که به عنوان یکی از بهترین گل‌های تاریخ فوتبال شناخته می‌شود.
اگر این مصدومیت تلخ نبود، شاید فن باستن می‌توانست رکوردهای بی‌شماری را بشکند و به عنوان یکی از بزرگترین بازیکنان تمام دوران به یاد آورده شود.
دو سال عذاب‌آور
فن باستن امید داشت که بتواند کشورش را در جام جهانی 1994 همراهی کند، اما مصدومیت او را برای تقریباً دو فصل کامل از میادین دور نگه داشت. در نهایت، او مجبور شد تسلیم شود و بازنشستگی زودهنگامش، فوتبال را از پنج سال دیگر درخشش احتمالی محروم کرد.
هوش و سازگاری او نشان می‌داد که حتی با کاهش سرعت، ابزارهای لازم برای تکامل بازی خود را داشت. تماشای یکی از بزرگترین استعدادهای ورزشی که قادر به بازی بدون درد نبود، همچنان یکی از بی‌رحمانه‌ترین بی‌عدالتی‌های فوتبال باقی مانده است.
3. زین‌الدین زیدان: خداحافظی در اوج
تصمیم زین‌الدین زیدان برای خداحافظی از فوتبال در ۳۴ سالگی و پس از فینال جام جهانی ۲۰۰۶، یکی از بزرگترین علامت سوال‌ها در تاریخ فوتبال است. این استاد فرانسوی پیش از آغاز تورنمنت اعلام کرده بود که این جام جهانی، آخرین حضور او در میادین خواهد بود، علیرغم اینکه همچنان در سطح بالایی برای رئال مادرید و تیم ملی فرانسه بازی می‌کرد.
عملکرد او در طول آن جام جهانی، از جمله گل‌های حیاتی و لحظات جادویی‌اش، ثابت کرد که او همچنان یکی از بهترین بازیکنان جهان است. زیدان با سبک بازی منحصر به فرد خود، ترکیبی از کنترل توپ بی‌نظیر، دید استثنایی و پاس‌های دقیق، توانایی فوق‌العاده‌ای در دیکته کردن ریتم بازی داشت. او پیش از خداحافظی، تمام افتخارات ممکن در فوتبال باشگاهی و ملی را کسب کرده بود، از جمله لیگ قهرمانان اروپا با رئال مادرید و جام جهانی ۱۹۹۸ با تیم ملی فرانسه.
تصور اینکه او می‌توانست چند سال دیگر در اوج فوتبال بدرخشد و لحظات فراموش‌نشدنی بیشتری خلق کند، حسرت‌برانگیز است.
پایانی تلخ
نحوه جدایی زیدان از فوتبال (اخراج به دلیل ضربه سر به مارکو ماتراتزی در فینال جام جهانی)، پایانی که می‌توانست شبیه یک افسانه باشد را تحت‌الشعاع قرار داد. او با موفقیت بازی خود را با افزایش سنش تطبیق داده بود و با وجود سابقه مصدومیت خوب، می‌توانست تا چندین سال دیگر در بزرگترین صحنه‌های فوتبال بدرخشد.
مشکلات بعدی فرانسه در تورنمنت‌های بزرگ، به خوبی نشان داد که چقدر جای خالی تجربه و رهبری او احساس می‌شد. زیدان نه تنها یک نابغه فنی بود، بلکه یک رهبر طبیعی و الهام‌بخش برای تیمش به شمار می‌رفت. جدایی او، نه تنها برای هواداران فوتبال، بلکه برای تیم ملی فرانسه نیز یک ضایعه بزرگ بود.
4. میشل پلاتینی: نابغه‌ای که زودهنگام وداع گفت
یک مشکل مزمن از ناحیه مچ پا و زخم‌های روحی ناشی از فاجعه ورزشگاه هیسل، میشل پلاتینی را مجبور کرد در سال ۱۹۸۷ و در سن ۳۲ سالگی از فوتبال خداحافظی کند. این اتفاق فوتبال را از یکی از بزرگترین نیروهای خلاق خود محروم ساخت.
این بازی‌ساز فرانسوی در اواسط دهه ۱۹۸۰ بر فوتبال اروپا تسلط داشت و سه بار پیاپی برنده توپ طلا شد. او همچنین تیم ملی فرانسه را به قهرمانی در جام ملت‌های اروپا ۱۹۸۴ رهبری کرد. با توجه به سطح آمادگی و توانایی‌هایش، تقریباً به طور قطع می‌توان گفت که او می‌توانست سال‌های درخشان دیگری را به فوتبال هدیه دهد.
پلاتینی با دید استثنایی، پاس‌های دقیق، و توانایی بی‌نظیر در گلزنی از ضربات آزاد، الگوی بسیاری از بازی‌سازان پس از خود شد. تصمیم او برای کناره‌گیری، یکی از غم‌انگیزترین لحظات برای دوستداران فوتبال در آن دوران بود.
5. تونی کروس: خداحافظی در اوج
تونی کروس، هافبک آلمانی، پس از یورو 2024 در سن ۳۴ سالگی بازنشستگی خود را اعلام کرد و در اوج قدرت از فوتبال کناره‌گیری کرد. کروس به تازگی فصل درخشان دیگری را با رئال مادرید به پایان رسانده بود، جایی که لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد و توانایی بی‌نظیر خود در پاس‌کاری را که تعریف‌کننده دوران حرفه‌ای او بود، به نمایش گذاشت.
توانایی او در کنترل بازی از عمق و عملکرد زیر فشار، به این معنی بود که می‌توانست برای چندین سال دیگر در بالاترین سطح به کار خود ادامه دهد. کروس به خاطر دقت پاس‌هایش، دید استثنایی و توانایی‌اش در دیکته کردن ریتم بازی، شهرت داشت. او در طول دوران حرفه‌ای خود افتخارات بی‌شماری را در رده باشگاهی و ملی کسب کرد، از جمله چندین لیگ قهرمانان اروپا با رئال مادرید و جام جهانی 2014 با تیم ملی آلمان.
تصمیم او برای بازنشستگی در اوج، نشانه‌ای از هوش و کنترل او بر مسیر حرفه‌ای‌اش بود، اما برای هواداران فوتبال، حسرت دیدن سال‌های بیشتری از نبوغ او را به همراه دارد.
6. ژوست فونتن: رکوردی جاودان، پایانی زودهنگام
ژوست فونتن، اسطوره فرانسوی، در سال 1962 و در سن تنها 28 سالگی از فوتبال خداحافظی کرد. مجموعه‌ای از شکستگی‌های پا به طور ناگهانی به دوران حرفه‌ای او پایان داد. فونتن پیش از آن، نام خود را با به ثمر رساندن 13 گل در جام جهانی 1958 در تاریخ جام جهانی جاودانه کرده بود؛ رکوردی که تا به امروز نیز پابرجا مانده است.
نرخ گلزنی باورنکردنی او، که تقریباً یک گل در هر بازی برای باشگاه و کشور بود، نشان می‌داد که او احتمالاً به یکی از بزرگترین گلزنان تاریخ فوتبال تبدیل می‌شد. اگر مصدومیت‌های پیاپی به او اجازه ادامه می‌داد، بی‌شک تعداد گل‌های او به مراتب بیشتر از آمار فعلی‌اش می‌رسید. پایان زودهنگام دوران حرفه‌ای فونتن، یکی از حسرت‌های بزرگ تاریخ فوتبال برای دوستداران این رشته است.
7. اریک کانتونا: خداحافظی شوکه‌کننده از اوج
اریک کانتونا در سال ۱۹۹۷ و در ۳۰ سالگی، دنیای فوتبال را با بازنشستگی خود شوکه کرد؛ او منچستر یونایتد را در اوج قدرت ترک گفت. این فرانسوی مرموز، بخت منچستر یونایتد را دگرگون کرده بود و با کاریزما و عملکردهای تعیین‌کننده‌اش، تیم سر الکس فرگوسن را در پنج فصل به چهار عنوان قهرمانی لیگ برتر رساند.
در آن زمان، هیچ نشانه‌ای وجود نداشت که او نتواند برای چندین فصل دیگر بر فوتبال انگلیس مسلط بماند. کانتونا با سبک بازی منحصر به فرد خود که ترکیبی از مهارت‌های فنی، قدرت بدنی و هوش تاکتیکی بود، به نمادی در فوتبال انگلیس تبدیل شده بود. تصمیم او برای کناره‌گیری در اوج، برای بسیاری غیرقابل درک بود، اما او همیشه مسیر خود را انتخاب می‌کرد.
حسرت اینکه چه افتخارات دیگری می‌توانست با منچستر یونایتد کسب کند و چه لحظات جادویی بیشتری می‌توانست خلق کند، همواره برای هوادارانش باقی مانده است.
8. سرخیو آگوئرو: پایانی ناگهانی برای یک گلزن افسانه‌ای
یک بیماری قلبی که اواخر سال 2021 کشف شد، سرخیو آگوئرو را در 33 سالگی مجبور به بازنشستگی کرد و به دوران حرفه‌ای یکی از بزرگترین گلزنان تاریخ لیگ برتر پایان داد. این مهاجم آرژانتینی تازه به بارسلونا پیوسته بود و به دنبال افزودن به میراث خود پس از یک دهه درخشش در منچستر سیتی بود.
او هنوز چند سالی برای بازی در سطح بالا توانایی داشت و متأسفانه، قهرمانی کشورش در جام جهانی را از دست داد. آگوئرو با شم گلزنی فوق‌العاده، توانایی تمام‌کنندگی بی‌نظیر و لحظات جادویی‌اش، به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان لیگ برتر تبدیل شده بود. بازنشستگی او نه تنها برای خودش، بلکه برای هواداران فوتبال و به ویژه تیم ملی آرژانتین، حسرتی بزرگ به همراه داشت. اگر این بیماری نبود، او می‌توانست در کنار دوستانش در تیم ملی، طعم قهرمانی جهان را بچشد.
9. تیاگو آلکانترا: خداحافظی زودهنگام یک فرمانده تکنیکی
مشکلات مزمن از ناحیه لگن به بازنشستگی تیاگو آلکانترا در سن ۳۳ سالگی و در جولای ۲۰۲۴ منجر شد و به دوران حرفه‌ای که با برتری تکنیکی تعریف می‌شد، پایان داد. این بازیکن اسپانیایی در خط میانی تیم‌های بزرگی چون بارسلونا، بایرن مونیخ و لیورپول درخشید و توانایی بی‌نظیری در ارسال پاس‌های دقیق و کنترل توپ از خود نشان داد که کمتر بازیکنی قادر به رقابت با او بود.
علیرغم کمبود سرعت، هوش فوتبالی و توانایی او در دیکته کردن ریتم بازی نشان می‌داد که می‌توانست برای چندین سال دیگر در بالاترین سطح بازی کند. تیاگو به خاطر دید استثنایی، پاس‌های عمقی ویرانگر و توانایی‌اش در باز کردن خطوط دفاعی حریف، همواره مورد تحسین قرار گرفته است. بازنشستگی او، فوتبال را از یک هافبک خلاق و باهوش محروم کرد که در هر تیمی که بازی می‌کرد، تأثیر عمیقی بر عملکرد آن تیم داشت.
10. برایان لادروپ: وداع زودهنگام یک وینگر خلاق
برایان لادروپ نقش مهمی در قهرمانی دانمارک در یورو 1992 ایفا کرد و برای باشگاه‌های بزرگی در سراسر اروپا از جمله بایرن مونیخ، فیورنتینا، آ.ث. میلان، رنجرز و چلسی به میدان رفت. او با سرعت، مهارت و خلاقیت خود در کناره‌ها، مدافعان حریف را به وحشت می‌انداخت.
با این حال، مصدومیت‌ها او را مجبور کردند تا در سال 2000 و در سن 31 سالگی بازنشسته شود، در حالی که هنوز قادر به خلق لحظات جادویی در زمین بود. لادروپ با توانایی بی‌نظیرش در دریبلینگ، دید عالی و پاس‌های دقیق، یکی از هیجان‌انگیزترین وینگرهای زمان خود بود. پایان زودهنگام دوران حرفه‌ای او، فوتبال را از تماشای سال‌های بیشتری از درخشش این ستاره دانمارکی محروم کرد.
11. رافائل واران: خداحافظی زودهنگام یک مدافع پرافتخار
رافائل واران، مدافع فرانسوی، مدت کوتاهی پس از پیوستن به تیم کومو، در اکتبر ۲۰۲۴ و در سن ۳۱ سالگی، بازنشستگی خود را اعلام کرد. او دلیل این تصمیم را مصدومیت زانو و این واقعیت دانست که بدنش دیگر قادر به تحمل فشار فوتبال در سطح نخبگان نیست.
واران با رئال مادرید و تیم ملی فرانسه هر افتخار ممکنی را کسب کرده بود؛ از جمله چهار عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۸. این افتخارات مدیون ترکیبی از سرعت بالا، توانایی بی‌نظیر در نبردهای هوایی و قدرت فوق‌العاده‌اش در خواندن بازی بود.
بازنشستگی واران، در حالی که هنوز در اوج بود و می‌توانست سال‌ها در سطح بالا بازی کند، ضایعه‌ای برای فوتبال محسوب می‌شود. او به دلیل آرامش، هوش و توانایی‌اش در رهبری خط دفاعی، همواره مورد احترام هم‌تیمی‌ها و مربیانش قرار داشت.
12. پاتریک کلایورت: زودتر از انتظار، وداع با فوتبال
پاتریک کلایورت، مهاجم هلندی، در سال ۲۰۰۸ و در ۳۲ سالگی بازنشسته شد؛ این خداحافظی زودتر از آن چیزی بود که بسیاری با توجه به سابقه گلزنی و تجربه او انتظار داشتند. کلایورت چهره‌ای کلیدی برای تیم‌های آژاکس، بارسلونا و تیم ملی هلند بود و گل‌های حساسی را در فینال‌های لیگ قهرمانان اروپا و دیدارهای ملی به ثمر رسانده بود.
با این حال، افت بدنی او سریع‌تر از حد انتظار رخ داد و فوتبال را از مهاجمی محروم کرد که هنوز هوش و توانایی تمام‌کنندگی در سطح نخبگان را داشت. کلایورت به خاطر قدرت سرزنی، توانایی بازی با هر دو پا و جای‌گیری‌های هوشمندانه در محوطه جریمه، شناخته می‌شد. بازنشستگی او، در حالی که هنوز می‌توانست تأثیرگذار باشد، حسرتی برای هواداران فوتبال بر جای گذاشت.
13. دنیل استوریج: استعداد هدررفته در نبرد با مصدومیت
دنیل استوریج، به دلیل مشکلات مزمن مصدومیت، عملاً در ۳۲ سالگی از فوتبال در سطح بالا بازنشسته شد، اگرچه رسماً در سال ۲۰۲۳ کفش‌هایش را آویخت. دوران حرفه‌ای این مهاجم، نبردی مداوم با بدن خودش بود؛ مشکلات همسترینگ و لگن مانع از آن شد که او بر اساس فصل فوق‌العاده ۲۰۱۳-۲۰۱۴ خود با لیورپول (که طی آن ۲۲ گل به ثمر رساند و ۷ پاس گل داد) بنا کند.
با سرعت، حرکت و تمام‌کنندگی بی‌نظیرش، او می‌بایست سال‌ها مهاجم اصلی تیم ملی انگلیس می‌بود. استوریج توانایی این را داشت که مدافعان را با حرکات هوشمندانه و ضربات دقیق خود به چالش بکشد، اما مصدومیت‌ها اجازه ندادند تا او به پتانسیل کامل خود برسد. حسرت اینکه چه افتخارات بیشتری می‌توانست کسب کند و چه لحظات به یادماندنی‌تری خلق کند، برای هواداران فوتبال باقی مانده است.
14. پیرلوئیجی کازراگی: پایانی تلخ برای یک مهاجم امیدوارکننده
دوران حرفه‌ای امیدوارکننده پیرلوئیجی کازراگی با یک مصدومیت وحشتناک رباط صلیبی که درست پس از پیوستن به چلسی در سال ۱۹۹۸ گریبان‌گیرش شد، پایان یافت و او را مجبور کرد در سن ۲۸ سالگی از فوتبال خداحافظی کند. همانطور که گاردین گزارش کرده است، او با وجود انجام ده عمل جراحی، قادر به بازگشت به میادین نبود و قراردادش با باشگاه در جولای ۲۰۰۰ فسخ شد.
پیش از آن، این مهاجم ایتالیایی بازیکن کلیدی برای لاتزیو و تیم ملی بود و به ایتالیا کمک کرد تا به فینال جام جهانی ۱۹۹۴ برسد. انتقال او به چلسی قرار بود گام بعدی در تثبیت جایگاهش در میان مهاجمان نخبه اروپا باشد، اما متاسفانه این اتفاق هرگز رخ نداد و فوتبال یکی از استعدادهای گلزنی خود را زودهنگام از دست داد.
15. جک ویلشر: پایانی زودرس برای یک استعداد ناب
مجموعه‌ای از مصدومیت‌های مچ پا جک ویلشر را مجبور کرد تا در سن تنها ۳۰ سالگی و در سال ۲۰۲۲ از فوتبال خداحافظی کند. این اتفاق به دوران حرفه‌ای او که وعده‌های بسیار بیشتری می‌داد، پایان داد. این هافبک با توانایی تکنیکی فوق‌العاده و دید بی‌نظیرش، در دوران نوجوانی خود در تیم آرسنال به صحنه فوتبال آمد و بسیار زود مورد توجه قرار گرفت.
عملکردهای اولیه او نشان می‌داد که می‌توانست برای یک دهه در سطح باشگاهی و ملی به درخشش خود ادامه دهد و بر فوتبال تسلط یابد. اما مصدومیت‌های پیاپی به او اجازه نداد تا به پتانسیل کامل خود برسد. او طی ۱۲ سال فقط ۳۴ بازی ملی برای تیم ملی انگلیس انجام داد. پایان زودهنگام دوران حرفه‌ای ویلشر، یکی از بزرگترین حسرت‌های فوتبال برای دوستداران این رشته است، چرا که می‌توانست به یکی از بهترین هافبک‌های نسل خود تبدیل شود.
16. آدریانو: سقوط یک امپراطور
آدریانو، مهاجم برزیلی، عملاً در سن ۲۷ سالگی و در اوج دوران فوتبالش از سطح اول کناره‌گیری کرد. او با افسردگی و مشکلات شخصی دست و پنجه نرم می‌کرد که به یک دوران حرفه‌ای بسیار درخشان پایان داد. طبق گزارش اسپورتس‌کیدا، آدریانو پس از درگذشت پدرش به الکل روی آورده بود.
او برای اینتر میلان و برزیل ویرانگر بود؛ قدرتی خام را با تمام‌کنندگی بی‌نظیر ترکیب می‌کرد تا مدافعان سراسر اروپا را به وحشت بیندازد. در اوج خود، بسیاری او را کامل‌ترین مهاجم جهان و وارث رونالدو نازاریو می‌دانستند، که این افول زودهنگام را بسیار غم‌انگیزتر می‌کند. آدریانو می‌توانست به یکی از بزرگترین مهاجمان تاریخ تبدیل شود، اما مشکلات شخصی اجازه نداد تا او به پتانسیل واقعی خود برسد.
17. سباستین دایسلر: پایانی غم‌انگیز برای یک استعداد آلمانی
مجموعه‌ای از مصدومیت‌های جدی و مشکلات سلامت روان، سباستین دایسلر را مجبور کرد تا در سال ۲۰۰۷ و در سن تنها ۲۷ سالگی از فوتبال خداحافظی کند. این اتفاق به یکی از امیدوارکننده‌ترین دوران‌های حرفه‌ای در فوتبال آلمان پایان داد.
همانطور که The Football Times می‌گوید، او تصمیم گرفته بود که "به سادگی برای زندگی به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای ساخته نشده است". این هافبک تهاجمی قرار بود ستون فقرات نسل طلایی آلمان باشد؛ او پیش از این با بایرن مونیخ قهرمانی بوندسلیگا را کسب کرده بود.
دایسلر با تکنیک بالا، دید عالی و توانایی در خلق موقعیت، بازیکنی بود که می‌توانست آینده فوتبال آلمان را متحول کند. اما مبارزه او با مصدومیت‌ها و فشارهای روانی، اجازه نداد تا او به پتانسیل کامل خود دست یابد. بازنشستگی زودهنگام او، یک تراژدی برای فوتبال آلمان و هوادارانش بود.
18. هیدتوشی ناکاتا: خداحافظی در اوج برای دیدن دنیا
هیدتوشی ناکاتا، بازی‌ساز ژاپنی، در سال ۲۰۰۶ و در سن ۲۹ سالگی با بازنشستگی خود دنیای فوتبال را شوکه کرد. او در اوج قدرت از فوتبال کناره‌گیری کرد و به مجله TMW گفت که دیگر از بازی کردن لذت نمی‌برد و می‌خواهد ببیند در دنیا چه خبر است.
ناکاتو به اولین فوق ستاره جهانی فوتبال آسیا تبدیل شده بود. او برای تیم‌های پروجا، رم و بولتون درخشیده بود و در سه جام جهانی (۱۹۹۸، ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶) برای ژاپن به میدان رفته بود. نبوغ فنی و رهبری او می‌توانست باعث شود که او چندین سال دیگر در بالاترین سطح بازی کند، اما او مسیر متفاوتی را انتخاب کرد و ترجیح داد تجربه‌های جدیدی را در زندگی به دست آورد. این تصمیم او، با وجود حسرتی که برای هواداران فوتبال به همراه داشت، نشان از روحیه مستقل و کنجکاو ناکاتا بود.
19. دین اشتون: پایانی تلخ برای یک مهاجم آینده‌دار
دوران حرفه‌ای دین اشتون در تیم ملی انگلیس تنها با یک بازی به پایان رسید. شکستگی مچ پا که در تمرینات رخ داد، نه تنها آرزوهای بین‌المللی او را بر باد داد، بلکه به بازنشستگی زودهنگامش در سن ۲۶ سالگی و در سال ۲۰۰۹ سرعت بخشید.
این مهاجم در آن زمان فرم ویرانگری برای وستهام داشت، گل‌های تماشایی به ثمر می‌رساند و برای اولین بار به تیم ملی انگلیس دعوت شده بود که مصدومیت به سراغش آمد. حضور فیزیکی و تمام‌کنندگی بی‌نظیر او نشان می‌داد که می‌توانست سال‌ها یک مهره اصلی برای باشگاه و کشورش باشد. پایان زودهنگام دوران حرفه‌ای اشتون، حسرتی بزرگ برای هواداران فوتبال انگلیس و خود او باقی گذاشت.
20. انوک موپو: پایانی زودهنگام برای یک ستاره در حال ظهور
انوک موپو، هافبک برایتون، در اکتبر ۲۰۲۲ و در سن تنها ۲۴ سالگی مجبور به بازنشستگی شد. این اتفاق پس از آن رخ داد که طبق گزارش TNT Sports، او به یک بیماری ارثی قلبی تشخیص داده شد.
موپو خود را به عنوان یک بازیکن کلیدی برای باشگاه و کشورش ثابت کرده بود؛ او به زامبیا کمک کرد تا به جام ملت‌های آفریقا صعود کند و پس از انتقال از سالزبورگ، در لیگ برتر انگلیس نوید درخششی بزرگ را می‌داد. توانایی فنی و نرخ بالای کار او نشان می‌داد که می‌توانست به یکی از بهترین هافبک‌های آفریقا تبدیل شود. بازنشستگی زودهنگام او، یک تراژدی برای فوتبال و همه کسانی بود که منتظر تماشای شکوفایی کامل این استعداد جوان بودند.
